506 matches
-
Sfânta, la proble mele lor legate de dor și de depărtare. Sfânta, ea ține legătura cu glia ! Multe dintre minunile săvârșite aici au în centru oameni emigrați. Îi cheamă Sfânta Parascheva tocmai din străinătate. Un muncitor român din Cipru, subțirel, slăbuț, vine aici și-mi spune că pe el l-a scăpat cu viață Sfânta. A avut accident de muncă, a căzut de pe schelă, comă profundă, conectat la aparate, în fine, situație fără scăpare. Mama lui a venit aici, la Iași
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
vânzare obiecte religioase își dispută puținul loc rămas disponibil între șoseaua națională și aleea ce trece pe sub bolta porții de intrare. Surprind un dialog între un călugăr care vinde tămâie, fitile de candelă și alte asemenea obiecte și un preot, slăbuț, cu o urmă de barbă rară și blondă. Bănuiesc că se cunoșteau de mai multă vreme, se plâng amândoi de supravegherea prea strictă a jandarmilor și a polițiilor de tot felul (rutieră, locală, în civil), din ce în ce mai prezente în locurile de
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
gata !”. Merg, de-a lungul rândului, la „vânătoare” cu carnetul de notițe și aparatul foto în buzunar. În fața unei curți de pe fosta stradă 11 Iunie, un agent de pază al unei firme private conversează cu un jandarm. Este un tânăr slăbuț de la țară, cu o uniformă ponosită și veche, încălțat cu pantofi cu bot de știucă, întorși la vârf. Păzește ceea ce pare a fi un depozit de papetărie, este vizibil speriat de toată mulțimea de oameni din zonă. Cu pieptul bombat
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
ca și cum l-aș fi văzut pe amicul meu în carne și oase. Nu. N-am vrut asta. Mi-a fost frică să nu revină cu intenții criminale... Ei, hai, mănîncă-le... să-ți mai crească burtica... Ai văzut cît erau de slăbuți? Doar piele și os! Niște copii, da, niște copii, insistă invizibilul Adrian. Culeg amărît fructele și chem un copil ca să ofer prada celor care au ratat "lovitura". Nu știu de ce, dar de atunci nu mă mai dau în vînt după
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
decis să-și povestească viața. A) „1. Seara asta beau.“ Ce să-i faci? Puiu are o certitudine de nezdruncinat. Cât timp nu se ia de oameni pe stradă, totul e în regulă. „2. Bărbatul fără drăguță are mintea cam slăbuță.“ Știe Puiu ce știe. Nu-l putem contrazice. Ton justificativ. Sau profetic. Puiu răspândește lumină. Înțelepciune. „3. Lenuță, dragă, Lenuță.“ Epopeea lui Puiu continuă. I-a venit mintea la cap. A apărut mândra. Tot diminutivată, mititica. „4. Tu ești jumătatea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
profetic. Puiu răspândește lumină. Înțelepciune. „3. Lenuță, dragă, Lenuță.“ Epopeea lui Puiu continuă. I-a venit mintea la cap. A apărut mândra. Tot diminutivată, mititica. „4. Tu ești jumătatea mea.“ Uite că s-a și însurat. Din păcate, mintea tot slăbuță i-a rămas. „5. Am un băiețel frumos.“ Bravo, Puiule! Altceva nu pot spune. Omul se descurcă. Se pare că viața lui va avea un curs senin, dar, dezastru, fața B a albumului ne anunță cavernos: B) „1.Unde se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
tot un aristocrat. Pentru că nici unul, nici altul nu fac nimic. După mine, ar exista totuși o poezie a ștabilor. A marilor mahări. Este vorba despre manele. Singura formă de poezie admisă. Doar manelele lui Puiu Codreanu, cel cu mintea cam slăbuță, îți propun o lume fără tensiuni. O lume roz, prosperă e aceea din manele. Mi-am luat mașină, gagică, un viloi cu optușpe camere. Am tot ce-mi trebuie. Dușmanii mi-au murit de mult. Nu mai am nimic de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
puneam sacul; mă așezam în fund, treceam cele două funii peste umeri și pe sub brațe, legându-le în dreptul pieptului; mă așezam mai întâi în poziția în genunchi, apoi mă ridicam încet în picioare. Era destul de greu. Eu eram mic și slăbuț; sforile alea subțiri îmi intrau în carne; n-aveam cum să mă odihnesc. Trebuia din nou să mă așez în genunchi, apoi în șezut și să las sarcina pe sol sprijinindu-mă cu spatele de ea. Dar asta ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
