26,373 matches
-
poate fi reacția unui copil cu anxietate de separare gravă pus în imposibilitatea de a vedea persoana apropiată. Caz practic Magazinul era foarte aglomeat și Sara începea să fie obosită de cumpărături. Deodată, fetița a început să simtă că îi fuge podeaua de sub picioare și, imediat, a cuprins-o un sentiment de panică și groază. Simțea că explodează. Inima a început să-i bată cu putere și urechile îi țiuiau. Tavanul se învârtea și Sara avea senzația de leșin. Dintr-o dată
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
învârtea și Sara avea senzația de leșin. Dintr-o dată, i-a trecut prin minte că înnebunește pentru că i se părea că pereții se strâng în jurul ei și o omoară prin sufocare. Cineva a încercat să îi vorbească, dar Sara a fugit în parcare încercând să scape. Avea nevoie de aer, simțea că se îneacă și nu putea respira. Cinci minute mai târziu, totul părea să revină la normal, iar fetița avea senzația că vine de pe o altă planetă. Oare fusese răpită
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
familiei extinse, astfel că Christy a trebuit să împartă camera cu sora mai mică, care e în aceeași clasă și cu care nu s-a înțeles. Săptămâna trecută, după o ceartă brutală cu sora ei, Christy a ieșit din casă fugind și strigând că se va sinucide. Mama ei se întreabă dacă acest gest nu a fost doar pentru a atrage atenția pentru că nu crede că un copil de vârsta lui Christy poate fi depresiv și speră că fiica ei va
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
reacțiilor animalelor de laborator care, în prima zi, au fost supuse la un șoc, iar a doua zi au avut posibilitatea de a trece peste o barieră pentru a fi în siguranță. În ciuda existenței acestei soluții, cei mai mulți câini nu au fugit, ci au renunțat. Seligman a tras următoarea concluzie: câinii au învățat că nu pot controla șocurile și nu au adoptat comportamente prin care să rezolve problema din cauză că au simțit că sunt prea neajutorați ca să influențeze deznodământul. Mai recent, teoria atribuirii
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
anormal de euforică, expansivă sau iritabilă, durează cel puțin o săptămână, creează disfuncționalități grave și este însoțită de cel puțin trei dintre cele șapte simptome de mai jos: stimă de sine intensificată sau grandomanie nevoie redusă de somn discurs tensionat fugă de idei distractibilitate activitată intensă pentru atingerea unui scop (agitație psihomotorie, comportamente sexualizate, contacte sociale) implicare excesivă în comportamente de risc (cheltuieli nesăbuite, furt, hipersexualizare) De reținut În plus față de afectivitatea pozitivă scăzută asociată cu depresia unipolară, copiii și adolescenți
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
pentru că știu foarte bine să mintă și să se prefacă și pentru că nu reușesc să își țină promisiunile și să își îndeplinească obligațiile. Ei încep să încalce regulile încă de la o vârstă fragedă (înainte de 3 ani) și, în unele cazuri, fug de acasă (cel puțin de două ori) și lipsesc intervale mari de timp. Rareori cuprinși de remușcări, copiii cu tulburare de conduită sunt și foarte puțin sensibili la sentimentele și gândurile celorlalți. Tendințele agresive pot fi accentuate de situațiile mai
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
1994) sugerează o serie de tipuri de tulburare de conduită potențiale: Comportament de conflict cu autoritatea. Ca și în cazul tulburării opoziționale, subiecții au o atitudine sfidătoare și încalcă regulile, însă nu le fac rău celorlalți (de pildă, absentează nemotivat, fug de acasă). Comportament problematic implicit. Subiecții încalcă regulile (de exemplu, fură din magazine sau recurg la vandalism), dar nu sunt violenți față de cei din jur. Comportament problematic explicit. Subiecții sunt agresivi la o vârstă fragedă și continuă să recurgă la
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
mintală. Numărul băieților afectați este mai mare decât al fetelor, însă s-a constatat că manifestările sunt diferite. Băieții au tendința de a se manifesta prin vandalism, altercații fizice, furt și mai multe probleme de disciplină la școală, iar fetele fug de acasă, consumă substanțe psihoactive, lipsesc nemotivat și se prostituează (APA, 2000). Comorbidități Ca și tulburarea opozițională, tulburarea de conduită este frecvent însoțită de comorbidități și, cum cei afectați au vârste mai mari, acestora li se adaugă foarte adesea abuzul
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
