37 matches
-
Totodată, Albumul “Rugă pentru Neam” al maestrului Pavel Bălan poate îndeplini și rolul de furnizor al unui valoros și bogat suport de analiză pentru domenii adiacente fenomenului religios, atribut ce extinde valoarea funcțională a Albumului de la monovalență, la polivalentă, de la disciplinaritate, la pluridisciplinaritate. Și, în sfârșit, fiindcă solvabilitatea cuvântului meu nu acoperă nici pe departe condiția de girant pentru o asemenea operă magnifică, am să suplinesc (măcar pentru o concluzie de final) indisponibilitatea mea cu autoritatea poetului-academician Nicolae Dabija, care, răsfoind
SFINȚII CEI ZUGRĂVIȚI SAU ÎNCRUSTAȚI ÎN PIATRĂ ȘI LEMN, ÎNVIAȚI DE OCHIUL MAGIC AL MAESTRULUI BASARABEAN PAVEL BĂLAN de GHEORGHE PÂRLEA în ediţia nr. 2247 din 24 februarie 2017 by http://confluente.ro/gheorghe_parlea_1487955484.html [Corola-blog/BlogPost/370584_a_371913]
-
instituindu-se ca noua paradigmă culturală. O carte grea, așadar, fără ecou (deocamdată), ocolită de zarva mediatică și care, suntem convinși, va fi redescoperită cândva (curând). Fiindcă trendul epocii repudiază modelul unui singur nivel de realitate și anunță ieșirea din disciplinaritatea îngustă (cu reacțiile știute ale modernității: multiși interdisciplinaritate). Or, finalitatea transdisciplinarității constă în înțelegerea lumii actuale, ne asigură Basarab Nicolescu. Iar pasul decisiv spre transmodernism (dar fără a-l numi ca atare) l-a făcut Primul Congres Mondial al Transdisciplinarității
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
-a. Fundamentele pedagogice ale abordării integrate a curriculumului 1. Disciplina: repere etimologice, surse și evoluții istorice 93 1.1. Etimologia 93 1.2. Disciplină și disciplinare 95 1.3. Sensuri moderne ale conceptului de disciplină 99 1.4. Disciplină și disciplinaritate 103 1.5. Educație și disciplină, educația ca disciplină 107 2. Dincolo de discipline: integrarea curriculumului 112 2.1. Semnificațiile integrării 114 2.2. Niveluri ale integrării curriculare 119 2.2.1. Monodisciplinaritatea 121 2.2.2. Multidisciplinaritatea 123 2.2
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
spre (dez)integrarea structurilor „științifice” a fost făcut prin așa-numitele procese de hibridare (dezintegrare și reintegrare într-o formă nouă a disciplinelor și subdisciplinelor de graniță). Disidența de acest tip din cadrele disciplinare este însă temporară, iar revenirea la disciplinaritate și la atributele ei se face într-o formă nouă, cu ținta clară a căpătării „recunoașterii științifice” prin complianța cu modelul. Ceea ce se încearcă să se producă este o cunoaștere academică, riguroasă (în raport cu normele prestabilite), „obiectivă”, centrată pe progresul științei
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
câteva exemple de probleme sau provocări cu care se confruntă lumea contemporană și care fac obiectul eforturilor transdisciplinare. Complexitatea și dinamismul extrem cu care evoluează aceste probleme le fac să scape din aria de mobilitate redusă și formalizare excesivă a disciplinarității. Conceperea cunoașterii ca praxis, ca activitate angajată social și pusă în sprijinul fundamentării unor decizii cu impact larg poate sugera conceperea în aceeași manieră a curriculumului. Apar aici implicații vizibile în ceea ce privește condițiile de posibilitate a unei științe „libere de valori
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
în care hibridul nu poate emite pretenții de situare în ierarhie alături de fondatori. Asupra autosuficienței și autocentrării disciplinare, precum și asupra efectelor acestor procese în plan educațional vom reveni cu lămuriri ulterioare. 1.4. Disciplină și disciplinaritatetc 1.4. Disciplină și disciplinaritate" Deși se pare că structura disciplinară a cunoașterii datează de mai puțin de două secole, în vreme ce producerea de cunoaștere în instituții de tip academic de către persoane specializate este mai nouă de un secol, aceste modele par atât de naturale, încât
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
