26,373 matches
-
va să te Înțeleagă”.) „Orice supunere Închide În sine o răzvrătire.” (Gr. Moisil) Lasă câinele să rabde de foame, și te va urma. (Satisfăcându-i unui copil toate capriciile Îl faci să nu te mai respecte: „Câinele sătul nu degeaba fuge de ușa stăpânului”.) Buturuga mică răstoarnă carul mare. (Detaliile Își au importanța lor: o mică neatenție, o gafă de moment sau un defect minor pot compromite reușita unei acțiuni, tocmai când te aștepți mai puțin.) Cine dă din mâini nu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
corective. Cel de-al doilea știe că nu e păcat: știe, deci, sub amenințarea incorigibilului și e, În consecință, de neiertat.” (A. Pleșu) Sfârșitul certei este remușcarea. (În schimb, Începutul ei Îl reprezintă, de regulă, ambiția necontrolată sau neprevederea.) Cine fuge după doi iepuri nu prinde nici unul. Cine se apucă de două sau mai multe lucruri deodată nu-l face pe nici unul ca lumea: „Cine umblă pe toate drumurile nu ajunge nicăieri”.) Corb la corb nu-și scoate ochii. (Cei ce
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
ne ajute să ținem cumpăna dreaptă Între subiectivismul celor două păreri.) Cine se scuză se acuză. (Cel care nu se știe „cu musca pe căciulă”, deci care nu are nimic pe conștiință, nu simte nevoia unor scuze. În schimb, „cine fuge de judecată vina și-o mărturisește”.) „Cu cât te prinde mai mult patima, cu atât te copleșește mai amarnic rușinea.” (L.N. Tolstoi) Același cuvânt poate să mângâie pe unul și să jignească pe altul. (Pentru că fiecare apreciază remarcele celuilalt din
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
mersul lor, se Întăresc În nădejdea că, la terminarea căratului poverii, stăpânul lor Îi va răsplăti.) Bate fierul cât e cald. (și alte proverbe ne Îndeamnă să avem abilitatea de a ne folosi la maximum de momentul favorabil apărut: „Cine fuge de ocazie, fuge și ea de el”; Fiecare lucru trebuie făcut la timpul său”; „Adesea, deliberând, pierzi ocazia”. Este citat, adeseori, ca exemplu negativ regele Hanibal, care a dovedit că poate să Învingă În luptă, dar care nu a știut
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
Întăresc În nădejdea că, la terminarea căratului poverii, stăpânul lor Îi va răsplăti.) Bate fierul cât e cald. (și alte proverbe ne Îndeamnă să avem abilitatea de a ne folosi la maximum de momentul favorabil apărut: „Cine fuge de ocazie, fuge și ea de el”; Fiecare lucru trebuie făcut la timpul său”; „Adesea, deliberând, pierzi ocazia”. Este citat, adeseori, ca exemplu negativ regele Hanibal, care a dovedit că poate să Învingă În luptă, dar care nu a știut să se folosească
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
obținute confirmă sau nu entuziasmul și promisiunile de la Început. De aceea, Înțelepciunea populară se arată prudentă: „E ușor să vorbești, greu e să Înfăptuiești”.) La omul sărac nici boii nu trag. (De omul copleșit de necazuri și lipsuri și norocul fuge.) „Dar chiar și un mare necaz Își are farmecele lui În clipele de mare strâmtoare: căci această Împotrivire a sorții călește o minte curajoasă și o face să-și adune toate forțele, care se iroseau În zadar.” (Vauvenargues) La ce
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
vieții prețuiește mai mult decât viața.” (F.M. Dostoievski) „Începi să mori atunci când pe nici un plan de activitate nu te mai depășești.” (L. Blaga) Munca omului noroc Îi aduce. (Pentru a Întâlni norocul trebuie să mergem În Întâmpinarea lui: „Norocul nu fuge după om, ci omul după noroc”; „Norocul nu stă În drum”; „Nu cu ghiocul se face norocul”; „Nu sta, că-ți stă norocul”; „Prostului nici norocul nu-i ajută”; „Dacă nu-i cap, nu-i noroc”; „Unde intră cearta-n
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
-ți trăi viața Într-un mod demn este totuși răsplătit? Μ Este o lege a firii: nu poți să te schimbi mai Înainte de a ispăși pentru greșeala pe care ai făcut-o (trebuie să Îndurăm adevărul despre noi, altfel vom fugi mereu de noi Înșine). Μ Se spune În Biblie: „Nu este nimic nou sub soare... Ceea ce a mai fost, aceea va mai fi, și ceea ce s-a Întâmplat se va mai petrece”. Un observator mai pesimist al vieții va spune
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
