3,341 matches
-
că bătrânul a și vorbit, cu un zâmbet șăgalnic fâlfâindu-i pe buzele ca două frunze date în copt: „Te văd după ochi că ți-au făcut plăcere cele citite.” Aș spune minciuni dacă n-aș recunoaște, părinte. Călugărul a clipit din ochi către mine a înțelegere. Am pornit din nou la treabă. În cele din urmă, mi-a căzut în mână hrisovul din 20 februarie 1698 (7206) al lui Antioh Cantemir, prin care întărește Mănăstirii Bârnova stăpânirea asupra satului Zărnești
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
noaptea lângă tine și mă întrebam: „Oare nu ești bolnav?” De aceea ți-am și pregătit un ceai din buruieni pe care le știu eu că sunt de leac. Uite ceaiul îi aici pe măsuță. Îi călduț... Priveam la bătrân clipind des, pentru că nu-mi dădeam seama dacă sunt treaz sau imaginația se joacă cu mine...” Parcă eram în pragul somnului și chiar poate am adormit, dar văd că sunt treaz și tot cu bătrânul călugăr lângă mine, acum în carne
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
foarte abătut, ceea ce nu se întâmpla prea des. — Ce s-a întâmplat, Takamori? îl întrebă ea încet. Privirile îi scăpărau de curiozitate. — Gas ne părăsește, răspunse Takamori, cu mâinile în brâul chimonoului. 4 Singur — Zice că ne părăsește? — Da. Takamori clipea din ochi ca să se abțină din plâns. — Deci nu-i place la noi. După tot ce-am făcut ca să-l primim cum se cuvine. Nu-i frumos din partea lui. — Nu, nu-i vorba de asta. — Probabil a fost prea mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
vii cu mine? Vocea venea dinspre un gang întunecat dintre cinema și magazin. Privind într-acolo, a zărit în gang silueta fantomatică a unei femei. Era femeia cu bandajul în jurul gâtului. — Sfinte Dumnezeule! strigă ea, surprinsă. Ame-chan de la hotel! Gaston clipi trist. Deși fusese dat afară din hotel, în toiul nopții, din cauza acestei femei, nu-i purta deloc pică. În inima pură a lui Gaton era imposibil să găsești vreo urmă de indignare sau ură față de semeni. Și copil fiind, indiferent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
încetat brusc. Femeile au îndreptat lanterna spre Gaston, care stătea ghemuit. Parcă se uitau la o pisică abandonată. 5 Pustnicul Orientului — Ăsta e? întrebă una din femei cu o voce pițigăiată. I-a băgat lanterna în față, făcându-l să clipească. Purta un pulover decolorat, pantaloni bărbătești și o pereche de pantofi roșii, cu toc. Cea de-a treia, rotunjoară ca un pepene, avea pe ea un costumaș jerpelit și niște saboți din lemn. S-a așezat lângă Gaston și i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
explică bătrânul lui Gaston că ghicitul era de fapt, în esență, arta de a-ți manipula clientul. — Și tu când erai tânăr... scuză-mă, ești încă tânăr... ai încercat să cucerești fete. Cititul în palmă e o artă asemănătoare. Gaston clipi. Chiar dacă înțelegea ce-i spunea bătrânul, din păcate, toată viața lui, fetele nu i-au arătat decât dispreț, din pricina feței sale lungi, de cal. Nu fusese iubit nici măcar o dată. Mai mult decât atât, papă-lapte cum era, nici prin cap nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
seama dacă o iei spre ieșire. Gaston a dat din cap și a ieșit încet pe coridor. Endō nu mințise. Exista o singură scară spre parter. În plus, toaleta, judecând după miros, era tocmai în capătul celălalt al holului. Gaston clipi. Își trecu mâinile-i uriașe peste fața de cal, ștergându-și lacrimile. Erau uși glisante de ambele părți ale coridorului, uși de pe care fusese smulsă hârtia pe alocuri. Printr-una din crăpături se auzea un sforăit sănătos. Și pe aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
cu cinci-șase case mai încolo. Când au ajuns la locul indicat, s-au ciocnit chiar de bătrân. Se întorcea de la WC-ul public, încheindu-se la pantaloni. — A, ce surpriză! Higurashitei îl salută pe Takamori și apoi își întoarse privirile, clipind, spre Tomoe, care era îmbrăcată europenește. Soarele de dimineață era prea puternic pentru ochii lui. — Ea e sora mea, zise Takamori prezentând-o pe Tomoe. Am venit să ne interesăm de Gaston. — Tocmai voiam să vă telefonez. Le-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Îl priviră lung pe Gaston ca și cum el ar fi fost persoana în cauză. — Ai fost vreodată la război? Gaston a clătinat din cap. — Ei bine, eu am fost! Fratele meu a fost ucis în război. Endō continuă să-i vorbească, clipind mereu din ochi, ca și cum amintirea era prea dureroasă pentru el. A început iar să plouă mărunt, dar nici măcar nu s-a sinchisit să-și ridice gulerul pelerinei. Muncitorii zilieri, în căutare de lucru, treceau pe lângă ei. Nu s-au arătat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