ar putea produce și organiza cunoașterea. Împărțirea lumii în biologie, muzică, drept, chimie și fizică pare atât de naturală, încât, atunci când se pune problema unei alternative, apar de cele mai multe ori combinații (tot) ale acestor discipline: biochimie, sociolingvistică, psihologie juridică etc. Disciplinaritatea este explorarea științifică specializată a unui anumit domeniu (obiect de studiu) omogen, care produce noi cunoștințe și face desuete cunoștințele vechi. Activitatea disciplinară rezultă neîncetat din formularea și reformularea corpusului actual de cunoaștere despre obiectul respectiv de studiu (Encyclopedia of
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
unui anumit domeniu (obiect de studiu) omogen, care produce noi cunoștințe și face desuete cunoștințele vechi. Activitatea disciplinară rezultă neîncetat din formularea și reformularea corpusului actual de cunoaștere despre obiectul respectiv de studiu (Encyclopedia of World Problems and Human Potential). Disciplinaritatea este, conform definiției de mai sus, un proces dinamic de producere a noii cunoașteri despre un anumit obiect. Ea este însă și o structură multinivelară, ce descrie procesul respectiv și constă în următoarele tipuri de elemente: Figura 6. Producerea cunoașterii
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
sus, un proces dinamic de producere a noii cunoașteri despre un anumit obiect. Ea este însă și o structură multinivelară, ce descrie procesul respectiv și constă în următoarele tipuri de elemente: Figura 6. Producerea cunoașterii disciplinare Dintr-o altă perspectivă, disciplinaritatea, ca proces de formare și menținere a disciplinelor, susține o cultură a profesionalismului prin divizarea cunoașterii în teritorii separate, fiecare cu metodele sale potrivite de investigație. Întrucât cunoașterea academică este specifică disciplinei (unei discipline), disciplinele - compuse din experți - sunt protejate
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
Întrucât cunoașterea academică este specifică disciplinei (unei discipline), disciplinele - compuse din experți - sunt protejate de opiniile celor din afară, ale persoanelor nespecializate (nonexperții). Acest tip de procesualitate și dinamică disciplinară se petrece în spirală și implică: Figura 7. Procesualitatea disciplinară Disciplinaritatea presupune existența personalului specializat care activează într-un cadru instituțional bine definit și produce lucrări scrise, validate de critica de specialitate, exprimate într-un limbaj specializat, accesibil numai la nivelul comunității academice (interne) a disciplinei. Buna înțelegere a acestei dinamici
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
instituțional bine definit și produce lucrări scrise, validate de critica de specialitate, exprimate într-un limbaj specializat, accesibil numai la nivelul comunității academice (interne) a disciplinei. Buna înțelegere a acestei dinamici este esențială pentru a percepe cât mai bine semnificațiile disciplinarității în plan educațional, influențele sale în planul teoriei și practicii pedagogice, relația dintre disciplinaritate ca principiu de organizare și disciplinarizarea/disciplinarea culturii și a climatului organizației școlare, pentru a controla canalele de distribuție și exercitare a puterii. Reperele mediului disciplinar
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
un limbaj specializat, accesibil numai la nivelul comunității academice (interne) a disciplinei. Buna înțelegere a acestei dinamici este esențială pentru a percepe cât mai bine semnificațiile disciplinarității în plan educațional, influențele sale în planul teoriei și practicii pedagogice, relația dintre disciplinaritate ca principiu de organizare și disciplinarizarea/disciplinarea culturii și a climatului organizației școlare, pentru a controla canalele de distribuție și exercitare a puterii. Reperele mediului disciplinar sunt surprinse cu acuratețe și sintetic de R. Szostak (2003), pe baza contribuțiilor anterioare
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
