3,341 matches
-
Întuneric, a insinuat tata fluturînd un zîmbet enigmatic pe care probabil Îl Împrumutase din vreun volum de Alexandre Dumas. Străzile Încă lîncezeau În cețurile și răcoarea nopții cînd am ieșit În poartă. Felinarele de pe Ramblas desenau un bulevard de aburi, clipind În timp ce orașul se dezmorțea și se desprindea din deghizarea lui de acuarelă. Ajungînd la strada Arco del Teatro, ne-am avîntat spre Raval pe sub arcada ce promitea o boltă de ceață albastră. L-am urmat pe tata pe drumul acela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
curte interioară de palat pînă la o rețea fantomatică de galerii și saloane de lectură unde invenții precum telefonul, graba sau ceasul de mînă erau anacronisme futuriste. Portarul, ori poate că era doar o statuie În uniformă, abia dacă a clipit la sosirea mea. M-am strecurat pînă la primul etaj, binecuvîntînd paletele unui ventilator care susura printre cititorii adormiți, topindu-se ca niște cubulețe de gheață peste cărțile și ziarele lor. Silueta lui don Gustavo Barceló se contura lîngă geamurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
-mi ofere zîmbetul lui hermetic, parcurgînd filele cărții și mîngîind hîrtia ca și cînd ar fi fost o mătase unică În univers. Doamna În alb s-a Întors Încet. Buzele ei au schițat un surîs timid și tremurător. Ochii săi clipeau În gol, pupile albe ca de marmură. Am Înghițit În sec. Era oarbă. — N-o cunoști pe nepoata mea Clara, nu-i așa? a Întrebat Barceló. M-am limitat să tăgăduiesc, neînstare să-mi desprind privirea de la acea creatură cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
uluit. — Te așteaptă, zicea tata. Știe că Într-o zi are să fie al tău și că ai să scrii o capodoperă cu el. — Eu vreau să scriu o scrisoare. Mamei. Ca să nu se simtă singură. Tata mă privi fără să clipească. — Mama nu e singură, Daniel. E cu Dumnezeu. Și cu noi, cu toate că nu o putem vedea. Aceeași teorie mi-o expusese la colegiu părintele Vicente, un iezuit veteran care era mînă spartă În a explica toate misterele din univers - de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
salutul. Nu ne mai Îmbarcasem de cîțiva ani buni pe o șalupă, deși știam că, uneori, el se ducea singur. — O noapte numai bună pentru remușcare, Daniel, spuse un glas din Întuneric. O țigară? Am sărit În picioare cît ai clipi, cu un frig subit În trup. O mînă Îmi oferea un chiștoc din beznă. — Cine sînteți dumneavoastră? Străinul Înaintă pînă În pragul beznei, lăsîndu-și chipul În umbră. O adiere de fum albastru ieșea din țigară. Am recunoscut de Îndată costumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
mugind ca un balaur ce trecea prin strîmtoarea portului, și am simțit cum pămîntul Îmi tremură sub picioare. Pulsul fragil al luminii electrice care contura fațade și ferestre se risipi cîteva secunde mai tîrziu. Pe trotuarele pline de bălți, felinarele clipeau, stingîndu-se ca niște lumînări În vînt. Pe străzi nu se zărea nici țipenie, iar bezna creată de pana de curent se răspîndi cu un suflu fetid care urca din gurile de scurgere ce se vărsau În sistemul de canalizare. Noaptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
fi atins ciocănelul cu degetele, poarta s-a deschis suficient cît să se insinueze profilul paznicului care ducea În mînă o lampă cu ulei. — Bună seara, am bîiguit. Isaac, nu-i așa? Paznicul s-a uitat la mine fără să clipească. Lucirea opaițului Îi sculpta trăsăturile ascuțite În chihlimbar și șofran, conferindu-le o asemănare fără echivoc cu drăcușorul de pe ciocănel. — Dumneata ești Sempere fiul, a murmurat cu un glas leneș. Aveți o memorie excelentă. — Iar dumneata ai un simț al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
o viață de tîrfoi abject. Am zîmbit cînd mi-am Închipuit comentariile pe care le-ar fi făcut În josul paginii prietenul meu criticul dacă n-ar fi dat fuguța la Întîlnirea cu chioșcul de bunătăți. ZÎmbetul Îmi Îngheță cît ai clipi. Spectatorul care luase loc cu șase rînduri mai În față se Întorsese și mă privea fix. Fasciculul luminos al proiectorului perfora negurile din sală, un suflu de lumină clipitoare care abia contura linii și pete de culoare. L-am recunoscut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
