707 matches
-
computer. Mai știu că a avut ceva probleme cu display-ul, care îi arăta, din când în când, fantomatic, ca o misterioasă întâmplare cibernetică, galeria secretarilor de partid ai Republicii Moldova, secretari care se înghesuiau să ne conducă destinele și în postcomunism. Maestrul 1-a preferat, fără ezitare, pe cel care ajunsese cel mai sus în ierarhia puterii, a mizat pe învingător și este convins că ne vom ridica din sărăcie și nevoi. Să dea Dumnezeu să i se împlinească profeția... Noiembrie
[Corola-publishinghouse/Science/2015_a_3340]
-
amenințarea rusă, am propus în secret Angliei, cea mai importantă putere maritimă a epocii, să-și dezvolte o bază navală pe Lacul Tașaul 41. Și se pare că timpul nu a schimbat cu nimic strategia noastră, dat fiind că, în postcomunism, am pus la dispoziția SUA baza aeriană de la Mihail Kogălniceanu. Fără a putea rezista presiunii din răsărit, în urma celei de a doua conflagrații mondiale, am suferit pierderi teritoriale grave, prin cotropirea Basarabiei și a nordului Bucovinei. Rapturile suferite, pe baza
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
25 II. Anexă 30 Capitolul 2. Afilierea și practica religioasă în România postcomunistă 31 I. Practică și afiliere religioasă: câteva repere teoretice 32 II. Indicatori folosiți în analiză 35 III. Afilierea religioasă în România postcomunistă 35 IV. Practica religioasă în postcomunism 39 V. Factori care influențează practica religioasă 45 VI. Concluzii 48 Capitolul 3. Religiozitate și revitalizare religioasă în perioada de tranziție 49 I. Cauze ale diversității religioase în Europa de Est? 49 II. Strategia de analiză și indicatorii utilizați 54 III. Religiozitate
by Mălina Voicu [Corola-publishinghouse/Science/988_a_2496]
-
această societate religia nu a fost afectată doar de represiune, ci alți factori precum gradul de industrializare și urbanizare sau compromiterea imaginii publice a bisericii au jucat un rol important în secularizarea societății. În cazul Poloniei reducerea frecventării bisericii în postcomunism poate fi explicată prin apelul la doi factori. Pe de o parte, este vorba de scăderea încrederii în Biserica Catolică și de deteriorarea imaginii publice a acestei instituții. Pe de altă parte, în perioada comunistă Biserica Catolică a jucat rol
by Mălina Voicu [Corola-publishinghouse/Science/988_a_2496]
-
mei de la Jurnalism (în principal) și Litere, semnate în formula Ruxandra Cesereanu & Co (este vorba despre Made in Romania. Subculturi urbane la sfârșit de secol XX și început de secol XXI și România înghesuită. Ipostaze ale ghetoizării în comunism și postcomunism - ambele volume au fost publicate de Editura Limes din Cluj-Napoca, în 2005 și 2006). Iar un alt text despre Securitate a fost deja publicat în lucrarea Gulagul în conștiința românească. Memorialistica și literatura închisorilor și lagărelor comuniste (Editura Polirom, Iași
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
au mers strună în România, ci s-au poticnit în fel și chip, atât la nivel politic, cât și social, economic, etic. Dar era previzibil să se întâmple așa. Societatea era fisurată, țara - fragilizată, mentalitatea - parțial robotizată. De aceea, termenul postcomunism nu a fost utilizat de la început, din 1990, pentru că el era încă inadecvat. A fost preferat termenul tranziție, întrucât era mai puțin tensionat, conținea chiar o formă de neutralitate și ambiguitate acceptabile pentru toată lumea: și pentru comuniști, și pentru anticomuniști
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
alt termen care, chiar dacă nu a fost pronunțat ca atare, a funcționat la nivel invizibil: acela de criză. Dacă prăbușirea comunismului decapitase criza absolută de sistem materializată de regimul Ceaușescu (și înaintea acestuia, de regimul Gheorghiu-Dej), postceaușismul (mai degrabă decât postcomunismul) a adus în vizor o criză acceptabilă, normală, produsă de debusolarea tranziției, la toate nivelurile. Totuși, nu neapărat ingurgitabilă. Anul 1990 a fost emblematic în acest sens, plin de tensiuni, discordii, ranchiune, frustrări, fratricide etc., dar și de ironie jucăușă
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
palpabilă a ceea ce s-a petrecut în decembrie 1989. Din păcate, manualele de istorie sunt lacunare din acest punct de vedere, iar cuvântul revoluție nu sensibilizează nici el, ci mai degrabă este receptat ca un clișeu lingvistic specific românesc în postcomunism (dar valabil și pentru comunism, impus fiind de „limba de lemn”). Un rol special în sensibilizarea legată de revoluția din decembrie 1989, după consumarea acesteia și după o minimă decantare a evenimentelor și a semnificației lor, l-au avut Proclamația
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
