341 matches
-
am făcut semn chelnerului și am comandat o bere. Era și un spectacol de cabaret, prestat de o cântăreață cu părul portocaliu și cu o voce ascuțită, nazală, ca o harpă evreiască, și un comic slăbănog și mic, cu sprâncenele Împreunate, care era cam la fel de deplasat ca o napolitană În vârful unei Înghețate pe băț. Erau mai puține șanse ca oamenilor de la Femina să le placă spectacolul decât posibilitatea reconstruirii Reichstagului: râdeau În timpul cântecelor, cântau În timpul monologului comicului, iar palmele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Se așeză pe canapeaua de lângă șemineul fals din hol și întinse un dosar pe măsuța de cafea: trei luni de notițe scrise de mână, alături de copii cu tot ceea ce-i dăduseră de la spital și de la centrul de recuperare. Cu mâinile împreunate, atacă povestea fratelui ei. Weber se așeză lângă ea. După un timp, îi atinse încheietura. — Înainte de orice, ar trebui, probabil, să trecem pe la doctorul Hayes. A primit scrisoarea mea? Am vorbit cu el de dimineață. Știe că ați venit. Zice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
lăsă în jos, pe perne. Mark chicoti. Se presupune că ești bătrân sau ce? — Au. Nu-i subiectul meu preferat. Deci cum se numește locul ăsta, mai exact? —Ei bine, doctore. Mark își înclină capul. Se uită pe sub sprâncenele lui împreunate și șopti: Unii oameni din partea locului îi spun Glandele Mortului. Weber clipi, iar Mark lătră de plăcere. Karin stătea înnebunită pe pat, trăgându-se de pantaloni. —De cât timp ești aici? Mark aruncă o privire tulburată spre pat. Karin își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mai creștea puțin. În noaptea aceea părea să fi crescut aproape până la limita maximă. La cină - cușcuș cu coacăze - claustrofobia ultimelor zile îi ajunse. Daniel stătea în fața ei la vechea masă țărănească, cu coatele pe lemnul de stejar, cu degetele împreunate ca o turlă și lipite de buze. Părea gata să dispară, absorbit de meditație. Se ridică și strânse vasele murdare. În timp ce le ducea la chiuvetă, grija lui mută îl dădu de gol: ea îl învingea. Îi năruia idealurile lui ecologiste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
cu ciupituri. Te bate ca pe negrii din America. La București Începe Festivalul Internațional al Tineretului, ediția 1953. Nuc nuc Nuca Un nuc Ana are nuci. Unuc! TU iei prima notă la școală. Nota doi. Un nuc nu se scrie Împreunat. De asta iei nota doi. Când o să ajungi acasă o să te pună În genunchi, evident, pe coji de nucă. Caști disperat ochii la pereții clasei. Tovarășii Lenin și Stalin se uită mustrător la tine. Mai ales că Lenin a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
în timp ce acesta, clipocind, tindea grumazul către omăt. Pe urmele sclipitoare rupte de sănii, picuraseră măciulii de fân. Atent în toate părțile, printre ele călca un ciocârlan. în ușa morii ieși un moș cu căciula trasă pe nas și mânecile cojocului împreunate. Privind peste streșina căciulii, căsca, ca mâța, roz și fără dinți, cu mustața ridicată. Lângă el, în ușă, apăru un om cu nasul vesel ca un cuc, înfipt roșu între ochii negri. Fără a-și îndoi genunchii, moșneagul ieși crăcănat
Pomana porcului by Tanasachi Marcel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91528_a_92379]
-
și totuși inconfundabil, Începusem să eman un soi de masculinitate prin felul În care aruncam În sus și prindeam guma de șters, de exemplu, sau prin felul În care mă năpusteam În deserturile oamenilor cu lingurița, prin desimea sprâncenelor mele Împreunate sau prin dorința de a discuta cu oricine În contradictoriu În clasă, când eram În schimbare și Înainte să mă schimb atunci am avut destul de mult succes la școala mea cea nouă. Dar acest stadiu a fost scurt. În curând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
putea exista în realitate. Era literatură, era ficțiune, iar noi eram personaje de poem. Mi-am amintit de poemul lui Donne în care doi îndrăgostiți adorm împreună, mînă-n mână, într-o vale cu flori, fără altă atingere decât a degetelor împreunate, unirea spiritelor lor fiind "singurul mod de-a procrea întruna". Clara era însă cât se poate de reală și o știam de doi ani, cât îmi fusese colegă. O fată cuminte, ștearsă și liniștită. Am umblat o vreme privind florile
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