și "straja gotică" (Iorga), se considerau tot ai Imperiului, romani ca oricare alții, ai acestui stat. În același timp, cronicarii vremii, Salvian (secolul V) ș.a. recunosc că dorința generală a populației (a plebei) era să trăiască sub barbari, la care fug cu grămada, fără gând de întoarcere: "O singură și unanimă rugăciune a săracilor romani este aceea de a li se da voie să trăiască viața lor sub barbari. Și ne mirăm că nu sunt învinși și izgoniți goții".4 Prin
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
aceștia nu l-au respectat și au pătruns din nou în sudul Dunării, săvârșind distrugeri masive în Sciția Mică. Armata imperială înaintează în Sciția, îi înfruntă pe avarii conduși de Baian, undeva lângă Tomis, mulți barbari sunt uciși, iar Baian fuge de pe câmpul de luptă. Dar avarii revin în Tracia, iar Comentiolus se luptă cu ei în zona Munților Haemusacum se derulează episodul "torna, torna fratre". Conflictele bizantinilor cu avaro-slavii se întețesc, generalii Priscus și Petru le înfruntă cu succes. Priscus
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
îmbrățișa civilizația (Meslin). În felul acesta, apartenența la comunitatea creștină înlătura barierele etnice și propunea o nouă identitate, cea dintre romanitate și creștinism. Paul Orosius spune: creștinii persecutați de Athanarich (regele vizigot) pentru credința în Hristos, cei mai mulți dintre ei "au fugit pe pământ roman, fără teamă de dușmani, cu încredere că mergeau la niște frați". Scrierile din zonă exprimă această realitate, ceea ce probează formarea în mediul creștin dunărean a conștiinței apartenenței la "Romania" (creștină). Nucleele creștine nord-dunărene s-au consolidat sub
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dunării. Acești prizonieri și-au păstrat credința, ba chiar, ulterior, libertatea. În afară de aceștia, un rol l-au jucat și cei refugiați în nordul Dunării ca urmare a apăsării fiscale din Imperiu, se adăugau victimele credinței oficiale, ereticii și schismaticii, care fugeau fără încetare la barbari, așadar, o sumedenie de fugari. Prin urmare, între 454-600, în spațiul carpato-dunăreano-pontic, au existat condiții favorabile pentru consolidarea comunităților existente și creștinarea locuitorilor din nordul Dunării încă păgâni. Dar acești factori n-au acționat cu aceeași
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de roxolani. Despre sarmați, nomazi și războinici, ne vorbește geograful Pomponius Mela (prima jumătate a secolului I d.H.): "Sarmații nu locuiesc în orașe și nu au așezări statornice. Când îi atrag într-un loc pășunile, când urmăresc un dușman sau fug de el, târăsc cu ei toate lucrurile lor și astfel locuiesc totdeauna în tabere. Sunt războinici, liberi, neînfrânați și până într-atât de sălbatici și cruzi, încât și femeile merg la război împreună cu bărbații. Datoria tinerelor femei este să tragă
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
începutul secolului al VII-lea, Imperiul a renunțat oficial la o parte din stăpânirea sa în Peninsula Balcanică. Slavii au fost așezați ca foederati în Imperiu. Dar, în sudul Dunării, slavii s-au manifestat ca războinici, ca și cuceritori, romanicii fugeau de pe câmpii și din cetăți, creștinii se refugiau din calea slavilor pe vârfurile munților și în locuri întărite, înalte. În fața mareei slave, Imperiul s-a retras din preajma Dunării pentru mai multe secole. Dar prin colonizarea grupurilor de seminții slave, Imperiul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
era de ajuns ca să înființeze un stat nou. Pornind de-aici, din "Onglu", în 679, bulgarii au traversat Dobrogea și s-au așezat "de ambele părți ale Dunării", în "țara Carvunsca" (numele vechi al Dobrogei), în sudul acesteia, de unde "au fugit elinii și romanii". După ocuparea regiunii, hanul Asparuh a construit cetăți mari, pe Dunăre, precum cetatea Dârstorului, și a ridicat un val de pământ de la Dunăre până la Marea Neagră. În locul așezării bulgarilor, el a construit "cetatea Plisca", după cum aflăm din cronica
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
întreaga Dacie până la Tisa. Viața Sf. Naum, ucenic al Sf. Chiril și Metodiu, povestește despre supunerea Moraviei Mari, la începutul secolului al X-lea, de către unguri (vezi mai jos), adăugând apoi "cei pe care nu i-au prins ungurii, au fugit în Bulgaria", de unde rezultă fără echivoc vecinătatea acesteia cu Moravia. Trecerea fugarilor moravi în Bulgaria se putea face numai prin nordul Transilvaniei.11 Prin urmare, dominația, mai mult reală decât nominală, a Bulgariei în nordul Dunării, în tot cursul secolului
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și el trebuie să recunoască persistența unor rămășițe de populație romană după evacuarea lui Aurelian. El încheie astfel: "Desigur, au rămas mulți care n-aveau nimic de salvat și nimic de pierdut, dar cea mai bună parte, purtătorii civilizației romane, fugise acum, înainte de tratatul lui Aurelian dincolo de Dunăre. Partea rămasă, care nădăjduia să se înțeleagă cu stăpânirea barbară, trebuie să fi fost însă prea mică, de vreme ce nu găsim nici o urmă din viața ei romană". Istoricul J. Burkhardt, în "Vremea lui Constantin
