4,611 matches
-
fost îndelung evitată de cea francofonă. În România, expresia a pătruns intempestiv după 1990, odată cu înființarea Consiliului Național pentru Curriculum și prin folosirea ei abuzivă de către ministrul Învățământului (profesorul clujean Andrei Marga). Până atunci, conceptul de curriculum fusese folosit de pedagogii români doar sporadic și nu întotdeauna cu sensul adecvat. Actualmente, avem de-a face cu o situație opusă. Nu este exagerat să afirmăm că expresia este utilizată abuziv și, nu de puține ori, eronat. Dacă această realitate s-ar restrânge
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
să-și ia, ei înșiși, această responsabilitate cumplită. Aceasta este deosebirea teribilă dintre lumea mitică și lumea reală. Cercetătorii, designerii și managerii curriculari joacă roluri de zei, deși sunt doar oameni; acești indivizi trebuie să fie însă cel puțin excepționali pedagogi și oameni de cultură dacă vor să proiecteze destine. Oricine își asumă aceste roluri în mod formal, fără conștiința responsabilității pe care rolul îl incumbă, se va dovedi, în mod fatal, un iresponsabil periculos ale cărui decizii pot nărui destine
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
premoderne sunt aproape „mecanice”, cele moderne sunt „inginerești”, „cibernetice”, „procesuale”, „informatice”. Cele mai multe curricula moderne nu renunță la management-by-objectives, dar descrierea obiectivelor nu este făcută în termeni de eficiență economică, ci de „eficiență umană”. Imitând managementul modern, începând din anii ’70, pedagogii au încercat să introducă în școli un mangement-by-man care pretindea un tratament mai rafinat, „democratic” al instruirii și educării elevilor (diferit de stilul „autocratic” tradițional și de laissez-faire nondirectivist). Școlile s-au îmbogățit cu metode „active”, „interactive”, „participative” etc. ce
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
numai limba franceză: Tout homme et tout l’homme 13. La începutul secolului XXI constatăm că jocul de cuvinte al lui Fauré conține un imperativ paideutic categoric, o remarcă pentru toate timpurile omenești. Fauré a fost un profet pe care pedagogii moderni l-au lăudat, dar nu l-au înțeles. Iată de ce propunem în paginile următoare o examinare exhaustivă - diacronică și sincronică - a curriculumului. Teoria care urmează să se întemeieze pe această explorare va fi una antropologică, în sensul că se
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
ale unor paidotribi antici precum Ariston, fiul lui Aprodeisias, sau Abaskantos, fiul lui Eumolps. Ei fuseseră, la început, doar paideuți (paivdeuth" = „instructor”). Erau superiori acestora, aveau un prestigiu moral și social enorm și erau plătiți. Bineînțeles, erau complet diferiți de pedagogi (paidagwgo"), care erau simpli sclavi de încredere. 16. Cf. W. Jäger, Paideia. Die Formung des griechischen Menschen, Berlin - Leipzig, 1934, vol. I, și Marrou, op. cit., vol. II, note. Despre educația lui Ahile pentru areté eroică, vezi explorarea noastră hermeneutică Mitul
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Platon și-a exprimat concepția despre curriculumul propedeutic în Legile și Republica. Recomanda chiar un fel de „educație preșcolară” înainte de vârsta de 7 ani: primii ani de viață ai copilului trebuiau ocupați cu jocuri educative, practicate în comun sub supravegherea pedagogilor. Educația propedeutică propriu-zisă ar trebui să vizeze fortifierea și călirea corporală, prin gimnastică, și cultivarea sufletului, prin muzică. Dar prin muzică, Platon, ca și Pitagora, înțelegea „discipline inspirate de muze”, nu doar studiul armoniilor acustice. Altfel, Platon a conferit conceptului
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
considerată „nucleul” (core) întregului program și aprofundată tot timpul, inclusiv la vârstele a VI-a și a VII-a consacrate inițierii în filosofie și practicării acesteia. I. Grădinița (3-6 ani împliniți) - jocuri educative mixte (băieți și fete) sub supravegherea sclavului pedagog. II. Propaideia: - 6-10 ani - studii primare; - 10-16/17 ani - studii secundare; A. educație fizică și militară (în gymnasii și manejuri publice, cu instructori specializați, plătiți de stat): - jocuri gimnastice; - sporturi; - cursa de un străin și cea de două stadii; - scrima
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
4.5. Duelul marilor maeștritc "4.5. Duelul marilor maeștri" Îl putem considera pe Isocrate primul profesor de pedagogie al Europei pentru că, după cum se exprimă Cicero, „este cel dintâi din care au ieșit, ca dintr-un cal troian, acei nenumărați pedagogi și acei literați animați de un nobil idealism, moraliști ingenui, iubitori de fraze frumoase și volubile...” 22. Contemporanii l-au considerat rivalul lui Platon. Dar, dincolo de orice rivalitate, cei doi mari scolarhi s-au respectat. Este însă drept că îi
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
