323 matches
-
cele mai complicate procese din acum dispăruta știință a confecționării pălăriilor, din punct de vedere tehnic și politic, Îl constituia luarea măsurilor. Don Ricardo Aldaya avea un craniu care, potrivit lui Julián, era nefiresc de dovlecit și de plin de hopuri-dîmburi. Pălărierul fu conștient de dificultăți de Îndată ce dădu cu ochii de țeasta personajului și, În chiar acea noapte, cînd Julián zise că Îi amintea de anumite porțiuni de pe masivul Montserrat, Fortuny nu avu Încotro și căzu de acord. „Tată, cu tot respectul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
porțiuni de pe masivul Montserrat, Fortuny nu avu Încotro și căzu de acord. „Tată, cu tot respectul, știi că, atunci cînd e vorba de luat măsura, am o mînă mai bună decît a dumitale, care devii agitat. Lasă-mă pe mine.“ Pălărierul acceptă cu plăcere și, a doua zi, cînd Aldaya veni În Mercedes Benz-ul lui, Julián Îl Întîmpină și Îl conduse În atelier. Aldaya, cînd constată că măsurile avea să i le ia un băiat de paisprezece ani, se Înfurie: „Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
suflare. Aldaya, netulburat, Își aținti privirea asupra lui Julián. Atunci, spre surprinderea tuturor, izbucni În rîs cum nu mai făcuse de ani de zile. „Puștiul ăsta al dumitale va ajunge departe, Fortunato“, hotărî Aldaya, care nu apucase a Învăța numele pălărierului. În felul acesta, descoperiră că don Ricardo Aldaya era sătul pînă peste cap de oameni care se temeau de el, Îl adulau și i se Întindeau la picioare ca niște rogojini. Îi disprețuia pe pupincuriști, pe fricoși și pe oricine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
i le spunea fiul acela al său care Îi era necunoscut, cu care nu vorbea niciodată și care, de ani de zile, nu dăduse nici un semn că ar fi avut simțul umorului. La sfîrșitul acelei săptămîni, Aldaya Îl luă pe pălărier deoparte, Într-un ungher, ca să-i vorbească Între patru ochi. — După cum se vede, Fortunato, fiul ăsta al dumitale e un talent, iar dumneata mi-l ții aici, mort de lehamite, să scuture praful de pe gîngăniile dintr-un magazin de doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
duc să mă Întîlnesc cu Adunarea Directoare a colegiului San Gabriel și am să le indic să-l accepte pe fiul dumitale În aceeași clasă cu Întîiul meu născut, Jorge. Mai puțin de atîta, ar Însemna să rămînă În mizerie. Pălărierul făcu ochii cît cepele. La colegiul San Gabriel se plămădea crema Înaltei societăți. — Dar, don Ricardo, eu n-aș putea plăti... — Nu ți-a spus nimeni că trebuie să plătești vreun sfanț. De educația băiatului o să mă ocup eu. Dumneata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
la taică-său, cînd la industriaș. — Păi, Îl ajut pe tata aici, În prăvălie. În afară de asta. — Voiam să merg la biblioteca de... — Îți plac cărțile, nu-i așa? — Da, domnule. — L-ai citit pe Conrad? Inima cețurilor? — De trei ori. Pălărierul Își Încreți fruntea, complet pierdut. — Dar Conrad ăsta cine mai e, dacă pot să-ntreb? Aldaya Îl reduse la tăcere printr-un gest ce părea numai bun să le Închidă gura acționarilor adunați În consiliu. — Acasă la mine am o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Băiatul meu, Jorge, nu intră În bibliotecă nici să-l silești. În casă, singura care gîndește și citește e fiica mea, Penélope, așa Încît toate cărțile astea stau de pomană. Ți-ar plăcea să le vezi? Julián Încuviință, fără glas. Pălărierul asista la scenă cu o neliniște pe care nu izbutea s-o definească. Toate numele acelea Îi erau necunoscute. Romanele, așa cum știe toată lumea, sînt pentru femei și pentru oamenii care n-au nimic de făcut. Inima cețurilor Îi suna cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pare. Are ceva din taică-su. Cuvintele lui Aldaya căzură ca niște pumnale asupra băiatului, cu toate că zîmbetul său nu cedă nici un milimetru. Julián se căi pentru replica lui și i se făcu milă de el. — Tu trebuie să fii feciorul pălărierului, zise Jorge, fără răutate. Tata vorbește mult despre tine În ultimul timp. — Din cauza noutății. Sper să nu mi-o iei În nume de rău. Sub mutrișoara asta de știe-tot băgăcios, nu sînt chiar atît de idiot cum par. Jorge Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
