801 matches
-
numele de "Dictatus papae". Pierderea învestiturii putea fi enormă și de aceea, împăratul a fost împins să inițieze conflictul. Numărul episcopatelor de la est de Rin era mult mai mare în comparație cu celelalte regate vestice. Henric IV intenționa să readucă sub control papalitatea care a profitat de pe urmă tulburărilor din 1054 și de pe urmă morții lui Henric al III-lea. Papa a condamnat oricare învestitură laică în februarie 1075, fiind promulgat Dictatus care afirmă supremația pontifului și Bisericii romane, ceea ce a acutizat conflictul
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
similar. La inițiativa regelui, papa a ripostat, pronunțând excomunicarea urmată de destituirea lui Henric și de dezlegarea supușilor acestuia de jurământul de fidelitate. Principii laici au început să se agite, iar episcopatul, care trecuse de partea regelui, a înclinat spre papalitate, raliindu-se deciziei de destituire. Într-o adunare ținută la Tribur, prinții au cerut abdicarea lui Henric IV, dacă excomunicarea nu era ridicată. Izolat de toți cei care l-au sprijinit, eșuând în încercarea de a convoca concilii la Mainz
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
și-a recâștigat dreptul de a conduce. A fost nevoit să se lupte cu prinții rebeli care îl aleseseră că rege pe Rudolf de Suabia. S-a reîntors în Germania și după victoria asupra adersarilor săi în 1080, conflictul cu papalitatea a fost reluat. La Brixen a fost reunite o adunare. În 1081, forțele lui Henric au traversat Alpii. După câteva încercări nereușite, în 1084, Roma a fost cucerită, fiind instalat un nou papa la tron . Grigore al VII-lea , refugiat
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
Biserica urma să numească episcopii și pe egumenii mânăstirilor. Iar regele avea să acorde autoritate laică. Biserica nu mai putea fi utilizată ca un instrument al puterii în imperiu. În secolele XII-XIII, situația imperiului era precară în urma succeselor purtate de papalitate și în urmă instituirii teocrației papale. Situația era marcată și de tulburările din Germania, provocate de disputele succesorale, de autoritatea regală șubredă, conflictele dintre principii teritoriali, laici și ecleziastici în dispută lor pentru coroana regală a Salienilor, că ducii din
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
lombarde condus de Milano, împăratul fiind obligat în 1177, prin Pacea încheiată de la Veneția, să renunțe la guvernarea Italiei de Nord și la sprijinirea candidatului pontifical. Frederic a încheiat pace și s-a retras temporar din disputele cu orașele italiene, papalitatea și Sicillia. În timpul luptelor din Italia, Henric Leul, care se află la curtea Casei Welf, și-a încălcat jurământul de vasal, refuzând să îi acorde sprijin regelui. Dar imperiul continuă să sufere din cauza principiului de succesiune deficitar, iar ereditatea și
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
1190. După anexarea Siciliei în 1189 la coroana imperială, prin căsătoria lui Henric al VI-lea cu Constance, monstenitoarea ultimului rege normand, reconversiunea teritorială a imperiului și-a mutat centrul de greutate în regiunea mediteraneană, schimbare care a slăbit pozițiile papalității, confruntată cu primejdia încercuirii după ce pierduse un aliat prețios. Măsurile lui Henric VI în politică de reafirmare a universalității imperiului prin consolidarea bazei ereditare a monarhiei, aducerea sub vasalitate a lui Richard I Inima de Leu al Angliei și a
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
