4,917 matches
-
Contemporanul și „ales” deputat, Vianu, șef de catedră și, temporar, ambasador în Iugoslavia, Ralea, ministrul ambasador. Deși par a avea reacții diferite față de tăvălugul comunist, ei constituiau, în bloc, rezistența culturală a vechii Românii, împreună cu cei ce se aflau în pușcării, pentru o perioadă mai lungă sau nu, V. Voiculescu, Șerban Cioculescu, Vl. Streinu, Nichifor Crainic. Unele voci contestatare după revoluție încearcă o departajare netă între cei „din afară”, cei liberi, și cei închiși, dar noi știm, noi care am trăit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
decât prin curte -, un personaj decupat din Gogol sau din Ury Benador, „gata descrisă”, un aliat al meu contra celor doi Segall, cam dușman de clasă cum eram, fiu de preot greco-catolic, cu biserica suprimată și capii ei azvârliți prin pușcării și la Canal, în plus fiu de „exploatator”, tatălui meu îi mai funcționau mica moară și presa de ulei din Lugoj. Ai mei fabricau ulei de floarea-soarelui, produs cartelat, una dintre puținele mici întreprinderi din România „naționalizată la sânge”, unde
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
se judecă comunismul românesc, se emit judecăți generale, cam de-a valma, confundându-se perioadele (dejismul și ceaușismulă, ajungându-se la un curios proces de inversare a responsabilităților, Dej și acoliții săi, marii criminali ai stalinismului și post-stalinismului, creatori ai pușcăriilor teribile de la Sighet, Aiud și Pitești, exterminatorii elitei culturale, politice, economice și sătești, sunt „uitați”, șterși sau „acoperiți” de figura „vampirului de Ceaușescu”. Dej, Pauker, Luca și ai lor au arestat și împușcat zeci și zeci de mii de inși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
ani, deceniul șase, a salva aparențele însemna pentru mulți „a fi afară”, a nu fi prins de mașina oarbă și grosolană a securității. Sau a fi tocmai „între”, deoarece foarte mulți, și nu puțini scriitori, mai ales tineri, au făcut pușcărie în două reprize (vezi I.D. Sârbu, Balotă, Negoițescu și alțiiă. Apoi... iute uitam de frumoasele planuri, și azi, după atâta vreme, privind „în jos” spre anii aceia tulburi ai tinereții, mă înfior literalmente de nepăsarea, de inconștiența surâzătoare cu care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
în România nimeni nu ridica pe-atunci astfel de baricade - și nici nu am creat un samizdat literar, ca rușii. Dar am reușit, în tot deceniul șapte, noi, tinerii de atunci și cu ajutorul însemnat al unor colegi ieșiți de prin pușcăriile staliniste, cum au fost membrii Cercului de la Sibiu, un Doinaș, Negoițescu, Cotruș, Balotă sau Noica, care a avut prima rubrică fixă în R.L. de sub conducerea mea, Paleologu și alții, să transformăm „succesul nostru individual”, literar, dar și cu o clară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
Cu Tăbăcaru aveam să mă mai întâlnesc în câteva rânduri, în decursul anilor, în oraș, în „perioada Goma” mai ales, și individul nu s-a sfiit în câteva rânduri să mă amenințe cu represalii, cu bătaia, și o dată chiar „cu pușcăria”. - Când a mai fost arestat un mare scriitor, l-am întrebat atunci, privindu-l în ochi, parcă Arghezi, în timpul războiului, sub dictatura atonesciană... nu-i așa...?! A tăcut.Ă La o săptămână după această primă anchetă (ne aflăm mereu în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
asasinând-o, și l-au „stilizat” pe Ceaușescu ca „mare inchizitor, mare sanghinar” încât până azi, în Europa, dar și în țară, în ochii generațiilor mai tinere, criminalul major este Ceaușescu, și nu Dej. Or, sub Ceaușescu nu mai existau pușcării politice; după revista Spiegel, la sfârșitul anilor ’70, Tito, văzut ca un comunist liberal, avea vreo 2.000 de deținuți politici, iar Ceaușescu 700-800. Idiosincrazia față de Ceaușescu a luat proporții atât de catastrofale încât aproape nimeni - cu excepția câtorva care sunt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
contest, și ambiția mea socială, dorința de a conduce o revistă, nu numai în numele meu, dar și al grupului în care mă formasem, ca și în cel al generației, poate, ce era nu una, ci trei: cei care ieșiseră din pușcării în ’64 sau mai devreme, nucleul lor forte fiind „cerchiștii de la Sibiu”, Balotă, Negoițescu, Cotruș, Doinaș, cu zece-cincisprezece ani mai în vârstă și cu, e drept, o formație culturală mai „solidă”, pe care o apucaseră în școli și facultăți înainte de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
ales din Franța, în fața acelei catastrofe naționale care au fost mai ales ultimii zece-cincisprezece ani ai dictatorului. A preocupării capilor emigrației, în acei ani disperați și fierbinți, dacă cutare „a fost sau nu membru de partid, dacă a stat în pușcărie și câți ani”, ba unii domni și doamne aflați acolo, în mândrul Paris, imediat după război, au început să facă liste mai mult sau mai puțin de „departajare”, chiar și între ei, în „exilul vechi”: dacă cutare a fost în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