strige, dar i-a zburat pe dinaintea ochilor imaginea jalnică a lui Endō, chinuit de accesele de tuse. „Bietul Endō“, gândi el. „Nu pot să-l părăsesc.“ Polițistul a călcat pe accelerație și a dispărut. Endō apăru în cele din urmă, clipind din ochi din cauza soarelui puternic. — Cum a mers? — Mi-am schimbat vocea la telefon și a căzut în cursă. Vine la cafeneaua aceea de acolo la ora unsprezece. Nu-mi rămâne decât să-l aduc pe șantier și să apăs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Funcționăm ca un club particular. Tocmai de aceea acest domn Sade... Endō și bărbatul cel grăsan, față-n față la masă, au început să discute în șoaptă ca să nu-i audă chelnerițele. Între timp, Gaston dădea din cap disperat și clipea din ochi, străduindu-se din răsputeri să-l facă pe om să priceapă că-l paște un mare pericol. Dar bărbatul nu-l băga în seamă. — Europence? De care aveți? Endō învârti cu mâna paharul cu apă, pe jumătate plin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
câinele în urma lui, se mai întorcea din când în când ca să le facă cu mâna. Nici acum nu înțelegea Takamori prea bine motivul pentru care a plecat de la ei, dar pe chipul lui de nătăfleț se citise atunci limpede hotărârea. Clipind din ochi, Gaston i-a privit trist și a încercat să le explice, în japoneza lui bâlbâită, că pleacă. În clipa în care a rostit cuvântul „plec“, chipul lui a căpătat o expresie atât de frumoasă, încât Takamori a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
se apropie. Napoleon-san n-are buletin. — Buletin? — Un certificat eliberat de circumscripție, spuse tânărul. Aveți nevoie de certificat ca să dovediți că sunteți stăpânul câinelui. — Nu se poate găsi nici o soluție? îl imploră Tomoe. — Mă puneți într-o situație dificilă. Tânărul clipi din ochi. Vă amintiți numărul permisului? — Numărul permisului? De unde să aibă permis un câine vagabond ca Napoleon? Sau să fie luat în evidență la circumscripție? Tomoe nu știa ce să răspundă. N-are permis, dar pentru că străinul acesta a avut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
lui adormită nu se putea citi nici o scânteie din inteligența care ar trebui să sclipească în ochii unui ziarist. Nici urmă... nici măcar cât un vârf de ac. — De ce, Gaston? insistă ea. De ce-ai venit în Japonia? Gaston bolborosi ceva. Clipea din ochi ca o vacă și fălcile i se mișcau încontinuu. Nici un răspuns măcar la întrebarea fetei. „Ascunde ceva“, hotărî Tomoe. Devenise foarte bănuitoare. „De ce evită întotdeauna subiectul ăsta?“ S-a oprit din mâncat ca să-l privească fix un timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
să tragă un glonte în gura aceea pisăloagă. Numai la gândul acesta criminal, Endō simțea parcă un regret cumplit, chinuitor. — Hei! îl strigă el pe Gaston în șoaptă. Hei, Gas! Gaston deschise ochii și privi în jur, buimac. Visa probabil. Clipi din ochi, se uita la Endō și apoi în jur. Mormăi ceva în franceză și apoi: — Oh, Endō-san, vă schimb imediat prosopul. Se îndreptă, panicat, spre chiuvetă. — Știi la ce mă gândeam? întrebă Endō, umezindu-și buzele febrile cu limba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Endō-san? — Ce importanță are? Dacă nu vrei să vii, întoarce-te. Ucigașul și-a dus mâna stângă la piept. Respira greu. Nu ți-am spus niciodată să vii după mine. Deoarece Gaston nu răspunse, el insistă: E adevărat, nu? Gaston clipi din ochi și-l privi pe Endō zâmbind. — Endō-san, nu mă placi? — Dacă nu te plac? Te detest din tot sufletul. Strâmbă din nas. Îmi vine să vărs când îți văd fața aia tâmpită. Nici unul nu a mai spus nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
inima slabă. Nu pot intra în apa asta rece. — Ajungi la o răcoare mult mai dură dacă nu faci ce-ți spun. Endō a băgat mâna în buzunar, zâmbind. Când a scos-o, ținea strâns pistolul negru. — Da, înțeleg. Kobayashi clipea din ochii lui de șobolan și se uită la asasin implorator. Vă rog, iertați-mă, înțelegeți-mă, Endō-san! Zău că sufăr de inimă. Gaston, care până atunci nu-și luase ochii de la cei doi, s-a așezat pe jos și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