jignită de spusele lui don Ricardo. Nu numai Sophie privea cu Îngrijorare legătura lui din ce În ce mai strînsă cu familia Aldaya și felul În care Julián Își abandonase vechii prieteni din cartier și familia. Iar dacă maică-sa arăta tristețe și tăcere, pălărierul arăta ranchiună și dispreț. Entuziasmul inițial de a-și extinde clientela la floarea societății barceloneze se evaporase rapid. Aproape că nu-și mai vedea fiul, iar În curînd fu nevoit să-l angajeze pe Quimet, un băiat din cartier, fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
post de maimuță de circ, spunea el cu un aer sumbru, Înveninat de ranchiună. Într-o bună zi, cînd urmau să se Împlinească trei ani de la prima vizită a lui don Ricardo Aldaya la magazinul de pălării „Fortuny și fiii“, pălărierul Îl lăsă pe Quimet la cîrma prăvăliei, zicîndu-i că avea să se Întoarcă la prînz. Fără să mai stea pe gînduri, se prezentă la birourile pe care consorțiul Aldaya le avea pe Paseo de Gracia și ceru să-l vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
stea pe gînduri, se prezentă la birourile pe care consorțiul Aldaya le avea pe Paseo de Gracia și ceru să-l vadă pe don Ricardo. — Și pe cine am onoarea să anunț? Întrebă un lacheu cu o mină trufașă. — Pe pălărierul său personal. Don Ricardo Îl primi, oarecum surprins, Însă bine dispus, crezînd că, poate, Fortuny Îi aducea o factură. Micii comercianți nu ajung niciodată să priceapă cum e cu protocolul banilor. Spune-mi, ce pot face pentru dumneata, prietene Fortunato
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
apăsă un buton de pe birou și, În cîteva clipe, În ușa biroului apăru secretarul care Îl Întîmpinase. — Prietenul Fortunato tocmai pleca, Balcells, anunță el. Fii bun și Însoțește-l pînă la ieșire. Tonul Înghețat al industriașului nu fu pe placul pălărierului. Dacă-mi permiteți, don Ricardo: Fortuny, nu Fortunato. — Mă rog. Dumneata ești un om tare jalnic, Fortuny. Am să-ți fiu recunoscător dacă n-ai să mai treci pe-aici. CÎnd Fortuny se pomeni din nou În stradă, se simți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mai neviabile ca oricînd. Singura lui ambiție era să stea lîngă Penélope. În timp ce el se Întreba asupra viitorului său, alții Îl plănuiau În locul lui. Don Ricardo Aldaya Îi pregătea deja un post În cadrul firmei, pentru a-l iniția În afacere. Pălărierul, la rîndul lui, hotărîse că, dacă fiu-său nu voia să urmeze afacerea familiei, Își putea lua adio de la a mai crește pe socoteala lui. În acest scop, inițiase În taină preparativele pentru a-l trimite pe Julián În armată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
plecăm de aici pentru totdeauna. Julián o Îmbrățișă cu putere și Îi șopti la ureche: — Nu-ți face griji pentru mine, mamă. Nu-ți face griji. Julián Își petrecu sîmbăta Închis În cameră, printre cărțile și caietele sale de desen. Pălărierul coborîse În prăvălie dis-de-dimineață și nu se mai Întoarse pînă după miezul nopții. „N-are curajul să mi-o spună În față“, se gîndi Julián. În noaptea aceea, cu ochii Împăienjeniți de lacrimi, Își luă rămas-bun de la anii petrecuți În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
toată lumea se apucă să zugrăvească pe cineva ca pe un monstru, una din două: ori e un sfînt, ori sînt trecute sub tăcere amănunte de care nimeni n-are habar. — Dumneavoastră se vede treaba că v-a căzut cu tronc pălărierul numai fiindcă e un dobitoc Încornorat, zise Fermín. Cu tot respectul făță de profesiune, atunci cînd fața personajului negativ are drept unică bază mărturia portăresei imobilului, primul meu instinct e acela al neîncrederii. Prin regula asta de trei simplă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
i-o aduseseră amanții, nu pricepea proporțiile acelei mînii. Trebuie să mai fie ceva, a spus el, Încă ceva. Don Ricardo dăduse deja ordin ca Julián să fie dat afară de la colegiul San Gabriel și Îl contactase pe tatăl băiatului, pălărierul, ca să-l trimită imediat În armată. Auzind asta, Miquel a hotărît că nu-i putea spune lui Julián adevărul. Dacă Îi dezvăluia că don Ricardo Aldaya o ținea Închisă pe Penélope și că ea purta În pîntece copilul lor, Julián
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
