73 matches
-
inclusiv capitolele existenței în funcție de modificările politice radicale: Leningrad (1949-1955); București (1955-1965); București (1965-1989); București (1990- 2012). O formă indirectă de acceptare modestă, însă deloc fatalistă, a statutului omului „subt vremi”. În aceste condiții, reconstituirea autobiografică aduce mai mult a roman comportamentist decât a confesiune. Nu știu dacă din pudoare sau din eschivă strategică, esteticianul a găsit în fapte mai degrabă decât în motivarea sau interpretarea lor sensul unei existențe. De aceea, raportat la numărul de pagini, avem puține portrete - și chiar
O frescă autobiografică by Alex Goldiș () [Corola-journal/Journalistic/4388_a_5713]
-
încălcare intenționată a amintitului principiu modernist. „Tipică poezie narativă, tipică poezie cu personaje: procedeele ei cele mai evidente sunt, pe de o parte, descriptive, portretistice sau de prezentare a spațiilor de joc, pe de altă parte, epice, în sens deopotrivă comportamentist și analitic, introspectiv”361, afirma Ion Bogdan Lefter în legătură cu ciclul mopeteiana, adăugând apoi, cu îndreptățire, că memorabil este mai cu seamă protagonistul, mopete, „un fel de Charlot cu veleități culturale, un individ pe care, la prima vedere, nu îți vine
[Corola-publishinghouse/Science/2135_a_3460]
-
absolut, cum e al lui Molière. Nu vreau să spun că al lui Cervantes nu e de asemenea un comic absolut, dar prin natura temporală a desfășurării epice devine inevitabil heterogen. Arta comică e prin excelență una, ca să ziceau așa, „comportamentistă”, adică e una de curată „fenomenologie”, de percepere a „manifestării”. E un domeniu al exteriorității, în care implicația psihică e în mod necesar minimală și sumară. De aceea, toate imputările de uscăciune, inumanitate și altele de acestea, care i se
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
conducere, un aspect vital pentru funcționarea unei organizații. Datorită polisemiei noțiunii, subcapitolul 1 începe cu o serie de delimitări conceptuale, urmată de accepțiunile psihologice ale termenului. Subcapitolul 2 se ocupă de teoriile și modele conducerii, sistematizate astfel: teorii personologice, teorii comportamentiste, teoriile situaționale primare, teoriile contingentei, teoriile cognitive și teoriile interacțiunii sociale, fiecare fiind abordată din perspectiva ideilor de bază și a specificului. Gruparea a cestor teorii a permis constituirea unor modele ale conducerii, în funcție de modul de concepere și interpretare al
[Corola-publishinghouse/Science/2246_a_3571]
-
are sfârșit tanatic. Arhip face totul cu o impasibilitate analoagă aceleia a lui Meursault, personajul lui Albert Camus, însă disimulată prin exteriorizări melodramatice, suspecte. Pe de altă parte, Minciuna se deosebește de Străinul prin aceea că, în loc de întrebuințarea tehnicii narative comportamentiste, alternează introspecția cu fracturări ale discursului, cu abrevieri, în genere cu procedări prin care sunt introduse echivocul, enigma, confuzia, misterul. Intimidat până la traumatizare de mediul înconjurător, în care se implică totuși erotic, insul își inventează la întâmplare o lume interioară
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286325_a_287654]
-
Gordon: ascultarea activă, rezolvarea mutuală a problemelor, identificarea sursei problemei etc. Sfaturile date de Gordon implică respectul mutual părinte-copil dar, uneori, respectul copilului pentru părintele său poate lipsi, copilul fiind tentat să-și manipuleze propriul părinte 1.3.3. Perspectiva comportamentistă: copilul este neutru, părintele este agentul mediului Această perspectivă își are originea în lucrările lui J. Loke care a susținut că la naștere intelectul este „fabula rasa", diferențele dintre copii datorându-se acțiunii diferite a factorilor mediului social. Creatorul behaviorismului
ROLUL STILURILOR PARENTALE ŞI AL FACTORILOR DE PERSONALITATE ASUPRA DEVIANŢEI COMPORTAMENTALE by Caliniuc Alina Mădălina () [Corola-publishinghouse/Science/522_a_875]
-