educațional...) Etica era nu numai o obsesie școlară. Ea îi obseda pe toți intelectualii eleniști, transformați în kosmopolitoi, „cetățeni ai lumii”, lipsită de granițe, din spațiul mediteranean. Ca etică școlară poate părea uneori puerilă. Dar ne înșelăm. Contrar părerilor multor pedagogi iluminiști și moderni, copilul nu este „o descoperire a lui Rousseau”. Educatorii eleniști cunoșteau și aplicau la enkyklios paideia principiul respectării particularităților de vârstă. Elevii și studenții lor nu erau chiar „copii”, ci adolescenți sensibili, din cauza vârstei, la problemele eticii
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
pe verticală și pe orizontală a experiențelor - atunci când ea este perfectă - e opera unui geniu erudit. Desigur, asemenea designeri nu pot fi decât rari și, de aceea, este de preferat ca la întrebare să răspundă echipe mixte de specialiști și pedagogi. În fine, ultima întrebare obligă la o nouă „știință a evaluării performanțelor de învățare” - care, de altfel, începând din anii ’70 ai secolului trecut, s-a și constituit. Astfel a luat naștere așa-zisul „Rațional al lui Tyler”. Tyler Rationale
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
curricula moderne. 11.2. Progresivismul și ideile curriculare modernetc " 11.2. Progresivismul și ideile curriculare moderne" Una dintre sursele fundamentale ale modernității curriculare este filosofia progresivistă americană. Părintele acesteia, John Dewey (1859-1952), a fost considerat adesea drept „cel mai mare pedagog al secolului XX”. Eseul său The Child and the Curriculum (1902) l-a inspirat chiar pe Bobbitt (1918), celălalt mare promotor de „modernitate curriculară”; el a transformat metafora sugerată de termenul curriculum într-un concept operațional, care a dat și
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
secundare din Chicago care, la începutul secolului XX, reînviaseră și adoptaseră ideile scolasticii medievale. Rutinizarea, memorizarea, recitarea, magistrocentrismul, instruirea livrescă și izolarea elevilor de viața socială și de lumea muncii - practicate în școlile ecleziastice - erau readuse în școlile americane de către pedagogi tradiționali și neoherbartieni. Dewey critica această „întoarcere în trecut”, dar nu de pe pozițiile neorousseauiste la modă în Europa. A fost un adversar înțelept al libertinajului școlar și al nondirectivismului promovat de éducation nouvelle și „școala activă”. Prin urmare, nu era
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
ci și posibilitățile pe care le au curricula moderne de a realiza acel one-dimensional man, ce poate fi descris în termeni de „competențe”, „capacități”, „abilități” și „performanțe” măsurabile și testabile. Dar tocmai împotriva acestei unidimensionalizări, progresivist-eficientistă, au fost îndreptate criticile pedagogilor postmoderniști în anii ’90 ai secolului trecut. Note și referințe bibliograficetc " Note și referințe bibliografice" 1. Nici literatura pedagogică românească nu a acceptat cu ușurință conceptul. L-a consemnat oficial abia în 1979 și... în mod greșit! În acest sens
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
and Student Protest din 1969, scrisă sub impresia mișcărilor studențești din Europa și America, Schwab luase partea protestatarilor susținând chiar că protestele ar trebui analizate științific și folosite pentru a fundamenta curricula și educația liberală. El acuzase atunci educatorii și pedagogii de „adeziune doctrinară” la teorii psihologice ale învățării și ale educației care nu sunt conforme realităților instrucționale concrete. Afirmația că teoriile învățării nu pot fi convertite în teorii și modele ale instruirii enunța, just, o problemă reală, pe care a
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
întotdeauna de o abstracțiune, „copilul”, care este un concept generic, nu o realitate concretă. Biografii săi, Wetsbury și Wilkof (1978), au dezvăluit că această idee era, pentru Schwab, o adevărată obsesie. De-a lungul carierei sale, ca profesor și ca pedagog, atenția îi era captată nu de „clasa de elevi în abstract”, ci de „această clasă particulară” (this particular classroom), cu elevii care au caracteristici individuale, care „învață în acest mod”, parcurg „acest curs”, urmează „acest program”. Era, se pare, dincolo de
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Aceasta i-a permis o bună cunoaștere a frământărilor pedagogice și a dezbaterilor curriculare din țările amintite. A rămas însă un englez tipic, fidel tradițiilor pedagogice din „perfidul Albion”. A aruncat asupra americanilor „o privire britanică, nu americană”. De aceea pedagogii americani n-au acceptat indiferenți, ci i-au respins cu iritare criticile virulente. I-au reproșat că a analizat numai curriculumul tradițional, nu și pe cel modern și că, nefiind american, are o viziune limitată asupra școlii americane 46. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
în 1990, când a susținut că „înțelegerea încorporează mintea și inima” (understanding incorporates mind and heart) și a dat un exemplu sugestiv, confesându-se: „Eu am scris din pasiune. Pasiunea pentru rațiune, pentru înțelepciune”50. Barrow nu a fost singurul pedagog englez care a analizat și a criticat curriculumul. Au existat și teoreticieni britanici care au fost influențați de cei americani și au încercat să-i imite. Este cazul lui H. Hirst, care a publicat în 1974 volumul Knowledge and the
