799 matches
-
sistemului - PCUS și șeful său, Stalin -: „spiritul de partid” este acum decisiv. Abaterile de la acest spirit permit reperarea oricărei deviații de la ortodoxia ideologică și politică. Cum cea mai mare parte a secțiilor IC provin din niște grupuri preexistente - socialiști, anarhiști, sindicaliști - care au cunoscut cultura politică a liberului arbitru personal, impunerea ortodoxiei provoacă inevitabile tensiuni care duc încă de la începuturi la numeroase despărțiri. Unele dintre acestea nu sunt voluntare și corespund procesului de epurare deja practicat în sânul PCUS. Istoria tuturor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
și internațional, eforturile clasei muncitoare*, eventual unită cu „țăranii”. Prin existența și a altor partide care se reclamă de la aceeași bază sociologică - social-democrația* -, IC distinge două situații. Frontul unic „la bază” comandă unitatea de acțiune numai cu militanții socialiști sau sindicaliști și implică denunțarea trădării de către conducătorii lor a idealurilor muncitorești; Frontul unic „la vârf” se caracterizează prin existența unor acorduri încheiate în mod transparent cu conducerea cutărui sau cutărui partid muncitoresc. Frontul popular este o extindere a Frontului unic incluzând
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pentru deviație stângistă - Ruth Fischer și Arkadi Maslow -, ca și cei din sânul PCF* - Pierre Celor, Henri Barbî. Dacă termenul „stângism” este înlocuit în cursul anilor 1930 cu epitetul „troțkism”, curentul „sfaturilor” supraviețuiește în Franța datorită Librăriei Muncii, însuflețită de sindicaliști revoluționari apropiați lui Pierre Monatte și, mai ales, lui Renî Lefebvre, animatorul Caietelor Spartacus. El cunoaște în anii 1950 o renaștere în mediile intelectuale ale stângii antistaliniste, în mod deosebit datorită înființării de către Claude Lefort și Cornelius Castoriadis, în 1956
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
un ascendent asupra mișcării. și dacă preluarea puterii le permite să încheie pacea în exterior, caracterul dezastros pentru Rusia al acestei păci implică declanșarea războiului civil, pe care Lenin o și dorise, de altfel. Același scenariu le este oferit și sindicaliștilor* și socialiștilor europeni traumatizați de ororile războiului. O dată situația mondială stabilizată, noul dispozitiv politic pus la punct de comuniști acordă o mare importanță războiului. Dificultatea apare totuși ca reală, întrucât el trebuie să încurajeze pacifismul* popoarelor, legitimând în același timp
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
deznodământul. Barcelona cade în ianuarie 1939, iar 450.000 de spanioli se refugiază în Franța. Pe 5 martie, șefii militari ai capitalei, generalul Miaja și colonelul Casado, dau o lovitură de stat și, cu susținerea socialiștilor de dreapta și a sindicaliștilor din UGT și CNT declară guvernul demis: rezistența militară a comuniștilor încetează, dar intenția puciștilor de a angaja negocieri cu Franco eșuează. Pe 28 martie, Madridul cade și, odată cu el, și republica. Represaliile franchiste sunt deosebit de severe: numărul deținuților depășește
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a democrației pluraliste și a statuluinațiune. El devine un război al claselor care, din punct de vedere al lui Lenin, trebuie să fie preventiv și este fundamentat pe deosebirea radicală dintre prieteni și dușmani - adversari politici, inclusiv revoluționari (menșevici, anarhiști*, sindicaliști etc.) sau grupuri considerate realmente ori numai la modul fantasmat ca opunându-se noii puteri (aristocrați, burghezi, ofițeri, cler etc.). Punând mâna pe putere, Partidul Bolșevic devine un partid-stat care îndeplinește simultan atât funcțiile unui stat, cât și acelea ale
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