grupare a teoriilor conducerii, și anume criteriul istoric. De exemplu, Den Hartog și Koopman (2001) împart teoriile conducerii în patru categorii distincte: până la sfârșitul anilor ’40 ai secolului XX (teoriile personologice); de la sfârșitul anilor ’40 până la sfârșitul anilor ’60 (teoriile comportamentiste și ale stilului); de la sfârșitul anilor ’60 până la începutul anilor ’80 (teoriile contingenței); de la începutul anilor ’80 până în prezent (teoriile „noii conduceri”). Fiecare dintre aceste două modalități are și avantaje, și dezavantaje. Prima modalitate oferă o viziune coerentă din punct
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
imensa majoritate a calităților celor patru tipuri de lider descrise de autor (total, format, latent, limitat) sunt dobândite. Ideea formării și cultivării trăsăturilor necesare activității de conducere este pertinentă și trebuie reținută ca atare. 2.3. Teoriile comportamentistetc "3. Teoriile comportamentiste" Au apărut și s‑au dezvoltat în continuare și ca o alternativă la teoriile personologice. Prin anii ’50, constatându‑se ineficiența listelor interminabile de trăsături, de cele mai multe ori contradictorii, în studiul conducerii, cercetătorii și‑au pus problema dacă nu cumva
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
lor, presiuni temporare, mărimea grupului și a organizației, stabilitatea/instabilitatea mediului etc.) pe care, din păcate, Likert nu le‑a luat în seamă. 2.3.3. Dezvoltări ulterioare și evaluaretc "3.3. Dezvoltări ulterioare și evaluare" În afara celor două teorii comportamentiste prezentate în paginile anterioare, considerate ca fiind tipice sau reprezentative, în cadrul acestui grup au apărut încă multe altele. Chiar dacă nu mai vorbeau despre comportamente, tot la ele se refereau. Unii autori preferă termenul „funcții”, alții pe cel de „roluri” ale
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
importante: necesitatea asigurării corespondenței dintre funcții și particularitățile grupului (ce funcție cere grupul la un anumit moment?); necesitatea formării unor abilități la lideri în vederea exercitării diferitelor funcții (ce abilități sunt necesare pentru îndeplinirea funcțiilor?). Aparent, între teoriile personologice și cele comportamentiste există o foarte mare asemănare deoarece, în fond, ambele pornesc de la persoană - e adevărat, unele de la interioritatea acestuia, altele de la „exterioritatea” persoanei. În realitate, diferența dintre ele este foarte mare. Iată câteva dintre aspectele care le diferențiază. În timp ce teoriile personologice
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
de la „exterioritatea” persoanei. În realitate, diferența dintre ele este foarte mare. Iată câteva dintre aspectele care le diferențiază. În timp ce teoriile personologice accentuează importanța aspectelor stabile, statice ale persoanei în exercitarea activității de conducere (trăsăturile fiind însușiri psihice relativ stabile), teoriile comportamentiste propun un model dinamic, funcțiile și rolurile liderului având o pondere diferită în momente diferite și în grupuri diferite. În timp ce teoriile personologice postulează unicitatea persoanei care exercită activitatea de conducere, teoriile comportamentiste aduc ideea potrivit căreia funcțiile și rolurile conducerii
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
conducere (trăsăturile fiind însușiri psihice relativ stabile), teoriile comportamentiste propun un model dinamic, funcțiile și rolurile liderului având o pondere diferită în momente diferite și în grupuri diferite. În timp ce teoriile personologice postulează unicitatea persoanei care exercită activitatea de conducere, teoriile comportamentiste aduc ideea potrivit căreia funcțiile și rolurile conducerii pot fi distribuite diferit printre membrii grupului, ceea ce înseamnă că lider poate fi nu numai persoana care obține formal acest statut, ci și acea persoană sau acele persoane care îndeplinesc o funcție
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