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
bogați s-au dus, căci au putut să se ducă; nu aveau nevoie să sufere pericolele, nici măcar neplăcerile năvălirei...Cei săraci însă au trebuit să rămână, pentru cuvântul cel foarte simplu, dar nu mai puțin temeinic, că nu puteau să fugă, lipsindu-le mijloacele de a se strămuta".16 Textele referitoare la părăsirea Daciei și semnificația ei, istoricii au încercat să le interpreteze în mai multe feluri. Gh. Brătianu, în lucrarea sa, citează pe L. Homo: Întreaga populație care trăia în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
populației rămase în Dacia și citează pe R. Forrer, autorul lucrării L'Alsace romaine: "Populația rurală se pare că a fost mai puțin afectată de aceste evenimente, din mai multe motive. Când se simțea în primejdie, ea avea obiceiul să fugă, luându-și vitele, în adăposturi făcute din timp, unele încă din epoca preromană, în păduri și în zonele mlăștinoase, dar mai cu seamă pe vârful munților, pe sub pinteni îngrădiți sau în văgăuni întărite cu metereze, cu ziduri, cu șanțuri, cu
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de precizat 2. prizonierii aduși de dincolo (sudul) de Dunăre de către migratorii veniți aici, între 275-602 3. populația romanizată din sudul Dunării, în special locuitorii celor două Dacii aureliene, care trebuie să fi trecut fluviul înapoi, după 602, spre a fugi din calea slavilor ce se instalau în Bulgaria, împingându-i spre Thesalia și Epir pe cei ce vor deveni românii din Pind.24 Tradiția istorică a slavilor consemnează această invazie sau, mai exact, această revenire în Cronica lui Nestor se
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
vlahii negri), iar slavii au început să construiască întărituri și să locuiască în țara cucerită. Pe unii dintre locuitori i-au ucis, iar pe alții i-au adus în stare de șerbie". Creștinii, "tulburați de năvălire (slavilor), au început să fugă în munți, unde alți locuitori, ferindu-se de moravurile lor păgâne, fugeau zilnic și se uneau cu cei din munți". După creștinarea slavilor, oamenii (romanicii) se întorc în locurile lor, amestecându-se cu slavii.28 Cronica prezintă icoana vieții romanicilor
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
în țara cucerită. Pe unii dintre locuitori i-au ucis, iar pe alții i-au adus în stare de șerbie". Creștinii, "tulburați de năvălire (slavilor), au început să fugă în munți, unde alți locuitori, ferindu-se de moravurile lor păgâne, fugeau zilnic și se uneau cu cei din munți". După creștinarea slavilor, oamenii (romanicii) se întorc în locurile lor, amestecându-se cu slavii.28 Cronica prezintă icoana vieții romanicilor sud-dunăreni din vremea năvălirii slavilor (secolele VII-IX): o parte a populației latine
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
arătam, asistăm la dispariția orașelor și a așezărilor mai mari din văi datorită traversării ținuturilor noastre, în urma prăbușirii stăpânirii hunice, de către cetele de războinici supuse anterior lui Attila. În urma acestor hoarde au rămas numai ruine fumegânde și o populație sărăcită, fugită prin munți și văgăuni, care n-a mai îndrăznit să întemeieze sate în locurile deschise, expuse năvălirilor, ci a trăit în cătune risipite prin poieni și pășuni alpine, obișnuindu-se să umble cu turmele pe plaiurile munților, evitând drumul primejdios
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
său. În 1216, după moartea împăratului latin, situația țarului bulgar s-a agravat, Ioan, fiul lui Asan, întors în țară după ani de pribegie, a revendicat tronul, a ocupat Târnovo, în 1218, și a luat domnia, iar Borilă, încercând să fugă, a fost prins și orbit, după obiceiul de la Bizanț.28 Sub Ioan Asan II (1218-1241), statul Asăneștilor a atins cea mai mare întindere teritorială și un înalt grad de dezvoltare, situația sa fiind comparabilă cu a unor state importante ale
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
fost siliți să se refugieze la Bizanț. În 1143, pecenegii sunt menționați alături de cumani și franci între populațiile ce prădau apusul Imperiului. Rămășițele hoardelor turanice (pecenege) s-au refugiat în Ungaria, unde cronicile latine vorbesc despre un "duce al cumanilor" fugit în oastea regelui Ștefan II, după "măcelul împăratului"-victoria lui Ioan II asupra pecenegilor sau cumanilor.5 Sosiți în regiunile noastre, la începutul secolului al X-lea, pecenegii au locuit mai ales în Bugeac, în Bărăgan, în părțile Teleormanului și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]