83 matches
-
în fruntea unei cete de călăreți moldoveni ce hărțuiau trupele lui Baiazid pentru a le împuțina, descinde din „Scrisoarea a III-a” a lui Eminescu: „Ienicerii năvăliră hotărâți în lungul Rovinelor. Gropile, capcanele și norii de săgeți decimară rândurile osmanlâilor. Urdia se văzu nevoită să-și lase trupurile grămezi, grămezi ... Noi leșuri umplură câmpul. Valahii ieșiră la atac și călărimea voievodală, ajungând și spârcuind ienicerii înspăimântați... Iar când spahii ieșiră să-i întâmpine, călăreții se retraseră în mare grabă, acoperindu-se
CÂND A RIDICAT ROMAN VODĂ CETATE DE SCAUN, ACOLO UNDE MOLDOVA SE VARSĂ ÎN SIRET de ION DOBREANU în ediţia nr. 2194 din 02 ianuarie 2017 by http://confluente.ro/ion_dobreanu_1483340510.html [Corola-blog/BlogPost/353244_a_354573]
-
simțea rece, trecută prin ploi și prin timp, și asupra căreia brațele lui nu aveau nici o putere. Jos, În văi, se așternea ceața. Zorile erau prea aproape pentru ca visele să mai poată prinde viață. Seara de 9 septembrie 1458, Crimeea Urdia lui Hadji Ghirai se Întindea pe câmpia largă dintre Bug și Nipru, vegheată, În depărtări, de Înălțimile blânde ale podișului Donețului. Nu departe, spre miazăzi, la două zile călare, se afla țărmul Mării Negre. Și tot la două zile călare, spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Mării de Azov. Niprul era o bună pavăză Împotriva atacurilor neașteptate ale cazacilor zaporojeni. Atacuri vestite din timp de patrule care băteau podișul și câmpia Donului, ca și malurile Volgăi, până În câmpiile joase Manici-Kuma, la poalele munților Caucaz. Pentru Ștefănel, urdia nu Însemnă, la Început, decât o Întețire a zgomotelor. Sute de cai tropotind În toate direcțiile, lătrat de câini, voci țipând În aceeași limbă guturală În care vorbeau Amir și Nogodar, behăit de capre. Miros de carne friptă, de lapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sărind În șa, cu arcul la spate, femei fierbând lapte de capră, copii alergând În jurul corturilor. Erau, la Început, iurte mai sărăcăcioase, fără Însemne deosebite la intrare, cu doi sau trei cai legați la câțiva pași. Dar, pe măsură ce intrau În urdie, corturile deveneau mai mari, unele aveau la intrare tuiuri din păr de cal sau de cămilă, iar iurtele erau acoperite cu blănuri de animale. Înghesuiala devenea organizare. Grupuri de iurte formau cercuri traversate prin mijloc de două alei care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
apucă să dezlege caii și să-i ducă la adăpat, În vreme ce Nogodar se strecură În căruță, șoptindu-i lui Ștefănel: - Mâncare la tine. Nu mișcat. Aici, nimeni nu căutat la noi. Seara trecu repede, iar focurile se aprinseră pe cuprinsul urdiei. Apoi, Încet, se Înstăpâni liniștea. Ștefănel nu putea dormi. Nu dormeau nici Amir, nici Nogodar. Brusc, Amir dispăru În spatele unui cort, cu arcul și săgețile la spate. Nogodar se apucă să verifice dacă roțile căruței sunt bine prinse În osii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Înfășură roțile cu pieile de oaie pe care stătuse și, În vreme ce mâna căruța, Îi făcu semn lui Amir, care se Întorsese neauzit, să facă același lucru cu copitele cailor. În scurt timp, căruța se urni, foarte Încet, spre ieșirea din urdie. Câțiva câini lătrară somnoroși. Ieșirea dură mai bine de un ceas, cu opriri dese. Treptat, ail-urile deveniră mai rare. În fața lor se Întindea șleahul prăfuit care urca spre marele drum al Kievului. Străjile care Înconjurau Întreaga urdie a hanului Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