devin practic accesibile oricărui membru al grupului, fapt extrem de important pentru o cultură democratică. În fine, în timp ce teoriile personologice aveau tendința, cel puțin în faza lor inițială, de a exacerba rolul însușirilor înnăscute ale persoanei în actele de conducere, teoriile comportamentiste acordă o mare atenție procesului formării și antrenării eficiente a liderilor în exercitarea cât mai bună a unora dintre funcțiile sau rolurile conducerii, astfel încât să se obțină eficiență maximă. Indivizii nu au nevoie de talente înnăscute sau de momente istorice
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
exercitarea cât mai bună a unora dintre funcțiile sau rolurile conducerii, astfel încât să se obțină eficiență maximă. Indivizii nu au nevoie de talente înnăscute sau de momente istorice bune pentru a deveni lideri, ci de un antrenament corespunzător, susțin teoriile comportamentiste. Din cele de mai sus se poate ușor remarca faptul că teoriile comportamentiste sunt mult mai productive, cel puțin comparativ cu cele personologice, atât din punct de vedere teoretic, perspectiva adusă de ele fiind mai validă, cât și din punct
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
se obțină eficiență maximă. Indivizii nu au nevoie de talente înnăscute sau de momente istorice bune pentru a deveni lideri, ci de un antrenament corespunzător, susțin teoriile comportamentiste. Din cele de mai sus se poate ușor remarca faptul că teoriile comportamentiste sunt mult mai productive, cel puțin comparativ cu cele personologice, atât din punct de vedere teoretic, perspectiva adusă de ele fiind mai validă, cât și din punct de vedere practic. Tocmai de aceea, unii autori consideră că trecerea de la teoriile
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
productive, cel puțin comparativ cu cele personologice, atât din punct de vedere teoretic, perspectiva adusă de ele fiind mai validă, cât și din punct de vedere practic. Tocmai de aceea, unii autori consideră că trecerea de la teoriile personologice la cele comportamentiste a contribuit la progresul psihologiei conducerii cum nici o altă perspectivă nu a făcut‑o (vezi Muchinsky, 2000, p. 507). Nu‑i mai puțin adevărat că teoriile comportamentiste ridică o serie de semne de întrebare. Dacă unora și acelorași indivizi li
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
Tocmai de aceea, unii autori consideră că trecerea de la teoriile personologice la cele comportamentiste a contribuit la progresul psihologiei conducerii cum nici o altă perspectivă nu a făcut‑o (vezi Muchinsky, 2000, p. 507). Nu‑i mai puțin adevărat că teoriile comportamentiste ridică o serie de semne de întrebare. Dacă unora și acelorași indivizi li se furnizează aceeași pregătire în vederea exercitării funcțiilor de conducere sau a asimilării și jucării rolurilor de conducători, atunci de ce unii obțin succes și alții nu? Se pare
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
de semne de întrebare. Dacă unora și acelorași indivizi li se furnizează aceeași pregătire în vederea exercitării funcțiilor de conducere sau a asimilării și jucării rolurilor de conducători, atunci de ce unii obțin succes și alții nu? Se pare că autorii teoriilor comportamentiste, punând un accent prea mare pe comportamente, pe ceea ce „se vede”, pierd din vedere rolul diferențelor individuale, deci exact ceea ce ar susține și explica un comportament sau altul. Or, diferențele individuale sunt, după cum consideră cei mai mulți autori, un factor critic atât
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
1967, p. 261). # De aici decurge necesitatea specificării situației în care liderii acționează bine sau rău, obținând eficiență sau ineficiență. O asemenea concluzie are puține consecințe asupra selecției conducătorilor (ca în teoria trăsăturilor) sau asupra formării lor (ca în teoriile comportamentiste), în schimb are mari implicații în repartizarea conducătorilor, adică în amplasarea acestora în situațiile care sunt compatibile cu stilul lor. Rezultatele obținute în urma investigării unui număr impresionant de grupuri (800), extrem de diferite între ele (grupuri de muncă, școlare, echipe de
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