60, ale căror detenții erau comutate în D.O., domiciliu obligatoriu. Dna Antonescu, Carandino, ultimul șef al ziarului lui Iuliu Maniu, Dreptatea, Ivasiuc, Piti Vintilă, studentul din anul șase la Medicină, din Cluj, exmatriculat și condamnat la cinci ani de pușcărie, la sfârșitul anilor ’50, deoarece îndrăznise să intoneze sub balconul profesorului de psihiatrie Pamfil, împreună cu un grup de studenți, după protocolarul Gaudeamus, și Deșteaptă-te române! Și alții... În vara lui ’67, m-am întors din nou la Lugoj, Wilma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
c. unde fusese atacat Drăghici, fostul ministru de Interne al lui Dej, și o dată cu el și „metodele abuzive ale securității” și cu acestea era prins în vâltoare și fostul șef de stat, ca și „cultul personalității” sale! Ceaușescu, care în pușcăriile lor comune, pe la Caransebeș și prin alte părți, se pare că i-a fost ucenicul și prietenul cel mai fidel, până la slugărnicie, se desprindea în acest fel de protectorul și maestrul său politic, de Dej. Lumea, cum spuneam, era confuză
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
măsură”... La urma-urmei, stăm cu fața spre o jumătate de secol, și noi, generațiile care ne-am trăit cea mai mare parte a existenței lucide sub un regim de teroare, am... trăit, totuși! A trebuit „să trăim”, să rezistăm, în pușcăriile politice sau „afară”, în aerul dens și otrăvit al unei false și criminale „utopii” importate de la dușmanul de veacuri al României, de la ruși! Și, o dată trecută bariera brutală a stalinismului, am reușit nu numai să „supraviețuim”, dar am început chiar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
acest reproș în emigrația pariziană; de parcă, 50 de ani, în România ar fi existat edituri libere!Ă sau pentru că au cedat, într-un moment sau altul al biografiei lor, presiunilor aparatului cultural sau chiar polițist. Sloganuri precum „Ori Academia, ori pușcăria!” cu care sunt veștejiți unii mari intelectuali români sunt forme ale nivelării grosolane ale rezistenței, a permanenței spirituale a românilor și eu nu pot să cred, de exemplu, că Lucian Blaga, în amărăciunea exilului său interior, alungat de la catedra de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
de țărani izgoniți de pe propriile terenuri și atrași în noile obiective, enorme, industriale. Inși destabilizați moral și psihologic, o masă uriașă de manevră pentru „noul dictator”, care nu mai „lucra” cu armele primitive ale lui Dej și compania, teroare directă, pușcării pline și execuții sumare, ci - păstrându-și cumva obrazul de „democrat” în ochii partenerilor săi politici sau industriali din Europa, Asia, și Africa centrală! - acționa extrem de eficient prin mijloace simple, e drept, dar noi totuși, neașteptate, nu numai în „cadrul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
frică” decât cea din ’48-’58; nu frica de detenție, tortură și moarte, ci frica, mult mai trivială - mai omenească?! - de pierdere a pâinii, a slujbei. Dacă - și din acest punct de vedere! - România, sub stalinism, semăna cu o uriașă pușcărie, sub cel de-al doilea dictator comunist, ea prindea aerul și „reflexele” celor care populează un uriaș lagăr: cu paznici reali și „invizibili”, „locuit” de inși cu creiere „bine spălate”, reduși la necesități elementare, cu cota speranței aproape zero, adâncindu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
mai neagră, mai barbară parte a istoriei românești din ultima jumătate de mileniu! Iată, era și aceasta o „ultimă formă a adaptării”, mai teribilă, mai degradantă, mai monstruoasă în esența ei decât frica animalică de tortură, foame, singurătate în fundul unei pușcării și nu știu ce s-ar mai fi întâmplat cu noi, ce noapte a spiritului și a ființei ne-ar fi așteptat dacă nu venea izbăvitoarea surpare a Zidului de la Berlin!... Adaptarea, axul ideologic și marea descoperire a școli darwiniste, cu noi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
unii colegi de generație care, în ciuda vârstei și a opresiunii brutale a sistemului, reușiseră deja să exprime și să publice pagini originale, îndreptățind speranța unei critici, și ea tânără și curajoasă, în renașterea artei și a literaturii chiar și în „pușcăria socială!” Aveam, o mărturisesc, complexul grav de inferioritate al unui „european marginal”, iar izolarea pe care ne-a impus-o stalinismul nu a făcut decât să-l întărească. Azi îmi dau cont că acest „complex” face parte din problema veche
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
