4,492 matches
-
piatră. Printre dinți, Începu să-i curgă sângele. — Au! Mă doare! — Așa-ți trebuie! — Iartă-mă! După ce-l cârpi de vreo două, trei ori, Chikuami Îl săltă pe umăr și porni cu pas rapid Înapoi spre casă. Deși Îl numea „maimuță“, nu-l antipatiza. Fiind grăbit să scape de sărăcie, considera că trebuia să fie sever cu toată lumea și, de asemenea, voia să-i modeleze caracterul - la nevoie, cu forța. — Ai deja nouă ani, pierde-vară mic ce ești, Îl dojeni Chikuami
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
scos și folosit, dar nu mai apucaseră să-l pună la loc. Sângele fugi din obrajii preoților. Pe lângă celelalte griji mai era și pericolul ca, dacă-i aduceau faptul la cunoștință bătrânului mare preot, boala lui să se agraveze. — Probabil Maimuță a fost, spuse unul. — Întocmai, fu și celălalt de acord. Nici unul din diavolii ceilalți n-ar fi putut face ceva atât de rău. — Și acum ce ne facem? Îl târâră pe Hiyoshi Înăuntru și-i aruncară În față bucățile vasului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Iar când veniră În sfârșit, văzând că era pedepsit, fugiră. — Dezlegați-mă! le strigă el. De nu, vă zvânt În bătaie! Pelerinii vârstnici și țărăncile care urcau până la templu râdeau de el: — Ia te uită, asta nu cumva e o maimuță? La un moment dat, fu Îndeajuns de calm ca să bombănea În sinea lui: — V-arăt eu vouă. Trupul său mic, lipit de marea coloană a templului, fu umplut dintr-o dată cu sentimentul unei mari puteri. Nu scotea nici o vorbă În astfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
duse la poartă și reveni imediat, spunând: — E un preot de la Komyoji. L-a adus pe Hiyoshi. Pe fața ei tânără se așternu o expresie deznădăjduită. — Aha! Danjo, care se așteptase la una ca asta, spuse, râzând: — Se pare că Maimuța a fost pusă pe liber. Ascultă relatarea preotului despre evenimentele recente. Întrucât era aparatul intrării lui Hiyoshi la templu, Își prezentă scuzele tuturor și Îl luă pe copil În seama lui. Dacă nu e făcut să fie preot, nu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Îi spuse soției sale, care părea deprimată: — Dacă părinții lui sunt de acord, ce-ar fi să-l ținem aici? Mă Îndoiesc că ne-ar fi de prea mare folos, dar cred că e mai bine decât să avem o maimuță adevărată. Pe Oetsu n-o Încânta deloc ideea. Conducându-și soțul până la poarta grădinii, spuse: Nu. Ar supăra-o pe mama ta. Nu ar ieși nimic bun. Cum spui tu. Oetsu știa că, ori de câte ori Danjo era plecat de-acasă, mintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
templu și tu vii Înapoi aici? BANDITUL TENZO Hiyoshi se Întorsese acasă de mai bine de un an. Împlinise unsprezece ani. Ori de câte ori Îl scăpa din vedere, fie doar pentru un moment, Chikuami se repezea să-l caute, mugind din răsputeri: — Maimuță! Ai spart lemnele de foc? Și de ce nu Încă? De ce-ai lăsat găleata pe câmp? Dacă Hiyoshi Începea măcar să-i răspundă, latul aspru și tare al palmei tatălui său Îi răsuna imediat În cap. În asemenea momente, mama lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-și curețe buricul, spuse unul dintre muncitorii care lucrau la presă. Nu peste mult, de la mesager sosi vestea: — Teamă mi-e că nu-i bun de nimic. Și, Înapoi acasă cu el. Chikuami Îl privi Încruntat: — Ei, cum e treaba, Maimuță? Are de gând societatea să hrănească un trântor ca tine? Încă nu te duce capu’ să Înțelegi valoarea părinților? Ar fi vrut să spună: „Nu sunt rău!“, dar, În schimb, răspunse: — Tu ești cel care nu mai lucrează la câmp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
chiar el. — Da, domnule, răspunse Hiyoshi. Fu condus În camerele servitorilor, de unde auzi râsetele familiei stăpânului din odaia de zi. Faptul că prietenul său nu-i arătase nici un semn de prietenie Îl făcea să se simtă și mai singur. — Băi, Maimuță!... Ofuku nu-și cruța cuvintele. — ...Mâine dimineață, te scoli devreme și pleci la Kiyosu. De vreme ce vei duce marfă la un Înalt slujbaș, Încarcă pachetele În cărucior. La Întoarcere, treci pe la samsarul de corăbii și vezi dac-a venit ceramica de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Simțindu-se mic și nefericit ca un vierme, era frustrat. În timp ce-și croia drum prin oraș, Împingând căruțul greu plin până sus cu ceramică Învelită În paie, auzea cuvintele cunoscute: — Măi, măi, uite că trece un maimuțoi! O maimuță care-mpinge un căruț! Curtezane voalate, orășence gătite elegant și neveste tinere de familie bună, toate șușoteau, arătau cu degetul și-l priveau lung când trecea. Și el devenise destul de priceput În a le observa pe cele mai drăguțe. Ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Hai, zi odată. Vorbește. — Îmi pare rău. — ăsta devine un obicei. Descoperim noi ce se ascunde aici. Ia vino-ncoace, să stăm de vorbă cu tatăl meu. — Vă rog, iertați-mă. Glasul lui Hiyoshi suna Întocmai ca un țipăt de maimuță. Ofuku nu slăbi strânsoarea. Porni În jurul casei. Cărarea care ducea de la magazie spre intrarea În grădina casei era mărginită cu un desiș de bambuși chinezești Înalți. Deodată, Hiyoshi se opri În loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe Ofuku și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
străbătu pe hoț prin șira spinării. De unde să știe el că Îl provoca un băiat de cincisprezece ani, care lucra la magazinul de ceramică? Când Întoarse capul, fu uimit de ceea ce văzu: un adolescent cu Înfățișare ciudată și chip de maimuță, care Îl privea cu o expresie stranie. Tenzo Îl sfredeli un moment cu privirea. — Cine ești? Întrebă el, mirat. Hiyoshi uitase complet de pericol. Avea o expresie impenetrabilă. — Ei bine, ce se-ntâmplă aici? Întrebă el. — Cum? exclamă Tenzo, zăpăcit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ai noștri? — Da, așa e. — Vrei să fii hoț? — Da. — Câți ani ai? — Cincisprezece. Și de ce vrei să te faci hoț? — Stăpânul mă mână ca pe un cal. Cei de-aici Își bat joc de mine, mă numesc tot timpul „maimuță“, așa că, aș vrea să devin bandit ca voi și să le-o plătesc. — În regulă, te las să vii cu noi, dar numai după ce-ți dovedești spusele. Explică ce-ai vrut să zici adineaori. Cum că veți fi uciși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ar fi greu s-o facă. S-a gândit că ar fi mai bine am găsi un pretext inofensiv ca să-l concediem. — Bine. Am ajuns În punctul În care nu mai suport să-l văd pe băiatul ăsta cu față de maimuță lucrând aici nici măcar o jumătate de zi. Acum ce face? — Împachetează mărfuri În magazie. Pot să-i spun că vrei să-i vorbești? Nu, te rog nu. Nu suport să-l am În fața ochilor. Acum, că e de acord și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cele Întâmplate În timpul nopții, nu spusese nimănui, dar era foarte mândru - atât de mândru, Încât se aștepta, În taină, la laudele stăpânului. Ofuku, Însoțit de cel mai voinic negustor din magazin, care-l intimida cel mai mult pe Hiyoshi, spuse: — Maimuță, azi poți să pleci. Unde să plec? Întrebă Hiyoshi, surprins. — Acasă. Mai ai așa ceva, nu? — Am, dar... — Ești concediat Începând de azi. Poți să păstrezi hainele. — Și, din bunătatea stăpânului, Îți mai dăm și asta, adăugă negustorul, Întinzându-i sarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și a trupului ei, atât de slăbite de sărăcie și naștere, Îl făcu să-și Înghită lacrimile. Nasul nu-i mai curse, dar rămase, un moment, nemișcat, fără a ști ce să facă În continuare. Sângele Îi fierbea de revoltă. — Maimuță, strigă un lucrător, ce-i cu tine? Iar ai Încurcat-o, hai? Ți-a spus să pleci, nu? Ai cinșpe’ ani și, oriunde te-ai duce, Îți vor da măcar de mâncare. Fii bărbat și nu te mai smiorcăi. Fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
trimise un mesager cu daruri: o șa splendidă și aur de două ori cât valoarea ulciorului. În aceeași zi, Îl chemă pe Matsubara Takumi și-i spuse să se pregătească să plece Într-o scurtă călătorie. Apoi, ieși pe verandă. — Maimuță! strigă el. Hiyoshi ieși În fugă dintre copaci și Îngenunche În fața lui Koroku. Mai Întâi se dusese la Futatsudera, dar se Întorsese imediat la Hachisuka, unde-și Începuse noua viață. Era ager la minte și gata să facă orice. Oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
