488 matches
-
de greu ne-a fost nouă să punem țara asta pe picioare după război, își începuse Gheorghiu-Dej destăinuirea. Poporul a simțit-o, a strâns cureaua, a înțeles idealurile noastre, adică au înțeles muncitorii, intelectualii cinstiți, țăranii mai puțin, și burghezia doborâtă, cum era și firesc, n-a înțeles deloc, mai exact se bucura de dificultățile noastre. Dar eu nu te-am invitat la mine să-ți spun lozinci. Burghezia a fost destul de cuminte și dacă am fi fost mai puternici și
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
care a fost măritată înainte?" Aici se opri și râse triumfător. N-avea nevoie de răspunsul meu. Ajunsesem într-o poiană de unde se vedea uriașa elipsă de brazi care înconjura de pe înălțimi orașul nostru. Mă așezai jos pe un copac doborât. Soarele strălucea pe cer, îndepărtat de pe traiectul lui de vară. Încălzea totuși zăpada care îngreuia crengile arborilor; se auzea din când în când, ca și când ar fi plouat, cum cade în jurul nostru, cu zgomot de puf. Feeria îmi ascuți o senzație
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
ed. jubiliară, pref. Camil Mureșan, postfețe Ioan Chindriș și Eugen Pavel, Roma, 2000 (în colaborare). Repere bibliografice: Nicolae Balotă, Papiu Ilarian și contemporanii săi, LCF, 1972, 44; V. Curticăpeanu, „Corespondența lui Alexandru Papiu Ilarian”, STD, 1972, 5; Dumitru Micu, Vulturul doborât, AFT, 1972, 7; Mircea Zaciu, Ardelenii, ST, 1972, 10; Virgil Nemoianu, Ilarian printre contemporani, F, 1973, 2; Ion Vlad, Epistolarium transilvănean. „George Bariț și contemporanii săi”, TR, 1975, 25; Mircea Popa, O generație luptătoare, TR, 1981, 33; Georgeta Antonescu, Nicolae
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286197_a_287526]
-
arabă. Nopțile africane aveau stelele până la pământ, ca niște baldachine brodate. Pledul pe care Mehria îl așternuse mirosea a cămilă și a sudoare de vânător. Era ca și cum s-ar fi lăsat posedată în pântecele cald încă al unui animal abia doborât. Simțea iarba metalică și fructele aspre, de ghindă, ale plutelor de stejar, zdrobindu-i-se sub corp. Cunoștea insectele care îi zburau pe lângă ureche, greierii, fluturii de noapte, șopârlele, dar ce nu știa era cum să-l seducă pe bărbatul
Istoria romanțată a unui safari by Daniela Zeca () [Corola-journal/Journalistic/6977_a_8302]
-
luînd fiecare cărămidă făcută de mîinile sclavilor și curățind-o cu scule corecte din punct de vedere istoric, apoi o fixează la locul ei, cu mortar, dar deseori rezultatele nu-l mulțumesc pe deplin pe restauraționist, așa că zidul este iar doborît, Într-un fără de sfîrșit ciclu dement de zgomot și praf. Pe fiecare latură a casei istorice sînt dormitoarele și birourile altor vecini deranjați de lucrări. Unii dintre ei s-au plîns de ciocănit, dăltuit și scrijelit; unul chiar a chemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
putea să aibă copacul? După un timp, luând mâinile de la urechi, nu mai auzi zgomotul făcut de topor. Ieși repede din casă. Scena ce i se înfățișă o umplu de spaimă. Costache zăcea sub cireșul căzut la pământ. Erau amândoi doborâți, și cireșul și Costache. Alergă repede în ogradă încercând să-l scoată pe bărbatul ei de sub tulpina grea, dar nu reuși. Se repezi pe poartă cerând ajutorul vecinilor. Cu greu, mai mulți oameni au izbutit să-l elibereze pe Costache
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
pe fuselaj, în dreptul pilotului, îl face extrem de eficient. De sus, din înaltul cerului pe care doar el îl consideră „timid și primăvăratic“, „Baronul Roșu“ deține un record măreț și sinistru, invidiat de colegi și temut de dușmani: 80 de aparate doborâte, 77 morți, 19 răniți, 10 prizonieri. Dincolo de abilitatea sa neobișnuită de-a perfora avioanele și infanteria inamică, distinsul Manfred von Richthofen a fost educat în spiritul celor mai stricte tradiții nemțești: își venerează mama, împăratul și poporul și i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Clem“ Thompson. Cine minte și cine spune adevărul? O a treia variantă ar fi fost povestită de-un martor direct al evenimentelor, un marinar aflat întâmplător în liniile australiene în ziua conflictului: Corto Maltese. Acesta a ajuns primul lângă aparatul doborât și l-a văzut pe baron chiar înainte să fie dezbrăcat până la piele și făcut bucăți de soldații britanici și australieni: dintre miile de gloanțe care au atins avionul, unul singur l-a omorât pe „Baronul Roșu“, intrându-i printre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Chiar dacă a fost ajutat să iasă viu de pe front, lumea putea să-l recunoască bine-mersi pe Baron după război! Mai ales că acasă îl aștepta o familie numeroasă, de care era foarte atașat. Mai devreme sau mai târziu, invenția cu doborâtul ar fi ieșit la iveală și eroul englezilor sau al australienilor n-ar mai fi primit nici o medalie... Povestea cu avionul și-enigma glonțului n-ar mai fi apărut.“ „Poveștile nu apar,“, m-a temperat din nou scriitorul, „le producem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
