2,741 matches
-
dedicat sintetiz]rii și dezvolt]rii elementelor potrivite, prezente în alte religii și tradiții intelectuale din afara Islamului. Un exemplu de oper] etic] care aparține unui scriitor șiit este cunoscută Etică nasirian], scris] de Nasir al-din Tuși (m. 1275). Dezvoltând abord]rile filosofice deja existente printre musulmani și asociindu-le cu concepțiile de conducere șiit], Tuși atrage atenția asupra necesit]ții acțiunilor etice bazate pe superioritatea cunoașterii și preponderenta discrimin]rii, adic] de o persoan] care se deosebește de ceilalți prin faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
pare a fi limbajul religios tradițional, a ajuns s] fie relaționat cu schimb]ri radicale, violent], el a determinat o agravare a percepțiilor stereotipe în ceea ce privește fanatismul, violența și diferențele culturale și morale ale poporului musulman. Așa cum arăt] evenimentele și dezvolt]rile care au avut loc în ultimul sfert al secolului XX, nici o reacție a unei comunit]ți musulmane din lume nu poate fi considerat] drept normativ] pentru toți musulmanii. În procesul de c]utare a unei viziuni care s] ajute poporul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
prezente și viitoare, cea mai mare provocare ar putea fi nu numai aceea de a formula o continuitate și un dialog cu propriul trecut etic, ci, precum vechii musulmani, de a r]mane deschiși la toate posibilit]țile și provoc]rile noilor descoperiri etice și morale. Referințe Al-Farab: „The attainment of hapiness”; trans. M. Mahdi în Al-Farabi’s Philosophy of Plato and Aristotle (New York: The Free Press, 1962). Al-Ghazăli, Abu Hamid, Tahafut Al-Falasifah; trans. S. A. Kamali. The Incoherence of the Philosphers
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
grecilor, discuțiile acestora pot fi recunoscute că provenind din cele care aveau deja loc în secolele al V-lea și al IV-lea î.Hr. Nici conexiunea nu poate fi considerat] drept pur istoric]. Studierea textelor antice, cel puțin în ț]rile vorbitoare de limb] englez], este apanajul savanților care sunt ei înșiși filosofi și care recunosc în acestea o relevant] și o vivacitate imediat] care le dezminte vârstă. Procesul este bidirecțional: pe de o parte, cercet]rile moderne ofer], în mod
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cel puțin în ț]rile vorbitoare de limb] englez], este apanajul savanților care sunt ei înșiși filosofi și care recunosc în acestea o relevant] și o vivacitate imediat] care le dezminte vârstă. Procesul este bidirecțional: pe de o parte, cercet]rile moderne ofer], în mod repetat, dimensiuni suplimentare modului în care noi înțelegem gândirea antic]; de cealalt] parte, ideile grecilor conțin puterea de a modela direct, sau m]car de a influența reflecțiile contemporane - chiar și în sfera eticii (pentru exemple
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
reri diferite asupra a ceea ce ar presupune o bun] viat] uman] și ce rol trebuie jucat într-o asemenea viat] - dac] exist] - prin întreb]ri pe care tindem s] le consider]m, de la bun început, ca fiind centrale pentru preocup]rile eticii filosofice. Dintr-o anumit] perspectiv], aceasta ar putea fi considerat] o exagerare. Dreptatea, curajul, moderația, pietatea, liberalismul - toate acestea reprezint] o parte din idealul civic în Grecia secolelor al V-lea și al IV-lea î.Hr.; iar, la prima
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
în alte medii culturale. Socrate și Platon sunt mai puțin înclinați spre critic], în m]sura în care ei doreau s] reformeze parțial atitudini existente. Deci, dac] Socrate nu este mulțumit de r]spunsurile pe care le obține la întreb]rile sale legate de dreptate sau de pietate, acest fapt nu se datoreaz] doar concet]țenilor s]i care nu sunt capabili s] își articuleze ideile, dar și faptului c] aceștia afirm] deseori lucruri cu care el este în profund dezacord
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de problema naturii adev]rului matematic, încât ar uită cum s] fac] matematic]. Ins] această înseamn] s] vorbim dup] ce lucrurile s-au întâmplat deja. În contextul în care filosofii antici greci au scris, ei au fost preocupați de întreb]rile fundamentale - legate de felul vieții pe care ar trebui s] o ducem (dac] mi se permite s] scriu anacronic într-un mod neutru) și criteriile pe care ar trebui s] le utiliz]m pentru a r]spunde la aceste întreb
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