deja la mine ca la un posibil beneficiar al serviciilor de pompe funebre. Boabe mari de lacrimi curgând din ochii lor uimiți și îndurerați atestau faptul că ei nu înțelegeau prea bine ce se întâmplă cu mine. Știau că sunt slăbuț, dar ceea ce vedeau acum depășea puterea lor de înțelegere. M-am ridicat anevoie, sprijinit insistent și afectuos de cei doi frați mai mari. Nu eram în formă. Arătam destul de rău. Nasul îmi era jupuit pe o porțiune apreciabilă și mă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
se aflau în fața instituției, prin simplul fapt al modului de constituire al grupului, al imaginii care degaja un aer tragi-comic. Patru copii ținând pe umeri o creangă uscată ceva mai mare, așezați unul în spatele celuilalt, dintre care cel mic mai slăbuț făcea în timpul mersului niște salturi caraghioase. Dar nu era nimic de râs. La o privire mai atentă observai ceva incredibil: copilul cu mersul ăla caraghios avea lacrimi în ochi, plângea. În fața grupului era un milițian, altul în spate. Pe lângă băieți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
papilele gustative. Ceva, totuși, s-a întâmplat. Dimineața, mama a topit un ceaun de zăpadă, și-n apa obținută a fiert grișul. Ne-a pus fiecăruia în farfurie cât se cuvenea, și dat fiind faptul că eu eram cel mai slăbuț dintre frații mei, și văzând cu câtă poftă mănânc mi-a mai pus un mic supliment. Din momentul în care i s-a dat startul, fiertura alburie și fierbinte a parcurs cât ai zice "pește" lungimea integrală a tractului, până în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
celor șase decenii de atelaj conjugal. A.R. Antoaneta Ralian, cea cu care stați acum de vorbă, s-a născut în februarie 1948, la cantina Agerpres. Până atunci, totul a fost preistorie. Întâlneam în fiecare zi la cantină un tânăr slăbuț, foarte fin, cu o figură de intelectual, care se uita lung la mine, dar nu îndrăznea să mi se adreseze. Eu pe atunci eram cochetă și aveam două paltoane - unul de stofă și unul de blană - , amândouă prefăcute din două
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
cinci minute îmi re proșa că am consumat curent. De câte ori ne așezam la masă, înce pea să ofteze și să se vaite că e balonată, că n are poftă de mâncare, că ar fi bine să mâncăm și noi mai slăbuț, ca să nu pățim ca ea... Tertipuri ca să-ți treacă cheful și ție. Înce peam să mă gândesc că ar trebui să plec. În ultimul timp mă ascun deam prin magazii și stăteam cu capul în mâini, mă simțeam atât de
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
două găini. Parcă erau făcute numai din gheare. Eu nu știu de unde le scotea, dar numai gheare și șorici avea pe masă. Doamne, iartă-mă! Scrisoarea 81 Mai râdem, dar sunt multe femei înfometate cu adevărat. Am întâlnit o tânără slăbuță, speriată și palidă. De-abia vor bea. Spunea că nu mai rezistă, îi e foame tot timpul, mânca o mână de paste la prânz și bea seara un ceai. A încercat să-și cumpere separat, din banii ei. Nici așa
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
de acolo așteptăm sprijin moral. Fiica lui Nae i-a spus la plecare: Și el așa a făcut. A încetat orice comunicare cu cei din țară și s-a înverșu nat să reziste aici. Un om de peste 50 de ani, slăbuț și fără șme cherii în cap. A muncit câteva luni în Roma, cu banii și-a cumpărat albume de artă și a văzut toate muzeele și toate expozițiile de artă. Se gospodărise în baraca lui, își gătea, citea, dar avea
Cireșe amare by Liliana Nechita () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1353_a_2386]
-
cunoscut datorită stilului său personal de lucru care începea să apară în permanență, oferindu-ne diferite peisaje și obiceiuri de pe plaiurile bănățene. Oprim în fața casei, coborâm, suntem primiți cu o ospitalitate specifică zonei în care ne aflăm de către un bătrân slăbuț cu ochi blânzi, care ne aștepta în poartă, invitându-ne săi pășim pragul. Era tatăl lui Vasilică, pe el îl găsisem în fața casei. Un tânăr blond, slăbuț, cu ochii precum culoarea cerului ne-a privit bucuros atunci când am apărut. Am
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
primiți cu o ospitalitate specifică zonei în care ne aflăm de către un bătrân slăbuț cu ochi blânzi, care ne aștepta în poartă, invitându-ne săi pășim pragul. Era tatăl lui Vasilică, pe el îl găsisem în fața casei. Un tânăr blond, slăbuț, cu ochii precum culoarea cerului ne-a privit bucuros atunci când am apărut. Am rămas profund impresionat în momentul în care am dat mâna cu el. Un trup foarte slăbit, cu mâinile atât de fragile încât îți era frică să le