din glasul meu,/ Ca dintr-o biserică părăsită,/ De Dumnezeu mai înainte,/ O celebră biserică,/ Devenită muzeu,/ Cu altar din silabe,/ Și bolți din cuvinte,/ Sub care, amenințători/ De atâta iubire,/ Credincioșii se-nghesuie,/ În pronaosuri sfinte.// Am hotărât/ Să fug din glasul meu,/ Ca dintr-o închisoare pe care/ Singură mi-am închinat-o,/ Pentru nenumăratele mele crime,/ O închisoare celebră,/ Devenită muzeu,/ Cu versuri zăvoare/ Și gratii de rime-/ Publicul o vizitează/ Și, înfiorat de torturi,/ Nu se miră
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a tematicii ultimelor volume, din partea criticii. Astfel, același Dicționar general al literaturii române menționează: "Noile poeme, cele din Octombrie, noiembrie, decembrie (1972), Somnul din somn (1977) sau Ochiul de greier (1981), "evidențiază o oarecare umanizare a vocii, domolirea orgoliului intransigent. Fugind de "soarele nerușinat" ce dezvăluie "neroada furie a creșterii", poeta imaginează un teritoriu umbros și calm, în care "firul nopții dă colț și crește pur", iar "mirii unei lumi crepusculare" se pierd în natura primară. Elegia cunoașterii și a purificării
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și continuate, apoi, de către toți neomoderniștii. Un nou limbaj, în care oricine poate vorbi omenește, plantele, arborii, pomii fructiferi, animalele,toate acestea, mai puțin, omul. Lui îi lipsesc cuvintele. "Sunt bolnav. Mă doare o rană / călcată-n copite de cai fugind./ Invizibilul organ,/ cel fără nume fiind / neauzul, nevăzul / nemirosul, negustul, nepipăitul / cel dintre ochi și timpan,/ cel dintre deget și limbă, -/ cu seara mi-a dispărut simultan./ Vine vederea, mai intâi, apoi pauză,/ nu există ochi pentru ce vine;/ vine
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și al altor poeme, precum: Pasul, Singurătatea, Atât de frig, Într-o zi, Penel, Iluminare, Dacă, Milă, Cercul și Pânza. Înstrăinarea se produce atunci când ființa umană, trezindu-se încremenită în diverse ipostaze, ajunge să le conștientizeze 136: "Am hotărât/ Să fug din glasul meu/ Ca dintr-o închisoare pe care singură nu am închinat-o/ pentru nenumăratele mele crime,/ O închisoare celebră/ Deveintă muzeu,/ Cu versuri zăvoare/ Și gratii de rime Publicul o vizitează/ Și înfiorat de torture/ Nu se miră
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ca un flutur bătrân/ Iar eu mă tot uit și amân?? Să-l scutur ușor de un umăr/ Șuvițele albe să-i număr/ Cartea cu zgomot s-o-nchid/ Sau poate să-l las adormit// Și șingur și liber să fug/ Prin verde-ntuneric de nuc/ Și-n urmă s-aud pe când scapăt/ Cum greieru-o ia de la capăt..." ( De la capăt) unde " În timp ce prin cerul mereu/ O frunză tot cade cu greu" poate fi citit și "În timp ce prin cerul greu/ O frunză
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
În orbitoarea lumină/ De la celălalt capăt". (La celălalt capăt) Înlocuirea luminii cu întunericul este "dublată de o retragere din universul exterior, în universul interior"149: "O fugă neoprită decât rar/ Între două aniversări,/ Cât să-ți tragi răsuflarea/ Ca să poți fugi din nou,/ O fugă în somn, în tăcere,/ În cărți, în alcool,/ N-are importanță unde,/ În ură, în dragoste,/ Tot ce contează este să fie/ Cât mai completă;/ O fugă în tine însuți cât mai adânc,/ De afară, din
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
mult o spinare acoperită de mușchi/ Sau, când bate vântul,/ două palme mișcându-se,/ Lovindu-se fără convingere între ele;/ O fugă fără oprire,/ Mereu înăuntru,/ Mereu adânc, mai fetid,/ Și totul știut de milenii,/ Frumoasele milenii de altădată/ Când fugeau în păduri.../ Acum numai în propriile noastre măruntaie". (Înăuntru) Depărtarea de spațiul originar, fie el cadrul natural sau satul copilăriei, dar, în orice caz, unul edenic, accentuează criza, care devine sufocantă. Stea de pradă devine vocea celor mai profunde țipete
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
tu plângeai.// Dar eu nu vedeam,/ Ieronim, că tu stai,/ Lângă mine și plângi,/ Muget de fiară mi se părea c-aud,/ Să vină un om sfânt era mare amea rugă,/ La simpla apropiere a lui,/ haita de animale să fugă." (O aripă de vrabie). Iată cum vârsta plină de bucurie a copilăriei, surplusul de viață, sunt înlocuite la Ileana Mălăncioiu de moarte, precum și de un eros de tip macabru, ambele devenind temele fundamentale ale creației acesteia, teme care se împletesc
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