spre ieșirea din urdie. Câțiva câini lătrară somnoroși. Ieșirea dură mai bine de un ceas, cu opriri dese. Treptat, ail-urile deveniră mai rare. În fața lor se Întindea șleahul prăfuit care urca spre marele drum al Kievului. Străjile care Înconjurau Întreaga urdie a hanului Îi opriră cu mirare. Cine pleca la drum, Înainte chiar de ivirea zorilor? - Trebuie să ajungem caravana de soli cu daruri din partea marelui han pentru hanul prieten al Hoardei de Aur! spuse Nogodar aspru, scoțând din sân amuleta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
spuse Nogodar aspru, scoțând din sân amuleta aurită. Străjile deschiseră drumul, fără să Întrebe nimic. Era o ofensă să pui Întrebări unui Înalt trimis al hanului, fie el și travestit În neguțător de blănuri. Misiunile de taină se bucurau În urdie de cea mai mare prețuire. Ele puteau aduce vești, război, pradă, robi, bogăție. Căruța lui Nogodar ieși În largul câmpiei, spre miazănoapte. Merse fără oprire preț de două ceasuri și, sub lumina firavă a zorilor, coti spre răsărit și trecu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ce alte arme avem, decât lupta În câmp deschis, cu mari desfășurări de oști? - În acest tip de luptă, turcii pot fi cu greu Învinși. De fapt, În afară de Iancu de Hunedoara, nimeni n-a reușit o victorie fără replică În fața urdiei turcești. Au fost jumătăți de victorii sau Înfrângeri dezastruoase. Înaintarea Islamului n-a putut fi oprită. Ar exista, totuși, o unică șansă. Un miracol. Găsirea unor oameni sau a unui singur om care să le dea cea mai crâncenă lovitură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Laiotă să se Închine Semilunei și să pregătească oastea pentru operațiuni comune cu armata care sosește dinspre Adrianopol, și cu cea a lui Suleyman, care vine dinspre Albania și se află acum În Balcani. - Ce știm până acum? Întrebă voievodul. - Urdia e imensă. Avangarda a pornit spre Nicopole. Achingiii vor fi trimiși să instaureze teroarea pe malul Dunării și să jefuiască satele. Peste zece mii. În urma lor vin regimentele de spahii, de timarioți și beșlii, cavaleria grea a imperiului. În jur de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe voievod și pe căpitanii adunați În sală. Și simțiseră În adâncul sufletelor că nu vor fi lăsați de izbeliște. Că oamenii aceia vor lupta cât de bine vor putea ei și că doar peste trupurile lor va putea Înainta urdia otomană. Și Îl mai văzuseră, În dreapta domnitorului, pe acel căpitan despre care circulau legende prin toată Moldova. Cel care Îl salvase pe vodă dincolo de Nistru și care Îl doborâse pe Eminek baatur dintr-o singură lovitură de spadă. Căpitanul Oană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
deslușească un zgomot continuu, crescând. Era un zgomot ciudat, alcătuit din mii de sunete fără identitate. Treptat, acel zgomot se transformă Într-o rumoare de voci, cai nechezând, clinchete de săbii. Ca un animal uriaș, târându-se prin negura dimineții, urdia otomană Își Începuse Înaintarea spre podul peste Bârlad. Era o Înaintare vastă, care cuprindea parcă Întinderi nesfârșite. - Ambuscadă la pod! ordonă voievodul, Îmbrăcat cu cămașă de zale și platoșă de oțel, purtând la centura cu diamante spada genoveză de două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
cadavrele celor căzuți și forțară ieșirea pe malul celălalt. Dar atacul călăreților moldoveni fu rapid și perfect organizat. Avangarda Semilunei fu decimată de sulițele moldovenilor. Podul nu putea fi trecut. - Arcași În linie la malul Bârladului! porunci Ștefan ascultând zgomotele urdiei, care se Întindeau În Întreaga luncă. Lansare continuă de săgeți, Înainte de contactul vizual! Apărătorul transmise semnalul. Bătălia Începea nu doar În jurul podului, ci de-a lungul Întregii lunci a Bârladului, În zona În care râul se unea cu apa Racovățului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