iezuiții de pe strada Caspe. Tatăl lui venise să-l caute după ore, Însoțit de o fetiță Încrezută care s-a dovedit a fi sora lui Tomás. Mi s-a năzărit să fac o poantă neghioabă despre ea și, cît ai clipi, Tomás Aguilar se și prăvălise peste mine Într-un potop de pumni, care s-a lăsat cu dureri pentru cîteva săptămîni. Tomás era de două ori mai mare, mai puternic și mai feroce decît mine. În duelul acela din curtea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
am zis În sinea mea. Bea mă observa, ușor Încordată. Mă pregăteam să schimb subiectul, dar limba mi-o luă pe dinainte. — Tomás spune că o să vă căsătoriți și că vă duceți să locuiți la El Ferrol. Încuviință fără să clipească. — CÎnd Pablo va termina serviciul militar. — Trebuie că ești nerăbdătoare, am zis, simțind plăcerea ticăloșiei În propriul meu glas, un glas obraznic care nu știu de unde venea. — Adevărul e că nu-mi pasă. Familia lui are proprietăți acolo, două șantiere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
grozavă În vreme ce restul deținuților strigau În cor cu veselie „poponel, poponel, papă caca bombonel“. O tăcere sepulcrală puse stăpînire pe noi. Merceditas sughița de plîns. Fermín voi s-o consoleze cu o Îmbrățișare tandră, Însă ea se eliberă cît ai clipi. 19 — Imaginați-vă domniile voastre tabloul, conchise don Anacleto spre consternarea tuturor. Epilogul poveștii nu era de natură să Îmbunătățească expectativele. Dimineața, o furgonetă cenușie de la comisariat Îl lăsase pe don Federico lat În dreptul ușii casei lui. Era Însîngerat, cu rochia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
că urma să plîngă și, Înainte să pot spune ceva, Închise ușa. Am rămas pe palier și i-am simțit prezența de cealaltă parte a ușii, nemișcat, Întrebîndu-mă ce se petrecuse acolo, Înăuntru. În celălalt capăt al palierului, vizorul vecinei clipea. I-am făcut un semn de salut și m-am avîntat pe scări În jos. CÎnd am ieșit În stradă, Încă mai purtam chipul, glasul și mirosul ei Întipărite În suflet. Am dus cu mine atingerea buzelor și a suflării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
părinte? - o fac eu pe zmeul - n-am citit eu cele cărți primite în dar de la sfinția ta? În sinea mea, însă, căutam cu grăbire locul din cărți în care se vorbește despre aceste dughene... Bătrânul se uită la mine clipind des din pleoape, ca și cum nu i-ar fi venit să creadă că aș putea să mă descurc în hățișul poveștii acestor dughene...Dar mi s-a adresat încurajator: Asta-i frumos din partea ta, dar dacă n-ai să-mi spui
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI Vol. II by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/547_a_741]
-
Din ea au țâșnit doi bujori Deși poarta era deschisă, ai sărit peste gard; inima mi-a tresărit de spaimă: mă jefuiai... mi-ai spart codul de bare. Îngrozit, am clipit o singură dată când am deschis ochii ai dispărut - un salt în timp și totul era irosit. Ai pătruns în lumina sălbatecă a lunii operai metafore străpungeai nepăsătoare clipele amestecai fără teamă distanțele nimiceai surprinzător abisurile metamorfozate părăseai violent existențele
Din ea au ???nit doi bujori by Aurel Avram Stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83729_a_85054]
-
-i închid, Pot. În curând, încet va cădea în vid Tot. O, va fi cândva altfel natural, Bis. Toamna sună-n geam frunze de metal, Vis. Nocturnă Uitarea venea... a venit. O lacrimă cade jos, totul tace, Lampa obosită a clipit, Orice obiect atins șoptește : lasă-mă-n pace... De-acum... Auzi, ploaia plânge pe drum Pe un adânc tumult, Pe urma unui mic pantof într-un parc de demult... Adorm... ascult... Afară, la fereastră, toamna a spus : - Of !... Cu voi
Plumb. Cu voi. Scântei galbene. Stanțe burgheze by George Bacovia [Corola-publishinghouse/Imaginative/295560_a_296889]
-
pentru ca în următorul moment să înceapă să-i bată cu atâta putere încât imaginea din pârâu începe să se clatine. Face o sforțare imensă să-și vină în fire, sperând că ceea ce vede este doar un produs al imaginației sale. Clipește de mai multe ori pentru a se convinge că nu visează. Nu-și văzuse până acum chipul decât în ochii mamei sale și în cei ai măicuțelor. Nu încercase să și-l deseneze în minte, deoarece nu simțise nevoia să
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
Îl întreb într-un târziu pe Mihai, parcă se așezase uitarea peste noi, încercam să străpung crusta, Mihai face o mișcare de dezînnămolire, cu mișcări încete, paloarea feței îmi confirmă că vine dintr-o altă realitate, cu viață mai puțină, clipește, da, v-am întrebat cum trăiau aborigenii. Când lucram la construcția de căi ferate, a început Mihai, am cunoscut câteva triburi de aborigeni. Mergeam la vânătoare de șerpi, îmi plăcea să vânez șerpi, mai și făceam bani pe pielea de
