5,057 matches
-
facă în același timp completă și definitivă. Remodelează grupul conducător, îndepărtându-l pe Zhang Wentian, delegându-l pe Zhou Enlai în funcții de reprezentare, profitând de incidentele survenite în diversele baze pentru a-și lichida adversarii și a-și promova partizanii, și atrăgând în Yan'an cadrele puțin sigure sub pretextul unui congres iminent. Simultan, el pregătește penultimul act: o campanie de rectificare care va unifica din punct de vedere ideologic partidul sub conducerea sa exclusivă. începută în 1942, aceasta se
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
însuși căci, în lungile lui insomnii, e obosit de amenințările la adresa puterii sale, iar el le traduce ca fiind tot atâtea amenintări la adresa socialismului. Cum n-a avut niciodată destulă încredere în alții pentru a agrea un adevărat grup de partizani apropiați, problema majoră o constituie de la început pentru el relațiile cu Liu Shaoqi și Zhou Enlai, de care are nevoie și care, în ce-i privește, au prieteni și găsesc sprijin peste tot. Incidentele sunt frecvente pentru că primul își are
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ca viitorul în care a basculat ulterior țara să apară mai puțin întunecat. MAOISM/MAOIȘTI „Gândirea mao tzedun” este bazată pe o serie de texte - Probleme strategice ale războiului revoluționar din China (1936), Chestiuni de strategie în războiul dus de partizani împotriva japonezilor (1938), Despre soluționarea corectă a contradicțiilor apărute în sânul poporului (1957) - care trag învățăminte din revoluția chineză; simplificate și apoi reformate de Lin Biao, acestea sunt publicate, mai întâi în Trăiască războiul victorios al poporului!, iar după aceea
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nelegitim al prietenului său. Expulzat din Franța din cauza caracterului subversiv al publicațiilor sale, Marx se instalează la Bruxelles, unde publică Sfânta Familie, critică virulentă a unei filosofii care nu ține cont de situațiile sociale. Acolo îl întâlnește pe Wilhelm Weitling, partizan al unui comunism creștin și lider al unei societăți secrete, Liga celor Drepți, la care Marx aderă. în iunie 1847, la primul congres al acesteia, la Londra, Engels impune ca ea să se numească Liga Comuniștilor și se adoptă un
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
pe toți „dezmoșteniții sorții”. Neomarxiștii reinterpretează corpusul marxist în lumina lui Michel Foucault, Gilles Deleuze, Rosa Luxemburg, Walter Benjamin sau Pierre-Joseph Proudhon. Pentru federalizarea grupurilor, până mai ieri dușmance, fără să rupă cu moștenirea comunistă, aceștia privilegiază în familia marxistă partizanii materialismului istoric care au refuzat ideologia progresului și teroarea*. Dar singurul care a inovat din punct de vedere teoretic este Antonio Negri, cu sacrul „multitudinii” - cei „fără”, exclușii, pierduții, rătăcitorii - ca nou subiect revoluționar, garant al unei societăți bune. Adepții
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
dă naștere unui mic curent, bordighismul. Alții sunt marginalizați, acesta fiind cazul lui Antonio Gramsci. Născut în 1891, jurnalist socialist din 1913, Gramsci joacă un rol important în mișcarea consiliilor revoluționare din Italia de Nord în 1919-1920. Chemat la Moscova, partizan al lui Stalin, ia, în 1926, locul lui Bordiga în fruntea PCI. Arestat în același an de fasciști, va muri în domiciliu forțat, în 1937; dar, în cursul celor zece ani de recluziune, el reflectă la experiența bolșevică și recuză
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Atât din pricina răcirii relațiilor, cât și a represiunii, pactele germano-sovietice* provoacă în 1939-1941 o prăbușire a acestor structuri. în primăvara lui 1941, IC incită la înființarea unor fronturi* naționale. în Franța, Frontul național creează în 1942 grupuri armate - franctirorii și partizanii (FTP) - care, în 1943-1944, iau o mare amploare, în maquis-urile unde se strâng tinerii ce refuză să meargă la muncă forțată în Germania ori în structurile cu caracter profesional - Frontul național al medicilor, al artiștilor, al intelectualilor etc. La Eliberare
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
clasă contra clasă” adoptată în 1928. Opoziția este caracterizată drept „stângistă” atunci când ține de o interpretare prea radicală a liniei, susceptibilă să pună în pericol supraviețuirea unui PC prin atragerea represiunii. Unii ajung până la urmă să revendice acest statut, ca partizanii lui Troțki, care, în 1931, se autointitulează Opoziția de stânga. în 1932-1933, PCUS începe o nouă verificare a conformității ideologice și sociale a militanților săi, dintre care un milion de membri - din trei milioane - sunt excluși. Acuzațiile de nonconformitate ideologică
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
trece prin Varșovia, iar dezvoltarea Revoluției mondiale, prin avanposturile Armatei Roșii. PARTID/PATID-STAT Dacă unul dintre cele mai celebre texte ale lui Marx* se intitulează Manifestul partidului comunist, autorul acestuia nu folosea cuvântul „partid” decât într-un sens generic: ansamblul partizanilor comunismului. în cadrul celei de-a II-a Internaționale se conturează forma modernă a partidelor socialiste: o organizație* în care există strânse legături între aleșii politici, sindicate* și mișcarea asociativă muncitorească. în acest sens, social-democrația* germană constituie, înainte de 1914, modelul european
