364 matches
-
Dacă pereții orașului sunt interziși, atunci unde ai loc? Am decis să ies cu propriile lucrări în stradă și să le las la... să zic «completat». E un fel de invers al zonei de pop-art, care aduce de afară afișele boțite în galerie“, a explicat Gorzo. „Orice intervenție aduce ceva“ La mijlocul experimentului, când s-a derulat vernisajul, predominau mâzgăliturile cu marker, dar erau și câteva desene realizate de un graffer experimentat. „Maneaua ucide!“, a scris cineva, răbdător, lângă aproape toate portretele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
felul analiștilor economici, în performanța scăzută a industriei naționale: adică aceasta, industria națională, datorită acestei performanțe scăzute a făcut tabla rezervorului atâtica de nevolnică încât, asemenea pungii aceleia de hârtie cu friș-cocoși sau cu bomboane agricole, a cedat. S-a boțit, dragi utilizatori! Acu eu mă gândesc să spun respectivei industrii naționale că ar trebui să-i fie rușine la obraz: ba mai mult, atunci când se manifestă dumneaei (cu hărnicia binecunoscută) prin anume mitinguri ar trebui să participăm și noi, clientela
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
era împrumutat de la biblioteca publică, îl vârî fără să se sinchisească, în buzunar“. Care va să zică, îl șterpelește distrat, neuitând totuși să-nsemne, în vederea continuării delectării Nastasiei Filipovna, prin „îndoirea“ filei... (detest tipii, de orice calitate intelectuală ar fi, da, monștrii ce boțesc astfel, nonșalanți și bestiali, „obiectul plăcerii“... Mâșkin putea improviza un semn, o sforicică, o ață, ceva acolo... sau să memoreze numărul... ba nu, exclus!, Idiotul nu prea ține minte, avea și crize epileptice, mă rog... o!, în nici un caz, mă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2178_a_3503]
-
acasă. Lui Felix, căruia orice aluzie la faptul că era orfan îi era supărătoare ca o umilire nedreaptă, i se păru curioasă insinuația domnișoarei cu bărbia ascuțită. - La unchiul Costache sunt ca acasă, și domnișoara Otiliami-este... ca o soră. Aurica boți puțin buzele și, după oarecare trecere de timp, spuse blând, lăsând a se înțelege numeroase laturi grave: - N-ar fi rea Otilia, dacă n-ar fi falsă. Cel puțin întrucît mă privește. Felix, rănit mai mult decât s-ar fi
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
din primul minut că semăn cu Veronica Lake. — Arăți mai bine decît Veronica Lake. Lynn Își aprinse o țigară. — Mulțumesc. N-am să-i spun prietenei tale că ai zis așa ceva. De unde știi că am o prietenă? — Haina ta e boțită rău și pute a parfum. — N-ai nimerit-o. Pur și simplu mi s-au făcut niște avansuri și eu am refuzat. — Lucru pe care... — Da, lucru pe care-l fac al dracului de rar, futu-i! Continuă să cooperezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2036_a_3361]
-
-l citești pe Thomas Hardy În engleză? Mă privi chiorîș. — Așadar, adjudecată. — Nu vezi? Parcă mă aștepta pe mine. Parcă ar fi stat aici ascunsă pentru mine dinainte ca eu să mă fi născut. Am privit-o, uluit. Bea Își boți zîmbetul. — Ce-am spus? Atunci, pe neașteptate, abia atingîndu-i buzele, am sărutat-o. Era aproape miezul nopții cînd am ajuns la poarta casei unde locuia Bea. Străbătuserăm aproape tot drumul În tăcere, fără să cutezăm să spunem ce ne trecea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cine? Ți-a mai spus că nu, Fermín, am intervenit eu, nerăbdător să schimb subiectul. Nici tatăl dumitale? insistă Fermín, care se distra de minune. — Nu. Dar s-a jurat să afle și să-i rupă picioarele și să-i boțească fața cînd o să descopere cine-i. Am pălit. Fermín Îmi servi o ceașcă din poșirca lui fără să mă mai Întrebe. Am golit-o dintr-o Înghițitură. Avea gust de benzină călduță. Tomás mă observa În tăcere, cu privirea impenetrabilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
capetele oamenilor și parcă nici nu mai auzi întrebarea pretorului care, așteptând zadarnic un răstimp, izbucni speriat: ― Gata?... Atunci... da... atunci... Și, uitîndu-se jignit spre general, păși pe movila de lut proaspăt de la marginea gropii, desfășură hârtia ce i se boțise în mână și citi sentința Curții Marțiale a diviziei, care osândea la moarte prin ștreang pe sublocotenentul Svoboda, pentru trădare și dezertare la dușman. Glasul îi suna gol și prefăcut, de două ori se încurcă, drept care generalul îi aruncă două
