4,726 matches
-
durere poate fi comparată cu pierderea țării, fie chiar vremelnic? În acest caz, jalea nu e micșorată fiindcă este între toți, ci multiplicată cu a fiecăruia. Nu te mai gândești decât la umilința și la doliul național. Căderea Bucureștilor ne frământa, cum o spusese și Ionel, mai mult decât ideea că Florica putea fi arsă. Cine n-a trăit acele zile în București nu-și poate închipui prin ce zbuciumări treceam: ști rile cele mai contrazicătoare se succedau întruna: aci germanii
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
mă asigură de simțimintele ei, mărturisind că până acum ura de Brătieni o îndepărtase de mine. Îi povestii mamei această vizită ca să o mai înveselesc. Dânsa era într-o stare grozavă, nu mai avea nici un resort, se văita și se frământa întruna, nu mai mânca, nu dormea, slăbise. Își închipuia că de vom fi internate pe mâna acelor monștri, cum zicea, nu ne va mai revedea. Mă chinuia ideea să o las într-o astfel de stare și nu știam cum
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
Era și inconștientă cu nemțoaica ei, nu-și dădea seama că prezența acelei femei acolo, cu noi, era un scandal și o primejdie.]( Ediția a II-a, 1996, p. 84.) Când nu aveam câtăva vreme știri de la ai noștri, ne frământam grozav, era singura noastră mângâiere și legătură cu ei. D-na Rădulescu de la Pantelimon sosea atunci cu un pachet de scrisori, jurnale și știri mai mult sau mai puțin autentice. Astfel, se vorbea de demisia lui Ionel și venirea lui
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
l-au urmărit într-așa chip, încât cei mai mulți nu mai îndrăzneau să-i calce în casă, să-i vorbească la telefon. Era un spectacol dezgustător. La el nu mai întâlneai decât pe domnii Mareș, Mihai Antonescu și puțini alții. Se frământa ca un nenorocit spectator indignat și fatal pasiv la tot ce se petrecea în armată și trebuia să ne ducă la dezastru. Nu s-a sfiit s-o spună și să tragă consecințele pentru țară. Din mai 1940 mi-a
Din viaţa familiei Ion C. Brătianu: 1914–1919: cu o anexă de însemnări: 1870–1941 by Sabina Cantacuzino () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1379_a_2882]
-
din spălat, simt cum îmi picură apa de pe coate direct pe pantofi, o privesc lung pe Cezara, văd că e serioasă, îmi amintesc că în primăvară am citit pe un program de radio regulamentul concursului de scenarii, ideea m-a frămîntat vreo două luni, ca într-o seară să mă apuc de lucru. N-am spus nimănui de scenariu, Cezara n-are de unde ști, ca să facă acum o glumă. Deci, s-ar putea să fi luat premiul doi! Meriți o cinste
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ceva îmi amintește de Doamna Ana, și nu știu dacă pentru că, după aproape opt luni, mi-a hotărît brusc să nu ne mai vedem, sau pentru că-n mîinile ei nu mă simțeam decît o bucată de aluat, pe care-l frămînta cea mai desăvîrșită gospodină. Tamara, însă, a fost altceva; Bucureștiul mă trimisese aici, la Valea Brâdușelor, orașul de provincie tipic moldovenesc, dezvoltat odată cu înălțarea combinatului chimic ce-i poartă numele, "cu lecția învățată" am știut să fac din noaptea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
mă înscriu la altă facultate unde se-nvață cum se face norocul?! Ai cunoscut-o pe Livia. Are o meserie frumoasă, căutată. Căsătorește-te cu ea, Mihai. Începe și tu o viață de familie, tihnită, fără grijă. Îl privesc cum frămîntă țigara între degete, o aruncă în scrumieră, apoi își aprinde alta. Ioane, îi spun eu pe un ton calm, parcă nu ești fiul lui tat-tu. Tata! exclamă el, începînd să se plimbe furios prin încăpere. Ce-a făcut tata
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
viitorul meu echilibru necesar. Cu-atît mai mult, cu cît Nelu Arbore, Tamara și Graur, trei din trei părți, fără să se fi vorbit între ei, m-au sfătuit să fac același lucru: să mă căsătoresc cu Livia. Gîndul ăsta mă frămînta și pînă azi, dar abia acum e pe deplin înrădăcinat în mine, a devenit deja hotărîre. Iar Tamara, noaptea mea de Ajun, prin care mă plimb cu gîndul în ceasurile de insomnie, Tamara care n-a putut să-mi fie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Nimic deosebit. Acum, că sînt pe pămînt, mi-a trecut. Dar acolo... acolo sus... a fost groaznic... Scoate din buzunar pachetul cu țigări, îl rotește un timp în palmă, apoi trage din el o țigară pe care începe s-o frămînte între degete. Să vă conduc la dispensar, vreți? îl întreb. Nu-nu, mulțumesc! îmi răspunde. Mi-a trecut. A fost așa... o senzație de moment... Ce senzație?! V-a venit să vărsați? Da' ce-s eu, femeie gravidă? rîde Don Șef