imediat cum făcuseră primul pas, hainele li se schimbaseră, și ele însele, destul de diferite în mod obișnuit pentru cine le cunoștea bine, erau acum imposibil de identificat. Erau un organism dublu, cu același metabolism, erau două siameze unite prin palmele împreunate, Carminada sau Adacarmina pășind cu aceeași mișcare, cu părul umflat de briza galbenă fluturând la fel și în același timp. Apropiindu-se de linia a doua, deveniră două tinere în alb și verde, cu mici brățări în formă de șarpe
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
legăn! Atunci se așeza cu spatele pe muchia unei mese sau a unei sobe și, cu mâinile împreunate în modul catolic, se legăna neîncetat de la dreapta la stânga și invers. Alteori se așeza întins pe spate și, cu mâinile la fel împreunate, pe canapea sau pe pat, se clătina într-o parte și-ntr-alta. Insatisfacție în copilăria joasă, sau amintire prea profundă a acestei copilării? Felix nu-și putea explica. Pentru Aglae și ceilalți, purtarea lui Titi părea foarte firească, și
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
așezat ceva adânc în memoria ta, ba chiar în spatele ei, ca și cum toate ar fi legate și ar lăsa să treacă un sens prin ele, ca un flux mai presus de amintirea fiecăruia în parte, ca sens superior al amintirii lor împreunate? Ce sunt ele? Sunt oare „ceva“? Greu de răspuns... pentru că pare să se fi adunat totul acolo ca din întâmplare... Ca să ajungă, unde? Unde am ajuns eu acum, când mă întorc asupra vieții mele și încerc să deslușesc o judecată
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
mult semnificația celor două realități despre care vorbim, știrile și schema urbană, ne putem întreba dacă nu cumva, în istoria evoluției formelor de viață, prezidează aceeași întâmplare întâmplătoare, care dispune lucrurile într-o ordine aparentă prin faptul că ele apar împreunate; în felul acesta, cine știe, poate că toate organismele vieții (și chiar organele corpului nostru) s-au format întâmplător, din bucăți și agregate fără legătură între ele, dar care totuși, după o vreme, prin rutină și repetiție, au ajuns să
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
într-un tîrziu. S-a întîmplat ceva rău? se trezește Mihai că întreabă peste voința lui. Depinde ce înțelegi tu prin rău. Mihai se retrage un pas, așezîndu-se încet în fotoliul de lîngă televizor. Își sprijină bărbia pe vîrful degetelor împreunate ca la rugăciune și așteaptă. Calmul lui o neliniștește pe Violeta, care se întoarce și face cîțiva pași prin încăpere. Apoi, ca și cum ar fi obosit, se așază în celălalt fotoliu: Nu mă întrebi nimic? Ba da. Nu vrei să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
logic care împreunează propusăciuni coordonate seamănă cu două sau trei picioare de vers unite într-un singur întreg ritmic, cari formează o unitate ritmică, cari însă, cu toate astea, metric sânt de sine stătătoare; accentul logic însă care în propusăciuni împreunate arată auditorului dependința uneia de cealaltă seamănă cu un picior de vers a cărui membre reprezintă proporțiunea de arse și teze. Daca accentul logic care unește propusăciunea principală de cea subordinată le lasă să răsune ca o unitate de arse
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
așa, "adus de ceilalți" și aștepta pesemne conștiincios sfârșitul vizitei pentru a fi luat de acolo și dus în altă parte. Ioan Alexandru a intrat în schimb în casă ca într-un templu, pășind pe vârful picioarelor și cu mâinile împreunate. În Caietele lui Cioran din epocă este consemnat faptul că, ajuns în fața lui Heidegger, ar fi îngenuncheat. Niky nu confirmă, dar, oricum, faptul că lucrurile au ajuns așa la Cioran e semnificativ, și dacă ele nu sânt exacte sânt oricum
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Santiago și Bobby fuseseră victimele aceleiași invitații. Cinthia, delicată, Încîntătoare, stătea palidă și mută pe canapeaua de piele a Mercedesului Alături de ea, Julius nu ajungea cu picioarele pînă jos și stătea cu mîinile lipite de trupul Înghețat și cu călcîiele Împreunate tremurînd În aer. În sfîrșit au ajuns. Vilma Îi luă În brațe și-i puse pe trotuar, iar Carlos scoase din mașină corabia cu pînze, al cărei catarg ieșea afară din pachet. Mai soseau și alți copii, care se cunoșteau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ne-a luat-o înainte - și de nu interveneau poeții, el se închidea în sine, rămânând ca noi să ne zărim în ochi - în epavele lui - și să ne mângâiem în naufragiul de poezie care-i privirea omenească. Conștiința neantului împreunată cu dragostea de viață? Un Buddha de bulevard... O idee stinge o plăcere și creează o voluptate. Ațipind reflexele, trezești reflexiile. Gândești doar când se oprește viața. De câte ori o ființă nu se poate "așeza" în fire, se află în prezența
