553 matches
-
plasat într-o poziție adecvată localizării secrețiilor, în așa fel încât acestea să fie evacuate mai ușor. Eficiența drenajului postural crește atunci când este asociat cu educarea tusei și expectorației dirijate, cu tapotamentul, vibrațiile și cu exerciții respiratorii. Ședința de drenaj postural este structurată astfel: a) exerciții de relaxare asociate cu respirații de tip diafragmatic din poziția de decubit - pacientul adoptă poziția de drenaj corespunzătoare; b) la patul basculant se execută respirații adaptate urmate de revenirea în poziția de drenaj, unde i
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
de viață conform nivelului real al capacității funcționale. Obiective: a) relaxarea musculaturii toracice; b) ameliorarea mecanismelor de reglare a respirației și circulației; c) educarea ventilației dirijate și sincronismului respirator; d) degajarea căilor aeriene prin „educarea” tusei, expectorației asistate și drenajului postural; e) creșterea supleței și mobilității cutiei toracice și a coloanei vertebrale; f) tratamentul afecțiunilor ce mențin și agravează emfizemul. Concretizarea acestor obiective se realizează prin intermediul mijloacelor terapeutice, dintre care gimnastica respiratorie se detașeză, ocupând un loc însemnat în recuperarea bolnavilor
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
aspecte ale sensibilității: sensibilitatea și discriminarea tactilă, stereognozia, somatognozia, sensibilitatea termică, dureroasă, proprioceptivitatea și reflectivitatea (această noțiune este apreciată sub două aspecte: medical, în relație cu apartenența suferinței la neuronul motor central sau periferic, precum și conjunctural, în relație cu funcția posturală, care leagă reflexul de atitudinea corectă a corpului - Hăulică, 2000). 4) Comunicarea (limbajul) - are în vedere raportul ce se stabilește între subiect și mediul ambiant. Comunicarea verbală este utilizată cu precădere pentru transmiterea informațiilor, în timp ce canalul nonverbal se folosește pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
embolii. Ca sechelă a tromboflebitelor întâlnim edemul cronic al membrului inferior (elefantiazis). Tratamentul este orientat spre utilizarea anticoagulantelor, care fluidizează sângele, și prin mobilizarea segmentelor pentru a favoriza circulația sanguină. În timpul menținerii poziției de decubit în pat se aplică tratamentul postural, în sensul că picioarele vor fi ridicate la 15-20 cm de la suprafața patului, pentru a favoriza circulația de retur. Cu avizul medicului se poate începe mobilizarea activă prin grupe de exerciții efectuate la nivelul labei piciorului, dar și flexii și
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
care poate fi simetric sau asimetric. În susținerea simetrică greutatea corpului este repartizată egal pe ambele membre inferioare. În poziția asimetrică greutatea este repartizată pe un membru inferior, celălalt fiind în poziție de repaus (Villeneuve, 1996). Funcția de echilibru - controlul postural se realizează prin acțiunea antigravitațională a unor grupe musculare ale trunchiului, în raport cu poziția capului în spațiu. Poziția de echilibru este cea în care verticala centrului de greutate cade în interiorul poligonului de susținere a corpului (Villenuve, 1996). Echilibrul corpului se menține
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
și foarte rapid. GIMNASTICĂ TERAPEUTICĂ (engl. therapeutic exercises) - După Plas și Hagron (2001), reprezintă un grup de exerciții care-i permit pacientului să-și asigure controlul asupra mecanismelor de adaptare a mișcării la particularitățile individuale. Scopurile acestor exerciții sunt funcționale, posturale și în mod accesoriu morfologice. Prin funcția posturală se asigură păstrarea verticalității corpului, afectată de gravitație și de activitatea curentă. Poziția ortostatică este punctul central al acestei forme de activitate, care vizează și unele ameliorări morfologice, orientate spre redresarea dorsală
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
