636 matches
-
susținea Breban - și în plus nu dispune nici de prestigiul necesar pentru a fi urmat de scriitori, pentru că nu are talent. La auzul acestui argument, Noel a văzut roșu înaintea ochilor. Nu-mi amintesc să-și mai fi pierdut vreodată cumpătul ca atunci. «De ce nu a acționat Nicolae Breban mai bine, dacă știe cum trebuie procedat și are prestigiul necesar?, a strigat Noel, scos din fire. Puțin importă dacă Goma are sau nu talent. El este singurul dintre voi toți care
[Corola-publishinghouse/Administrative/1857_a_3182]
-
nu. De aici unele tensiuni sau conflicte. Pe unele am încercat să le sting, ca mediator acceptat de ambele părți. În mai 1970, Geo Dumitrescu a părăsit redacția, izolându-se pentru mulți ani la Sinaia, la casa de creație de la Cumpătul, unde se lăsa însă asediat de vrafuri uriașe de corespondență conținătoare de manuscrise, căreia îi răspundea, cu metodă, la rubricile de poșta redacției deținute succesiv la România literară, Luceafărul, Flacăra. Azi a renunțat și la această îndeletnicire, care l-a
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
chiar, câteodată, în rândul membrilor ei „de rând“, mai în glumă, mai în serios, protestele celor care-l acuzau de cezarism. Îmi amintesc cum într-o iarnă, la Sinaia - cred că era iarna lui 1972 -, navigam între două vile de pe Cumpătul spre a media între el și Vintilă Ivănceanu, care „se revoltase“. — Ai pus bâta onirică pe noi! îi strigase acesta într-o împrejurare, ne atingi cu ea când la țurloaie, când la mir. — Tu, oricum, asta meriți, îi replicase scurt
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
propus să-l evoc în acest cadru? Bine-cunoscut în lumea muzicienilor, ca fost dascăl, la Conservatorul bucureștean, a multe serii de dirijori, profesorul Vicol era cunoscut și de scriitori, de aceia dintre ei care, în special iernile, se retrăgeau la Cumpătul, la „casa de creație“, pentru a lucra. M-am numărat și eu, într-o vreme, printre acei fericiți. De cum se încheiau perioadele gălăgioase, corespunzătoare vacanțelor, cu mulți copii, bone, bunici, se înființa la Cumpătul și profesorul Vicol, instalându-se la
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
în special iernile, se retrăgeau la Cumpătul, la „casa de creație“, pentru a lucra. M-am numărat și eu, într-o vreme, printre acei fericiți. De cum se încheiau perioadele gălăgioase, corespunzătoare vacanțelor, cu mulți copii, bone, bunici, se înființa la Cumpătul și profesorul Vicol, instalându-se la vila 3, cum știa toată lumea, mereu în aceeași cameră de aproape treizeci de ani. Iar în sala unde se mânca, avea de asemenea locul său neocupat de nimeni, la masa a doua pe rândul
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
doua pe rândul de la peretele opus intrării, astfel încât să poată avea sub priviri toată vasta încăpere, pe cine intra sau ieșea. Acestui domn, aflasem, îi murise soția la sfârșitul ani lor ’60 și de-atunci locuia mai tot timpul la Cumpătul, cu excepția perioadelor de aglomerație și hărmălaie, cum am arătat. Mai aflasem că își scria memoriile, amintiri din lunga lui carieră didactică și de om care trăise în medii artistice. Din ele a și apărut mai târziu un volum la Editura
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
te conducea, când plecai, până la treptele de la intrare. Amănunte, știu, dar exprimau un stil. Moldovean de obârșie, epicureu, profesorul Vicol era și un om de spirit. Gusta vorba de duh, gluma subțire, cultiva ironia și autoironia. În sala cantinei de la Cumpătul rămăseserăm odată numai noi, după prânz, să ne bem cafelele, când am intrat pe ușă două superbe tinere în căutarea cuiva care nu eram nici eu, nici profesorul Vicol. Înalte, suple, blonde, cu picioare lungi, bine puse în evidență. Ne-
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
rămas melancolici, comilitonul meu nonagenar și cu mine, până când el, oftând ușor, a rupt tăcerea: — Ei, domnule, de ce nu mai am eu optzeci de ani! După muzică, marea pasiune - și competență - a profeso rului Vicol era șahul. Problema lui, la Cumpătul, era să-și găsească adversari pe măsură. Când îi găsea, era fericit, iar când nu, se mulțumea și cu mine, un șahist submediocru. Trăgea de mine, căci nu avea încotro, seară de seară, momindu-mă cu cafele și cu un
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