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Manifestul Partidului Stângii Europene”, adoptat în mai 2004, nu se înscrie îndeajuns în perspectiva anti-capitalismului. Puternice disensiuni au apărut astfel în timpul întâlnirii de la Atena, din 2005: Die Linke - PDS, purtător de cuvânt al formațiunilor reformiste care au abandonat marxism-leninismul, este partizanul unei linii instituționale și electorale, în timp ce PRC italian vrea să se deschidă înspre mișcările sociale articulate în jurul criticii globalizării, în scopul organizării unei rezistențe europene împotriva neoliberalismului. Dar toate s-au pronunțat contra proiectului de Constituție Europeană în 2006. PLAN
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
a primelor lagăre de concentrare, în august 1918, și mai ales odată cu decretul referitor la „Teroarea* Roșie”, din 5 septembrie 1918, care inaugurează lichidarea sistematică a opozanților; în câteva săptămâni, peste 50000 persoane sunt asasinate: muncitori în grevă, anarhiști*, menșevici, partizani ai țarismului, țărani care refuză rechiziționările. Teroarea va crește până în 1922 și va duce la distrugerea principalelor focare de rezistență. Numărând deja 15000 colaboratori în 1918, Ceka are 37000 în 1919 și 260000 în 1921. O asemenea inflație indică îndeajuns
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
între putere și o societate ce se trezea la ideea democratică, interacțiune care își atinge punctul culminant în 1968. Schimbarea de la vârful PCT este datorată convergenței a trei forțe ostile conducerii lui Antonin Novotnỳ, care reprezenta continuitatea cu perioada stalinistă: partizanii reformei economice - „socialismul de piață”, potrivit lui Ota Sik -; aripa „liberală”, susținută de intelectuali, aflată în căutarea unei destalinizări tardive; și comuniștii slovaci, care contestau centralismul praghez. Această coaliție permite schimbarea la vârful puterii fără anticiparea dinamicii începute de reformele noii
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
1610 până la distrugerea lor de către spanioli, în 1768, iezuiții au organizat în Paraguay societăți de indieni guarani pe de-a-ntregul comunitare. Dar tot în 159 apare, într-un text catolic la Cracovia, cuvântul „communista” pentru a-i stigmatiza pe anabaptiști, „partizani ai comunității bunurilor”. în epoca modernă, precursorii comunismului se înscriu și ei în linia creștină. Wilhelm Weitling, lider al Ligii drepților, publică în 1838 Umanitatea așa cum e și cum ar trebui să fie, văzând în învățătura lui Hristos prefigurarea comunității
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Franța, abatele Boulier în anii 1950, abatele Laudrin în anii 1960, monseniorul Gaillot în anii 1980-1990. Unii sunt vizitatori entuziaști ai URSS, ca episcopul de Canterbury sau pastorul Finet. și, în sfârșit, alții se transformă în niște militanți revoluționari, ca partizanii, în America latină*, „teologiei eliberării”, reprezentată în anii 1970 de preotul Camilo Torres, mort în luptă în Columbia. S-a spus că Stalin ar fi rostit la sfârșitul războiului această propoziție: „Dar câte divizii are papa?” Totuși, în octombrie 1978, episcopul
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
de la Kremlin, Dimitrov notează că „situația este nemaipomenit de tensionată” și că „cel mai important este să se dezorganizeze spatele frontului inamic și să se destabilizeze moralul trupelor sale”. La 8 iulie, o telegramă evocă necesitatea dezvoltării unei mișcări de partizani, iar la 11 august, într-un ordin destinat PCF, IC „cere să se examineze în mod practic acțiuni armate, armament, organizare grupuri armate și acțiuni armate”. în același moment, aceasta plănuiește trimiterea unor grupuri de comuniști germani, bulgari, maghiari și
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
atentate au consecințe grave. Nu în termeni militari represivi: în Franța, între august 1941 și martie 1942, numai șase ofițeri germani pier sub gloanțele Tineretului Comunist, toți combatanții acestuia fiind arestați și apoi împușcați; iar diferitele detașamente de franctirori și partizani - grupurile armate ale PCF - cad unele după altele. în Franța și în Belgia, gherila urbană se soldează cu eșecuri sângeroase: bilanțul militar este extrem de modest, în timp ce pierderile comuniste prin arestare sau împușcare de ostatici sunt considerabile. Iată de ce acest dramatic
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
ocuparea Italiei de Wehrmacht, care se luptă cu armata italiană. în cadrul acestor două blocuri foarte diferite se observă divergențe regionale. Dintre țările satelite, în Bulgaria Rezistența apare ca fiind cea mai puternică, deși încă foarte slăbită - în jur de 10000 partizani comuniști - în raport cu forțele de rezistență ale țărilor ocupate. în a doua categorie, rezistențele comuniste iugoslavă, franceză, greacă și italiană par să fie cele mai importante. Această constatare trimite parțial la al doilea factor evocat: forța anumitor PC înainte de război, mai