După Plas și Hagron (2001), reprezintă un grup de exerciții care-i permit pacientului să-și asigure controlul asupra mecanismelor de adaptare a mișcării la particularitățile individuale. Scopurile acestor exerciții sunt funcționale, posturale și în mod accesoriu morfologice. Prin funcția posturală se asigură păstrarea verticalității corpului, afectată de gravitație și de activitatea curentă. Poziția ortostatică este punctul central al acestei forme de activitate, care vizează și unele ameliorări morfologice, orientate spre redresarea dorsală. Efectele exercițiilor terapeutice sunt: a) de conștientizare, având
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
să preceadă extensia, adducția umărului să preceadă abducția, rotația externă să o preceadă pe cea internă, apucarea obiectului să preceadă lăsarea lui, flexia plantară să preceadă dorsiflexia; activitatea reflexă domină întregul comportament motor, iar comportamentul motor este întărit de reflexele posturale; dezvoltarea comportamentului motor este legată de dezvoltarea receptorilor senzitivi, vizuali și auditivi; întregul comportament motor este caracterizat de mișcări ritmic reversibile, în amplitudini complete de flexie și extensie; dezvoltarea motoare reclamă creșterea complexității combinațiilor mișcărilor membrelor: bilateral simetric, omolateral, bilateral
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
nefuncționării mușchilor antagoniști în spasm, disociați; în cazurile netratate se adaugă, cu timpul, în coordonarea musculară; diformitățile nu trebuie să apară. Acestea rezultă din folosirea vechilor metode de tratament, care neglijează spasmul muscular. Mijloacele de tratament vizează următoarele aspecte: tratamentul postural, tratamentul spasmului și reeducarea neuromotoare, în sensul stimulării musculare. Tratamentul postural se referă la faptul că atât capul, cât și extremitățile trebuie să adopte cea mai naturală poziție față de corp. Din momentul în care spasmul cedează, trebuie să se păstreze
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
cu timpul, în coordonarea musculară; diformitățile nu trebuie să apară. Acestea rezultă din folosirea vechilor metode de tratament, care neglijează spasmul muscular. Mijloacele de tratament vizează următoarele aspecte: tratamentul postural, tratamentul spasmului și reeducarea neuromotoare, în sensul stimulării musculare. Tratamentul postural se referă la faptul că atât capul, cât și extremitățile trebuie să adopte cea mai naturală poziție față de corp. Din momentul în care spasmul cedează, trebuie să se păstreze o poziție simetrică concretizată prin: mâinile întinse, palmele pe cearșaf, membrele
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
vedea, mișcările efectuate pasiv, cu diferitele părți ale corpului. În interiorul corpului există anumite informații mecanice generate, în esență, de mișcările noastre. Aceste informații referitoare la poziția și mișcarea corpului nostru și ale diferitelor sale membre constituie kinestezia. Mișcarea și răspunsurile posturale determină tensiuni, compresiuni, torsiuni ale mușchilor, tendoanelor și articulațiilor, care sunt stimulii kinestezici. Informațiile acestor receptori sunt transmise la cortexul somestezic pe calea lemniscului medial și pe calea spinotalamică. În afara informațiilor referitoare la poziție și mișcare, sistemul kinestezic se află
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
care asigură locomoția, esențiale atât pentru înțelegerea condițiilor normale, cât și a celor patologice, menținerea poziției ortostatice și realizarea locomoției. După Baciu et al. (1981), pozițiile sau postúrile se mențin datorită travaliului static al grupelor musculare, travaliu dirijat, prin reflexe posturale, de centrii posturali ai sistemului nervos. Toate informațiile primite de acești centri declanșează o serie de reacții: reacții statice locale, reacții statice segmentare și reacții generale, care dirijează travaliul static muscular în vederea menținerii echilibrului corpului în timpul diverselor poziții. Pentru ca un
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
