936 matches
-
Nagaharu, în Castelul Miki, erau inamicii cu care se lupta nemijlocit ambiția lui Nobunaga. În seara aceea, Hideyoshi hotărî pe neașteptate să aprindă un foc de tabără și tocmai alunga frigul nopții, când se întoarse pentru a-i vedea pe pajii tineri și nepăsători strângându-se în jurul focului. Erau pe jumătate goi, cu tot frigul din Luna Întâi, și făceau zarvă pentru ceva ce părea să-i amuze. — Sakichi! Shojumaru! Acum ce v-a mai apucat de faceți gălăgie? întrebă Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cu tot frigul din Luna Întâi, și făceau zarvă pentru ceva ce părea să-i amuze. — Sakichi! Shojumaru! Acum ce v-a mai apucat de faceți gălăgie? întrebă Hideyoshi, aproape invidios pe veselia lor. Nimic, răspunse Shojumaru, care devenise recent paj, și se îmbrăcă repede, aranjându-și armura. — Stăpâne, interveni Ishida Sakichi, Shojumaru se jenează să vă spună, fiindcă e dezgustător. Dar eu am să vorbesc, pentru că dacă nu vă spunem, s-ar putea să aveți bănuieli. — În regulă. Care e lucrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ardem, nu se vor da bătuți niciodată. — Ajunge. Încep să am și eu mâncărimi. — N-ați mai făcut baie de peste zece zile, nu-i așa, stăpâne? Sunt sigur că „inamicul” v-a ocupat tot teritoriul, roiuri-roiuri! Destul, Sakichi! Spre încântarea pajilor, Hideyoshi se repezi spre ei, scuturându-se din tot trupul, ca dovadă că nu numai pe ei îi mâncau păduchii. Începură să râdă și să danseze cu toții. Chiar atunci, unsoldat privi din afara îngrăditurii spre tinerii care râdeau veseli și vălătucii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ar putea fi foarte înviorătoare într-un asemenea moment. Și îl urmă pe Toshimitsu în casa băii. Un timp, Toshimitsu ascultă plescăielile lui Mitsuhide în apa fierbinte din copaie. — Să vă spăl pe spate, stăpâne? întrebă el, prin ușă. — Trimite pajul, răspunse Mitsuhide. Nu mă simt în stare să-mi las trupul bătrân frământat de mâinile tale. Câtuși de puțin. Toshimitsu intră în baie, luă puțină apă fierbinte într-o gălețică și trecu în spatele stăpânului său. Cu siguranță, nu mai făcuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe loc, privind pictura cu bâtlani albi de pe ușile culisante. Pe ochii păsărilor fusese aplicat pigment galben și păreau să-l privească. „Va trebui să fie Kanbei,” își spuse Hideyoshi. „El e singurul pe care-l pot trimite. Chemă un paj și-i zise: — Kuroda Kanbei ar trebui să fie în citadela exterioară. Trimite-l aici, pe el și pe Hachisuka Hikoemon. Hideyoshi scoase scrisoarea și o mai citi odată. Nu era cu adevărat o scrisoare, ci declarația pe care i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de refugiați civili în plus. Muneharu se decisese să reziste din acel castel talazurilor învolburate ale armatei răsăritene. Kanbei și Hikoemon fură conduși într-o încăpere goală. Fără toiag, Kanbei intră șchiopătând cu dificultate. — Seniorul Muneharu va sosi imediat, spuse pajul. Părea să nu aibă nici douăzeci de ani și, în timp ce se retrăgea, nu se comporta altfel decât ar fi făcut în timp de pace. Generalul intră, se așeză în mod nepretențios și spuse: — Sunt Shimizu Muneharu. Înțeleg să sunteți trimiși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Generalul intră, se așeză în mod nepretențios și spuse: — Sunt Shimizu Muneharu. Înțeleg să sunteți trimiși din partea Seniorului Hideyoshi. Bine ați venit. Părea să aibă vreo cincizeci de ani, fiind nesuspicios și îmbrăcat simplu. Nu-l însoțeau ajutoare, numai un paj de unsprezece-doisprezece ani, care îngenunche în spatele lui. Omul era atât de puțin ostentativ încât, în lipsa spadei și a pajului, ar fi părut o căpetenie de sat. Kanbei, din partea lui, era extrem de curenitor cu acel general fără fasoane. — E o mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Bine ați venit. Părea să aibă vreo cincizeci de ani, fiind nesuspicios și îmbrăcat simplu. Nu-l însoțeau ajutoare, numai un paj de unsprezece-doisprezece ani, care îngenunche în spatele lui. Omul era atât de puțin ostentativ încât, în lipsa spadei și a pajului, ar fi părut o căpetenie de sat. Kanbei, din partea lui, era extrem de curenitor cu acel general fără fasoane. — E o mare plăcere să vă cunosc. Sunt Kuroda Kanbei. În timp ce se făceau prezentările, Muneharu se înclină afabil. Emisarii se bucurau, convinși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe foc. Odată cu ploaia, țânțarii începuseră să iasă din ouă și în seara aceea erau deosebit de supărători. Focul încălzea și mai mult atmosfera deja înecăcioasă, dar cel puțin afuma și țânțarii. Ce fum e aici, comentă Kanbei, tușind. Șonticăi pe lângă paji și intră neanunțat în camera lui Hideyoshi. Nu peste mult, cei doi conversau bucuroși. Glasurile lor aproape păreau să se ia la întrecere. Cred că va fi greu, spuse Hideyoshi. Tăcură un moment, ascultând sunetul trist al ploii de vară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