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
lucrări. A doua este cea a vârfurilor puterii unde se înfruntă învingătorii. Dacă Jiang Qing și prietenii acestuia intră în Biroul Politic, Lin Biao - de-acum „cel mai apropiat tovarăș de arme al președintelui Mao” și succesorul său desemnat - și partizanii progresează cel mai mult. Mao începe să se neliniștească din această cauză și se străduiește să-i zdruncine bazele politice, iar apoi să-l înnebunească. Lin Biao și soția lui se sperie până la urmă și fug, la 13 septembrie 1971
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
întoarce curând sub această formă extremă, dar va reveni, într-o formă atenuată, odată cu mișcarea din Mai 1968*, când unii intelectuali asociază dezvoltarea privilegiată a anumitor științe, sau predarea lor, unor poziții și interese de clasă. SOCIAL-DEMOCRAȚIE Socialismul, ca sistem partizan, se constituie la sfârșitul secolului al XIX-lea, odată cu apariția unor partide care vor purta denumirea generică de „social-democrații”. începând din 1917, Lenin* angajează o bătălie împotriva social-democrațiilor, luptă pe care, într-o primă etapă, comuniștii o vor câștiga în
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
reluare a vieții are un preț: în timp ce masa societății a fost adusă de războiul civil și de foamete la o egalitate a sărăciei, inegalitățile sociale cresc din nou, șomajul reîncepe să urce, decalajele dintre sat și oraș provoacă tensiuni, iar partizanii religiei* se revoltă împotriva libertăților câștigate în materie sexuală și împotriva erodării valorilor familiale, ce subminează autoritatea tradițională. Decizia lui Stalin de desființare a NEP în iulie 1929, odată cu lansarea colectivizării* pământurilor, este semnalul celei de-a doua revoluții. Aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
concurență este manifestă în investirile simbolice. Totul e făcut pentru a reînnoi, a dinamiza și radicaliza marele ceas al sociabilității politice. Maoiștii francezi din PCMLF adaugă un cuplet „antirevizionist” la Internațională, în timp ce cei din stânga proletară creează un imn alternativ, Noii partizani. Reînnoirea trece și prin împrumuturi din lumea a treia: Che Guevara în cazul troțkiștilor, purtarea keffieh-ului palestinian în cazul maoiștilor. în mai 1968, Liga Comunistă Revoluționară (LCR) dinamitează rânduiala tradițională a procesiunilor sindicale, pentru a le da participanților, prin caricaturi
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
Uniunea Generală a Muncii - socialistă. Un fenomen similar se produce în Italia cu sindicaliștii revoluționari ai Uniunii Sindicale Italiene. Franța este țara în care ISR înregistrează principalul său succes. Aduși de o figură a mișcării sindicale, Pierre Monatte, sindicaliștii revoluționari partizani ai ISR sunt excluși din CGM și fondează, în 1922, Confederația Generală a Muncii Unitare (CGMU), care regrupează anarhiști și comuniști. Condusă de Gaston Monmousseau, CGMU se află în curând sub controlul PCF*, ale cărui direcții le urmează - linia „clasă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
începând din 20 decembrie 1917, odată cu crearea poliției sale politice*, CEKA, Lenin are mijloacele de a instaura dictatura Partidului Bolșevic, sprijinindu-se pe o teroare sistematică, exercitată împotriva „dușmanilor” săi. Mai întâi e vorba de dușmanii lui politici: „albii” - toți partizanii țarului - și liberalii (KD), apoi anarhiștii* și, în fine, socialiștii revoluționari și menșevicii. Urmează apoi clasele sociale inamice: aristocrați, burghezi, ofițeri, chiaburi - țărani care refuză rechiziționările și care sunt calificați drept „bogătași” -, căzăcime, cler. Sunt apoi elementele rele din clasa
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
nazist, în Europa. în lipsa mijloacelor, ei își inaugurează acțiunea prin atentate împotriva militarilor și clădirilor și prin sabotaje împotriva echipamentelor din dotarea armatelor de ocupație germană sau italiană, înainte ca situația să le permită, în 1943-1944, crearea unor mișcări de partizani de tip maquis, apoi a unor unități de gherilă. Obiectivul este, mai întâi, începerea unui ciclu de provocare/reprimare, în scopul stigmatizării ocupantului și a colaboratorilor lui, apoi incitarea maselor la revoltă și la intensificarea gherilei până la victorie. Această etapă
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
decimează, în 1937-1938, liderii comuniști iugoslavi, este numit, în 1940, secretar general al PCI, căruia îi va alcătui noul grup conducător*. Profitând de insurecția care izbucnește în Serbia, odată cu atacarea Iugoslaviei de către Germania, în aprilie 1941, Tito alcătuiește grupuri de partizani și vrea să promoveze simultan revoluția socială și eliberarea națională, ceea ce îl conduce la combaterea grupărilor naționaliste ale generalului Mihailovici, susținut de guvernul legal aflat în exil la Londra, și la inițierea, astfel, a unui război civil în interiorul Rezistenței*. La
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]