esențiale atât pentru înțelegerea condițiilor normale, cât și a celor patologice, menținerea poziției ortostatice și realizarea locomoției. După Baciu et al. (1981), pozițiile sau postúrile se mențin datorită travaliului static al grupelor musculare, travaliu dirijat, prin reflexe posturale, de centrii posturali ai sistemului nervos. Toate informațiile primite de acești centri declanșează o serie de reacții: reacții statice locale, reacții statice segmentare și reacții generale, care dirijează travaliul static muscular în vederea menținerii echilibrului corpului în timpul diverselor poziții. Pentru ca un bolnav cu paralizie
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
fr. méniscopathie) - Afecțiune a cartilajelor semilunare de la nivelul articulației genunchiului. MERS (de la merge < lat. mergere) - Mod de deplasare a omului pe suprafețe orizontale sau înclinate, prin mișcarea succesivă a membrelor inferioare. Mersul apare ca rezultat al unui proces de maturizare posturală deosebit de lent, caracterizat printr-o succesiune de etape care jalonează accesul la poziția verticală. Ordinea acestor etape este universală și se supune legii dezvoltării cefalo-caudale: ținută dreaptă (antigravitațională) a copilului la 3 luni; poziție în șezut pe la 5-6 luni; poziție
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
acestor etape este universală și se supune legii dezvoltării cefalo-caudale: ținută dreaptă (antigravitațională) a copilului la 3 luni; poziție în șezut pe la 5-6 luni; poziție verticală în jurul vârstei de 9-10 luni. Fiecare etapă este pregătită de o serie de modificări posturale, ce reprezintă palierele dobândirii unui echilibru antigravitațional al întregului corp, prin deplasarea și reducerea punctelor de sprijin. Activitate musculară prin care se asigură deplasarea corpului. În timpul deplasării există o succesiune de forme de sprijin: sprijin dublu, pe ambele picioare, și
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
este însoțită și de o anestezie cutanată completă (termică, tactilă) a sensibilității profunde sfincteriene. Cele două sfinctere, ale defecației și micțiunii, scapă de sub controlul bolnavului (Dumitru, 1981). Tratamentul este destul de complex și cuprinde în principal kinetoterapia, masajul, dar și exercițiile posturale. Se urmărește, pe lângă recuperarea motrică, și cea pe plan social, în sensul formării deprinderilor specifice unei profesiuni, dar și a celor legate de viața cotidiană. PARESTEZIE (< fr. paresthésie, cf. gr. para - alături, aisthesis - senzație; engl. paraesthesia) - Ansamblu de senzații anormale
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
perceperea poziției (a unui obiect în spațiu și a poziției față de alte obiecte), prin intervenția unor repere, cum ar fi: sus, jos, dreapta, stânga, în față, în spate etc. Este important de urmărit verticala gravitațională percepută vizual și prin stări posturale și orizontala care este perpendiculară pe ea; perceperea distanțelor mari se exprimă prin: mărimea imaginilor retiniene, prezența detaliilor de structură la obiectele apropiate și lipsa lor la cele îndepărtate, existența unor obiecte interpuse, perspectiva liniară, modificarea însușirilor cromatice ale obiectelor
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
care sunt afectați în același timp de cecitate, surdomutitate, infirmitate motrică cerebrală etc. (Larousse, 2006). POSTURĂ (< fr. posture) - Stabilizarea diferitelor componente ale scheletului, unele față de altele, într-o anumită atitudine corporală, propice dezvoltării unei acțiuni. Se disting două mari sisteme posturale: postura antigravitațională, care asigură menținerea sau restabilirea echilibrului corporal într-o orientare fundamentală în raport cu greutatea (verticala fizică). Ea permite poziția bipedă și constituie o bază de referință pentru orientarea spațială și reperajul verticalei; postura direcțională, care modifică arhitecturile posturale antigravitaționale
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
sisteme posturale: postura antigravitațională, care asigură menținerea sau restabilirea echilibrului corporal într-o orientare fundamentală în raport cu greutatea (verticala fizică). Ea permite poziția bipedă și constituie o bază de referință pentru orientarea spațială și reperajul verticalei; postura direcțională, care modifică arhitecturile posturale antigravitaționale, organizându-se în raport cu stimulii din mediu (Larousse, 2006). Postura organismului este influențată de trei factori: ereditate, stări patologice și obișnuință. Aspectul general al corpului (sau, mai bine zis, configurația lui fizică) este - după T. Sbenghe (1987) - rezultatul a trei
