30,395 matches
-
străin. Aș vrea să știu că moare în mizerie, sărac și flămând și fără nici un prieten. Sper să putrezească de vreo boală scârboasă. Am terminat cu el! Mi s-a părut că acum ar fi fost potrivit să spun ceea ce sugerase Strickland: — Dacă vrei să divorțezi de el, e dispus la orice pentru a face posibil divorțul. — Cum adică, să-i redau libertatea? Nu cred că are nevoie de ea. S-a gândit doar că ar fi mai convenabil pentru dumneata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
nici un caz n-aș lăsa-o să facă una ca asta! îmi răspunse dna Strickland. E atât de drăgălașă. Sunt convinsă că o să facă un mariaj excelent. Credeam că ți-ar putea fi de ajutor. — Mai mulți oameni mi-au sugerat să se facă actriță, dar bineînțeles că eu n-aș putea fi de acord. Îi cunosc pe toți marii dramaturgi și i-aș putea obține și mâine un rol, dar n-aș vrea s-o știu că vine în contact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
unde aveam șansa de a-l găsi pe Strickland. Mi s-a părut interesant să aflu că este aceeași cafenea la care băuserăm absint împreună când venisem la Paris să-l văd. Faptul că nu se schimbase câtuși de puțin sugera o toropeală lenevoasă a deprinderilor, care mie mi se părea caracteristică. — Uite-l colo! spuse Stroeve când ajunserăm la cafenea. Cu toate că eram în octombrie, era o seară caldă și mesele de pe terasă erau aglomerate. M-am uitat în toate părțile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
de obicei sumbră, și dându-i un aer de maliție nu chiar răuvoitoare. Era un zâmbet care pornea din ochi, se răspândea încet și uneori se încheia tot în ochi; era foarte senzual, nici crud, nici binevoitor, ci mai degrabă sugera bucuria inumană a satirului. Tocmai zâmbetul acela m-a făcut să-l întreb: Nu te-ai îndrăgostit de nimeni de când ai venit la Paris? — N-am timp de prostii dintr-astea. Viața e prea scurtă ca să ai timp și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
m-a făcut să-l întreb: Nu te-ai îndrăgostit de nimeni de când ai venit la Paris? — N-am timp de prostii dintr-astea. Viața e prea scurtă ca să ai timp și de dragoste și de artă. — Înfățișarea dumitale nu sugerează chiar un pustnic. Toată povestea asta mă umple de dezgust. — Da, natura umană e o pacoste, nu? De ce mă iei peste picior? — Pentru că nu te cred. — Atunci ești un tâmpit fără pereche. Am făcut o pauză și l-am privit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
de mâncat sau de băut? E groaznic! — Am avut apă. Ochii lui se opriră o clipă asupra unei căni mari la care putea ajunge dacă întindea brațul. — Mă duc imediat, zise Stroeve. Altceva ce ți-ar plăcea? Eu i-am sugerat să facă rost de un termometru, de niște struguri și de puțină pâine. Bucuros să se facă util, Stroeve a coborât tropăind scările. — Mare tâmpit, a mormăit Strickland. I-am luat pulsul. Bătea repede, dar slab. I-am pus vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
n-a vrut să-mi răspundă, iar când am insistat s-a întors supărat cu fața la perete. N-aveam altceva de făcut decât să aștept în tăcere. Peste zece minute s-a întors Stroeve, gâfâind. Pe lângă lucrurile pe care i le sugerasem mai adusese lumânări, niște supă de carne și spirtieră. Era un omuleț foarte practic și fără să piardă o clipă se apucă să-i pregătească niște pâine muiată în lapte, l-am luat temperatura lui Strickland. Avea 40 de grade
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
acord o zi de pauză și m-am dus la Luvru. Mă plimbam agale uitându-mă la tablourile pe care le cunoșteam atât de bine și-mi lăsam imaginația să se joace în voie cu emoțiile pe care mi le sugerau acestea. Am trecut prin galeria lungă și deodată am dat cu ochii de Stroeve. Am zâmbit, căci înfățișarea lui atât de rotundă și totuși atât de speriată era imposibil să nu-ți stârnească un zâmbet. Dar apoi, când m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
după mine. — Nu vrei să pleci o vreme în străinătate? — Nu, nu, trebuie să fiu pe aici prin preajmă când o să aibă nevoie de mine. Pentru moment era absolut pierdut. Nu-și făcuse nici un fel de planuri. Când i-am sugerat să se ducă la culcare mi-a spus că nu poate să doarmă. Voia să iasă și să se plimbe până la ziuă pe străzi. Dar în mod evident nu era într-o stare potrivită pentru a fi lăsat singur. L-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