perioadelor moderne și contemporane. Totuși, oarecum surpinz]tor, între sfârșitul Renașterii și mijlocul secolului XX, filosofia acelor cinci sute de ani a fost în mare parte uitat]. Într-adev]r, doar în ultimii aproximativ dou]zeci de ani filosofii din ț]rile vorbitoare de limb] englez] au început s] aprecieze calitatea intrinsec] a gândirii medievale și a Renașterii și relevanță să pentru efortul continuu de a înțelege problemele de prim rang ale filosofiei. O parte a dificult]ții de a evalua filosofia
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
umane, care coincideau cu p]rți ale înv]ț]turii morale creștine. Aceast] coincident] a ajuns mai tarziu o tem] în ap]rărea filosofiei și a studiului scriitorilor p]gani, pe care scolastica o oferea când era acuzat] c] cercet]rile sale primejduiau credință. Descoperirea din filosofia grec] care îi interesa pe P]rinți era cea a gândirii practice (rațio practică) sau a „gândirii corecte” (recta rațio în latin], orthos logos în greac]). Atât Platon, cât și Aristotel au susținut c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cu atenianul convertit de Sfanțul Pavel. Totuși, ținând cont de dovezi, s-a ajuns la concluzia c] aceste scrieri au fost redactate în jurul anului 500. Înainte de a ne ocupă de perioada central] a scolasticii, este momentul de a prezenta dezvolt]rile istorice relevante care s-au produs în secolele precedente. Aceast] istorie se refer] la c]derea și la reinstaurarea creștinismului, a Imperiului Român. În secolul al V-lea, Imperiul Român de Apus a sucombat în fața invaziilor teutonice din nord, iar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
practice. Astfel, de vreme ce oamenii de ast]zi nu cred, așa cum o f]ceau anticii, în existența unui singur mod irevocabil de a tr]i și de vreme de mulți cred c] problemele practice nu pot fi realizate cu ajutorul religiei, întreb]rile eticii moderne r]mân în mod inevitabil propriile noastre întreb]ri. Dac] accept]m faptul c] nu exist] un bine suprem determinat de natur] sau de Dumnezeu, cum vom ști dac] dorințele noastre sunt drepte sau nu? Dac] accept]m
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nu exist] norme clare ale vieții sociale și politice altele decât legile statului care trebuie respectate necondiționat. Filosoful a sugerat doar c] fiecare dintre noi poate g]și în mod individual un tip de viat] dictat de propria natur]. Provoc]rile lui Montaigne la adresa principiilor acceptate de morală autoritar] reprezentau aspirațiile unei populații europene din ce in ce mai diversificate, măi încrez]toare în sine și mai culte, dar viața public] de atunci avea nevoie de principii pe care Montaigne nu le-a oferit. R
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
formulat] de c]tre G.W. Hegel (1770-1831) este cea mai semnificativ] dintre reacțiile la adresa teoriei kantiene. Hegel a subliniat c] principiul pur formal al lui Kant pretinde un conținut, iar acesta poate proveni doar din instituțiile, vocabularul și orient]rile pe care societatea le ofer] membrilor s]i. Hegel a sustinut c] personaliatea moral] este și trebuie format] de c]tre comunitatea în care respectivă persoan] tr]ieste. Pretenția de a avea un punct de vedere critic dincolo de această nu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
autonom acordul asupra structur]rii instituțiilor sociale pentru că acestea s] fie drepte - Rawls încearc] astfel s] combine o recunoaștere hegelian] a primatului comunit]ții cu o reinterpretare a accentului kantian pus pe autonomie. Trei direcții principale ulterioare au marcat dezvolt]rile recente din filosofia moral]: 1) Se lucreaz] foarte mult asupra analizei problemelor sociale și politice reale. Așa cum o arăt] eseurile din partea a cincia a acestui volum, chestiunile legate de avort, etică mediului, r]zboiul drept, tratament medical, etică afacerilor, drepturile
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Pentru sofiști, lumea oamenilor - societatea uman] și instituțiile ei, incluzând credințele morale - era o lume a schimb]rii, a variet]ții, a convenționalit]ții; o lume caracteriz]ț] de nomos mai mult decât de phusis. Dialogurile lui Platon arăt] interpret]rile diferite date de sofiști acestei concluzii: Callicles susține c] legile umane sunt un instrument folosit de c]tre cei slabi pentru a riposta în fața ordinii naturale în care cei puternici sunt superiori în mod natural celor slabi. Pe de alt
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sunt rezultatul acțiunii unor factori externi, fie ei benefici sau d]un]tori - de exemplu, efectele posibile ale intervenției umane. În contrast clar cu viziunea lui Platon, Aristotel nu susține c] naturalul (sau realul) este imuabil, dar pretinde că schimb]rile s] aib] loc ca rezultat al acțiunii principiului natural interior al ființei. Că și alte ființe biologice, și oamenii cresc și se maturizeaz] în timp; mai important decât aceasta, ei sunt și ființe active care își pot ordona acțiunile pe