voievodul. Corpurile de vănători domnești și steagurile călăreților de Neamț, atac cu toată forța asupra cavaleriei! Pedestrimea, cu Întregul dispozitiv, presiune asupra ienicerilor până la malul Bârladului! Din luncă Începură să sosească semnale luminoase. Înaintarea turcilor fusese oprită pe Întreaga linie. Urdia bâjbâia, neștiind Încă ce forțe are În față. Mai bine de jumătate din oastea otomană nu putea intra În luptă, fiind prinsă În noroaiele din dreapta râului. - Trebuie să câștigăm până la amiază! Îi spuse voievodul căpitanului Oană. Când ceața se va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Înțelese și porunci: - Retragere pe flancuri, cu voltă largă! Aceeași poruncă o transmise și comisul Toader. Cele două corpuri de oaste, istovite de lupta neîntreruptă, se regrupară lateral, ieșind din luptă. Răzeșimea mai făcu un pas Înapoi. Apoi Încă unul. Urdia otomană se Întindea deja În toată valea Bârladului. - Nu uitați - strigă stegarul Isailă - nu uitați ce aveți În spate! - Dealurile! se auzi o voce obosită. - Bătălia nu e pierdută! Ne retragem ÎN SUS ! Vom fi pregătiți pentru contraatac! - Așa să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
dintre ei fuseseră deja Încercuiți de spahii. - Cad ai noștri, măria ta... spuse, Încet, un căpitan de vânători domnești, scoțându-și cușma. S-au surpat răzeșimile. Au fost hăcuiți călăreții domnești, ca animalele prin păduri. Au fost răzbiți secuii. Și urdia nu se mai termină... Parcă sunt și mai mulți! Voievodul privea, fără să spună nimic, imaginea tot mai clară a dezastrului. Căpitanul avea dreptate. Sufletul Moldovei cădea, Încet, În noroiul Vasluiului. Venise amiaza. Iar puterea lui Soliman creștea. Poate speraseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În noroiul Vasluiului. Venise amiaza. Iar puterea lui Soliman creștea. Poate speraseră prea mult. Poate crezuseră cu prea multă disperare În Mântuitor și În voința lor de a opri fiara. Dar fiara nu putea fi oprită. Uriașul animal care era urdia turcească se târa, tot mai aproape, prin mocirle. Cețuri străvezii mai pluteau doar deasupra văilor din stânga Bârladului. - Declanșați atacul fals din stânga! porunci voievodul. Retragere pe dreapta cu călărimile care ne-au rămas! Căpitanii să vină În fața mea! Pârcălabul Vlaicu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
pe malul apei! Pârcălabul Șendre, din flancul drept, să intre În atac de linie de-a lungul Racovățului! Din pădurile rămase sub cețuri izbucniră trâmbițe vestind atacul. Tobele bătură semnalul de atac. Clinchete de arme se răspândiră pe firul văii. Urdia Își schimbă rapid tactica. O forță masivă de gemlii, spahii și ieniceri formară un vârf de atac spre dreapta, de unde se aștepta atacul moldovenilor. Apoi, biciuit de noi ordine ale beglerbegului Soliman, corpul de peste cincizeci de mii de războinici declanșă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Toader! Atac cu toată puterea pe flancul stâng! Tot ce ne-a rămas din oastea Moldovei, călărimi sau pedestrași, atac la galop pe flancul stâng! Soarta Moldovei stă În acest atac! Împingeți-i În mlaștinile de la Trei Ape! Zdrobiți-i!! Urdia se clătină sub lovitura venită din spate. Soliman aruncă În luptă garda de elită, de cinci mii de spahii. - Căpitane Oană! Sună intrarea voievodului În luptă! Sunetul cornului se Înălță, aspru, În cerul