iar caii se prăbușiră, cu un nechezat dureros. Apoi scoase o armă lungă, poate o suliță sau o halebardă, se aruncă la pământ și se roti cu tot cu arma aceea ciudată, secerând picioarele cailor care nu căzuseră până atunci. Primii spahii doborâți se ridicară, dar nu mai erau călăreți, ci pedestrași, iar ridicarea lor fu doar o jumătate de gest. Nici unul nu apucă să ridice iataganul. Umbra scoase de la spate o sabie care nu semăna cu nimic din ceea ce exista În Europa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
au ajuns decât până la Brașov. În orașul de sub Tâmpa se aflau alți 200 de inși veniți și ei după vești. Dar de la Brașov nu s-a putut merge mai departe, deoarece drumurile spre Moldova fuseseră închise, în munți, cu copaci doborâți pentru a bloca trecătoarea Oituz, iar drumul era păzit de moldoveni în așa fel, încât nimeni nu putea să pătrundă în Moldova și nici să iasă de acolo („nullus nuncius ipsius potuit transsire ad Moldavia, nec de Moldavia via Hungariam
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
fiind mult îngreunată din cauza zăpezii. N-a putut să pornească spre Valea Oituzului deoarece tabăra lui Ștefan îi închidea calea. Greu de crezut că a fost informat că moldovenii ocupaseră valea Oituzului și o făcuseră greu de străbătut, din cauza copacilor doborâți care barau drumul. Dacă ar fi făcut imprudența să pornească spre sud, Matei ar fi fost prins în locurile strâmte de la munte și ar fi pățit exact ce a pățit Carol Robert de Anjou la Posada, în 1330. M. Roller
Ştefan cel Mare şi Sfânt – domn al Ţării Moldovei : (1457-1504) by Manole NEAGOE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/101012_a_102304]
-
și mai aproape de ce au trăit înainte de 1945. Din nefericire o propagandă incorectă și insistența i-a îndepărtat de cunoașterea profundă a faptelor, chiar dacă destinul îi plasase într-o zonă favorabilă. Granițele „războiului rece” nu se lăsau așa de ușor doborâte... Târgu-Jiu, decembrie 2013 prof. dr. Gheorghe Nichifor CAPITOLUL I Câte ceva despre Iugoslavia „pretitoistă” Teritoriul fostei Iugoslavii cuprindea circa 250.000 kilometri pătrați, fiind așezat în partea vestică a Peninsulei Balcanice, cu o largă deschidere la Marea Adriatică. La nord se mărginește
Despre „titoism”. Cu aplecare specială asupra prezenţei sale în presa Gorjului by Gheorghe Nichifor () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91558_a_93007]
-
cum parcă ar fi dorit să ne ia la toți capul, și mi-am amintit și de micul dejun dinainte de înmormântare când am ajutat la servit în bucătărie. Bavatsky a fost cel care a făcut cafeaua. Einhorn, istovit însă nu doborât, stătea cu edenul său negru împins pe ceafă și fuma - fără să-mi adreseze nici un cuvânt, cu excepția câte unui ordin. Dingbat a insistat pe o voce uscată și îngroșată să-l împingă în scaun până în salonul lui Kinsman. După asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
să-și păstreze un colțișor numai al lor - ca un șef de sală sau de hotel - oameni care sunt angrenați într-un anume tip de joc al vieții unde știu că le e sortit să piardă, însă nu se lasă doborâți. Era mare amator de box și mă lua cu el la meciuri din când în când, la un ring de lângă Cimitirul Montrose. Dacă ne aflam în companie și se făcea ora zece, zicea: „Augie și cu mine avem bilete și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
morții. Și asta nu face decât să accentueze cât de deschis se primește moartea pretutindeni, în frumusețea acestui loc, și cum e acceptat faptul că fiecare poate avea parte de brutalitate - chiar și cei mai mândri - pot fi ciupiți, pălmuiți, doborâți, tăvăliți în noroi; pentru că moartea azvârle ce e mai rău în fața oamenilor și face cu atât mai îngrozitor și mai absurd faptul că cineva ce n-a fost nicicând atins de nimic rău poate fi aruncat cât colo în groapă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o lecție de geometrie în spațiu. Dovadă că linia dreaptă nu e, neapărat, drumul cel mai scurt. Când m-am întors, trecuse de miezul nopții. Holul hotelului era pustiu. Nici măcar la recepție nu era nimeni. Funcționarul de noapte se retrăsese, doborât probabil de căldură, să ațipească. A apărut buimăcit de somn, mi-a dat cheia și a dispărut din nou. Am ezitat întîi să urc în cameră. M-am întins pe o banchetă și am stat așa vreo zece minute, ascultând