revoluțiile fasciste nu au ambiția universală a comunismului rus care „are pretenții, mărturisite la Imperiul mondial” și „ambiția metafizică [...] de a edifica, după moartea lui Dumnezeu, o cetate în care omul este în sfârșit divinizat”. Camus se inspiră din criticile sindicaliștilor revoluționari și anarhiști ai comunismului și din Simone Weil, gânditoare al cărei eseu Reflecții asupra cauzelor libertății și a asupririi sociale (1934) constituie una din cele mai pătrunzătoare critici ale marxismului „ajuns la starea de dogmă”; pentru ea, statul sovietic
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
cu o orientare prea manifest comunistă și creează Adunarea Universală pentru Pace, plasată sub auspiciile securității colective și ale Societății Națiunilor. Bucurându-se de autoritatea nominală a lui Pierre Cot și a Lordului Cecil, AUP va regrupa pentru o vreme sindicaliști sovietici, personalități radicale franceze și membri ai establishment-ului britanic - în frunte cu Winston Churchill... în fața agresivității naziste este totuși greu să conciliezi dragostea de pace cu chemarea la rezistență antifascistă. în septembrie 1938, fermitatea adoptată de comuniști în cazul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
periodice în care se exprimă o dreaptă - social-democrația* germană de marxism ortodox -, o stângă - Jean Jaurès - și o extremă stângă - Lenin*, R. Luxemburg, A. Pannekoek. La începutul anului 1914, aceasta reprezintă o forță: 4 milioane de aderenți, 10 milioane de sindicaliști, 12 milioane de alegători, 200 de mari ziare. Dar în august 1914, odată cu primul război mondial, voința internaționalistă a socialiștilor dispare în fața sacrei Uniuni. Confruntându-se cu „falimentul” celei de-a II-a Internaționale și cu recrudescența revoluționară care zdruncină
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
singurul, de acum înainte, onorabil pentru un revoluționar. După aceea, pe cea a unei divergențe doctrinare radicale: socialismul și comunismul se dovedesc două filozofii politice diferite. în sfârșit, pe cea a unei lupte politice și organizaționale: din 1918, socialiștii și sindicaliștii ruși care critică puterea bolșevică sunt persecutați; iar în martie 1919, Lenin creează Internaționala Comunistă* (IC), mașină de război împotriva mișcării social-democrate, completată de Internaționala Sindicală Roșie, care vizează mișcarea sindicală. în acest război, arma principală este sciziunea, artă în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în 1899 să se înzestreze cu o reprezentare politică, the Labor Party, pentru a obține de la parlament votarea legilor sociale, păstrându-și în același timp autonomia de acțiune. Cel de-al doilea model, apropiat de trade-unionism, este gomperismul, de la numele sindicalistului american Samuel Gompers, care caută să instaureze în fiecare ramură un monopol la angajare prin deținerea obligatorie a carnetului de sindicalist, în scopul asigurării unui salariu maxim și garantarea muncii, recunoscute prin contracte colective. în social-democrația* de tip germanic, mișcarea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
-și în același timp autonomia de acțiune. Cel de-al doilea model, apropiat de trade-unionism, este gomperismul, de la numele sindicalistului american Samuel Gompers, care caută să instaureze în fiecare ramură un monopol la angajare prin deținerea obligatorie a carnetului de sindicalist, în scopul asigurării unui salariu maxim și garantarea muncii, recunoscute prin contracte colective. în social-democrația* de tip germanic, mișcarea sindicală ia în sarcina sa revendicările sociale, iar Partidul Socialist se ocupă de acțiunea politică. Coordonarea între acțiunea politică și cea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ocupă de acțiunea politică. Coordonarea între acțiunea politică și cea socială este administrată de un comitet în care fiecare organizație este reprezentată în mod paritar. în sfârșit, în țările Europei de Sud domină un sindicalism influențat de anarhism* și de sindicaliștii revoluționari. Dacă este adevărat că se amestecă în politică, el îi respinge însă forma parlamentară. Astfel, în 1906, Confederația Generală a Muncii (CGM) franceză adoptă „Carta de la Amiens”, de orientare sindicalistă revoluționară: refuzul intermediarilor politici în relațiile cu patronatul, incompatibilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
