26,373 matches
-
împovărătoare; faptul de a merge să se închidă în acea văgăună de inerție și de timp fără de timp, de unde plecase, îl făcea furios și-i stârnea și mai mult dorința de răzbunare în contra acelor ființe ce-i îngreunau viața. Să fugă încă o dată îi era cu neputință, căci patru jandarmi îl escortau, refuzând să schimbe cu el o vorbă mai mult decât era nevoie. ...Sigur, o să-mi văd părinții; cine știe dacă își va mai aminti cineva de mine după atâția
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
dădea semne să scadă; spaniolilor nu le-ar fi fost greu să găsească printre ei veriga slabă pe care s-o constrângă să dea la iveală totul. Se suspectau unul pe altul, precauți, prudenți, bănuitori, pregătiți să se apere, să fugă, să nege, dar totodată hotărâți să intre în acțiune atâta timp cât era Tommaso cel ce-i ocrotea cu harul vorbelor lui, cu visul lui mângâindu-le mâinile precum o rază de soare. Iar Tommaso nu înceta a-i convinge să fie
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
care n-o să i le dați nicicând? Nu, el nu e o șopârlă, ci un scuipat pe care boșorogii îl împing din plămâni și din trahee pentru a putea să respire. Locotenentul Carlo Spinelli susține că te-a capturat în timp ce fugeai spre nord deghizat în țăran. Cine îmbracă veșmintele tatălui nu comite niciun delict. Rasa mea se udase și Geronimo, taică-meu, îmi dăduse pantalonii lui vechi și haina. Lui Spinelli îi place să omoare oamenii pentru decorații: pentru el un
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
neascularea față de orice autoritate a Imperiului și a Bisericii. Pe podeaua celulei, în anume zile, am văzut ieșind din fundul meu viermii pe care în timpul zilei îi înghițisem. Nici ei nu vor să se molipsească de la biata mea carne și fug atunci când mă apropii să-i prind, și-njură ca niște osândiți ai iadului atunci când îi poftesc să danseze ca să mă distrez și eu puțin. Sunt, sigur că da, animale spurcate, dar au o omenie a lor și știu, când e
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
că-i un fricos și jumătate. Mulți însă îl urmară pe cărare, primejdia era mare, de mușcături de vipere muriseră mai mulți la Stilo și în împrejurimi. Un strigăt sfâșie văzduhul: copiii, speriați, se priviră între ei, avură intenția să fugă, dar se întoarseră de unde plecaseră și iscodiră printre tufișurile de mărăcini și afin; unul de-al lor era întins la pământ cu un picior într-un rug de mure și fața potopită de șerpi ce se repeziseră la el. Nu
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
văzut-o pe Eva goală pușcă urmându-l pe șarpe. Aș vrea să-ți mai spun cum am și făcut ocolul pământului, am ajuns la Taprobana 39, și am fost constrâns să pun piciorul pe pământ iar apoi, cum am fugit de furia pândarilor m-am afundat în pădure, și am ieșit într-o mare cîmpie la echinox. Mai mult de două luni i-a depănat lui Carlo o poveste fantastică, istoria unei cetăți unde trăiau oameni cinstiți și inteligenți care
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
practicile respective și își dădea seama că învățase multe din cărți, dar mult mai mult din cele auzite de la maică-sa și femeile din Stilo. Într-o seară după apusul soarelui a fost surprins în timp ce vorbea cu un gândac; nu fugea de cuvintele călugărului, ci se mișca și șoptea, se lăsa mângâiat și mustrat. Paznicii au rămas uluiți, dar, după prima clipă de rătăcire, l-au amenințat pe Tommaso că-l trimit direct la spânzurătoare. Îi privi cu ochi ce săgetau
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
și rău văzut de sinod și, deci, temător de a fi el însuși considerat eretic dacă s-ar fi opus tuturor. Existau însă cei care voiau să-l vadă pe rug și zvonurile ajunseseră și la urechile lui. Trebuia să fugă cât mai repede, dacă ar fi ajuns din nou în spatele gratiilor, n-ar mai fi rezistat și operele lui, risipite prin lume, ar fi fost luate de vânt, uitate de prieteni și cărturari. În Franța învățătura lui făcuse mulți prozeliți
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
acestui fapt major, mărturisind un crez al Adevărului. Intelectualul interbelic creștin nu era un sacerdot al nimicului, ci un protector permanent al realului ca sursă primordială de respirație firească a vieții. Ancorat în orizontul istoric, de care nu încerca să fugă, atent la realitate, fără a pierde din vedere dimensiunea sa spirituală, intelectualul interbelic creștin împlinea vocația sa de mărturisitor. Operația specifică de creație a elitei interbelice creștine se reducea la orientarea, sistematizarea și dezvoltarea puterilor reale din haosul existent. De