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
întreb. Nu-nu, mulțumesc! îmi răspunde. Mi-a trecut. A fost așa... o senzație de moment... Ce senzație?! V-a venit să vărsați? Da' ce-s eu, femeie gravidă? rîde Don Șef. Bagă pachetul de țigări la loc în buzunar, mai frămîntă un timp țigara între degete, apoi scoate cutia cu chibrituri. Știți, dom' Vlădeanu, strînge din umeri Don Șef, cînd m-am apropiat de fereastră și mi-am dat seama la ce înălțime de pămînt mă aflu, m-a cuprins dintr-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
ca bucătăreasă... Unde să se ducă?! Soțul divorțase de ea între timp, îi luase copilul... A fost o femeie tare, a știut să se reechilibreze. E drept, a fost reabilitată, dar ea lipsise, totuși, atîția ani din societate... M-a frămîntat mult timp amintirea acelei femei. O revedeam stînd mîndră, cu privirea departe, spre mare, în timp ce bărbatul din fața ei, ocolindu-i privirea, încerca să o convingă de ceva anume. Apoi... palmele ei năprasnice abătute asupra mea..., boneta din pînză albă arsă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
vrea să-i fiu bolnavul ei de onoare..." Livia!... Parcă sună rece și departe numele ăsta. Cîte pagini am scris de cînd sînt împreună cu ea ?... N-am scris nimic; nici măcar nu m-am gîndit la scris... Dar nu asta mă frămîntă; sînt puține zile de cînd o cunosc pe Livia, abia de-am avut timp să mă dezmeticesc din beția începutului. Mă chinuie altceva acum: un gînd rău și aspru, ca vîntul de afară, a pătruns în mine și stă undeva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Rîzi, dar Brîndușa chiar mi-a cerut o declarație în care să spun cum te-ai purtat pe scări. Du-te și dă-i declarația! Declară exact ce-am spus și vei fi cu conștiința împăcată, dacă, din păcate, te frămîntă conștiința... Hm!... surîde trist Tamara. Credeam că, întîlnindu-te, ai să mă determini, ai să-mi dai putere să n-o fac, Mihai... Dar tu dimpotrivă!... Și-am s-o fac! zice ea hotărîtă, privindu-mă fix, am s-o fac
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
du-te, îi spun, privindu-l fix, ți se răcește mîncarea, deși mă îndoiesc că pentru asta a coborît soția ta... În locul meu ce-ai face? Sper să nu ajung în locul tău. Ies din bloc, lăsîndu-1 pe Ion locului, nehotărît, frămîntat de gînduri, sub privirea calmă a soției sale, în capul căreia se pune doar întrebarea: "Îl pierd, ori nu-l pierd?" Nici o tresărire în femeia asta: frumoasă, inexpresivă și rece ca o poză. Stă în picioare, lîngă cel care a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
clic, păr blond, lung, ondulat, o față albă, rotundă, privirile li se intersectează pentru câteva secunde, ba nu, mi s-a părut că mă privește, însă privirea ei a trecut prin mine, ca și cum nici nu aș exista, poate că este frământată de griji, poate chiar se crede domniță și a uitat că va trebui să predea costumul la garderobă și să plece către garsoaniera închiriată, poate că... Auzi vocea pictorului. Pictor fără Noroc, oare câți dintre pictorii lumii și-ar putea
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
mine și ei. Tac și eu. Mă îndrept spre camera mea cu pași ușori, să nu îi tulbur din nemișcarea lor stranie de statui care s-ar putea dez lănțui dintr-o clipă în alta. Nu am timp să mă frământ acum în legătură cu reacțiile disproporționate ale părinților mei. O să le treacă. Vreau să rămân singură, să-mi pun caseta cu Yes ( Fragile) și să mă vâr în pat. Să stau în pat cu ochii închiși, ascultând muzică, și să reconstitui în
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
un fel de solidaritate neașteptată. 6. Ce zi bizară am avut, Edo! Aseară, după întâlnirea din parc cu Bobo, m-a sunat Eduard și m-a invitat la el acasă azi la prânz, să-mi spună „ceva important“. M-am frământat toată noaptea. Ce putea fi acel „ceva important“? Ceva despre roman? Ceva despre el? Ceva despre mine? Sau despre Anda? Am vrut să te chem atunci, să-ți cer părerea, dar știam că tu nu-mi spui nimic. Tu mă
