9,812 matches
-
bronz, însoțită de o scrisoare de recunoștință din partea Armatei, aduse pe întuneric de un locotenent sau căpitan de administrație." "Maurul trebuie să plece și încă pe ușa din dos." "Venise la putere rivalul său de moarte, generalul Averescu și toți tremurau de frică. Ministru de război era generalul Ion Rășcanu și secretar general, generalul Amza. O scriu ca să se știe"”. Membru al Regenței - "1929" La 7 octombrie 1929 a încetat din viață regentul Gheorghe Buzdugan, fapt care a generat o anumită
Constantin Prezan () [Corola-website/Science/299807_a_301136]
-
din dinți: „- Gândeai c-am murit, neică?“. Atunci când „nebunul a voit să-l sugrume“, hangiul, „smintit și el de frica morții“, și-a adunat puterile, l-a îmbrâncit pe ocnaș pe ușă și acesta „a pierit în întunericul nopții“. Înspăimântat, „tremurând din toate încheieturile și făcându-și cruci peste cruci“ pentru odihna sufletului răposaților, Stavrache s-a dus a doua zi la biserică, simțindu-se foarte tulburat și neputând mânca nimic. A doua apariție „de coșmar are loc într-o noapte
În vreme de război () [Corola-website/Science/298997_a_300326]
-
la frate-său, popa Iancu dădu comanda de plecare, „trâmbițele sunară, soldații își ridicară armele și, urmată de obștea satului, compania plecă, având în frunte pe căpitanul al cărui râs acoperea cântecul trâmbițelor și zgomotul mulțimii.“ Dimineața, hangiul se duse „tremurând de friguri“ la popa din sat și-l rugă să vină să facă o sfeștanie casei. Vremea urâtă, „o sloată nepomenită: ploaie, zăpadă, măzărică și vânt vrăjmaș“ se abătu peste sat și ținu trei zile și trei nopți, drumul era
În vreme de război () [Corola-website/Science/298997_a_300326]
-
rând trandafirul, pomii înverziți, imensitatea bolții cerești, luna, obiectele de aur, podoabele și rochiile. Tot ce o înconjoară se cuvine să fie frumos: ""Blând Zefirul mângâie unda rece/ Printre crengi de măr coborându-și zvonul/ Iar din vârf ce-și tremură frunza, molcom/ Picură somnul"" sau:""Iarăși hora stelelor își ascunde/ Strălucirea frunții când lumina crește/Risipindu-și, plină, lumina peste/Negura luminii"." Dar, conform concepției curente, Sappho nu desparte noțiunea frumosului de cea a binelui: ""cine este frumos, este frumos
Sappho () [Corola-website/Science/308762_a_310091]
-
română "Din cântecele curtezanelor japoneze". Un an mai tarziu îi va apărea traducerea "Eșarfe de mătase. Antologie japoneză", pentru care primește premiul Academiei Române. Tălmăcirea lui Stamatiad este relativ liberă, neurmând însă fidel regula 5-7-5. <poem>Vântul adie - Umbra glicinei Abia tremură. O barcă se-oprește. În față, pe țărm: Un piersic în floare. Printre ierburile uscate, Factorul rural a trecut: Vulpea!</poem> În anul 1970, Ion Acsan, Dan Constantinescu și Ioanichie Olteanu publică "Din lirica japoneză : Antologie", lucrare care a contribuit
Haiku în România () [Corola-website/Science/335455_a_336784]
-
ce mi-a făcut cu ciudatele-i versuri. Extraordinar. Spre exemplificare redau strofa a doua: ...Preoții mbrăcați în negru, ca și cioclii,/ De trei ani, / Încruntați privesc mulțimea albă, adunată-n stradă, / Preoții-mbrăcați în negrul păsărilor mari de pradă / Tremură când văd mulțimea răzvrătită de trei ani!... Pentru a nu se ploconi mereu la editori, la 20 martie 1908, Minulescu înființează Revista celorlalți. A dorit să-și publice toate poeziile, începând cu Romanțe pentru mai târziu. Anul 1910 reprezintă momentul
Editura Destine Literare by Ion Anton Datcu () [Corola-journal/Journalistic/85_a_454]