Vasluiului. Călărimile tresăriră. Măria sa intră În luptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ușurat. Chemarea trupelor pedestre pe urmele șarjei de cavalerie indica recucerirea pozițiilor pierdute și sugera neclintirea de pe câmpul de luptă. Moldovenii nu mai aveau nici cea mai mică intenție de retragere. Același lucru Îl Înțelese și Soliman. Trâmbițele din alaiul urdiei vestiră retragerea neîntârziată a tuturor trupelor aflate În luptă și revenirea gărzii din Încleștarea cu Apărătorii. „Deci asta era... Își spuse Alexandru. Victoria psihologică prin atac asupra comandantului dușman. Exact reversul acțiunii Cuceritorilor... extraordinar... ” - He! Alessandro! se auzi vocea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mai intens, rumoarea pedestrimilor moldovene care Își recucereau pământurile. După-amiaza scădea, Încet, spre seară. Vremea continua să se Încălzească. Ceața dispăruse cu totul, dar cerul era plumburiu. Se apropiară și tropotele miilor de cai moldovenești, porniți la galop pe urmele urdiei. Se auziră trâmbițele corpurilor de oaste, poruncind curățarea Vasluiului de invadatori și urmărirea acestora spre miazăzi. Apărătorii se opriră, Într-un semicerc larg În jurul voievodului. Li se alăturară căpitanii rămași. Mulți erau răniți, mulți zăceau fără suflare. Dinspre mlaștini sosi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de țintirim. Valea Bârladului rămase parcă pustie și stingheră, tulburată doar de gemetele răniților și acoperită de zeci de mii de cadavre. Bătălia de la Vaslui se sfârșise. Cei care primiseră poruncă să lupte mai departe, spre miazăzi, porniseră pe urmele urdiei sângerânde. Ceilalți se alăturară voievodului, tot mai mulți, mai tăcuți și mai osteniți, privind parcă fără a crede Valea care, acum, devenise a morții. Și atunci, cu o mișcare Înceată, ridicând parcă toate visurile și nădejdile Moldovei mai sus de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
trebuie să mai aibă puterea de a lovi Moldova În anul care Începe! Curierul dădu pinteni și porni mai departe, spre podul surpat. În rândurile răzeșilor se lăsă liniștea. Înțelegeau abia atunci că, totuși, bătălia nu se terminase și că urdia avea Încă destulă forță pentru a reveni. Se adunară, Încet, gânditori, În fomațiunile de luptă fixate În zori. Pe locul luptei se aprinseră făclii. Grupuri de pedestrași Începură să caute răniții sub maldăre de morți. - Care ești viu, măi, acilea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Este o clipă de glorie, așa cum simțiți cu toții acum! Dar numai o clipă! Nori negri se adună deja deasupra Moldovei și, dacă nu În acest an, atunci În următorul, vor Încerca să ne acopere! În iarna În care noi opream urdia turcească, lovituri crunte erau date aliaților noștri. Principatul de Mangop, din sud-vestul Crimeii, a fost atacat și cucerit de un corp de ieniceri conduși de Ahmed Pașa. Această lovitură a fost Îndreptată asupra noastră, fiindcă Doamna țării reprezintă acest principat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Soroca. O altă coloană a oștenilor scutului și spadei executa o manevră de cuprindere În semicerc a grupului de comandă În care se afla voievodul. Pietro așteptă ca Alexandru să-și ia rămas-bun de la tatăl său, privind, cu neliniște, valul urdiei otomane care se apropia amenințător. - E timpul, spuse căpitanul. Hotărârea măriei sale de a te ține În preajma lui este Înțeleaptă. Spre Răsărit va fi doar o goană sfârșită În sânge. - La fel va fi și aici... murmură Alexandru. - Aici te afli
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]