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
conte. Când ne săturăm, pac!” Și, surâzând ca un Înger, ea Își trecuse mâna Întinsă, superbă, pe sub gât. La Amparo Îmi stârneau dorințe până și dinții. „Dramatic lucru”, zise Agliè, scoțându-și din buzunar tabachera și mângâind-o cu mâinile Împreunate. „Așadar m-ai recunoscut? Dar În ’89 nu sclavii au făcut să se rostogolească capetele, ci acei burghezi de treabă pe care dumneata trebuie că-i detești. Și pe urmă, contele de Saint-Germain, În atâtea secole, a văzut atâtea capete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
tot acest timp era conștient că domnul Mundy Îl așteaptă răbdător În camera de alături; și-l imagină cum stă Întins, nemișcat și drept, cu capul proptit de pernele din puf, cu păturile trase pînă la subsuori, cu mîinile corect Împreunate, dar gata să bată ușor locul de lîngă el, invitîndu-l, cînd Duncan o să intre... Nu era mare lucru. Mai nimic. Duncan se mai gîndi la alte lucruri. Deasupra patului domnului Mundy era o poză: o scenă cu un Înger conducîndu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
crezi că faci? Bobby a repetat câteva posibilități de a o aborda printre care și aceea de o asemăna cu splendoarea răsăritului. Nevrând să se lase descurajat de vehemența ei, îndrăznește și i se adresează cu „iubito“, ținându-și mâinile împreunate, într-o demonstrație de sinceritate. — Taci! se răstește ea. Crezi c-o să-ți dau bani? Bobby este încurcat. — Bani? — Uite, știu ce ești. Poate te crezi vreun tip de valoare, dar eu te-am citit. Cunosc multă lume în orașul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
dincolo de zidurile parcului și știam că mă vede umblând pe acolo. De când se pensionase, nu mai ieșea aproape deloc din casă, și nu mai primea oaspeți. Își petrecea zilele în tăcere, fără ca măcar să citească, așezat la biroul lui, cu mâinile împreunate - asta mi-a spus Barbe -, privind pe fereastră, sau învârtindu-se prin parcul său, ca un animal solitar. În definitiv, nu eram chiar atât de diferiți. Într-o zi, pe 13 iunie al aceluiași ani, când umblam din nou de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
lui Bourrache, Hippolyte Lucy, Mazerulles, Clămence... Mi-i imaginez adesea pe toți și pe toate, în frigul din pământ și în întunericul lui deplin. Știu că ochii lor sunt de multă vreme doar niște găuri goale și că mâinile lor împreunate nu mai au carne pe ele. Dacă aș fi întrebat cu ce mi-am ocupat toți acești ani, tot timpul de până astăzi, nu aș prea ști ce să răspund. Nu am văzut anii, chiar dacă mi-au părut foarte lungi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
mă sculam, mă pieptănam, mă firitiseam și lăsam gloata să vină la mine? Unde-s boierii care-mi îngenuncheau, unde curtenii care mă preamăreau, unde răzășii, câți mai erau? Unde-s mințile luminate, în care capete plecate, sub ce mâini împreunate? Unde-s fripturile, unde torturile, unde mi-s cărțile, slujnicele, pantofii de-atlaz, luleaua, rădvanul, cafeaua? Unde-mi sunt câinii, paharnicul, vornicii, zimbrii și urșii? Dar blănile lor? Unde-s albinele, sfecla*, cotnarul, unde mi-e vinul, în general? Ubi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
era o femeie trecută de 50 de ani, aștepta și ea cu ochii în gol avea un aer foarte nefericit. Mai era o pereche, pe celelalte două scaune de la masă, el mare, gras, rotund, mustăcios, ea negricioasă, cu sprâncene dese, împreunate. Discutau despre niște pulovere pentru copii, le zărise femeia într-un magazin, aproape de piață, nu costau decât 63 de lei. Îs cu defect? întrebase ea pe vânzătoare. Nu, îi răspunsese aia mirată și oțărâtă, de ce să fie cu defect? Că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
covorul oltenesc într-un nor de praf înecăcios, cenușiu, răspândind miros de șoarece. Dar, spre uimirea ei, ridurile arcuite de fruntea Sidoniei dispăruseră, la fel și cele din jurul ochilor, ea rămase pentru o clipă, momentul psihologic, senină, imperturbabilă, cu degetele împreunate, sprijinind genunchiul ce se mișca ușor antrenând în balans tot corpul. Păi, Ovidiu, știi că a terminat postliceala, e tehnician acum și dând de greu acolo în uzină s-a hotărât, în fine să-mi urmeze sfatul. E student la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]