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
fior de emoție, dar mai ales de plăcere cînd mîna grijulie a actorului îi așază mai bine haina de blană pe picioare; cuneori, ochii lor se întîlnesc și-și surîd cu drag, prietenește. Lazăr aduce un braț din crengile stejarului doborît și aprinde focul cu cei cîțiva cărbuni aflați sub cenușă. La scurt timp, țăranul aduce un braț cu bucăți din trunchi, îndesîndu-le în sobă. Dogoarea focului încins adună pasagerii, ce-și întind tăcuți palmele vinete de frig, ca într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1493_a_2791]
-
mă iubești asta te scutește de orice altceva și te poți purta cu mine cum îți place. Dumnezeule mare, distrugi până și limbajul, stai lângă mine cu pretinsa ta iubire, ca o infirmieră care abia așteaptă să-și vadă pacientul doborât. Îți imaginezi că, într-o bună zi, am să-ți cad la piept, vlăguit de puteri. Dar n-am s-o fac niciodată, auzi, niciodată, niciodată, niciodată! Mai curând mă omor sau te omor pe tine. Îmi golești viața de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
despre el însuși era în total dezacord cu realitatea. A spune că era narcisist ar însemna să spunem prea puțin. Majoritatea dintre noi suntem narcisiști și numai în puține cazuri, și nu întotdeauna cu rezultate fericite, narcisismul poate fi înfrânt (doborât, strivit, anihilat) prin disciplina religioasă sau prin psihanaliză. George era un narcisist desăvârșit, un expert și devotat trăitor al vieții duble, într-un fel care nu era întotdeauna compromițător pentru el. Cu alte cuvinte, din unele puncte de vedere, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
un punct fix întrebându-se ce naiba căuta ea, ea, în locul ăsta și printre oamenii ăștia. „Vanitatea, își spuse în sinea ei, nici măcar mândria, ci vanitatea. Sunt împietrită de vanitate, ultima mea zdreanță de orgoliu nu-mi îngăduie să mă arăt doborâtă. M-am măritat cu George din vanitate, și am rămas lângă el din vanitate.“ Și totuși, Stella îl iubea pe George. De multe ori poate și-a ca George să moară, să dispară fără efort, să se evapore, ca și cum nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
comunicare sau de încurajare nu cunoștea limite, totuși în fața acestei scrisori rămase total neputincioasă. Era obișnuit cu răceala filozofului, cu sarcasmul și agasarea lui. Dar acest puhoi, aproape incoerent, de furie și de ură îl lăsă pe George, la început, doborât și înfrânt, de parcă n-ar fi putut supraviețui într-o lume în care spiritul feroce al lui John Robert exista doar ca să-l insulte în asemenea hal. Pentru prima dată, George simți un suflu de moarte. Relația lui cu Rozanov
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
-i învingem pe toți, le vom supraviețui tuturor. Știi ce zi e azi? — Ce zi? — Ziua pe care am așteptat-o noi doi. Ce vrei să spui? — Doreai ca până la urmă să vin la sânul tău. Când voi fi fost doborât și înfrânt și izgonit. Ei bine, am venit. — O, George... Sunt doborât și înfrânt și izgonit, dar parcă nici nu-mi pasă... e ca un triumf... e cu surle și trâmbițe... și torțe și focuri de artificii și cascade de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
îi era puternic îmbujorată, ochii îi scânteiau, dar John Robert nu-și putea da seama dacă de emoție sau de lacrimi. Un moment, rămaseră amândoi tăcuți. După un timp, Hattie se relaxă, își frecă ochii și își arcui spinarea, părând doborâtă. Rosti pe o voce posomorâtă, aproape plângăreață: — Deci nu vrei să te gândești la mine... așa cum voi arăta în viitor. Nu. Prefer să nu știu... nimic din ce se va întâmpla mai târziu cu tine. — Și asta numești dragoste. Ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
cu privire la acest subiect provocaseră, poate, sau în orice caz acceleraseră această deprimantă criză spirituală. Se dusese întâi în Hare Lane, unde nimeni nu răspunsese la sonerie, și unde nu găsise nimic altceva decât o sticlă de lapte răsturnată în fața ușii (doborâtă probabil în momentul răpirii lui Hattie de către Tom). De acolo, luase direcția Camerelor Ennistone. După ce văzu expresia lui George, preotul, cuprins de frică, străbătu coridorul alergând. Bătu de formă la ușa lui John Robert, intră în cameră și răsuflă ușurat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]