Gordon, 1987; Mullins, 1993; Gibson et al., 1997) le încadrează în rândul teoriilor situaționale - mai exact, a celor de contingență -, iar alții (vezi Smither, 1994, p. 289) le etichetează ca teorii de compromis, amplasându‑le între cele personologice și cele comportamentiste, noi le considerăm o categorie de sine stătătoare. Desigur că, în forma lor generală, ele se subordonează aceleiași scheme metodologice de principiu potrivit căreia conducerea, mai ales eficiența ei, depinde de o serie de factori cum ar fi stilul decizional
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
răspunzătoare de tot ceea ce se întâmplă în actele de conducere. Este vorba despre persoana interpretată în multe dintre ipostazele ei, cu însușirile (trăsăturile) și comportamentele ei, cu diversele ei acte cognitive. Acest model este ilustrat de teoriile personologice, de cele comportamentiste și de cele cognitive. Omul este purtătorul trăsăturilor de personalitate, indiferent dacă acestea sunt înnăscute sau dobândite; el este inițiatorul diferitelor comportamente, tot el este cel care desfășoară procese cognitive complicate (ia decizii, stabilește scopuri pentru subordonați, face atribuiri cauzale
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
și sportiv printre intelectuali, este singurul care nu își găsește locul potrivit, ascunzându-și sensibilitatea sub o mască de cinic. Celălalt roman, care, sub raportul formulei narative, e un ciudat amalgam între tradițional și modern, constă, de fapt, în analiza comportamentistă a reacțiilor unui grup de oameni aflat într-o situație-limită, în timpul celui de-al doilea război mondial. Constrânși să trăiască permanent în proximitatea morții, câțiva militari aflați în misiune călătoresc bezmetic într-un „tren fantomă”, tren special pornit să pună
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290301_a_291630]
-
autorii mai cunoscuți, reprezentativi exponenți ai domeniului teoriilor învățării. • Paradigma asociaționistă, condiționare clasică: Teoria condiționării clasice (I.P. Pavlov; J. Konorski); Teoria condiționării prin contiguitate (E. Guthri Teoria condiționării anticipate, simultane și întârziate (G. Gorn; K.R. We F. McSweeny). • Paradigma asociaționistă comportamentistă (behavioristă): Teoria conexionistă (E.L. Thorndike); Teoria condiționării operante/instrumentale (B.F. Skinner); Teoria condiționării active (S.M. Widrick); Teoria așteptării/behaviorist internațională (E. Tolman) ; Teoria mediației (C.E. Osgood) ; Teoria reducerii sistematice a tensiunii comportamentale (C. Hull); Teoria revizuită a celor doi factori
Învăţarea şcolară by Burlacu Gabriela Rodica () [Corola-publishinghouse/Science/1242_a_1884]
-
Seducătorul și umbrele, care are în vedere o fațetă puțin cunoscută a scriitorului, proiectele sale dramatice, fragmentele și piesele finite, reprezentabile și astăzi: Pavilionul cu umbre (singura jucată), Confrații și Sfârșitul. Sunt puse în evidență particularitățile discursului teatral de tip comportamentist și psihologic, originalitatea materialului dramaturgic, fascinația străfundurilor enigmatice, a reacțiilor iraționale, a determinărilor obscure, surprinse cu ironie enormă, simț al paradoxului ori cu sugestie fină. Se revelează astfel un dramaturg în descendență caragialiană, având remarcabile afinități cu teatrul expresionist și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288201_a_289530]
-
notează, uneori, reacțiile manifeste ale trăi rilor psihoafective, utilizânduse tehnici analitice indirecte (observație comportamentală). - Naratorul nu își asumă judecăți de valoare/opinii. - Uneori se textualizează ipostaza uniscientă a naratorului printrun „joc al apro ximărilor“, prin supoziții/ipoteze (proza modernă, „romanul comportamentist“). Pluriperspectivismul/focalizarea multiplă (variabilă/difuză) se identifică prin: - Multiplicarea perspectivelor este generată de proliferarea „vocilor“ narative/a eurilor narator. - Trecerea de la un tip de focalizare la altul produce o ruptură de perspectivă (ex ternă→internă) sau o ambiguizare prin transferul
Şi tu poţi lua 10 la BAC! Ghid complet pentru probele de limbă, comunicare şi literatură română by Mioriţa Baciu Got, Rodica Lungu, Ioana Dăneţiu () [Corola-publishinghouse/Science/1365_a_2894]