n-are pic de decență, ha-ha-ha... Îmi dau seama că e un adevărat comando în jurul mortului, cu santinele și avantposturi, c-un sistem complex de semnalizare. - ’trăiți! mi-aruncă Grigore. S-a dus și domn’ Pârvulescu, săracu’... - S-a... - Da’, clipește cu înțeles și mustăcind, s-a ținut tare până la sfârșit... - A, și tu ești la curent cu toată tărășenia... - Da, m-a rugat doamna, văduva cu acte, să sun pe mobil imediat dac-o văd pe realizatoarea aia. Să n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
mă doară așa de tare. Dar Zagan se uită la mine, coboară mâna. - E doar o zgârietură, aschimodie... Am nevoie de cineva să-mi aducă niște găleți cu apă. Uite doi lei. Nu știu dacă mi se pare sau poate clipi din amândoi ochii. Miercuri Torn cam o treime din siropul de cătină în chiuveta de la bucătărie. E galben-vâscos, rămân sâmburi cleioși pe faianță. Las să curgă apa. - La cimitir! - La care? La „Eternitatea”? La „Sfântu’ Vasile”? Are dreptate, nu m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1987_a_3312]
-
toți idolii de până la el, umbla mereu cu câte un Nietzsche, un Burroughs sau un Arthur C. Clarke sub braț și, dacă-l Întrebai care era cântărețul lui preferat, răspundea pe loc: „Dylan, Lou Reed și Ryuichi Sakamoto“, fără a clipi măcar și fără să-i pese că cei trei mari artiști ar fi fost șocați să audă că sunt puși În aceeași oală. Orice om cu un oarecare simț estetic și-ar fi dat seama că nu era decât un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
peste picior pe canapeaua În stil de epocă din fața mea, fumând acea țigară franțuzească tare, cu atât eram mai convins că nu avea mai mult de douăzeci și ceva de ani. Avea ochii nu prea mari, alungiți la capete, și clipea des, cu un aer neglijent, probabil din cauza miopiei. Cu bărbia ei puțin alungită, cu obrajii rotunjiți În două curbe ușoare, expresia ei nu denota aroganță, ci mai degrabă distincție. De câte ori spunea câte ceva, de câte ori Își schimba poziția corpului, chipul ei Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
-mi ascultați povestea? spuse femeia, aplecându-se spre mine. Nu era Încă prea târziu. Mai puteam părăsi camera cerându-mi scuze, motivând că-mi era imposibil să mai rămân. Instinctul mă Îndemna să fug cât mai repede. Un buton roșu clipea semnalând „Pericol!“. Însă nu puteam face nici cea mai mică mișcare, extremitățile, amorțite parcă de cocaină și de ecstasy, Începuseră să-mi tremure, refuzând să mă asculte. Mi se uscase gâtul, așa că am luat o Înghițitură din paharul cu apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
prin momente grele și era cât pe ce să fiu implicată Într-un scandal politic. Însă toate acestea au reprezentat experiențe deosebite pe care altfel nu le-aș fi putut avea. Eram o fetiță neexperimentată și anii treceau cât ai clipi. Uneori participam la jocuri masochiste. Oare mă puteți Înțelege? Am trăit Într-un vis continuu, poate și din cauză că nu am Întâlnit un bărbat care să mă domine complet. Am Încercat și lucruri extreme, am avut și experiențe dure. Nu eram
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
ori te iubesc, pentru că nu aveam la Îndemână alte cuvinte. „Te iubesc“, „Și eu te iubesc“, „Te iubesc doar pe tine“, „Spune-mi că mă iubești doar pe mine“. Drogurile, banii, experiențele trăite până atunci ne-au propulsat cât ai clipi Într-o zonă roșie, ca un bolid de curse lansat la peste trei sute de kilometri pe oră de cum și-a pornit toate motoarele. O să vă dau un mic exemplu, altfel nu văd cum v-ați putea imagina ce vreau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
dăduse bărbatul. Mi-am dat seama abia când l-am luat de la nas. Prizasem fără ca măcar să-mi dau seama ce fac și m-au trecut fiori reci pe spate. O amorțeală plăcută Îmi urca În sânge, răspândindu-se cât ai clipi În tot corpul. Am uitat imediat teroarea care mă copleșise cu câteva secunde În urmă. Lumina care pătrundea pe fereastră cădea oblic pe fața asimetrică a chelneriței. Stătea aplecată peste o masă și debarasa paharele. Mi s-a făcut brusc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]