că Julián dispăruse, s-a dezlănțuit iadul pe pămînt. Don Ricardo Aldaya făcea spume la gură. A pus aproape tot departamentul de poliție să-l caute și să-l captureze pe fugar, Însă fără succes. Atunci l-a acuzat pe pălărier că sabotase planul asupra căruia căzuseră de acord și l-a amenințat cu ruina absolută. Pălărierul, care nu Înțelegea nimic, a acuzat-o la rîndul lui pe nevastă-sa, Sophie, că ticluise fuga fiului infam și a amenințat-o că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
A pus aproape tot departamentul de poliție să-l caute și să-l captureze pe fugar, Însă fără succes. Atunci l-a acuzat pe pălărier că sabotase planul asupra căruia căzuseră de acord și l-a amenințat cu ruina absolută. Pălărierul, care nu Înțelegea nimic, a acuzat-o la rîndul lui pe nevastă-sa, Sophie, că ticluise fuga fiului infam și a amenințat-o că o va arunca În stradă pentru totdeauna. Nimănui nu i-a trecut prim minte că Miquel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Fortuny, Miquel s-a ales cu o surpriză de rău augur: Sophie Carax nu mai locuia acolo. Își părăsise soțul cu cîteva zile În urmă, sau acesta era zvonul care circula În scară. Atunci, Miquel a Încercat să vorbească cu pălărierul, care Își petrecea zilele Închis În prăvălie, ros de mînie și de umilință. Miquel i-a insinuat că venise În căutarea unei scrisori care sosise probabil pe numele fiului său Julián, cu cîteva zile În urmă. — Eu nu am nici un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Cu timpul, s-a deprins a se concentra doar asupra acelei infime a zecea părți dintre elevii ei care se ridicau mai presus de condiția unor animăluțe parfumate și să uite de restul. Pe atunci, Sophie a cunoscut un tînăr pălărier (căci așa Își spunea el, cu mîndrie de breaslă) pe nume Antoni Fortuny, care părea hotărît să-i facă curte cu orice preț. Antoni Fortuny, pentru care Sophie simțea o prietenie cordială și nimic mai mult, n-a Întîrziat s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
a Întîrziat s-o ceară În căsătorie, ofertă pe care Sophie o respingea de vreo douăsprezece ori pe lună. Ori de cîte ori se despărțeau, Sophie trăgea nădejde că nu-l va mai revedea, fiindcă nu dorea să-l rănească. Pălărierul, impermeabil la orice refuz, revenea la atac, invitînd-o la un dans, la o plimbare sau la o gustare cu biscuiți și ciocolată pe strada Canuda. Fiind singură În Barcelona, Sophiei Îi venea greu să reziste dinaintea unor asemenea manifestări de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
seama că nu-l va putea iubi niciodată. Nu așa cum visa ea că va ajunge să iubească pe cineva Într-o bună zi. Însă Îi venea greu să refuze imaginea ei Înseși pe care o vedea În ochii vrăjiți ai pălărierului. Numai În ei o vedea pe acea Sophie care și-ar fi dorit să fie. Așadar, din nevoie sau din slăbiciune, Sophie continua să se joace cu curtea pe care i-o făcea pălărierul, crezînd că, Într-o zi, el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
o vedea În ochii vrăjiți ai pălărierului. Numai În ei o vedea pe acea Sophie care și-ar fi dorit să fie. Așadar, din nevoie sau din slăbiciune, Sophie continua să se joace cu curtea pe care i-o făcea pălărierul, crezînd că, Într-o zi, el avea să-și găsească o fată mai dispusă și avea s-o apuce pe căi mai profitabile. Între timp, faptul că se simțea dorită și apreciată Îi era de-ajuns ca să-și mistuie singurătatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
era pierdută pentru totdeauna. Aldaya avea o privire de lup, hulpavă și ascuțită, care Își deschidea drum și știa unde și cînd să-și plaseze mușcătura mortală. Aldaya i-a sărutat mîna Încetișor, mîngîindu-i cu buzele nodurile degetelor. Tot ceea ce pălărierul distila În afabilitate și entuziasm, don Ricardo emana În cruzime și putere. ZÎmbetul său canin lăsa să se vadă limpede că era În stare să-i citească gîndurile și dorințele și că rîdea de ele. Sophie a simțit pentru el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
acela gol de la intersecția dintre strada Diputación și Rambla de Cataluña. Marțea și joia, la ora trei după-amiaza. Uneori, după ce Aldaya pleca, Sophie rămînea singură, plîngînd sau tremurînd În alcov. Apoi, cînd venea duminica, Sophie căuta cu disperare În ochii pălărierului vestigii ale femeii care tocmai dispărea, urmărindu-i cu nesaț devotamentul și amăgirea. Pălărierul nu vedea semnele de pe piele, tăieturile și arsurile presărate pe tot trupul ei. Pălărierul nu vedea disperarea din zîmbetul ei, din docilitatea ei. Pălărierul nu vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]