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
crede în dreptul natural înseamn] a crede c], atât la nivel individual și social, comportamentul uman este guvernat de rațiune oferindu-se astfel soluții precise și conving]toare pentru organizarea vieții ființelor sociale raționale. În ciuda dezacordurilor asupra conținutului dreptului natural, formul]rile standard ale teoriei în Europa Evului Mediu se asem]nau cu cele propuse de c]tre Cicero. Teoria elaboart] de Toma din Aquino (care poate fi reg]sit] în opera să Summa Theologiae, și adesea identificat] cu adev]rata teorie
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nau cu cele propuse de c]tre Cicero. Teoria elaboart] de Toma din Aquino (care poate fi reg]sit] în opera să Summa Theologiae, și adesea identificat] cu adev]rata teorie a dreptului natural) nu constituie o excepție: deși preocup]rile lui Toma sunt de ordin metafizic și religios, explicația să pentru dreptul natural nu face apel la doctrine metafizice și religioase. El explic] mai degrab] atât caracterul natural și de drept al dreptului natural prin intermediul rațiunii. Pentru Toma din Aquino
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
raționale este contrar și naturii ființelor umane; iar ceea ce este rațional este în armonie cu natura uman]. Binele ființei umane este în armonie cu rațiunea, iar r]ul este dincolo de ordinea rațional]... Așadar, virtutea uman] care înnobileaz] omul și lucr]rile sale este în armonie cu natura uman] în m]sura în care se supune ordinii raționale; iar viciul este contrar naturii umane în m]sura în care este contrar ordinii raționale. (ST, I-II, q.7I, a.2c) În același
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
m de punctul de plecare al teoriilor dreptului natural. Se întâmpl] adesea că unii dintre criticii moderni ai dreptului natural s] considere aceast] teorie ca fiind una dintre multele care încearc] s] explice fundamentele și natura îndatoririlor morale. În formul]rile sale clasice totuși dreptul natural este v]zut că alternativ] la scepticiscmul moral: o alternativ] la viziunea exprimat] în diverse variante conform c]reia nu exist] r]spunsuri corecte la întreb]ri morale, ci doar r]spunsuri acceptate, simple convenții
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
este natural în viață uman]: „un efect universal cere o cauz] universal]; iar cauza unei astfel de opinii cu greu poate fi altceva decât ceea ce se cheam] simțul comun al omenirii” (Grotius, 1625) Dac] vom adopta metodă a posteriori, aștept]rile noastre nu se vor materializa: în loc s] descoperim credințele cu valoare universal] sau cel puțin general] așa cum se aștepta Grotius, vom afla c] diversitatea uman] nu poate fi înțeleas] prin intermediul principiilor generale ale naturii umane și nici explicate prin criterii
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
exemplu ilustrativ). Totuși, dac] ipoteza uniformit]ții valorilor se dovedește a fi fals], formele mai simple și mai puțin structurate ale utilitarismului - incompatibile cu dreptul natural - vor fi mai dificil de comb]țuț. Aceast] concluzie este susținut] și de formul]rile generale ale teoreticienilor dreptului natural, din moment ce ei afirm] c], desi dreptul natural nu este fondat pe utilitate, el este totuși în armonie cu această sau singurul ghid c]tre utilitate. Eliminarea sau fragmentarea fundamentului natural nu ar l]să astfel
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
dorințele indivizilor, ci numai și numai din rațiune. Scrierile sale sunt dificile și sistematice: pentru a le putea înțelege trebuie s] distingem între urm]toarele trei elemente. În primul rând, exist] o etic] elaborat] de c]tre Kant în lucr]rile sale dintre 1780 și 1790. Exist], apoi, o „etic] a lui Kant”, o prezentare (mai degrab] nefavorabil]) a eticii kantiene dezvoltate de primii s]i critici influenți și inc] atribuit] adesea lui Kant. Aceast] poziție are un statut independent în
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
admirativ]) pentru o seam] de poziții etice contemporane care își fixeaz] originea în etică lui Kant, dar care difer] de aceasta în multe aspecte. Etică lui Kant: o abordare critic] Concepția etic] lui Kant poate fi reg]sit] în lucr]rile Întemeierea metafizicei moravurilor (1785), Critică rațiunii practice, Metafizica moravurilor (1797) (ale c]rei dou] p]rți, Elementele metafizice ale drept]ții și Doctrina virtuții sunt adesea publicate separat), precum și Religia în]untrul granițelor rațiunii că și în alte eseuri pe
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]