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
pieri când îmi văzu expresia feței. — Nu crezi că... nu poți să crezi că... — Dar tu, Jordan? Tu ce crezi? Nu știu! s-a scăpat. Chiar nu știu! Înghiți în sec și credeam că fața va începe să i se boțească iar. Dar, în schimb, și-a îndreptat sfidător spatele, înghițindu-și lacrimile. Și nici nu-mi pasă, a adăugat, găsindu-și curaj pe măsură ce își auzea propriile cuvinte. Nu-mi pasă. Era un șantajist. Știam că Poliția o lasă mai moale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
și pe dedesubt; zice că suntem prea mulți, doi, pentru o singură Învelitoare, așa că să fim numai unul - din pricina țânțarilor-varvarilor. Zice că, mai Întâi, să mă așez la ea În poală; după aceea zice să mă ridic oleacă: i se boțește rochia. Eu mă ridic, ea retrage frumos poalele, ca să nu i se boțească. Acum e binișor: parc-aș sta În fotoliul de-acasă, dar mult mai bun, făcut din ea, pentru mine și cald și cald și cald mă strânge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
așa că să fim numai unul - din pricina țânțarilor-varvarilor. Zice că, mai Întâi, să mă așez la ea În poală; după aceea zice să mă ridic oleacă: i se boțește rochia. Eu mă ridic, ea retrage frumos poalele, ca să nu i se boțească. Acum e binișor: parc-aș sta În fotoliul de-acasă, dar mult mai bun, făcut din ea, pentru mine și cald și cald și cald mă strânge el din toate părțile, fotoliul. Duda zice că mai bine decât-așa o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
apoi despre Donald și... m-am prefăcut că am uitat cum o cheamă pe prietena lui. — Doamne, trebuie să țin minte asta, chicotesc eu. Dar nu am fost mulțumită de răspunsul pe care l-am primit. Fața lui Amy se boțește și, ce putea fi mai rău, o lacrimă îi curge pe obraz. Cine e? Încep să intru, ușor-ușor, în panică. Mi-e groază de răspunsul la întrebarea asta. Știe că Debbie e prietena mea? —Rose. —Poftim? A spus că o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Adam? Ar fi bine? Sper că se poartă bine cu tine, spune Amy smiorcăindu-se autocompătimitor. — Toți bărbații sunt niște ticăloși în fond, zic făcând o slabă încercare să-i readuc zâmbetul pe buze. Totuși nu funcționează. Fața i se boțește iar. Se întinde după alt șervețel. Apropo de ticăloși... mă aventurez eu, întrebându-mă dacă nu cumva calc pe teren minat, dar continui spunând: ... ce voiai să-mi spui ieri despre Adam Kirrane? Gata, am făcut-o. N-a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
aduc aminte că am o scrisoare la mine. Mi-a fost lăsată în cutia poștală și am îndesat-o pur și simplu în geantă. Acum mi se pare un moment cât se poate de bun să o citesc. Pescuiesc plicul boțit din geantă. E scrisă de mână. Mă întreb dacă e de la un fan. Știu că poate sună ciudat, dar din când în când noi, stewardesele, primim scrisori de la pasageri care se întâmplă să țină minte ecusoanele noastre și ne scriu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
mea se făcea tot mai mică. într-o vreme, ea se întindea de la mine și încă puțin după strada mea. unde avea vecini niște oameni care vorbeau altă limbă, niște străini. acum, la cincizeci de ani, țara mea s-a boțit de tot și-a încăput, toată, în mine. se întinde de la cap la picioare și are unghii la hotare. acum e fericită: toți îi sunt vecini niște oameni care vorbesc altă limbă, niște străini. îmi amintesc că, atunci când a început
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
Cînd pleca în acest pelerinaj de familie Domnișoara ri mă lăsa uneori să o conduc, vineri seara, la Gara saint-Lazare, dar niciodată să o aștept luni la prînz cînd se întorcea din normandia („nu vreau să mă vezi cum ies boțită din tren”). Domnișoara ri mai avea și perioade cînd „transcria”. nu știu exact ce se întîmpla în mintea ei în acele momente, dar uneori intra într-un fel de transă. rămînea nemișcată, absentă, în contact cu un fel de zonă
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
am făcut că buchiseam adânc o inemă. Asta ca să vedeți ce laborios a fost bărbatu. Înainte să mă chitesc io cum să mă reped la dușamea, el mă și săltase cu dreapta, iar cu stângacea Îmi tescuia inemioarele În nas, boțindu-le una câte una. Nu-l condamnați pă bietu om, don Parodi; vina ie a lu mandezu. După ce-am lățit bancu, m-am arătat În tișort, să fac posibelă Încurcătura. Pă 6 mai, nu mai știu la ce oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