-
fantezia mea senzuală, fiind lipsită de dragoste, de tandrețe. Am plecat împreună încuind ușile și ieșind în stradă sub ninsoarea care cădea peste un scenariu inexistent. Dar când, la despărțire, am dat mâna cu el, am simțit mâinile noastre stângace tremurând și tot filmul acesta imaginar a prins viață și realitate. Când ne-am privit s-a aprins în jurul nostru o catedrală de dorinți și iluzii care ne-a fulgerat cu descoperirea unui adevăr ce fusese ascuns. Și intensitatea acestor senzații
Editura Destine Literare by Livia Nemțeanu-Chiriacescu () [Corola-journal/Journalistic/90_a_412]
-
de euro), repet, prin falsuri, cu declarații, în care scrie negru pe alb cum că au luptat cu pieptul gol în fața gloanțelor din `89. Ăia, cică mai deștepți adică ,,intelectualii de profesie la palat’’, au devenit și ei (deși le tremurau chiloții pentru o ciosvârtă), la ceas de seară, dizidenți. Iar de aici, onoruri, funcții, că de, ’telectuali, iar de-aici, pretenții! Stau și mă întreb, pentru cei ce au statutul de jigodie, de hahaleră, de joițină, de sulică frânarul, nu
Editura Destine Literare by Nicolae Bălașa () [Corola-journal/Journalistic/95_a_372]
-
că scria Încontinuu În această perioadă. Se știe că În halatul sau de spital s-au găsit, după moarte, două poezii : „Viața” și „Stelele 'n cer” (Stelele 'n cer / Deasupra marilor / Ard depărtărilor / Până ce pier.// După un semn / Clătind catargele, / Tremura largile / Vase de lemn : // Niște cetăți / Veghind Întinsele / Și necuprinsele / Singurătăți.// Orice noroc / Și 'ntinde-aripele / Gonit de clipele / Stării pe loc.// Până ce mor, /Pleaca te Îngere / La trista-mi plângere / Plină de-amor.// Nu e păcat / Ca să se lepede / Clipă cea
Editura Destine Literare by Nicolae Georgescu () [Corola-journal/Journalistic/75_a_295]
-
a încredințat, în mod necugetat, misiunea de a purta tratativele lui Alexios Ducas Murtzuphlos, acesta însă a informat garda varegă asupra planurilor împăratului și astfel a răzvrătit-o. Soldații, indignați, au împresurat, în noaptea de 28 ianuarie, palatul. Alexios IV, tremurând de frică, l-a implorat pe ipocritul Murtzuphlos, care-i adusese basileului vestea despre rebeliune, să-l salveze. Murtzuphlos l-a liniștit pe suveran și l-a condus, pe jumătate îmbrăcat, pe coridoarele palatului. La capătul drumului, în loc de refugiu, Alexios
Alexios al IV-lea Angelos () [Corola-website/Science/316627_a_317956]
-
decopertând teatrul fără a lua măsuri de protecție antipluviale. Aceste inundații au dus la distrugerea unor bunuri inestimabile ale teatrului și culturii românești, manuscrise și cărți, tablouri și obiecte de recuzită - lucru ce l-a afectat și emoțional. De altfel, tremura pentru orice artefact ce părăsea incinta muzeului, pentru a fi prezentat în alte locuri. În lipsa lui - fiind în concediu medical sau de odihnă - au fost scoase din muzeu piese inestimabile pentru etalarea lor în foaiere nesupravegheate. Pe 8 august 2013
Ionuț Niculescu () [Corola-website/Science/306502_a_307831]
-
poseda orice femelă din specie care îmi iese în cale. Când văd o femeie, simt că dinții îmi devin mai subțiri, mai lungi, mai ascuțiți. Spatele mi se cocârjează și din frunte îmi înmuguresc două antene, care se întind apoi, tremură în aer, semnalizează nevoia de a fi băgat în seamă. Vreau să mă târăsc sub tălpile femeilor pe care le întâlnesc, ca să le admir privind de jos ținuta dreaptă, gleznele delicate. În același timp, simt și o repulsie - nu o