la putere. Cineva „ne calcă feuda”, ne contestă legitimitatea, existența și comite un sacrilegiu prin faptul că nu ne recunoaște frontierele. Răsturnarea pe care ne-o propune Hoskin în ceea ce privește statutul disciplinar al educației - sau, mai bine zis, relațiile educației cu disciplinaritatea - este tentantă: educația nu este (doar) o disciplină, ci o supradisciplină, mai-mult-decât-disciplinele. Formarea disciplinelor și trecerea la era disciplinarității este, în viziunea lui Hoskin, consecința unui ansamblu de trei practici educaționale, aparent minuscule și neglijabile: scrierea, examinarea și notarea. De
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
recunoaște frontierele. Răsturnarea pe care ne-o propune Hoskin în ceea ce privește statutul disciplinar al educației - sau, mai bine zis, relațiile educației cu disciplinaritatea - este tentantă: educația nu este (doar) o disciplină, ci o supradisciplină, mai-mult-decât-disciplinele. Formarea disciplinelor și trecerea la era disciplinarității este, în viziunea lui Hoskin, consecința unui ansamblu de trei practici educaționale, aparent minuscule și neglijabile: scrierea, examinarea și notarea. De aceea, întregul câmp al disciplinarității are o geneză educațională. Amintitele schimbări la nivelul practicii educaționale au avut loc în
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
este (doar) o disciplină, ci o supradisciplină, mai-mult-decât-disciplinele. Formarea disciplinelor și trecerea la era disciplinarității este, în viziunea lui Hoskin, consecința unui ansamblu de trei practici educaționale, aparent minuscule și neglijabile: scrierea, examinarea și notarea. De aceea, întregul câmp al disciplinarității are o geneză educațională. Amintitele schimbări la nivelul practicii educaționale au avut loc în cea de-a doua parte a secolului al XVIII-lea. Semnificația lor a fost crucială în momentul respectiv, deoarece au produs o schimbare profundă, la un
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
atât în sens academic, cât și comportamental, bărbații 1 respectivi au fost creatorii disciplinelor moderne. Am putut observa cum trei practici educaționale aparent simple au contribuit la schimbarea modului în care se învață. Argumentarea lui Hoskin în favoarea ideii că întreaga disciplinaritate are o geneză educațională continuă cu investigarea a trei tipuri de „arene pedagogice”, pe care autorul le consideră posibile puncte de referință pentru o nouă istorie educațională a disciplinelor: seminarul, laboratorul și clasa. Apariția și dezvoltarea acestor „locații” educaționale au
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
a patru niveluri de intervenție educativă: disciplinar, pluridisciplinar, interdisciplinar și transdisciplinar. Trebuie subliniat faptul că recunoașterea caracterului distinct al abordărilor menționate nu implică ignorarea complementarității lor profunde. Folosind o metaforă a lui B. Nicolescu (1997, p. 13), vom spune că „disciplinaritatea, pluridisciplinaritatea, interdisciplinaritatea și transdisciplinaritatea sunt cele patru săgeți ale unuia și aceluiași arc: al cunoașterii”. Abordarea integrată a curriculumului specifică transdisciplinarității este centrată pe „viața reală”, pe probleme importante, semnificative, așa cum apar ele în context cotidian și așa cum afectează viețile
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
regândire sistematică și riguroasă a programelor de studii, în care centrarea tehnică pe rezultatele învățării să fie însoțită de abordarea responsabilă a problemelor semnificative specifice lumii în care trăim. Logica integrată a transversalității trebuie să se substituie logicii unilaterale a disciplinarității. 6. Ghid pentru proiectarea temelor cross-curriculare. Un produs de cercetare-dezvoltaretc "6. Ghid pentru proiectarea temelor cross‑curriculare. Un produs de cercetare‑dezvoltare" 6.1. Pași în proiectarea temelor cross-curricularetc "6.1. Pași în proiectarea temelor cross‑curriculare" În acest capitol
[Corola-publishinghouse/Science/2333_a_3658]
-
finanțate prin fonduri europene. Experiența pe care am acumulat-o mai întâi ca formabil și apoi ca formator a fost esențială pentru mine, schimbându-mi optica asupra demersului didactic. Perspectiva transdisciplinară asupra oricărui conținut predat/ analizat deschide căi pe care disciplinaritatea se află în imposibilitatea de a le accesa. Această interpretare o conexez cu alte metode de investigare a textului psihocritica, metoda biografică, cea simbolică și oceanografică. Metoda psihocritică este propusă de psihanalistul Charles Mauron în cartea sa, De la metaforele obsedante