devine, în cel de-al doilea caz, speranța salvării de bezna singurătății totalitare, formă de rezistență sau cale de întoarcere către sine. Refugiul în sine însăși domina întreaga operă a Anei Blandiana, al cărui scop este și acela de a fugi de sine, în folosul celorlalți, sau de a fugi de ceilalți, pentru a se regăsi pe sine. Permanenta suprapunere a sinelui cu ceilalți, într-o identitate perfectă marcată la nivel lingvistic printr-o armonizare a vocilor de plural devine o
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
de bezna singurătății totalitare, formă de rezistență sau cale de întoarcere către sine. Refugiul în sine însăși domina întreaga operă a Anei Blandiana, al cărui scop este și acela de a fugi de sine, în folosul celorlalți, sau de a fugi de ceilalți, pentru a se regăsi pe sine. Permanenta suprapunere a sinelui cu ceilalți, într-o identitate perfectă marcată la nivel lingvistic printr-o armonizare a vocilor de plural devine o formă de comunicare prin poezie, specifică întregii Generații șaizeciste
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
între patru pereți (pentru caii verzi, se știe, peretele este "imașul" predilect)! La aer... În natură!... Înapoi la adevăr! Numai că adevărul ia-l de unde nu-i... Reperele sînt deregulate, bulversate în sistemul coercitiv din care "eroii" au încercat să fugă. Vrînd să pășească în ținutul ademenitor al lumii aievea, Popeștii vor fi înghițiți de un sorb perfid, acela al tragicei iluzii. Victime ale unei halucinații care nu face decît să îți schimbe semnul, ei se aruncă de pe un parapet într-
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
te cred. Jură! Altfel... Mina: (fără ieșire) Jur! Ilie: Nu te cred. Mai din inimă! Mina: (concentrîndu-se, dorind să găsească tonul convingător) Jur! Jur! Jur! Jur! (pe față i se citește spaima și din nou reclamă o stare de rău. Fuge în baie.) Ilie: Iar începi cu vomatul ăsta! (rămîne în aceeași tensiune. Reintră Mina; se îndreaptă spre Ilie, îl privește mult în ochi.) Mina: Bine. De azi înainte unu și cu unu fac trei... iar în colțul acela va fi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
a venit să discutăm prostiile astea. Te rog să mă ierți. (vrînd să remonteze) Hai, că acuși ne vin iubiții. Mina: (își revine, dar pe fața ei apare o expresie de rău) Iartă-mă! Mi-e rău. Îmi vine să... (fuge spre baie; se întoarce, ștergîndu-se la ochi și respirînd adînc) Scuză-mă! Vera: Ai vomat? Mina: Da... Mi s-a făcut deodată rău. Nu știu de ce. Vera: Nu cumva ești însărcinată? Mina: Ce?... (rîde, apoi împreună cu Vera se veselește cu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
te cred. Jură! Altfel... Mina: (fără ieșire) Jur! Ilie: Nu te cred. Mai din inimă! Mina: (concentrîndu-se, dorind să găsească ton convingător) Jur! Jur! Jur! Jur! (pe față i se citește spaima și din nou reclamă o stare de rău. Fuge în baie.) Ilie: Iar începi cu vomatul ăsta! (rămîne în aceeași tensiune. Reintră Mina; se îndreaptă spre Ilie, îl privește mult în ochi) Mina: Bine. De azi înainte unu și cu unu fac trei... iar în colțul acela va fi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Vera: Bine, dar să-mi spui ceva de care să rîdem iar... Mina: M-ai întrebat de ce-am schimbat lucrurile acelea. Vera: Da. De ce? Mina: (știind că va fi taxată drept ridicolă) Noi, în casă, avem un... cal. Vera: Fugi, că mor! (rîde) Un cal? Unde? Mina: Acolo... Vera: Aha. Ce fel de cal? Mina: Verde. Vera: Frumos! Și eu să nu-l observ! Că doar e ditamai calul. (reușesc să rîdă amîndouă) Mina: Știu că-ți vine să rîzi
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
nu se zgîiască toți la tine... dar e și rău. Zău dacă știu cum e mai bine! Vino aici! Hai să ne așezăm un pic. (amîndoi se așează lîngă podeț) Nu degeaba o ia lumea razna în afara orașelor. Ca potîrnichile fug de zgomot și de fum! Duminica, parcă s-ar da cu flit în oraș, așa se înghesuie toți spre oleacă de pădure. (după pauză) Am auzit că un american a plecat dintr-un oraș mare, renunțînd și la post și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
ăla așa... să nu ne audă celălalt, să nu zic aia, să nu fac ailaltă... Mina: Ilie, potolește-te, ce naiba, spuneai că vrei să te recreezi! Ilie: Tocmai de aia sînt în pădure și vreau să mă simt liber. Să fug, să cînt, să vorbesc tare, să urlu, să urlu ca leul, ca tigrul, să ciripesc dacă vreau. (imită cîteva animale) Mina: (intervine dar fără convingere) Ilie, iar începi? Ilie: (mai imită cîteva păsări) Știi bancul cu huhurezul? Mina: (se înscrie
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]