Rawi Hage (Canada) - Gândacul by Irina Vainovski-Mihai () [Corola-journal/Journalistic/6283_a_7608]
-
foștilor ofițeri de securitate în piloni de rezistență ai regimului e de la sine înțeleasă, stupefiantă e numirea doctorului Oană-Nurofem în fruntea Spitalului județean Hunedoara! Să auzi și să nu crezi! Un partid care mănâncă patriotism pe pâine, un regim care tremură epileptic că imaginea țării e terfelită de diverși trădători, îi ridică statuie unui medic incompetent, a cărui prostie era cât pe ce să provoace un război civil în timpul Olimpiadei de la Sydney și care a batjocorit, prin incompetență, ca nimeni altul
Bazinul carbonifer-securist by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/16327_a_17652]
-
din regii blestemați. Dar el nici n-a vrut să audă. A încetat brusc și a dispărut din încăpere. La fel, cei doi malaci. Am rămas singur, aproape înfricoșat. Durerile continuau să fie infernale. M-am ridicat de pe pat și, tremurând de durere, m-am îmbrăcat. Mă simțeam umilit. Brutalitatea acelei proceduri medicale de ev mediu depășise orice închipuire. Violul se consumase, iar autorul fugise de la locul faptei. Îl găsim noi. Hotărâsem să-i dau medicului două palme și să pun
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
Situația era destul de complicată. L-am privit pe bărbat cu dispreț. De ce trebuia să stea și soția lui cu noi? Am înțeles peste câteva momente, când femeia a ieșit din cameră. Imediat ce s-a închis ușa, bărbatul a început să tremure, apoi să plângă - da, să plângă - și s-o implore pe nevastă-sa să se întoarcă. Când femeia a revenit, s-a liniștit ca prin farmec. Uluit, am înțeles că acel om făcuse dependență de soția lui. Prezența ei îi
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
o tristețe fără margini, pentru că într-o secundă am înțeles: omul deplasase dependența emoțională dinspre soție înspre mine. Când am revenit la pavilion, asistentele, îngrijorate, mi-au spus că, la câteva minute după plecarea mea, a ieșit din încăpere și, tremurând, cu ochii ieșiți din orbite de frică, a întrebat unde sunt. I s-a spus că plecasem să mi fac plimbarea. În ciuda încercărilor făcute de asistente de a-l opri, a părăsit în fugă pavilionul. I-am făcut semn să
Diagnostic by Mirel Cană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1368_a_2725]
-
opri în loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe Ofuku și dându-i mâna la o parte, am ceva să-ți spun. — Ce te-a apucat? Eu sunt stăpânul aici, ai uitat? se făcu Ofuku palid la față, începând să tremure. — De-asta sunt întotdeauna ascultător, dar vreau să-ți spun ceva. Ofuku, ai uitat zilele copilăriei noastre? Noi doi am fost prieteni, nu-i așa? — Asta a fost în trecut. — În regulă, a fost în trecut, dar nu trebuie s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
bărbat în suferință. După un timp, Oetsu intră în bucătărie. Avea ochii umflați de plâns și se șterse cu mâneca, în timp ce amesteca o fiertură medicinală pe plită. — Mătușică, începu prudent Hiyoshi, în timp ce mângâia pisica, pisicuța asta are burta goală și tremură de frig. Dacă nu-i dai ceva de mâncare, o să moară. Evită să pomenească despre propria lui burtă. Oetsu nu-i luă în seamă remarca. — Tot aici ești? întrebă ea. În curând se înnoptează, și-n casa asta nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