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
râsul pe mocnite, doar nenorocitul de șef pare să sufere de parcă ar fi făcut pe el. Activiștii se opresc la o planșetă, la una dintre fete, o întreabă la ce lucrează, fata își recită poezia ca la carte, fără să clipească, fără pauze, fără să se încurce, al doilea este un stagiar, acesta procedează după același tipic, inginerii bătrâni îl vor linșa după această vizită, se așteptau să aibă puțină imaginație, să se bâlbâie măcar, dar nu, acesta își recită rolul
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
golful de lângă Opera House, din inima Sydney-ului. Mă așez în fața ei, o privesc din cap până în picioare, vreau să văd cum reacționează la acest examen, fata rămâne nemișcată, parcă ar fi de carton, încep să mă strâmb la ea, fata clipește din genele grele de rimel, mă strâmb și mai tare, o femeie aproape bătrână se schimonosește în inima Sydney-ului la o statuie vie, chiar că m-am țicnit, Circular Que e plin de astfel de statui, aceasta este chiar în fața
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
Alex indiferent, ba chiar absent de parcă ar fi băut trei doze de Ritalin, i s-a făcut rușine de gândurile ei, de acest spectacol jalnic al relațiilor de putere, Zinzin sub papucul lui Alex, el zdrobind capul fetei fără să clipească, fără emoții, s-a ridicat și a plecat de acolo, fără gânduri, cu un fel de nevoie de a se sinucide, se va sinucide trăgându-și un sac de nailon peste cap, simplu și ieftin, a hoinărit pe străzi murdare
by Ana Luduşan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1103_a_2611]
-
duși de la spate, care la Gherla, care la Canal, care pe lumea cealalată. Alții, câți mai sunt, lasă tot și se prăpăstuiesc din Goldana. Cum fac eu, acuma!.. Petrea Păun tresări, văzând, prin ceața tot mai subțire, cum începe să clipească pe cer Aldebaran, Deșteptătorul, care se mai cheamă Steaua porcului sau Luceafărul porcesc. Suspină amintirilor și îndemnă iar înăbușit: Hii, băieții tatii! Că nu se mai poate trăi în Goldana noastră! Cei doi colosali lipițani roibi, cu copite flocoase și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
marfă ceva mai isteață! Cu slană și mazăre ne-ndoparăm și azi, De la burlanul pe roți al companiei, camarazi. 3 După atâta merinde aleasă, Îngerași ne trezirăm în Rai, nu acasă. Sfântul Petru, cazon, ne primește, Cu ochiul ne face, clipind șmecherește: -Aici, când e praznic, nu-i șagă, Soldatul își împle gamela întreagă! Ce-or fi având la burlanul pe roți al companiei, azi? Ce să aibă? Mazăre cu slană, măi camarazi! 4 Astăzi roșu, sănătos, mâine mort (cu sensul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
toate drumurile. Pe urmă și printre ei unii au slova mai frumoasă, mai rătundă, iar alții...Matale, boierule, ești unul din cei dintâi și te-i bucura mereu de grija și dragostea lor... Stau și o ascult înmărmurit, fără să clipesc măcar. Ea continuă să vorbească: Poate ai să treci și prin primejdii atunci când voievozii vor fi nevoiți să poarte lupte cu vrăjmașii porniți să ne puie grumazul în jug. Atunci domnii sunt purtați mai mult de dorința biruinței și mai
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
se află vară dogoritoare, nu sunt toamne cu ploi nesfârșite. Pentru el doar țara îi este mumă, doamnă și feciori...Parcă trăiește numai pentru țară. La cea mai mică primejdie din afară sare cu sabia în mână și cât ai clipi îi la hotare. Îi vai de cel ce i-a tulbura liniștea. Când răul îi din lăuntru nu pregetă să-l înlăture odată cu capul celui hain.” Ultimul cuvânt a fâlfâit în înalturi, pierzându-se ca un fum... ...Zi de iarnă
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
călugărul. Curios, mi-am ridicat privirea...În locul bătrânului, însă, se afla un norișor de ceață, prin care străbătea o lumină neînchipuit de puternică...Părea o rază de soare. Pe măsură ce trecea timpul, lumina se întețea, din care cauză am început să clipesc tot mai des...Ca să scap de puterea luminii care parcă mă ardea, am închis ochii... După un timp, i-am deschis cu mare băgare de seamă și...în fața mea - privindu-mă cald - ședea bătrânul călugăr...Mi s-a părut, însă
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]