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
quadrivium). Educația estetică a fost restrânsă la cea umanistă - dar chiar și acolo a fost marginalizată. În școala americană, care a debutat sub auspiciile utilitarismului și pragmatismului, educația estetică pur și simplu a fost uitată. Abia la jumătatea secolului XX, pedagogii americani i-au înțeles virtuțile - o înțelegere ciudată însă. În anii ’80, unii teoreticieni au început să susțină că, de fapt, „curriculumul este un text estetic” (curriculum is aestetic text; cf. Pinar et al., 2001, p. 567). Aveau în vedere
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
este o metaforă și desemnează deci o artă, și nu o știință. Confuzia dintre „artă” ca meșteșug (techné) și „artă” ca producere a frumosului (poesis) este evidentă; dar această confuzie s-a dovedit rodnică prin faptul că a focalizat atenția pedagogilor americani în direcția artelor și a educației estetice propriu-zise. Ideile lor nu au fost însă agreate prea ușor. S-a crezut că artele reprezintă un lux inutil și nu prea au ce căuta în școală: consumă timpul rezervat „educației serioase
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
mai bine întemeiate științific. Sunt soluții pe care nu le pot oferi comentatorii mai mult sau mai puțin avizați ori diletanții care doresc cu sinceritate binele școlii și al educației. Acestea nu pot fi oferite decât de experți și de pedagogi profesioniști. Dar cu condiția ca ei să coboare din elizeele teoriei în realitatea practică a școlii. Expresia theory into practice este laitmotivul pedagogiei hiperraționalizate. Adepții acestui curent consideră că sarcina de a introduce teoria în practică nu îi poate reveni
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
Brazilia, Chile, Columbia și Nicaragua). Aceste cercetări curriculare comparative nu-și pun problema prezervării diferențelor; ele încearcă să răspundă altei întrebări: cum ar putea fi transgresate diferențele curriculare și educaționale și aliniate la nivelul unor standarde acceptabile în raport cu progresele mondiale? Pedagogii internaționaliști și globaliști studiază: virtuțile limbajului total (whole language); posibilitatea de a unifica practicile pedagogice la nivel planetar; posibilitatea de a elabora un curriculum global (global curriculum); supraviețuirea speciei umane cu ajutorul educației în condițiile poluării planetei; globalizarea strategiilor de reformă
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
mulți ani în „pedagogia marxist-leninistă” din țările lagărului socialist. I s-au dat replici pe măsură, iar Lather a trebuit să-și modifice optica. A precizat că prin „ideologizarea cercetării” ea urmărea „democratizarea curriculumului”. Ideea a prins rădăcini. Mai mulți pedagogi au început să agite steagul „democratizării școlii”. Unii au încercat chiar să pună în practică „idealul democratic al școlii” în anii ’90. Așa a luat ființă Harmony School, o școală alternativă din Bloomington (Indiana) fondată pe principii utopice și neorousseauiste
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
să-l pună pe „Antihrist” la treabă. A publicat provocatorul eseu Toward a Critical Politics of Teacher Thinking: Mapping the Postmodern 98, apoi, în colaborare cu Shirley Steinberg, articolul revoluționar „A Tentative Description of Postformal Thinking” (1993). Cei doi iluștri pedagogi confereau postmodernismului o sarcină nouă, menită să-i canalizeze „pornirile satanice” spre fapte bune în folosul societății și al oamenilor. Era o sarcină politică. Desigur, noua misiune nu mai putea fi una „de stânga”. Kincheloe a fost puternic influențat de
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
sunt absolute în Naturwissenschaften. La începutul secolului XX însă, această minciună a fost dezvăluită. Suflul nou al adevărului relativ a adiat și asupra gândirii educaționale. Pătrunderea fenomenologiei și a hermeneuticii în cercetarea și optimizarea curriculară le-a părut însă multor pedagogi și teoreticieni moderni ai educației surprinzătoare și neavenită. Era o reacție firească. Cele două orientări epistemologico-metodologice se definesc prin detașare de raționalismul obiectivist al Iluminismului, pe care s-a întemeiat pedagogia modernă și teoria modernă a curriculumului. Așadar, în pedagogie
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]
-
poate spune că odată cu această înnoire s-a încheiat era superficialității și a mimetismului pedagogic obiectivist și au început explorările „de mare adâncime” ale cercetării educaționale. Este o schimbare seismică, ale cărei semnificații nu au fost intuite de la început de către pedagogi. Un exemplu este George Willis, o personalitate semnificativă a teoriei fenomenologice a curriculumului. În 1979, Willis încă nu realizase că fenomenologia este un efort disciplinat și riguros de a înțelege experiența educațională în mod profund și autentic 105. La întrebarea
[Corola-publishinghouse/Science/2254_a_3579]