niște cai sălbatici la pășune, unii tolăniți, alții așezați, câțiva în picioare. — Cine e? — Eu sunt. — Hiyoshi? — Mda. — Unde-ai fost? Ești ultimul. Toți ne făceam griji, îl mustră un om. — Iertați-mă că am întârziat, răspunse Hiyoshi, apropiindu-se; tremura. Unde-i Stăpânul Shichinai? Acolo este. Du-te și prezintă-i scuzele. E foarte supărat. Patru sau cinci membri ai clanului stăteau de vorbă în jurul lui Shichinai. — A venit Maimuțoiul? întrebă Shichinai, privind în jur. Hiyoshi veni la el și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și Inabayama vor cădea! Dar printre ruinele arse, iarba va crește din nou! De data asta, firul ierbii va crește drept! Se ciocnea de oameni. Un cal fără călăreț trecu în galop. La o răspântie, câțiva refugiați stăteau strânși laolaltă, tremurând de spaimă. Hiyoshi, purtat de emoție, alerga cât îl țineau picioarele, urlând ca un proroc al sfârșitului lumii. Încotro? Nu avea nici o destinație. Nu se mai putea întoarce în satul Hachisuka, de-asta era sigur. În orice caz, părăsea fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
copilul în brațe, cu pielea palidă expusă razelor de soare. Întorcându-se și văzând transformarea fiului ei, pe față i se așternu o mare emoție. Era fericită sau tristă? Ochii i se umplură de lacrimi, iar buza începu să-i tremure. — Eu sunt, mamă. Toată lumea e bine? Făcând un mic salt, Hiyoshi se așeză pe o rogojină de paie, lângă ea. Mirosul de lapte îi stăruia pe sân. Îl îmbrățișă la fel ca pe copilul pe care-l alăpta. Ce s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
înainte. Shibata Katsuie sosise la Castelul Nagoya în cursul aceleiași zile. Se pregătea să plece, după o întâlnire de taină, dar confuzia pricinuită de sosirea neprevăzută a lui Nobunaga îl punea într-o situație dificilă. Blocat pe loc, se târâse, tremurând, într-o cameră secretă. Cei doi îl găsiră acolo și oftară ușurați. — Neșteptată vizită! comentă Sado. Ce surpriză! — Tipic pentru el, replică Mimasaka. Îți vine să-nnebunești, încercând să-i ghicești regulile. Nu știi niciodată ce-o să facă în clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să fim atâ de preocupați de aparențe sau să fim sclavii etichetei! Formalismele sunt pentru curtenii din capitală. Este de-ajuns de bine ca Oda să fie un clan de samurai de țară. — Da, doamne. — Ce-i cu tine, Katsuie? Tremuri. — Mă simt chiar mai rău, stăpâne, când mă gândesc că s-ar putea să vă fi jignit. — Ha, ha, ha, ha! Te iert. Ridică-te. Nu, stai, stai. Mi s-au dezlegat șireturile ciorapilor de piele. Kiyosu, că tot ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să cadă din cauza unei mici spărturi într-un zid de pământ. Vorbea cu o intensitate covârșitoare. De două sau trei ori, Ukon încercă să spună ceva, dar elocvența lui Tokichiro îl amuțea și nu putea decât să rămână cu buzele tremurându-i. Maiștrii căscau și eu gura, uluiți de discursul lui Tokichiro. Înțelegând logica vorbelor lui, nimeni nu-l putea întrerupe, nici prin cuvinte violente, nici prin forță. Nu se mai cunoștea clar cine era supraveghetorul. Când Tokichiro simți că spusele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
li se citea sarcasmul. Deodată, Tokichiro îl lovi pe zidarul șef cu latul spadei sale lungi. — Ce nesimțire! Stai în fața unui supraveghetor cu brațele încrucișate? Ieși afară! Crezând că fusese tăiat, omul căzu la pământ, ziberând. Ceilalți păliră, cu genunchii tremurându-le. Tokichiro continuă, sever: — Vă voi repartiza posturile și îndatoririle. Ascultați cu atenție. Atitudinea li se îmbunătățise. Nimeni nu mai părea să fie atent doar pe jumătate. Tăceau, deși nu se împăcaseră cu situația. Și chiar dacă nu erau cu adevărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]