adjuncți au fost, pe rând, Lucian Chișu, Ion Cocora, Nicolae Iliescu, Fănuș Neagu, George Cușnarencu. Articolul-program Cu avânt spre Apa Sâmbetei, semnat de Marin Sorescu, afirmă principiile unei acțiuni exclusiv culturale („să urnim, să unim și să afirmăm”, „să păstrăm cumpătul și cumpăna”), într-un moment de confuzie a valorilor și de agresivă invazie a politicului în domeniile spiritului. Revista militează, așadar, pentru „producerea de valori propriu-zise dincolo de conjunctură și cu acel dram de atemporalitate care să potențeze clipa și să
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287825_a_289154]
-
de furie și-l privea cu ochi plini de ură pe Adalbrecht. Mai bun cunoscător de oameni, Otto Începu cu o voce seacă: — Taci, Adalbrecht! Îl cunoștea prea bine pe ministerial ca să nu știe cât de repede Își pierdea acesta cumpătul când era ațâțat... Doar sunteți prieteni, nu? Era de așteptat ca o treabă atât de delicată să se facă treptat. Eglord, ți am mai spus, ai răbdare, totul se face cu răbdare. Până și În Biblie răb darea e trecută
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
și trezit la mijlocul râului. N-am scos nici o vorbă. Prea mare era tensiunea momentului! Deodată însă caii s-au oprit. Scoteau aburi pe nări, pufneau nervoși și nu vroiau să înainteze. Am înlemnit de spaimă. Bădița nu și-a pierdut cumpătul. A coborât calm pe oiște, a trecut în fața lor, i a luat de căpăstru și le-a vorbit ca unor prieteni vechi: Haideți, măi Murgule și Surule, de ce-mi faceți asta, tocmai acum! Doar voi sunteți băieții mei, de
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
sprâncenat (deși nu purta barbă, eu îl văd în amintirea mea cu barbă: iluzie optică nu fără semnificație), ascuns acum pe undeva, ca legionar, iar bătrânele se arătau - cu discreție, căci erau dintre aceia care în orice împrejurări își păstrează cumpătul și demnitatea - îngrijorate de soarta lui. Deși îmi era milă de bietul băiat, de altfel o fire posomorâtă și enigmatică, pe mine soarta legionarilor ascunși mă lăsa rece: însemna că mă vindecasem... Și cum era să nu mă fi vindecat
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
de domeniul legendei. Se știa doar că o dactilogramă de „câteva mii de pagini” fusese depusă de autor în timpul războiului în Biblioteca Vaticanului. Pomenirea acestei întâmplări se acompania de regulă cu o nuanță de ironie și cu insinuări malițioase privind cumpătul mintal al autorului. „Manuscrisul de la Vatican” : aceste cuvinte se rosteau mai mult sau mai puțin în derâdere. Puțini au perceput, sau poate nimeni, gravitatea gestului lui Camil Petrescu în contextul istoric de atunci. Alții însă au perceput-o sub specia
Despre lucrurile cu adev\rat importante by Alexandru Paleologu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/827_a_1562]
-
mensouge comme une siecle”, Ion Iliescu, sub masca modestiei, a zâmbetului său șăgalnic, ascunde o fire ascunsă, însetată de putere. În momentul când unii jurnaliști l-au învinuit de fapte grave în perioada decembrie 1989septembrie 1991, președintele și-a pierdut cumpătul și a folosit expresii tari, ca: ”mă animalule!”, ”golani”, ”derbedei”, ”scursuri ale societății”. În tradiția populară, se spune că ”și-a dat arama pe față”. Este cazul lui Ion Iliescu care consideră că opinia publică trebuie să cunoască din biografia
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
dezmembreze Încă o dată teritoriul, și o ocupație străină, ce amenința și ea să ne smulgă definitiv din apropierea marilor modele europene care ne-au fost prietene și semn indubitabil al renașterii naționale În modernitate. Sigur, nu e ușor să-ți păstrezi cumpătul Într-o criză istorică de asemenea proporții; dar, dacă „În interior” era oarecum mai scuzabilă zăpăceala, derapajul, poate chiar și vremelnicul „oportunism” al unor vârfuri ale culturii - nu vorbim de vârfurile financiare sau politice și bisericești, eradicate brutal În primii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
regimul comunist, ca să-l scoatem complet din contextul istoric. El a știut, ca o făptură adaptabilă ce e, cum să găsească toate mijloacele necesare supraviețuirii în sistem, fentându-l în același timp. Bebe nu este cu adevărat înspăimântător când își pierde cumpătul sau pentru că are un cuțit ascuns în geantă, ci tocmai atunci când vorbește mai calm : Deci uitați cum facem. Cât intru la baie vă gândiți, și când ies îmi spuneți ce-ați hotărât.... Gesturile mecanice prin care explorează trupul Găbiței și
4 decenii, 3 ani și 2 luni cu filmul românesc by Alex. Leo Șerban () [Corola-publishinghouse/Memoirs/806_a_1825]
-