asupra sindicatului, este frecventă la socialiști, în special la francezul Jules Guesde sau la germanii Karl Kautsky și August Bebel. Ea este reluată de Lenin*, care subliniază utilitatea sindicatelor ca mijloc de educare a maselor. în timpul primului război mondial, majoritatea sindicaliștilor se raliază politicilor de apărare națională, sperând că, dată fiind participarea lor la efortul de război, lumea muncitorească va obține compensații. Astfel, Lîon Jouhaux, secretar general al CGM și de formație anarhistă, devine unul dintre promotorii apropierii între sindicate și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de vreo figură marcantă. în Anglia, muncitorul autodidact Tom Mann, activist sindical de la vârsta de șaisprezece ani, fondează o opoziție comunistă față de conducătorii TUC, opoziție căreia i se alătură Harry Pollitt, viitor secretar general al PC din Marea Britanie. în SUA, sindicalistul Earl Browder va deveni secretarul general al PC american. în Spania, conducătorii Confederației Naționale a Muncii (CNM), conduși de Angel Pestana, aderă la ISR; după efectuarea, în 1920, a unei călătorii în Rusia bolșevică, însă, unde au constatat supunerea sindicatelor
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
unde au constatat supunerea sindicatelor față de putere, își recuză adeziunea. Această retragere constrânge minoritatea comunistă, condusă de Andreu Nin, să organizeze nuclee comuniste în CNM - anarhistă - și Uniunea Generală a Muncii - socialistă. Un fenomen similar se produce în Italia cu sindicaliștii revoluționari ai Uniunii Sindicale Italiene. Franța este țara în care ISR înregistrează principalul său succes. Aduși de o figură a mișcării sindicale, Pierre Monatte, sindicaliștii revoluționari partizani ai ISR sunt excluși din CGM și fondează, în 1922, Confederația Generală a
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
anarhistă - și Uniunea Generală a Muncii - socialistă. Un fenomen similar se produce în Italia cu sindicaliștii revoluționari ai Uniunii Sindicale Italiene. Franța este țara în care ISR înregistrează principalul său succes. Aduși de o figură a mișcării sindicale, Pierre Monatte, sindicaliștii revoluționari partizani ai ISR sunt excluși din CGM și fondează, în 1922, Confederația Generală a Muncii Unitare (CGMU), care regrupează anarhiști și comuniști. Condusă de Gaston Monmousseau, CGMU se află în curând sub controlul PCF*, ale cărui direcții le urmează
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
general del lavoro (CGL). în Franța, comuniștii pun stăpânire, în 1946, pe conducerea CGM și organizează, în 1947, greve violente, ceea ce provoacă plecarea reformiștilor regrupați în CGM-Forța Muncitoare. CGM trece atunci de la 4 milioane, în 1946, la un milion de sindicaliști. După o etapă de greve politice și de conflicte sociale violente, petrecute între 1947 și 1953, comunismul sindical practică o strategie de prezență constantă în comitetele de întreprindere, în special în marile societăți naționalizate (Societatea Națională de Căi Ferate, Societatea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Liberi (SMOT), care rămâne marginal. Din contră, în Polonia apare, în august 1980, un puternic sindicat autonom, Solidarność*, care se opune autorității partidului-stat și zdruncină profund lumea comunistă, prefigurându-i prăbușirea finală din 1989-1991. După ce numărase până la 214 milioane de „sindicaliști obligatorii”, FSM se prăbușește după dispariția URSS, păstrând în rândurile sale sindicatele cubaneze. Cât privește confederațiile conduse de comuniști, ca CGM, ele se alătură Confederației Europene a Sindicatelor, apoi, în 2006, aderă la Confederația Sindicală Internațională, moștenitoare a FSI. SISTEM