din și de după decembrie 1989. Constanța regimului tutelat de Ion Iliescu a fost nemernicia: Iliescu a moștenit de la Ceaușescu aviditatea de putere și a făcut tot ce i-a stat în putere ca să suprime vocile disidente sau opozante din presupusul postcomunism românesc. Lecția sa absolută de execuție publică a opozanților o reprezintă perioada 13-15 iunie 1990, pentru care Iliescru ar trebui nu doar blamat, ci adus în fața justiției și pedepsit măcar simbolic, dacă altfel nu este posibil (din pricina invocatei sale senectuți
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
au vizitat deja de mai multe ori Memorialul Victimelor Comunismului de la Sighet, în excursiile documentare pe care le-am făcut în ultimii ani. Ion Iliescu nu a condamnat comunismul, întrucât a continuat să-l reprezinte ilustrativ în așa-numitul proaspăt postcomunism românesc. Emil Constantinescu a avut o poziție neutră ori mai degrabă pasivă: condamnarea comunismului nu a fost pentru el o prioritate, cum de altfel nu este nici pentru Traian Băsescu. Actualul președinte nu este însă indiferent la chestiunea cu pricina
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
pentru democrație. Toți trei siliți însă să asiste la huliganismul ritualic (și cum altfel să-l calific din punct de vedere medical decât furunculos) al lui C.V. Tudor și al trupei sale de agitatori fascistoido-comuniști, adaptați la atât de permisivul postcomunism românesc. Întrucât ceea ce l-a interesat pe C.V. Tudor (cu sprijinul tacit, dar vizibil al PSD și al jalnicului Nicolae Văcăroiu, cel care a condus reuniunea parlamentară din 18 decembrie 2006) a fost o micromineriadă concentrată ca brutalitate și ca
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
sau de a fi făcut parte din eșaloanele Securității), acestea pot fi supuse continuu șantajului și, implicit, corupției administrative, politice. Cel mai limpede exemplu este la îndemâna noastră, a tuturor, și îl aflăm în chiar prima etapă a tranziției și a postcomunismului românesc. Ce s-a întâmplat în anul 1990 și în anii imediat următori? De ce primul regim Iliescu a funcționat abuziv (amintesc aici doar violentele mineriade din 1990 sau brutala campanie electorală), iar aceste abuzuri flagrante nu au fost pedepsite, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
românesc, sute ori poate chiar mii de preoți și călugări găsindu-și sfârșitul în detenție sau supraviețuind cu grave sechele. Au existat chiar mișcări monahale și spirituale anticomuniste din rândul ortodoxiei, ca să le amintesc doar pe cele mai mediatizate (în postcomunism) dintre ele: mișcarea „Rugul Aprins” (ai cărei membri - dintre care îi amintesc doar pe Dumitru Stăniloae, Sandu Tudor, Vasile Voiculescu, Andrei Scrima, Benedict Ghiuș, Sofian Boghiu - sunt arestați în 1958) și mișcarea de la Mănăstirea Vladimirești (unde în 1955 au fost
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
În ciuda acestor „sfinți ai închisorilor” (și nu numai), imaginea Bisericii Ortodoxe a fost și a rămas pătată în timpul comunismului, pentru că prestația sa a fost, în general, una de colaborare cu regimul ateu. Motivul era limpede: supraviețuirea în orice condiții. În postcomunismul românesc, BOR s-a găsit, mai apoi, în varii situații de criză: din pricina patriarhului său (contestat atât în sânul Bisericii, de cei tineri, cât și de societatea civilă, cel puțin pentru faptul că a contrasemnat decretele lui Nicolae Ceaușescu de
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
autoritară (minimal sau moderat autoritară) în cadrul regimului. De la termenul „pupincurist” s-a ajuns chiar la un ism, la pupincurism, acesta definind tendința des întâlnită, în cadrul regimului comunist, de a parveni prin lingușeală, periere etc. Termenii s-au conservat și în postcomunismul românesc, fie pentru a fi acuzați oameni ai fostului regim (din diferite domenii) care s-au adaptat cameleonic la postcomunism, fie pentru a defini o tendință oarecum generalizată la români, aceea de a se complace într-o obediență slugarnică, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
definind tendința des întâlnită, în cadrul regimului comunist, de a parveni prin lingușeală, periere etc. Termenii s-au conservat și în postcomunismul românesc, fie pentru a fi acuzați oameni ai fostului regim (din diferite domenii) care s-au adaptat cameleonic la postcomunism, fie pentru a defini o tendință oarecum generalizată la români, aceea de a se complace într-o obediență slugarnică, dar sârguincioasă de a-l linge, a-l linguși pe cel aflat într-o poziție ierarhică avantajoasă de unde acesta (șeful, liderul
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
a vremurilor românești actuala este impostorul: făptura cu pricina nu este moștenită neapărat din comunism, ea fiind o constantă a istoriei și politicii românești (chiar și a culturii române). Impostorul ca împărat despuiat, fără haine, este însă mai vizibil în postcomunism, mai ușor de detectat și de arătat cu degetul. Și aceasta tocmai fiindcă plăcerea (sau dependența) impostorului, oricare ar fi el, este să pozeze, să păstreze aparențele, să amăgească, să inducă în eroare. Trebuie precizat că impostorul nu este neapărat