cum să ajung la el și există în carnețelul acesta o hartă simplă, pe care sunt marcate toate punctele periculoase. — Ce fel de pericole? Părerea mea este că ar fi mai bine să nu știi. Crezi cumva că-mi pierd cumpătul dacă o să aflu mai multe detalii? Am decis să nu mai întreb decât strictul necesar. Eram și așa prea nervos. — Cam de cât timp am avea nevoie să ajungem în locul acela de care nu se apropie Întunegrii nici în ruptul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
am întrebat, pur și simplu a urlat la mine că îi violez intimitatea... și acum, ultima oară când m-am uitat, fișierele și mesajele nu mai erau acolo... Și chiar atunci când se părea că își recăpătase luciditatea, Nadine își pierdu cumpătul și izbucni în hohote de plâns. Cred că încă mă ținea de încheietura mâinii. Mi-am amintit fața plânsă a lui Ashton din seara trecută și cum Nadine se scuza mereu ca să meargă să vadă ce e cu el. Cine
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
De-abia ar face-o!" Soldatul care se teme de urmările unei acțiuni pierde curajul și face această acțiune singur cu rezultate proaste, la fel și statul, care are o prea mare idee despre dușmanii săi. Rareori sau niciodată ținerea cumpătului nu este suficientă spre a face rost de forțele și resursele disponibile, necesare îmbunătățirii. Însă relele vanității de o natură chiar atât de devastatore sunt ca și fără vindecare. Încă o trăsătură de caracter, ea ar trebui să fie ultima
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1474_a_2772]
-
a dat dispoziții severe privighetorilor de ocoale să iscodească localnicii pentru a culege informații și a preveni fuga de pe moșie: „cu necontenire prin satele de pe graniță, cu deșteaptă luare aminte și priveghere a nu să face vreo pribegire ... trăgând pe sub cumpăt știința fieștecăruia din tot satul de nu cumva să sfătuiesc între dânșii întru aceasta”. Autoritățile au decis desemnarea unui mazil sau a unui privilighet pentru această slujbă importantă: „a să purta și sară și noapte, precum au mai urmat [...] care
Huşii de ieri şi de azi by Vasile CALESTRU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100993_a_102285]
-
Dar la el vânatul precumpănea toate. Așa, de exemplu, unde era chip să-mi încalț cizmele cele lungă, fără ca îndată să prindă de veste și să-mi sară în cap. Apoi, când mă vedea luând pușca din cui, își perdea cumpătul cu desăvârșire. Făcea raite prin odăi, sărea pe scaune, pe canapele, schâncea, latra, îmi punea labele pe pept, răsturna casa cu susu-n jos. Dacă din întâmplare aveam o căruță tocmită dinaintea scărei, el, de frică să nu fie uitat, se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1536_a_2834]
-
celorlalți. Am fost plătit cu câteva zâmbete și căutături ironice și cu câteva țipete de cucoane care se speriase, să nu fi fost stropite și ele, în care caz dezastrul ar fi luat proporții mari. Dealtfel, mi-am recâștigat iute cumpătul în față mai ales a doamnei gazdă care m-a înlesnit cu vorbe bune și încurăjătoare să ies pre cât s-a putut fără mare beteșug din aceste două pățănii. Până aici, pot zice, că n-a fost nimic din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1536_a_2834]
-
lume și mai cu samă ei; zic mai cu samă ei, căci nu știu pentru ce aș fi vroit mai curând să mă aflu în gura unui lup decât în fața blondei copile, a cărei ochi mă făceau să-mi pierd cumpătul cu desăvârșire. Explice oricine această contrazicere a sufletului omenesc: să te simți atras de o ființă și să n.ai curajul de a te apropia de ea; să mori de dor de a-i spune că o iubești și să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1536_a_2834]
-
în dragoste precum și-n ură,/ Eu sînt statornică, nu-nșel"... Tac și înghit în sec, simțind cum tot sîngele mi se urcă în obraji. Îmi aranjez fularul la gît, schimb mănușile dintr-o mînă în alta, aștept să-mi recapăt cumpătul, apoi șoptesc: Bine, Tamara, bine... Observ cum ochii ei senini se aprind, apoi strălucirea lor dispare sub o pînză subțire și transparentă, ca un licăr de stele în apă. A fost adevărat, Mihai? mă întreabă ea, cu disperarea celui care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
nerăbdător și totodată dornic să se pregătească pentru întâlnire. Voia să fie ceva memorabil și care să-i dea satisfacția de care avea nevoie. Niciodată nu-și imaginase că va ajunge până aici, că își va pierde până-ntr-atâta cumpătul și optimismul care îl ținuse atâtea veacuri la suprafață. Trecuseră multe peste el, din clipa în care ieșise prima oară, că aproape nu-și mai aducea aminte starea de la început, de detașare, de curiozitate. Pierduse pulsul adevărat al dorințelor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]