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nereușite de asasinat*, este ucis la Mexico de către Ramon Mercader, un agent al lui Stalin, lăsându-și partizanii orfani. TROȚKIȘTI La 3 septembrie 1938, Internaționala a IV-a este fondată în Franța, de către partizanii lui Troțki*, în locuința unui vechi sindicalist* revoluționar, Alfred Rosmer. în 1940, moartea „Bătrânului” - supranume acordat de partizanii săi lui Troțki - îi lasă orfani. Internaționala a IV-a nu depășește atunci câteva mii de membri, dar ea constituie o rețea solidă de coordonare între activiști. Abia născută
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
-și taie punțile nici cu KAPD, nici cu USPD, dar le ordonă să se alăture KPD-ului. La 13 martie 1920, un puci condus de Kapp și de generalul Van Luttwitz, zguduie din nou Germania. În fața acestei lovituri de stat, sindicalistul Legien cheamă la grevă generală, ceea ce împiedică o acțiune militară în ciuda unei atitudini de așteptare oportunistă din partea comuniștilor. Succesul grevei generale determină KPD-ul să-și schimbe poziția și, la 21 martie 1920, conducerea se declară pregătită să practice o
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
disparate își anunță sprijinul pentru Internaționala Comunistă. În Marea Britanie, presiunea pentru a întrerupe intervenția în Rusia sovietică și sprijinul Guvernului acordat rușilor albi anti-comuniști sînt foarte importante. La 9 februarie 1918 este lansată mișcarea "Jos labele de pe Rusia" condusă de sindicalistul Purcell. Nu se pune însă problema înființării unui partid politic important favorabil bolșevicilor. Partidul Laburist și Congresul Uniunilor Comerciale (TUC), care se întăriseră în mod considerabil în timpul războiului și după, sînt ostile oricărei veleități revoluționare. Doar cîteva grupări și mici
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
din ce în ce mai mult. Dincolo de multiplele sale consecințe tragice, moartea lui Lenin a declanșat un joc periculos al etichetărilor: pentru politicienii partidului rus și în urma sa, în toate partidele Internaționalei, cuvintele își pierd sensul și oamenii identitatea. Ce logică conduce le excluderea sindicaliștilor revoluționari francezi Rosmer și Monatte, considerați troțkiști și reprezentînd un pericol de dreapta; sau instalarea unei conduceri stîngiste și sectare în schimbul eliminării troțkiștilor belgieni cu ocazia congresului de la Anvers din 1928? Lupta pentru putere în URSS sporește într-atît legăturile artificiale
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
desfășoară o campanie și în toată țara se constituie comitete unitare. În guvern, miniștrii socialiști practică uniunea națională și neintervenția. Baza lor este puternic pro-republicană și găsește de partea lor pe bătrînul lider Emile Vandervelde. Imperativele participării guvernamentale, dictate de către sindicaliști, neîncrederea profundă față de comuniști, teama constantă și uneori justificată de acțiuni subversive menite să dezorganizeze sau să preia puterea și pozițiile Internaționalei muncitorești socialiste vor avea întîietate asupra elanurilor unitare. Orice acțiune comună cu comuniștii, inclusiv pentru Spania, va fi
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
determinat coaliția de dreapta aflată la putere să pregătească o nouă legislație de excepție, ce viza interzicerea PC. Acesta a reușit să creeze, în spiritul celui de al VII-lea Congres, o vastă coaliție a socialiștilor, a liberalilor progresiști, a sindicaliștilor și a intelectualilor independenți pentru a face campanie cu scopul de a spune nu acestei legi: pe 6 iunie 1937, 50,7% dintre votanți o resping. În localitățile muncitorești, procentajul urcă la peste 70%. Mici reușite la alegerile comunale și
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]