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
n-au trecut prin fața mea în acel răstimp. Odată, dintr-un vagon a coborât o cunoștință de-a mamei, d-na Moșu, care m-a întrebat ce fac acolo și cu care am schimbat câteva cuvinte (era o femeie micuță, slăbuță, bolnavă de ficat; țineam la ea). Stăteam, deci, ceasuri și zile în șir, și așteptam, ce? simplu: s-o văd; s-o văd ieșind din casă sau întorcându-se din oraș, ori deschizând o fereastră. Și o vedeam din când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
pare-mi-se, care scria literatură, piese de teatru, mai exact. O dată sau de două ori am avut prilejul să-l văd. Mi s-a părut cam neserios, cam fanfaron, poate și pentru că de fiecare dată mirosea a băutură. Micuță, slăbuță, cu câțiva negi pe față, care nu produceau totuși repulsie, doamna Borcea era o femeie liniștită, decentă, discretă. Vorbea puțin și cu miez. De câtre ori venea la noi, mă întreba, cumva în treacăt, fără să insiste, dar nu formal
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
tanti Șura, care la 8 noiembrie anul acesta (1991) va împlini 90 de ani, a avut un frate geamăn, mort la naștere. Și ea era gata-gata să se prăpădească, încât, ca să nu moară nebotezată, au dus-o repede la biserică. Slăbuță și bolnăvicioasă în copilărie, a învățat destul de greu, cu poticneli, a rămas tot slăbuță, dar a devenit neînchipuit de rezistentă. A supraviețuit tuturor fraților și surorilor ei, în număr de șase. Acum înțeleg secretul longevității sale: tanti Șura trăiește și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
a avut un frate geamăn, mort la naștere. Și ea era gata-gata să se prăpădească, încât, ca să nu moară nebotezată, au dus-o repede la biserică. Slăbuță și bolnăvicioasă în copilărie, a învățat destul de greu, cu poticneli, a rămas tot slăbuță, dar a devenit neînchipuit de rezistentă. A supraviețuit tuturor fraților și surorilor ei, în număr de șase. Acum înțeleg secretul longevității sale: tanti Șura trăiește și anii fratelui ei geamăn, care n-a apucat să trăiască măcar o zi. Tanti
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
vei câștiga-o prin scris și printr-o atitudine filozofică În viață.“) Iată dar ursitoarele mele din leagăn Întrecându-se care de care În [a mă Îndruma] care Încotro, cu palmele lor poruncitoare Înfipte În umerii Înguști ai tânărului indecis, slăbuț, cu fața smeadă și prelungă, palid sub părul lui negru și dat pe spate, cu ochii galeși, cravată lavalieră la gât - și În bătaia tuturor vânturilor... ...Prin 1908, În toiul avatarelor unei existențe Încă boeme, dar, lucru curios, preocupat totuși
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
funigei în păr, cu coroniță și brâu împletit din flori de câmp. Calcă cu pași ușori pe lespezi și din părul ei zălud picură, picură... Ștefan zvâcnește. Se luminează și spune cu bucurie: Voichiță!... O privește, fermecat, cum stă udă, slăbuță, stingheră, ca o pisicuță uitată în ploaie. Voichița, de emoție, gâfâie ușor, cu buzele întredeschise. Ștefan îi îndepărtează o șuviță lipită pe frunte. Voichița zâmbește, face o plecăciune și cântă încetișor presărând flori: De Sânziene, pentru Măria ta: cicoare, busuioc
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
singur Pleacă!! Du-te la mânăstire!! Se smulge din îmbrățișare și pleacă. Din prag, o privește lung, îndelung, cu inima strânsă, cu o privire învăluitoare, să-i ia cu el imaginea din urmă: așa cum stă, în mijlocul paraclisului, cu ochii plecați, slăbuță, mică, mică, tremurând toată. Șoptește: Altfel nu se poate, Voichițo... Și pleacă fără să se uite înapoi... Voichița, singură, în mijlocul încăperii, cu umerii căzuți, cu brațele moi, cu bărbia în piept, îngenunchează, se întinde pe piatra rece, o îneacă plânsul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
în același timp, în paralel s-ar putea spune, și cu ale unor rubedenii apropiate, ce locuiau tot în Pungești. E vorba despre surorile lui Costache, Marița și Ileana. Bărbatul lui Marița, Ghiță Ciotacu era un om scund de statură, slăbuț, cu față lungăreață și cu părul tuns scurt și avea ochi verzi. Umbla mai tot timpul îmbrăcat cu un suman; sumanul este o țesătură făcută la stative, din lână de oaie, care se mai numește „șiac” în unele părți, acest
Rădăcinile continuităţii by Ştefan Boboc-Pungeşteanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91638_a_92999]