său te exaspera pur și simplu. Nu câștigi nimic comportându-te mereu astfel. Cred că ai fi fost mai înțelept dacă ai fi pocnit-o cu bastonul în cap. Nu te-ar fi disprețuit așa cum te disprețuiește acum. I-am sugerat să se ducă o vreme în orașul său de baștină. Îmi vorbise adeseori despre orășelul liniștit de undeva din nordul Olandei unde mai trăiau încă părinții lui. Erau oameni săraci. Tatăl său era dulgher și stătea într-o căsuță veche
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
unui om care are simțul ridicolului. Pentru mine e nevoie de o pasiune foarte vie ca să mă oțelească destul pentru a nu-mi vedea propriul ridicol. Sinceritatea sardonică a lui Strickland mă făcea sensibil la orice i-ar fi putut sugera o simplă poză. Dar într-o seară, când treceam pe Avenue de Clichy prin fața cafenelei frecventate de Strickland și pe care eu o evitam acum, m-am întâlnit nas în nas cu el. Era însoțit de Blanche și tocmai se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
Apoi a venit într-o seară, puțin după ora șapte, și m-a scos la cină. Era îmbrăcat în doliu mare și purta o panglică neagră, lată, la pălărie. Ba chiar și batista era tivită cu negru. Veșmintele lui triste sugerau că a pierdut într-o singură catastrofă și ultima rudă pe care o mai avea pe lume, chiar și verii de-al doilea prin alianță. Grăsimea lui și obrajii roșii și durdulii făceau ca doliul să arate puțin nefiresc. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
avea în ea ceva miraculos; nu era numai impresia de soliditate care-ți dădea în mod extraordinar senzația de materialitate a trupului; mai era și o spiritualitate, tulburătoare și nouă, care-ți călăuzea imaginația pe niște căi nebănuite, și-ți sugera niște spații goale și vagi, luminate doar de stelele nemuritoare, unde sufletul, gol-goluț, se aventura temător spre descoperirea unor noi mistere. Sunt retoric în descrierea mea, pentru că Stroeve era retoric. (Oare nu știm că în momentele de mare emoție omul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
ai spus? Nu era nevoie. Știa. N-am spus nici o vorbă. Era speriată. În cele din urmă am avut-o. Nu știu exact ce anume din felul cum mi-a spus acest lucru a avut darul extraordinar de a-mi sugera intensitatea violentă a dorinței lui. Era deconcertant și cam scârbos. Viața lui era în mod ciudat detașată de lucrurile materiale și trupul lui parcă uneori se răzbuna groaznic pe spirit. Satirul din el punea brusc stăpânire pe toate și el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
căuta calea de exprimare. Îmi stârnise interesul și emoția. Simțeam că tablourile astea au să-mi spună un lucru pe care e foarte important să-l știu, însă nu-mi dădeam seama exact ce anume. Mi se păreau urâte, dar sugerau fără să dezvăluie o taină de o semnificație majoră. Te atrăgeau și te ispiteau într-un mod straniu și chinuitor. Îmi creau o emoție pe care nu eram capabil s-o analizez. îmi spuneau un lucru pe care cuvintele n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
nu eram capabil s-o analizez. îmi spuneau un lucru pe care cuvintele n-aveau puterea să-l rostească. Îmi închipui că Strickland vedea vag în lucrurile materiale un sens spiritual atât de straniu, încât nu putea decât să-l sugereze prin niște simboluri șchioape. Parcă ar fi deslușit în haosul universal un tipar nou și parcă ar fi încercat stângaci, cu inima chinuită, să-l aștearnă pe pânză. Vedeam un spirit torturat de nevoia de a elibera expresia. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
îl vedea absorbit de munca lui. Atunci ea nici nu exista pentru el ca metresă, ci numai ca model. Și pe urmă erau ceasuri îndelungate în care stăteau alături în tăcere. Asta trebuie s-o fi speriat. Când Strickland a sugerat că, cedându-i, ea a simțit un fel de triumf asupra lui Dirk Stroeve, pentru că bietul olandez îi venise în ajutor când era ea la pământ, mi-a deschis calea multor bănuieli întunecate. Sper că nu erau adevărate. Îmi păreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