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
postúrile de drenaj biliar etc. Postúrile sunt utilizate pentru realizarea unor obiective cum ar fi: obiectivul sedativ, destinat să reducă sau să suprime durerea, și obiectivul morfologic, ce urmărește prevenirea și, după caz, corectarea retracțiilor musculo-tendinoase. După Larousse (2006), dezvoltarea posturală se referă la organizarea structurilor și activităților care-i permit omului să stea în picioare și să se deplaseze. În controlul postural participă mai multe sisteme senzoriomotoare, cum ar fi: datele vestibulare (urechea internă), datele exteroceptive (văz și auz) și
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
suprime durerea, și obiectivul morfologic, ce urmărește prevenirea și, după caz, corectarea retracțiilor musculo-tendinoase. După Larousse (2006), dezvoltarea posturală se referă la organizarea structurilor și activităților care-i permit omului să stea în picioare și să se deplaseze. În controlul postural participă mai multe sisteme senzoriomotoare, cum ar fi: datele vestibulare (urechea internă), datele exteroceptive (văz și auz) și cele kinestezice și proprioceptive. Dezvoltarea posturală este descrisă clasic drept o succesiune de faze, caracterizate de organizări psihomotrice funcționale specifice, care se
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
și activităților care-i permit omului să stea în picioare și să se deplaseze. În controlul postural participă mai multe sisteme senzoriomotoare, cum ar fi: datele vestibulare (urechea internă), datele exteroceptive (văz și auz) și cele kinestezice și proprioceptive. Dezvoltarea posturală este descrisă clasic drept o succesiune de faze, caracterizate de organizări psihomotrice funcționale specifice, care se succed conform unei anumite cronologii dependente de maturația sistemului nervos central și neuromuscular. După T. Sbenghe (1987), în activitatea de recuperare sunt utilizate: postúrile
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
cum sunt: poziția cvadrupedică, concretizată sub forma metodei Klapp; poziția în genunchi și așezat pe călcâie - o poziție pregătitoare pentru cvadrupedie. Poziția fundamentală cu sprijin în mâini este mai puțin utilizată în kinetoterapie. Poziția fundamentală în ortostatism asigură normalizarea tonusului postural, stimulează extensia bazinului și aliniamentul trunchiului, asigură formarea imaginii corporale în condiții statice și dinamice și lărgește orizontul vizual asupra mediului înconjurător. Poziția fundamentală atârnat - corpul este susținut de către mâini. În recuperare, este utilizată poziția atârnat la scara fixă, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
Deficitul de mobilitate poate avea drept cauze: hipertonia, hipotonia, dezechilibrul tonic, redoarea articulară sau periarticulară; b) stabilitatea - capacitatea de menținere a postúrilor gravitaționale și antigravitaționale, dar și pozițiile mediane ale corpului. Stabilitatea se realizează prin două procese: integritatea reflexelor tonice posturale de a menține o contracție în zona de scurtare a mușchiului contra gravitației sau contra unei rezistențe manuale; cocontracția, adică contracția simultană a mușchiului din jurul unei articulații, pentru a asigura stabilitatea în postúrile de încărcare și a face posibilă menținerea
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
dar și cea activă; b) întărirea musculaturii, cu preponderență a șanțurilor vertebrale, musculatura trunchiului și cea abdominală. Întărirea musculaturii este strict necesară în cazul în care pacientul poartă corset ortopedic, în cazul pregătirii pentru operație, dar și postoperator; c) educarea posturală se efectuează cu scopul de a conștientiza efectele acțiunilor, prin urmărirea în oglindă a modului în care sunt executate exercițiile. Pozițiile de lucru sunt din șezând și din stând și cuprind: stimulări manuale, facilitând percepția reducerii curburilor și a gibozității
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]