o puse În fața scăunelului de campanie al lui Koroku. Hiyoshi se trase mai aproape și Îi șopti: — A venit un mesager din Mino, În secret. Să-l aduc aici? Sau mergeți dumneavoastră la el? — Din Mino? se ridică imediat Koroku. Maimuță, condu-mă. Unde l-ai lăsat mai exact? — De cealaltă parte a pădurii. Între Saito din Mino și Hachisuka nu era Încheiat nici un tratat oficial, dar de ani de zile erau uniți printr-o alianță secretă pentru a se ajuta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lega părul. Avea să călătorească incognito, deghizat În neguțător de ulei din Kiyosu. Hiyoshi Își luă din nou hainele de negustor ambulant de ace, din vara trecută. Aveau să se prezinte ca tovarăși de călătorie ocazionali, pe drumul spre Mino. — Maimuță, când ajungem la punctele de control, ar fi mai bine să trecem separat. În regulă. — Tu, care ești un palavragiu, Încearcă să-ți ții gura, indiferent ce te-ar Întreba. — Da, domnule. — Dacă te dai de gol, mă voi preface
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și două arcuri vechi pe umăr veni spre el, strigând cu glas mult mai puternic decât al lui: Arcuri vechi reparăm! Arcuri vechi reparăm! Când se apropie, reparatorul de arcuri se opri, cu ochii mari de mirare: — Ia te uită, Maimuță, tu ești, nu-i așa? Când ai ajuns aici, și cu cine umbli? Hiyoshi era la fel de surprins. Reparatorul de arcuri era Nitta Hikoju, un alt om al lui Koroku. Stăpâne Hikoju, cum ai ajuns să dregi arcuri În Inabayama? Hm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lăsa să-ți scape nimic? Întrebă Încordat Hikoju. Suntem pe teritoriu inamic, să știi. — Știu. — Ei, atunci ar trebui să evităm să părem suspecți. Spinarea Îi Înțepenise și și-o plesni de două, trei ori, În timp ce se ridica. Unde stai, Maimuță? — Pe ulița din spatele hanului unde și-a luat cameră Stăpânul Shichinai. — Așa? Ei, voi trece pe-acolo Într-una din serile astea. Ia seama mai ales la ceilalți chiriași. Și, luându-și arcurile pe umăr, Nitta Hikoju porni Înspre oraș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Și Îl simpatiza, fiindcă și el Își lăsase mama acasă, departe. Deși o minciună, nu era josnică. Și cu toate că e absurd să susții că-ți mănânci scrisorile de la propria ta mamă, nu Încăpea nici o Îndoială că puștiul acela cu față de maimuță avea părinți, reflectă Mitsuhide, În același timp părându-i rău pentru adversarul său necizelat și neșcolit. Totuși, dacă acel tânăr neștiutor și naiv era unealta unui agitator, putea fi la fel de periculos ca un animal sălbatic. Nu era genul de om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nici după apusul soarelui. Fiți atenți la focuri. De cum e gata un cazan, Începeți să faceți chiftele de orez. Dădea să iasă, când Îl observă pe Hiyoshi. Privindu-l curios, chemă un servitor. — Cine-i orășeanul ăsta cu mutră de maimuță? Întrebă el. Nu l-am mai văzut pe-aici. — E În sarcina Stăpânului Mitsuhide. Mataichi Îl păzește ca să nu fugă. Atunci, bătrânul Îl remarcă pe Mataichi, așezat pe lada cu surcele. — Bravo! Îi spuse el, fără a avea habar de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și a Înfățișării străinilor. Nohachiro se Întoarse și dădu raportul: — Zice că e negustor de ace din Owari. Poartă un halat de bombac alb, pătat. De aceea ți se pare că seamănă cu un bâtlan. E un prichindel cu față de maimuță. — Ha, ha! Nu-i nici bâtlan, nici cioară, ci maimuțoi, hai? — Și Încă unul gureș. Îi place să arunce cu vorbe mari. În timp ce Îl descoseam, a Încercat să Întoarcă foaia. M-a Întrebat cine e stăpânul meu, iar, când i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Negustorule de ace! Stăpânul meu vrea să-ți spună o vorbă. Urmează-mă. Kahei se uită În jos la Hiyoshi. Ce anume găsea el atât de fascinant la acel tânăr scund și neîngrijit, În haine murdare? Nu asemănarea cu o maimuță, pe care abia o băgase În seamă. Îl privi Încă o dată lung, atent, dar nu putea exprima În cuvinte ceea ce simțea. Îl Îmboldea ceva În același timp complex și fără formă - ochii băiatului! Ochii erau numiți oglinzile sufletului. Nu vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Nu-mi vine-a crede că stăpânul aduce unii ca tine. Îmi pari destul de dubios. Chiar atunci, Nohachiro Își aminti de Hiyoshi și veni să-l ia. — E-n regulă, Îi spuse el portarului. — Ei, dacă zici mata... — Hai Încoa’, Maimuță. Portarul și ceilalți slujitori izbucniră În râs. — Da’ ce-i ăsta, la urma urmei? Cu halatul lui alb și legătura de paie noroioase, arată ca maimuța-mesager a lui Buddha! Glasurile zgomotoase răsunau În urechile lui Hiyoshi, dar În timpul celor șaptesprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]