puțin decât alții să exprime viziunea pe care o vedea cu ochii minții; însă în Tahiti mediul i-a fost favorabil. A găsit în împrejurimi accidente necesare pentru ca inspirația să-i capete eficacitate, și picturile lui ulterioare cel puțin au sugerat ceea ce căuta. Ele ofereau imaginației lui ceva nou și straniu. E ca și cum în această țară îndepărtată, spiritul său, care călătorise fără trup căutând un adăpost, a fost în cele din urmă capabil să se îmbrace în carne. Ca să folosesc expresia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
călătoria cea mai banală pe valurile lui îți dă sentimentul aventurii. Aerul pe care-l respiri e un elixir care te pregătește pentru lucruri neașteptate și omul în carne și oase nu are garanția de a afla ceva care să sugereze tărâmurile aurite ale fanteziei mai mult decât apropierea de Tahiti. Insula geamănă, Murea, se înfățișează privirilor în splendoarea ei stâncoasă ridicându-se misterios din marea pustie ca țesătura eterică pe care o creează o baghetă magică. Cu conturul ei colțuros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
-și trabucul pe care i-l oferisem. Datorită mie a ajuns pe insulele astea. — Unde l-ați cunoscut? l-am întrebat. — La Marsilia. — Dar ce făceați acolo? Mi-a zâmbit slinos: — Cam trăgeam targa pe uscat. Înfățișarea noului meu prieten sugera că și acum e în aceeași situație, și mă pregăteam să cultiv o cunoștință plăcută. Societatea celor care bântuie plaja în căutarea unui rost sau a unui vag angajament ocazional îți răsplătește întotdeauna micile eforturi pe care trebuie să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
zâmbind. — Tare aș vrea să pot gândi astfel. Nu știu cum am meritat eu să am o nevastă care a fost desăvârșită ca prietenă și tovarășă de viață, ca amantă și ca mamă. Am reflectat o vreme la viața pe care o sugera imaginației mele căpitanul. — Este evident că pentru a duce o asemenea existență și pentru a o împinge până la succes trebuie să fi avut amândoi o voință puternică și un caracter hotărât. — Poate. Dar fără încă un alt factor n-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
Culorile erau atât de stranii, încât e greu să descrii în cuvinte ce emoție tulburătoare îți provocau. Erau nuanțe sumbre de albastru, opace ca un bol sculptat cu multă finețe în lapis lazuli și totuși cu un lustru fremătător care sugera palpitațiile unei vieți misterioase; și erau nuanțe vineții, oribile, ca pielea crudă și intrată în putrefacție, și totuși cu o pasiune strălucitoare și senzuală care amintea vag de imperiul roman al lui Elagabal; erau și nuanțe roșii stridente ca fructele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
mă apreciau, nu numai prin operația rece a notării în catalog, ci arătîndu-mi încredere, chiar afecțiune. La drept vorbind acestea le atrăgeam nu atât prin sârguință la învățătură, cât mai ales prin anumite artificii de conduită pe care mi le sugera inteligența. Am fost însă elev bun, aș zice, numai în zona strict școlară. Îndată ce ieșeam pe poarta liceului, deveneam altul, intram într-o nouă piele. Și atunci nimeni nu m-ar fi recunoscut. Pentru că în aceste două aspecte contradictorii nu
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
toată mansarda, dezlănțuind o avalanșă de ironii: ― Contesa leșinată! tragedie în opt acte, striga patetic Charlot. ― Era bine cu ea în brațe? mă întreba insinuant doctorul. ― Să punem o inscripție pe scară: aici a căzut contesa din cauza... unui pas greșit! sugera Iliuță. ...Ce-i drept pe mansardiștii noștri cam greu să-i întreacă cineva în răutăți. Seara, când am umblat la cutia cu scrisori (fiecare locatar avea câte una), am găsit un bilețel cu câteva cuvinte. Fapta dumitale e incalificabilă. Nici o
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
nimeni și nimic nu ne va mai despărți..." Fraze definitive, încît ai zice că universul nu există decât în funcție de mine. Adevărul e că i-am scris Mihaelei nu ceea ce simțeam, ci exact ceea ce nu simțeam. Dar o voce interioară îmi sugera că am pus bine problema și această constatare mă copleșea de bucurie. Am aruncat scrisoarea în cutie, cu plicul nelipit. Era și asta o tactică. Prevedeam, chiar aveam certitudinea, că Mihaela mi-o va înapoia. Dacă i-o trimiteam însă
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]