este unul dintre servitorii mei, ci un samurai din Bitchu. Se numește Senbara Kyuemon. Chiar acum e în tabără și l-am pus să lucreze exclusiv la întocmirea de hărți ale zonei. Hideyoshi bătu din palme pentru a chema un paj, dar toți pajii și asistenții săi personali se retrăseseră la o oarecare distanță, iar plesnetul palmelor nu ajunse până la ei. Zgomotul ploii îl acoperea și mai mult. Hideyoshi se ridică și trecu el însuși în camera de alături, unde strigă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
servitorii mei, ci un samurai din Bitchu. Se numește Senbara Kyuemon. Chiar acum e în tabără și l-am pus să lucreze exclusiv la întocmirea de hărți ale zonei. Hideyoshi bătu din palme pentru a chema un paj, dar toți pajii și asistenții săi personali se retrăseseră la o oarecare distanță, iar plesnetul palmelor nu ajunse până la ei. Zgomotul ploii îl acoperea și mai mult. Hideyoshi se ridică și trecu el însuși în camera de alături, unde strigă cu un glas
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
val. Totuși, nu-și pierduseră curajul prefăcut și cotinuau să glumească și să se grozăvească. Dintr-o dată, mulțimea tăcu, când Hideyoshi se apropie de scaunul pus lângă steag. La stânga și la dreapta lui stăteau solemni, cu un pas mai înapoi, pajii și servitorii. Războinicul-demon, Kuroda Kanbei, care era ținta răutăților ei zilnice, se oprise mai la o parte, rezemat în toiag. Li se adresă din înălțimea stăvilarului: — Astăzi, Seniorul Hideyoshi dorește să-i spuneți ceea ce gândiți. După cum știți cu toții, timpul stabilit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pot ruga să așteptați puțin? — Nu, nu. N-am nevoie de multe ajutoare. Îmi ești de ajuns tu. Adu-mi calul. Mitsuhide porni spre intrare. În camerele prin care trecu nu se vedea nici un servitor. Îl urmară numai doi, trei paji. Dar, odată ce păși afară, văzu grupuri mici de vasali adunați cu capetele laolaltă, vorbind în umbra copacilor și în grajduri. În mod cât se poate de firesc, toți vasalii clanului Akechi erau îngrijorați că fuseseră eliberați pe neașteptate din funcțiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ca și cum ar fi avut deja în minte ceea ce urma să scrie. — Du-i-o mesagerului de la Abatele din Yokawa și trimite-l înapoi. Îi dădu scrisoarea unui ajutor și, nepărând ca problema să-l mai intereseze cu ceva, întrebă un paj: — Seniorul Mitsuhide mai doarme? — Când m-am uitat, în odaia dumnealui era foarte liniște, răspunse pajul. Auzind aceasta, lui Mitsuharu i se luminară ochii, de parcă și el și-ar fi găsit cu adevărat pacea pentru prima oară în acea dimineață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Abatele din Yokawa și trimite-l înapoi. Îi dădu scrisoarea unui ajutor și, nepărând ca problema să-l mai intereseze cu ceva, întrebă un paj: — Seniorul Mitsuhide mai doarme? — Când m-am uitat, în odaia dumnealui era foarte liniște, răspunse pajul. Auzind aceasta, lui Mitsuharu i se luminară ochii, de parcă și el și-ar fi găsit cu adevărat pacea pentru prima oară în acea dimineață. Zilele treceau. Mitsuhide își petrecea timpul în Castelul Sakamoto, nefăcând nimic. Primise deja ordinul lui Nobunaga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
adversitatea lui Mitsuhide cu propriul lor noroc. Mai mult, era posibil ca Nobunaga să se gândească să mute clanul Akechi în cine știe ce loc uitat de lume. Nu era mai mult decât un zvon, dar rareori iese fum fără foc. Ranmaru, pajul favorit al lui Nobunaga, era fiul lui Mori Yoshinari, vasalul clanului Oda care murise în luptă cu ani în urmă, la Sakamoto. Din acest motiv, Ranmaru râvnea în taină la Castelul Sakamoto. Se auzea chiar și zvonul că primise deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