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
care nu pot fi localizate la nivel disciplinar sau interdisciplinar (cf. Thompson Klein, 1998; de asemenea, Ciolan, 2008, p. 34 și urm.) Există, astfel, clar conturate, la nivelul istoriei culturale a umanității, momente care declanșează nevoia de a ieși din disciplinaritate, presiunile pentru abordările de tip inter-, plurisau transdisciplinar venind mai ales din surse cognitive și sociale: " Structurile cognitive disciplinare, bazate pe acumulare, ierarhizare și organizare structurală, încep să se dovedească inadecvate în raport cu contextele contemporane de aplicare a cunoașterii (...). Socialul își
[Corola-publishinghouse/Science/1510_a_2808]
-
more operationally fruitful way". Totuși, domeniul care "a lansat" termenul este cel al cunoașterii, în speță cunoașterea de tip științific. În genere, conceptul de transdisciplinaritate nu e confundat, de cei care-l utilizează, cu cel de interdisciplinaritate sau pluri(multi-) disciplinaritate, deși delimitări de nuanță nu se fac întotdeauna. Mai mult, fiecare dintre concepte poate apărea cu accepții diferite, la autori diferiți. În privința transdisciplinarității, un aspect cu care mulți sunt de acord se referă la faptul că ea ar viza transgresarea
[Corola-publishinghouse/Science/1510_a_2808]
-
a fost mentalitatea predominantă a secolului al XX-lea. El înseamnă ascensiunea nemaiîntâlnită a științei și tehnicii, împingând în plan secund religia și metafizica. Consecința: o lărgire extraordinară a domeniului cunoașterii, provocând primul fenomen de anvergură al modernității: multidisciplinaritatea, căci disciplinaritatea deja se conturase din secolul anterior. Prin expansiune inflaționară pe principiul separabilității și al strictei specializări, cu primejdia generalizării omului unidimensional (Herbert Marcuse), cu varianta literară a omului fără calități (Robert Musil) etc., s-a produs o reacție de apărare
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
veritabilă „știință a complexității”), dar și mai modeste (în sensul că disciplinele nu dispar în fapt, însă demersul disciplinar și cel transdisciplinar colaborează la un fel de perspectivă întregită asupra fenomenelor lumii naturale, sociale și culturale). În această accepție recentă, disciplinaritatea și transdisciplinaritatea nu mai sînt niște „inamici”, ci mai degrabă un fel de „complici” (Nicolescu, 1999)1. 1.3. Specificul cercetării educației și modelele de cercetare Specificul cercetării pedagogice este, prin urmare, acela că urmărește, atunci cînd este și pe
GHID PENTRU CERCETAREA EDUCAŢIEI by NICOLETA LAURA POPA, LIVIU ANTONESEI, ADRIAN VICENTIU LABAR () [Corola-publishinghouse/Science/797_a_1743]
-
precară, a programelor interconfesionale sau neconfesionale de studiu al religiilor (am în vedere, de exemplu, programe de licență sau de masterat în studii religioase organizate în mediul universitar laic, neconfesional). Deschiderea spre programe care fac posibil saltul către desprinderea de „disciplinaritate“ și de studiul sistemelor religioase, pentru reformarea sistemului educației în sensul circumscrierii diferitelor discipline (între care se numără și studiile teologice, respectiv studiile religioase, însă alături de celelalte) unui demers comun de înțelegere și problematizare a relației om-principiu (care nu mai
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
are o poveste, deținută sau nu în comun, care rămâne, ca orice poveste, transistorică și transculturală ca viața. Din acest motiv, naratologia, ca studiu formal al narațiunii, a fost înțeleasă încă de la începuturile ei ca proiect capabil să depășească granițele disciplinarității și limitele media. Deloc întâmplător, Claude Bremond atrage atenția asupra acestui aspect important în orice discuție despre fenomenele narative nonliterare: . Această afirmație a lui Bremond, rămasă în hibernare teoretică mai bine de patru decenii , uneori contestată, alteori invocată ca sursă
ÎNTRE NARATOLOGII by JANA GAVRILIU () [Corola-publishinghouse/Science/1208_a_2198]