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
flora României postcomuniste există încă un specimen demn de analizat: Furunculul sau omul-furuncul. Furunculul nu este foarte des întâlnit, nu e la fel de frecvent ca licheaua, lingăul sau impostorul. Dar există, totuși, într-o măsură vizibilă și chiar parțial definitorie pentru postcomunismul românesc (ce-i drept, el a fost valabil și în timpul comunismului românesc, nefiind, prin urmare, o achiziție întru totul postcomunistă). Furunculul poate fi politician, mafiot, patron al unui club de fotbal, dar și specialist într-ale culturii, tânăr, matur ori
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
ea, vaca blondă, este secretară-șefă (foarte șefă) sau purtătoare de cuvânt, directoare la poștă sau șefă la supermarket - și tot așa, promovată datorită ascensiunii sociale ori politice a soțului ei. De ce vaca blondă este o jivină care repugnă în postcomunismul românesc? Pentru că, în ciuda înzestrării sale native, ea este, de obicei, o proastă fudulă. Banii și afacerile consortului ei îi garantează un minimum de succes în societate și un la fel de măcar minim respect, ce-i îngăduie să bată cu pumnul în
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
ei mici și aprinși sunt însemnați de grăsimea unui vid înconjurător în care se lăfăie o ignoranță durdulie. Nimic nu-i mai rău pe lumea aceasta decât prostul fudul, spunea Caragiale. Vaca blondă nu este cel mai blamabil speciment din postcomunismul românesc (nici vorbă de așa ceva), dar ea sare în ochi prin faptul că este perechea arhetipală a prostului fudul, adică proasta fudulă. Văcoșenia sa nu este una fizică (întrucât vaca blondă poate fi suplă și nu neapărat obeză), ci una
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
fi suplă și nu neapărat obeză), ci una iremediabil spirituală - mai exact, intelectuală. Post-scriptum Sper că s-a înțeles că nu am nimic împotriva blondelor. Nu despre blonde în general este vorba aici, ci despre o jivină destul de specială a postcomunismului românesc! III. Etică și memorie Industria securistă Student la istorie pe vremea comunismului, apoi, în postcomunism, jurnalist, istoric la Institutul Român pentru Istorie Recentă, consilier prezidențial între 1999 și 2000, actualmente director la Institutul de Investigare a Crimelor Comunismului, Marius
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
s-a înțeles că nu am nimic împotriva blondelor. Nu despre blonde în general este vorba aici, ci despre o jivină destul de specială a postcomunismului românesc! III. Etică și memorie Industria securistă Student la istorie pe vremea comunismului, apoi, în postcomunism, jurnalist, istoric la Institutul Român pentru Istorie Recentă, consilier prezidențial între 1999 și 2000, actualmente director la Institutul de Investigare a Crimelor Comunismului, Marius Oprea a fost anchetat de Securitate pentru discuții anticomuniste cu prietenii săi, în ultima perioadă a
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
politice doar din convingerea nestrămutată a unei cauze juste (ibidem, p. 199). *** În Moștenitorii Securității, Marius Oprea este un justițiar impetuos și tenace (dotat însă și cu umor), interesat de destinul securiștilor, activiștilor fostului PCR și informatorilor aruncați în malaxorul postcomunismului românesc. El realizează un portret antropologic al securistului: și asupra acestuia s-a aplicat în comunism strategia de inculcare și implementare a omului nou, prin asfixiere și bombardare politico-ideologică; un al doilea element a fost cultivarea în securiști a unei
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
nu numai) al fostei poliții secrete a regimului comunist. Dacă în prima sa etapă (perioada Dej) Securitatea practicase terorismul de stat, în a doua etapă (perioada Ceaușescu) se specializase pe „gestionarea fricii”. Cum avea să se comporte respectiva instituție în postcomunismul românesc? La 22 decembrie 1989, Securitatea avea 15.312 angajați (inclusiv civili); trupele de Securitate cuprindeau 23.370 de membri; iar numărul informatorilor era de 400.000. Demonstrația lui Marius Oprea mizează pe ideea că tranziția și presupusa democrație au
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]
-
că tranziția și presupusa democrație au cosmetizat Securitatea, dar fără a-i schimba metodele și strategia. S-a schimbat doar agenda de lucru. De aceea, un segment central al cărții lui Marius Oprea îl reprezintă prezentarea detaliată a reciclării, în postcomunism, a celor mai importanți ofițeri din fosta Securitate, din varii Direcții și Unități. Lista este lungă (aducând pe alocuri cu un roman de capă și spadă) și poate fi parcursă ca un fel de dicționar „profesional”. Concluzia fatală este aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2083_a_3408]