apus. Mitsuhide ascultă atent. În ochi i se reflecta intelectul limpede și perspicace. Dădea din cap la fiecare cuvânt al lui Shinshi. — Câți oameni îl vor însoți? întrebă el. — Va fi însoțit de câțiva vasali și treizeci sau patruzeci de paji. — Cum! Merge la Kyoto cu un anturaj atât de mic? Mitsuharu rămăsese tăcut în planul al doilea, iar acum, când Mitsuhide se cufundă și el în tăcere, îi dădu liber lui Shinshi. După plecarea lui Shinshi, Mitsuhide și Mitsuharu rămaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nopților scurte, avea impresia că dimineața nu mai venea. În sfârșit, chiar când respirația îi redevenise adâncă și regulată, dădu iarăși cuvertura la o parte și se ridică în șezut, cu o tresărire. — E cineva acolo? strigă el, spre odăile pajilor. Undeva, departe, se deschise o ușă culisantă. Plantonul intră tăcut și se prosternă la podea. — Spune-i lui Matabei să vină imediat aici, ordonă Mitsuhide. Toți cei din apartamentele samurailor dormeau, dar de vreme ce câțiva servitori ai lui Mitsuhide plecaseră în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sau nu? Este sigur că va pleca din Azuchi în douăzeci și nouă. N-am putut afla numele generalilor principali care-l vor însoți și s-a anunțat că vor mai fi cu el încă vreo patruzeci sau cincizeci de paji și slujitori apropiați. Ce știi despre cazarea lui în capitală? — Va locui la Templul Honno. — Cum?! La Templul Honno? — Da, stăpâne. — Nu la Palatul Nijo? — Toate rapoartele spun că urmează să stea în Templul Honno, răspunse răspicat Matabei, atent să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Mitsuhide stătea pe un taburet de campanie, la umbra perdelei pe care o întinseseră ajutoarele lui. Își terminase masa și îi dicta secretarului o scrisoare. — Preoții Templului Myoshin... ar fi niște mesageri ideali! Cheamă-i înapoi! îi ordonă el unui paj. Când preoții reveniră, Mitsuhide le încredință epistola pe care tocmai o scrisese secretarul său. — Ați fi buni vă rog să duceți această scrisoare, cât mai repede, la reședința poetului Shoha? Imediat după aceea, se ridică și merse înapoi la cal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
deschise ușa masivă. Imediat ce Mitsuharu intră, Toshimitsu închise ușa în urma lui. Doar din cea mai îndepărtată cameră de pe coridor - dormitorul lui Mitsuhide - se infiltra lumina slabă a unei lămpi. Când Mitsuharu privi în încăpere, nu văzu nici slujitori și nici paji. Mitsuhide era singur, îmbrăcat într-o kimono de vară din tifon alb, cu spada lungă lângă el și brațul pe rezemătoarea de-alături. Lumina lămpii era deosebit de palidă, fiind filtrată prin plasa verde de borangic pentru țânțari care atârna în jurul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
crimele lui Nobunaga din ultimele două decenii În ultimă instanță, deși îl servise pe Nobunaga atâția ani, Mitsuhide era un nostalgic al vechiului shogunat, cu toată stagnarea lui. Comandanții așteptau, adunați la un loc. Scaunul lui Mitsuhide era încă neocupat. Pajii spuneau că se ruga în continuare la altar și avea să se înapoieze curând. Nu peste mult, perdelele se despărțiră. Salutându-i pe oamenii strânși acolo, vasalii apropiați ai lui Mitsuhide intrară unul câte unul. Mitsuhide, Toshimitsu, Mitsuharu, Mitsutada și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pornească spre Awa a doua zi dimineață. Mesagerul venise să raporteze acest lucru, precum și informația că Tokugawa Ieyasu călătorise de la Osaka la Sakai. Nobunaga întoarse capul spre cer, ca și cum abia atunci i-ar fi observat culoarea, și îi spuse unui paj: — Se înserează. Ridicați storurile din partea de apus. Apoi, îl întrebă pe Nobutada: — Nu acolo stai și tu? Nobutada venise în capitală cu puțin timp înaintea tatălui său și se cazase în apropiere, la Templul Myokaku. Fusese postat acolo în seara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nu-i ordonă lui Nagato să-și cheme fiul înăuntru. — Mă întreb ce s-o fi întâmplat cu musafirii noștri din Hakata, spuse el. Se ridică și intră în templu, lăsâdu-i pe Nobutada și Nagato unde se aflau. Din camera pajilor se auzea glasul lui Bomaru. Fratele său mai mare, Ranmaru, părea să-l certe pentru cine știe ce greșeală. Între timp, toți copiii lui Mori Yoshinari deveniseră adulți. Recent, se zvonise că Ranmaru sprea să primească Sakamoto - în prezent, castel al clanului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
care fusese domeniul tatălui său. Vestea circula peste tot, până și Nobunaga fiind scandalizat de o asemenea idee. Astfel, pentru a pune capăt bârfelor neîntemeiate, își regândi acum propriul sistem cam deplasat de a-l ține pe Ranmaru îmbrăcat în paj și permanent lângă el. Această rectificare urma să fie și pentru binele lui. — Ieșiți în grădină? îl întrebă Ranmaru. Nobunaga se oprise pe verandă, iar Ranmaru ieșise în grabă din odaia pajilor pentru a pune o pereche de sandale pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]