telemea a fost dus la oraș să facă șuruburi sau școlit sumar ca să intre, peste noapte, în politică, diplomație sau învățământ. Flatat, eventual, într-o primă etapă, el sfârșește în confuzie interioară și netrebnicie, năuc, dezrădăcinat, inutilizabil. Miniștrii intră în pușcării, boieroaicele ajung femei de serviciu, studențimea culege recolte. Apar elite noi care nu știu să facă nimic: activiștii, agitatorii, ideologii. Meritul e descurajat de o găunoasă retorică egalitaristă, când nu e pur și simplu amendat ca o subversiune. Câștigul e
Despre frumuseţea uitată a vieţii by Andrei Pleşu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/578_a_1239]
-
Gheorghe, soldat Oameni care au avut de suferit persecuția autorităților maghiare, pentru că au manifestat simpatie față de întrarea trupelor române în sat, în septembrie 1916 : Au fost arestați, brutalizați, maltratați, transportați la Cluj, judecați și condamnați la câte nouă luni de pușcărie : Banciu Aron, Banciu Nicolae (Lăică Băncioaiei) Bucurenci Ioan (Băncescu) Scorobeț Ioan Budac Z. Ioan (al lui Zenone) A fost bătută de jandarmii unguri pentru că a refuzat divulgarea consătenilor care au aclamat sosirea ostașilor români în Ardeal, Monea Fevronia A fost
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
umbrele ortacilor săi despre care știa însă, sigur că cei mai mulți nu se mai aflau printre cei vii. Ei fuseseră executați, cei mai mulți prin împușcare, alții prin lipsa rezistenței la chinurile fizice la care fuseseră supuși în timpul anchetelor, între zidurile reci de pușcărie. Deși prietenii, cunoscuții pe care-i întâlnea după liberarea sa din spațiul concentraționar în care fusese torționat vreme de șapte ani, încercau să-l atragă în discuții, el prefera să tacă, sau răspundea laconic, aproape niciodată la subiect. Aparent, Remus
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
sale. Constatarea lui Semprun: „Patria e conținutul a ceea ce se vorbește“ invită la reflecție, în loc ca, ajungând în punctul cel mai nefericit al existenței, să caute să te consoleze cu patria. Oare câți iranieni nu sunt și azi aruncați în pușcărie pentru o singură propoziție în persană? Câți chinezi, cubanezi, nord-coreeni, irakieni nu reușesc nici măcar o clipă să se simtă la ei acasă în limba lor maternă? și cum și-ar fi putut găsi un Saharov o patrie în limbă, fiind
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
iadului comunist, din care poeta avea să încerce a evada („Scoateți din poduri, dezgropați din grădini/ din jurnale intime, măștile funerare/ ale clipelor trăite de ei/ cei care au sfârșit la Canal/ În Zarca Aiudului, la Reduit/ ispășind milenii de pușcărie/ și Mări Negre de lacrimi// Scotociți în lăzi ferecate, în amintiri/ oricât de senine/ certificatele noastre de existență furată”). Poezia de notație cultivată de A. e una extrem de austeră, deși o sensibilitate ușor melodramatică transpare, nu de puține ori, din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285247_a_286576]
-
convent din Verona numit «azil», la biserica barocă a Santa Maria dell'Annunciazione (a Bunei-vestiri). Părintele Natale avea 29 de ani. Conventul, colțul extrem al unei vechi mânăstiri, pe care Statul italian l-a confiscat și l-a transformat în pușcării judiciare, era foarte sărac, aproape o cocioabă. Trei ani mai târziu a fost ales superiorul conventului. A rămas în funcție timp de trei ani. Pe durata întregii permanențe la Verona, va fi ales de mai multe ori superior al aceluiași
Sfântul Ioan Calabria : Biografia oficială by Mario Gadili () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100980_a_102272]
-
din care a rezultat cartea Pitești - Centru de reeducare studențească, apărută mai întâi la Madrid, în 1963, în Canada, la Hamilton, în 1989, în SUA, la Englewood, în 1971, și la București, în 1991. La câțiva ani după „ispășirea” din pușcăriile comuniste, în 1959, B. se expatriază, stabilindu-se mai întâi la Évry, apoi la Paris. A scris la revistele din exil „Caete de dor”, „Vatra” și „Cuvântul românesc”, ca și la „Deșteptarea” și „Dimândarea” din București (după 1990). „Din granit
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285531_a_286860]
-
sau hârtie. Descoperisem însă placa de ardezie, confecționată din curea și praf DTT, iar drept creion, o așchie de scândură smulsă din prici sau un fir de sârmă ciupit din gardurile ce ne păzeau de furia poporului muncitor.” Poemele de pușcărie sunt memorabile, nu în notă revendicativă, ci prin atitudinea creștină, care comentează suferința, în tonalitate uneori mioritică, precum în Cântic di moarti, unde poetul își invocă mama ca martoră a pătimirii fiului ei, suferind, în propria carne, chinul lui: „...ș-tini
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285531_a_286860]