proiectul de recucerire a Pământului Sfânt și căsătoria unuia dintre frații săi cu o prințesă bizantină, după cruciadă din 1195 împotriva Imperiului Bizantin au accentuat îngrijorarea papei.Dar moartea prematură a împăratului și dificultățile succesiunii sale au redat întâietatea pierdută papalității, îngăduindu-i papei Inocențiu al III-lea să desăvârșească prin iniativele sale concepția teocratică. Fiul său minor, Frederic, a primit doar tronul Siciliei, deoarece în imperiu a reizbucnit dispută dintre familiile Hohenstaufen și Welf. În 1198, au fost aleși doi
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
bancar, ca urmare a apropierii de principalul drum comercial european, care lega Flandra de orașele italiene nordice. Ecartul definitiv dintre Italia și Germania va răpi imperiului orice posibilitate de a mai constitui o unitate. Aflat într-un conflict permanent cu papalitatea, a fost excomunicat de Papa Grigore al IX-lea în 1227. Excomunicarea a fost ridicată în urma cruciadei din Țară Sfânta. În 1239, conflictul s-a acutizat, Frederic al II-lea fiind excomunicat și depus de două ori, în 1239 și
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
și anarhie, coroana regală și titlul imperial vor reveni lui Rudolf de Habsburg. În Italia de Sud, dominația Hohenstaufenilor nu s-a mai menținut, exceptând Sicilia unde a guvernat un fiu nelegitim al lui Frederic al II-lea. Conflictul cu papalitatea a continuat până în 1263. După moartea lui Frederic al II-lea și dispariția dinastiei de Hohestaufen, a început o lungă vacanță dinastică, Interregnumul. Distanța dintre Italia și Germania s-a mărit, fiind singurele teritorii așezate, de iure, sub coroana imperială
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
Nassau până în 1298, fiul lui Rudolf a preluat tronul lui Albert I. Ales la 27 noiembrie 1308, Henric al VII-lea al Sfântului Imperiu Roman de Luxemburg a eșuat în a uni imperiul, prin refacerea legăturii dintre Germania și Italia. Papalitatea, având sediul la Avignon atunci, consideră că o intervenție germană în peninsula italică contravenea intereselor proprii. Țelul refacerii unității imperiului era profund contrar și țelurilor regelui angevin al Napolelui și Siciliei. Italia era prea divizată, iar particularismele sale erau prea
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
fost întâmpinat cu războaie în care se implicau diverse facțiuni rivale. Henric al VII-lea nu înainta ca un pacificator așa cum speră, ci în mijlocul unui cortegiu de conflicte, alimentate de prezența să, fiind amenințat de Robert de Anjou sprijinit de papalitate. A eșuat lamentabil. Succesorul său,Ludwig al IV-lea de Bavaria din familia Wittelsbach, a făcut o ultima încercare de reînsuflețire a universalității și de deposedare a papalității de prerogativele sale de supremație, implicându-se în războaiele din Italia. Ludwig
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
alimentate de prezența să, fiind amenințat de Robert de Anjou sprijinit de papalitate. A eșuat lamentabil. Succesorul său,Ludwig al IV-lea de Bavaria din familia Wittelsbach, a făcut o ultima încercare de reînsuflețire a universalității și de deposedare a papalității de prerogativele sale de supremație, implicându-se în războaiele din Italia. Ludwig, chemat de Ghibelini, a coborât în 1327, în peninsula. A fost excomunicat de Papa Ioan al XXII-lea, dar a primit și sprijinul revoltei condusă de Sciarra Colonna
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
Colonna. L-a depus pe papa Ioan al XXII-lea pentru erezie. A încercat să se folosească de teritoriile politice elaborate de Marsiglio de Padova și de William Ockam pe plan religios, pentru a se elibera de sub tutela simbolică a papalității. A sprijinit și opoziția franciscanilor spirituali, ridicați împotriva papei în numele sărăciei evanghelice. Dar nouă restaurare imperială, realizată de o largă coaliție antipontificala: Ghibelinii italieni, nobilimea romană, franciscanii și Marsiglio de Padova, nu a durat prea mult timp. Contestat de papalitate