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
reacția tatălui său. Se simțea fericit când îl vedea zâm bind ușor, doar cu ochii. Bobo îl întreba despre munca lui la spital și domnul Scarlat îi povestea grav, alegându-și cu vintele, despre câte un caz interesant care îl frământa. Bobo se uita la el atent, prin pleoapele lui pe jumătate căzute, și simțea, dincolo de admirație, un soi de invidie lipsită de dușmănie la gândul că tatăl său se luptă deseori cu morile de vânt, dar nu se lasă. O
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
duse Înapoi la barcă, unde-l găsi pe Monetti citind din nou ziarul. Cu ani În urmă, un străin - nu-și amintea acum cine fusese - comentase despre Încetineala cu care citesc italienii. De-atunci Încolo, ori de câte ori observa pe cineva că frământă un singur ziar tot drumul de la Veneția la Milano, Brunetti se gândea la asta; Monetti avusese fără-ndoială timp berechet la dispoziție, dar părea să se afle Încă la primele pagini. Poate că plictiseala Îl forțase să Înceapă să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
un surtuc lung de-i ajungea la călcâi și care fără îndoială nu era al lui, schinjuia c-un arcuș ce rămăsese în câteva fire de păr și, cu degetele uscate, pișca niște coarde false care țîrliau nervos, iară împrejuru-i frământa pământul un ungur lung, cu picioarele goale băgate în papuci mari împluți cu paie. Oricât de neplăcut să fi fost spectaculul pentru simțul estetic al călătorului meu, el avu o influință salutară asupra eroului nostru care, trezit din fantaziile sale
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
ca o iarnă pustie, ca un vis fără înțeles. Între copiii aceia lipsiți, cari ascultă cu sete de pe băncile școalei graiul învățăturei, între aceia cărora studiul nu li-i o silă, ci chemare, destin, în capul și inima cărora se frământă câte puțin foc ceresc, sunt cu deosebire două clase - cu toate că amândouă au un punt în care nu diferesc: lipsa. {EminescuOpVII 188} Numai că la unii e voluntară, la alții e pentru că într-adevăr sunt lipsiți. Cei dendîi auresc până și
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
simt toți demonii în mine... îmi e ca și când [î ]n fiece picătură de sânge aș avea o scânteie de durere și voluptate... Toți ceilalți cum erau ei?... agresivi, dulci, complementatori, afectați, lăudăroși, înamorați... Acesta se lasă iubit... își lasă sufletul frământat de cugetările și îmbrățișările mele ca o bucată de ceară de-o vergină albeță... și rezistă... Cu atâta frăgezime și slăbiciune unește atâta intensivă putere de rezistență... floarea mea cea tânără... parcă mi-e milă să te smulg... Ah! sunt
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
vreun efort în luarea salariului, altminteri grăsuț, lună de lună. Liniștea care se lăsase a fost întreruptă de un oftat simultan al celor doi. Moșul dădu iarăși din cap, încuviințându-și parcă un răspuns interior dinaintea unei dileme care-l frământa: " Normal că are tupeu. N-ai văzut ce-l ține-n brațe rectoru'?" Cum să nu-l ție? Ha! Doar sunt amândoi pe felie, pe aceeași felie. Mai ales de când cu renovarea aia mare, amândoi sunt uite așa!", face Săvuleasca
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
servită, aceea că fiul său cel mic nu-i de găsit nicăieri. Cine-i ăla care să rămână indiferent și flegmatic la o asemenea veste? În niciun caz tatăl meu. Îl știu eu prea bine. S-ar îngrijora, s-ar frământa, și-ar face o mie de gânduri, alternându-le pe cele mai negre cu cele mai pline de speranță. La vârsta lui numai asta i-ar mai lipsi. Simțeam un acut sentiment de vinovăție, din ce în ce mai apăsător. Trebuia să acționez cât
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
Azi, toate acestea nu mai erau decât o amintire, una pe care cu greu și-ar fi dezgropat-o din memorie nea Vasile. Acum, numai la asta nu i-ar fi stat lui mintea. De vreo trei zile se tot frământa cum să dosească o mulțime de fierătanii, cadre metalice și alte minuni de același fel pe care ăștia de la universitate le casaseră. Ascunzători avea el, dar avea, de asemenea, și colegi de schimb. Unul cel puțin la fel de descurcăreț ca și
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]