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
pe relevarea ideii lor de jertfă ca răscumpărare a tuturor păcatelor națiunii. Să încetăm cu acele predici de preamărire a călăilor și criminalilor națiunii române, cu acele predici căldicele de plonjare în trecutul cât mai îndepărtat cu putință, pentru a fugi de istoria recentă punctată de crimele și ororile comunismului. Preoții români ar trebui să aibă mereu în vedere afirmațiile Părintelui Justin Pârvu potrivit cărora nerecunoașterea și necinstirea memoriei martirilor și mucenicilor din temnițele comuniste atrag după sine pedeapsa divină sau
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
strict predestinați de familia lărgită, căsătoriile se făceau pe baza negocierii dintre părinți și rudele apropiate ale celor doi. E adevărat că tot în satele despre care vorbeam, nu rareori, dacă opțiunile îndrăgostiților nu coincideau cu cele ale părinților, ei „fugeau”, se duceau și stăteau ascunși la rude sau prieteni din localitate câteva ore sau zile, timp în care, de regulă, se producea și împreunarea fizică, și astfel cu greu mai puteau fi despărțiți. Natura mai puțin pasională și înalt selectivă
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
folkloristice ale lui Gr. G. Tocilescu și în cele de dată mai recentă din Muntenia și Oltenia, se preferă finalul cu fuga rușinoasă a domnului și umilirea acestuia. Comicul situației este prins și în imagini pitorești: „Să vezi Vodă cum fugea / Barba grapă și-o făcea”; „Nu mi-ș fuge cum se fuge, / Pare-i crângul tot colnice, / De ieșea la drum bătut / C-un car de curpeni de gât”. Cântecul bătrânesc despre Miu Haiducul s-a răspândit în Muntenia, Oltenia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288191_a_289520]
-
de dată mai recentă din Muntenia și Oltenia, se preferă finalul cu fuga rușinoasă a domnului și umilirea acestuia. Comicul situației este prins și în imagini pitorești: „Să vezi Vodă cum fugea / Barba grapă și-o făcea”; „Nu mi-ș fuge cum se fuge, / Pare-i crângul tot colnice, / De ieșea la drum bătut / C-un car de curpeni de gât”. Cântecul bătrânesc despre Miu Haiducul s-a răspândit în Muntenia, Oltenia și la românii din Serbia, în timp ce în Moldova apare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288191_a_289520]
-
recentă din Muntenia și Oltenia, se preferă finalul cu fuga rușinoasă a domnului și umilirea acestuia. Comicul situației este prins și în imagini pitorești: „Să vezi Vodă cum fugea / Barba grapă și-o făcea”; „Nu mi-ș fuge cum se fuge, / Pare-i crângul tot colnice, / De ieșea la drum bătut / C-un car de curpeni de gât”. Cântecul bătrânesc despre Miu Haiducul s-a răspândit în Muntenia, Oltenia și la românii din Serbia, în timp ce în Moldova apare fragmentar, iar în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288191_a_289520]
-
avut niciodată libertăți locale, ar fi putut servi ca o supapă de siguranță, și e școala la care poporul ar fi învățat să se administreze singur, și de aceeal vedeți azi servil și mâine revoluționar. Căci de antiteza aceasta nu fuge nimeni; când un guvern centralizează tot în mâna sa, poporul tace o vreme; dar vine un moment când zguduiri teribile se produc și pune în pericol chiar existența statului.<ref id=”1”>P.P. Carp, „Descentralizare administrativă și comunală și problema
Junimismul și pasiunea moderației by Ioan Stanomir () [Corola-publishinghouse/Science/584_a_1243]
-
se trece la propoziții din ce în ce mai lungi. Pe scara de inteligență Binet, revizuită și adaptată de F. Ștefănescu-Goangă, se utilizează la etatea de 3 ani, următoarele propoziții de 6 silabe: Eu pun un lemn pe foc. Iarna e tare frig. Calul fuge pe drum. Tehnica utilizată este următoarea: i se atrage atenția copilului spunându-i: "Ascultă ce-ți spun și zi după mine: pisică. Zi acum: Am un băț". Dacă copilul a înțeles și repetă cuvintele, trecem la propozițiile menționate mai sus
by MIHAELA ŞERBAN [Corola-publishinghouse/Science/1002_a_2510]
-
inserați politic în Imperiu, cu atât mai mult cu cât intenția de a se înstrăina de Roma era absentă anterior anului 70. În acel moment crucial, când pentru ultima oară iudaismul se organiza împotriva stăpânirii romane, creștinii au preferat să fugă din Iudeea chiar și eludând participarea la răscoală, abjurând în acest fel mai degrabă politic iudaismul decât romanitatea. Cele două linii de dezvoltare, cu privire la atitudinea de menținut în raport cu statul, conținute în Noul Testament - statul ca slujitor al lui Dumnezeu (cf. Rom
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