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
papalității. A sprijinit și opoziția franciscanilor spirituali, ridicați împotriva papei în numele sărăciei evanghelice. Dar nouă restaurare imperială, realizată de o largă coaliție antipontificala: Ghibelinii italieni, nobilimea romană, franciscanii și Marsiglio de Padova, nu a durat prea mult timp. Contestat de papalitate și de regalitatea angevină a Napolelui, actul din 1327 a căzut în desuetudine, după ce Ludwig a părăsit Roma pentru a se întoarce în Germania ,așteptat de probleme grave. Regalitatea a devenit profund germană, noțiunea de "roman" devenind mai mult simbolică
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
fiul lui Carol, a fost înlăturat de la ptuere de către electori din cauza lipsei de interes pentru dezvoltarea imperiului. Fratele lui Wencelas, Sigismund, rege al Germaniei din 1410, a fost implicat în multe conflicte. A reușit să pună capăt Marii Schisme a Papalității prin intervenția sa din Conciliul e la Constanța din 1414-1418, nu a putut să îi învingă pe Otmani în Ungaria, teritoriu pe care îl obținuse prin căsătorie. Războaiele din Boemia cu husitii unde devenise rege după fratele sau Wencelas în
Sfântul Imperiu Roman () [Corola-website/Science/298921_a_300250]
-
mișcării reformiste, datorită climatului intelectual pe care îl favoriza, contribuind la răspândirea bibliei și lucrărilor teologice, dar și a operelor umaniste. Sunt descoperite elemente care zdruncină poziția bisericii oficiale. Lorenzo Valla a demonstrat falsitatea "Donației lui Constantin", document pe care papalitatea își motiva amplasamentul la Roma. Erasmus de Rotterdam a retradus biblia în latină după ce a relevat greșelile traducerii bibliei în secolul al IV-lea făcută de Ieronim. Versiunea tradusă greșit, Vulgata, a fost considerată oficială , fiind baza constituirii unor dogme
Reforma Protestantă () [Corola-website/Science/297535_a_298864]
-
Pietro de la Roma, l-a însărcinat pe dominicanul Tetzel să vândă indulgențe. Luther nu a apreciat această acțiune și, în 1517, la universitatea din Wittemberg, unde era profesor, a susținut public Cele 95 de teze ce condamnau vânzarea indulgențelor. Drepturile papalității sunt contestate, ceea ce duce la deschiderea unui proces de condamnare a lui Luther, care beneficia de sprijinul electorului de Saxa, Frederic cel Înțelept. După o mică înțelegere din 1519 cu papalitatea, Luther a continuat să scrie lucrări, ca "Apelul către
Reforma Protestantă () [Corola-website/Science/297535_a_298864]
-
Cele 95 de teze ce condamnau vânzarea indulgențelor. Drepturile papalității sunt contestate, ceea ce duce la deschiderea unui proces de condamnare a lui Luther, care beneficia de sprijinul electorului de Saxa, Frederic cel Înțelept. După o mică înțelegere din 1519 cu papalitatea, Luther a continuat să scrie lucrări, ca "Apelul către nobilimea creștină de națiune germană" sau "Captivitatea babiloniană a bisericii" prin care predica deschis împotriva unor practici ale Bisericii Catolice. A afirmat că este suficientă doar credința pentru mântuire și contactul
Reforma Protestantă () [Corola-website/Science/297535_a_298864]
-
de catolici și de puritani. Este emis Actul de Uniformitate, prin care este stabilită ""Book of Common Prayers""- Cartea de rugăciune comună. Sunt preluate elemente calvine în doctrină, dar multe elemente catolice ritualice sunt menținute. Reacția bisericii catolice și a papalității față de reforma a fost violentă, manifestată prin excomunicări, condamnări, războaie religioase. Între 1545-1563, a fost convocat Conciliul Tridentin, ce a combătut problemele dogmatice și disciplinare, nereușind să asigure prezența protestanților. Roma, de astfel, nu-și dorea întoarcerea acestora în sânul