am nume, dom'le, eu am renume. Un renume care garantează!" Și înainte de a izbucni în rîs și-a dus paharul la gură. Cum era și normal s-a înecat, coniacul s-a vărsat pe fața de masă, pe hainele boțite de atîtea zile de chef, întreg trupul i-a fost cuprins de spasme, se înecase de-adevăratelea. Chelnerul s-a repezit cu o expresie radioasă de mulțumire. Pentru că fusese prevăzător ori pentru că în sfîrșit îl putea da afară din restaurant
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
zestre, fără lux, fata lui cea harnică, l-a făcut de râs, i-a pătat onoarea lui! La altceva nu se gândea decât la asta și-i venea amețeală. „Adevărat să fie?...“ Și privea spre hârtia pe care o păstra boțită în mână. Pe nesimțite grăbea pașii, pe nesimțite îi creștea mânia. „Mă miram eu de ce-i așa mâhnită de-o bucată de vreme, de ce umblă așa în jurul meu... parcă vrea să-mi spuie ceva...“ Tudorița nici mâhnită nu se arătase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Todor Jivkov! Nu zaieț, nu pagadi! urlă Motanu spre ei. Ăia se opresc. Unul, în pantaloni scurți și cu o mutră de pițigoi, zbiară și el ceva, arătându-ne degetul mijlociu. Motanu dă din mână a lehamite, scoate o țigară boțită dintr-un buzunar și-o aprinde cu gesturi de expert. Trage adânc în piept de două ori și mi o întinde. N-apuc să trag nici un fum. În spatele lui Motanu apare, ca din pământ, plutonierul Ciocoiu, cu cascheta într-o
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
Și acu’ spune corect, toanto. Darlene suspină disperată și spuse: Zău că era o grăma’ de juni la bal, scumpule, da’ mi-am păstrat onoarea. * Agentul de stradă Mancuso, stând sprijinit de biroul sergentului, spuse, respirând din greu: — Boate mă boți scoate din glosetu ăla. Nici nu mai bot resbira. Cum? Sergentul privi trupul slab din fața lui, ochii roșii, lăcrimând în spatele ochelarilor bifocali, buzele uscate care se vedeau prin barbișonul alb. Ce se întâmplă cu tine, Mancuso? De ce nu te poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
peste 90 de ani avea și Viorel N. Păun, veteran de război, care a decedat după ce și‐a văzut tipărit volumul de versuri „Rime”, cu un „Cuvânt înainte” de Nicolae Viploveanu. După ce a publicat „Cronica de la Bucium”, „Mon ografia comunei Boțești‐Gugești și alte scrieri literare, în prezent, la vârsta de 90 de ani, împliniți, Ioan Costache Enache scrie versuri și își pune în pagină, cu talent și răbdare, volumul cu memorialistica vieții sale, sperând să acceadă nu numai la titlul
OMAGIU MAMEI by Ioan Costache Enache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1070]
-
nu știe, nimeni nu trebuie să știe că el nu are, că el nu mai are mamă, nu, nu, nu, nu, nu... — Aș vrea să pleci. E prima oară când se gândește că Ada, cu figura ei de elf, acum boțită de plâns, aduce, vag, cu ea, cu mama lui adevărată... Ce freudian... — Să-ți strângi lucrurile și să pleci. Durerea lovește din nou, în derapaje spectaculoase către frunte și moalele capului. O vede chircită, copleșită și-i vine s o
Dincolo de portocali by Ioana Bâldea Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1347_a_2732]
-
zgâria timpanele lui Noimann, care În locul oricărui sunet ar fi dorit să aibă parte de liniște absolută. Urechile sale albe, moi, lipite de țeastă, amplificau orice zgomot, orice șoaptă. Limba Îi era aspră. Gâtlejul parcă dat cu glaspapir. Fața moale, boțită semăna cu o foaie de ziar, pe care cineva ar fi vrut s-o arunce inițial la coșul de gunoi, aflat sub chiuveta plină de farfurii murdare, dar s-ar fi răzgândit Între timp și a aruncat-o pe pat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]
-
doua zi, pentru a fi sculați, ar trebui să se aducă macaraua, cum s-a Întâmplat, de altfel, chiar și cu masterandul Oliver, ce-i drept, Într-un alt salon. În afară de aceasta, În orice poziție ar adormi, Oliver Își va boți cu siguranță podoaba capilară... Dar copacii, ia spune, Oliver, nu-i așa că nu stau nici pe scaun, că li se ițește ciotul prin prohab... Sau li se acoperă picioarele de lipitori...” Profesorul făcea aluzie, probabil, la experiența pe care o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2337_a_3662]