asemenea conflict, creștinii sunt gata să colaboreze pentru binele statului, după cum ne mărturisește Origene: Creștinii fac mai mult bine patriei decât restul umanității, prin educarea cetățenilor, prin învățarea evlaviei față de Dumnezeu..., respingând astfel acuzația de izolare adusă creștinilor. Creștinii nu fugeau de responsabilitățile civile și nici de funcțiile publice din dezinteres față de res publica, fiind implicați în buna desfășurare a rolului lor social. Pentru Origene, înstrăinarea creștinilor față de Imperiu consta în detașarea de activitățile strict pământești, din dorința preocupării pentru cele
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Armata romană, învingătoare și stăpâna lumii, este învinsă de aceia, înfricoșată de aceia, se înspăimântă la vederea acelora, care nu au curajul să intre, care cred că vor muri dacă vor atinge acel pământ! Și nu înțelegem cuvintele profeților: Vor fugi o mie la amenințarea unuia singur? (Is 30, 17). Ieronim preamărind arta războiului și tăria unei armate, îi îndemna să lupte pentru apărarea patriei străbune și a civilizației romane. Asemenea lui Augustin, considera că războiul nu este rău în esența
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
cincea de a nu ucide. Creștinii, care în timpul persecuției aveau posibilitatea să evite moartea, fără a face o apostazie publică, nu făceau altceva decât să respecte spiritul poruncii a cincea, pentru că a se lăsa ucis atunci când exista posibilitatea de a fugi, era același lucru cu săvârșirea unei crime: omuciderea se înfăptuiește atunci când îndreptăm sabia împotriva altora ori permitem, nefiind constrânși, să ne fie îndreptată împotrivă. Această chestiune era foarte dezbătută pe atunci de creștini; la discuție luau parte și păgânii, care
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
puțin dacă ideea sa era în contradicție cu el însuși, pentru că atunci când scria Despre fuga în persecuție, deja montanist, avea un alt subiect de susținut împotriva dreptului (apărat deja de el însuși în De patientia, cunoscută și ecleziaștilor), de a fugi pe durata persecuției: martiriul forțat sau voluntar este cel mai meritoriu și elevat act de credință, pentru că acesta este chiar credința însăși, care se concretizează în creștin, așa cum răscumpărarea s-a concretizat în Cristos prin răstignire. Ba mai mult chiar
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
un somn foarte profund, dezlegându-se lanțurile de la sine, slujitorul lui Dumnezeu s-a văzut eliberat, cu pas lent s-a apropiat de poarta închisorii; și-a dat seama că era larg deschisă. Astfel, așa cum recomandă Evanghelia, evitând persecuția, a fugit într-o altă regiune. Ieșind afară pe poarta orașului Lugdunum, fiind cuprins de două sfaturi s-a oprit, și medita ce cale trebuia să apuce pentru a nu lăsa vreo urmă celor care îl urmăreau. Recitând o rugăciune, a decis
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
scenariu. După Jay Chapman, "întreaga comunitate și, într-un fel, întreaga națiune este cu adevărat implicată"78 în crima respectivă. Să ne imaginăm că suntem acolo și Chapman ne vorbește. Cu siguranță, primul nostru impuls va fi acela de a "fugi mâncând pământul" de (ab)uzul unei astfel de interpelări. În mod cert, însă, interpelarea a avut loc: este imposibil, în situația creată de Jay Chapman cu numai câteva cuvinte, să rămâi indiferent în fața modului suprinzător în care pune problema. Descrierea
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
Însuși, cu atât Îi va fi mai greu să se desprindă de propriile interpretări și aprecieri asupra existenței.) Colac peste pupăză. (Sunt situații când un necaz nu vine singur, următorul pecetluindu-l pe primul, prin imprevizibilitatea sau asprimea sa: „A fugit de popă și a dat peste dracul”.) „Împrejurările neprielnice nu ne fac ceea ce suntem, dar ne arată cine suntem.” (La Rochefoucauld) Pasărea vicleană dă singură În laț. (Cel prea Încrezător În șiretenia sa subestimează capacitatea altora de a-l trata
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
are toate șansele să cunoască soarta „țapului ispășitor”, adică să fie Învinovățit, la un moment dat, de toate „oalele sparte”.) Fricosul vede chiar și primejdiile care nu există. (Pentru omul din popor, ilustrativ În acest sens este comportamentul iepurelui, care fuge de propria-i umbră până cade epuizat, nevăzând În ea altceva decât imaginea lupului, adică obsesia temerilor sale dintotdeauna. Dacă despre cel care vede primejdii acolo unde ele nu există de fapt se spune că este „un om pe jumătate
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]