Reforma Protestantă () [Corola-website/Science/297535_a_298864]
-
de lovitură de stat din martie 1939, "Mișcarea Națională Germană din Liechtenstein" (naziștii locali) a avut o oarecare activitate politică. Organizația, ca și simpatizanții naziști au dispărut pur și simplu după izbucnirea războiului. Există mai multe teorii cu privire la relația dintre papalitate, Papa Pius al XII-lea și Germania Nazistă, care include Liechtensteinul. O astfel de teorie susține că Germania a făcut planuri pentru ocuparea Vaticanului și numirea unui „papă-marionetă” în Lihtensteinul neutru. Ca rezultat al semanării Pactului Molotov-Ribbentrop, Lituania a fost
Participanții la al Doilea Război Mondial () [Corola-website/Science/307533_a_308862]
-
odată cu pierderea regelui războinic care nu a avut copii, Alfosno I al Navarei și Aragonului în 1134, succesiunea a căzut în dispută. În testamentul său neobișnuit, Alfonso a lăsat regatele combinate unor ordine a curciadelor, care neutraliza în mod efectiv papalitatea să-și execite vreun rol în selectarea potențialilor candidați. Nobilimea a respins imediat testamentul, iar Aragonul îl favoriza pe fratele mai mic al lui Alfonso, Ramiro. Nobilimea din Navara, fiind sceptică față de Ramiro și de temperamentul său care necesita o
Dinastia Jimenez () [Corola-website/Science/331477_a_332806]
-
pus Cracovia pe lista Patrimoniului Mondial. În același an, la 16 octombrie 1978, arhiepiscopul din Cracovia, Karol Wojtyla, a fost ridicat la rang papal ca Papa Ioan Paul al II-lea, primul papa ne-italian în cei 455 ani ai papalității. Populația Cracoviei a crescut de patru ori de la sfârșitul celui de-al Doilea Război Mondial. După prăbușirea imperiului sovietic și, ulterior, după aderarea la Uniunea Europeană, firme de offshore de IT din alte țări au venit în Polonia și Cracovia. Orașul
Istoria Cracoviei () [Corola-website/Science/329406_a_330735]
-
la acel conciliu sau cel puțin că a cunoscut îndeaproape pe unul dintre participanți, posibil pe episcopul Yves de Chartres, cel care l-a influențat pe Foucher în domeniul reformei Bisericii Catolice și în cel al Luptei pentru înestitură dintre Papalitate și Imperiu. Foucher a făcut parte din anturajul contelui Ștefan al II-lea și al ducelui Robert Courteheuse de Normandia, care a urmat traseul prin sudul Franței și prin Italia în 1096, trecând către Imperiul Bizantin prin Bari și ajungând
Foucher de Chartres () [Corola-website/Science/324386_a_325715]
-
destul de puternică pentru a fi în stare să respingă forțele Imperiului occidental, inclusiv pe cele ale împăratului Frederic I Barbarossa. Vase anconitane au luat parte la cruciade, printre navigatorii săi numărându-se și umanistul Chiriac din Anconă. În cadrul luptei dintre papalitate și Imperiu care a tulburat Italia începând din secolul al XII-lea, Anconă a fost de partea guelfilor. Spre deosebire de alte orașe din Italia de nord, Anconă nu a devenit niciodată seniorie. Singură excepție a fost guvernarea familiei Malatesta, care a
Republica Ancona () [Corola-website/Science/324522_a_325851]
-
cea Sfântă să fie pângărită de necredincioși , ucigând creștinii fără milă . În anul 1071 , selgiucizii îi înfing pe bizantini la Manzikert și cuceresc mare parte a Anatoliei (Partea asiatică a Turciei de astăzi) . Abia în anul 1095 , bizantinii cer ajutor papalității în problema locurilor sfinte și a Anatoliei . Papa Urban al II-lea a răspuns apelului creiând Cruciadele , expediți militare cu scopul de a cucerii Locurile Sfinte . Cruciații catolici îi înfrâng pe selgiucizi musulmani și cuceresc Ierusalimul și alte regiuni formând
Istoria islamului () [Corola-website/Science/328234_a_329563]