4,492 matches
-
chiar, În asemenea momente, putea fi dezarmant de fermecător. Inima lui era ca o floare prinsă de un arac din bambus, așteptând În liniște să treacă furtuna. N-avea să se lase tulburat de dușmănie, și nici slugarnic nu era. — Maimuță, vezi că e un grajd gol acolo. Poți aștepta Înăuntru, unde prezența ta n-o să deranjeze pe nimeni, Îi spuse Nohachiro și plecă să-și vadă de treburi. La căderea serii, mirosul de mâncare Începu să iasă pe fereastra bucătăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
glas obosit: — Se-apropie zorile? Dispăru de la fereastră, deschise obloanele de ploaie ale verandei și privi luna care era În descreștere. — Cocoșul Încă n-a cântat, așa că mai e puțin până-n zori. — Negustorule de ace - ba nu, te vom numi Maimuța - de ce mături grădina În toiul nopții? — N-aveam ce face. Poate că ar fi o idee bună să tragi un pui de somn. — Am și dormit. După ce dorm un timp, nu știu de ce, nu mai pot sta locului. Sunt niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
gardă, Își dădeau toată silința și se Întorceau de pe câmpul de instrucție roșii la față de efort. Vestea că Hiyoshi fusese luat ca servitor se răspândi repede prin conac. Grăjdarii Îl tratau ca pe un Începător și-i dădeau ordine. — Hei, Maimuță! În fiecare dimineață de-acum Încolo, după ce ducem caii la păscut, să faci curat În grajduri. Bălegarul Îngroapă-l În desișul de bambuși. După ce termină de curățit bălegarul, un samurai mai vârstnic Îi spuse: Umple ulcioarele mari cu apă. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ai lui Yoshimoto, dar și el avea o bogăție incomparabil mai mare decât casele de samurai pe care Hiyoshi le cunoscuse În Kiyosu, Nagoya și Okazaki. Primea numeroși oaspeți și până și slugile păreau s-o ducă trai pe vătrai. — Maimuță! Nohachiro Îl căuta pe Hiyoshi În grădină. — Aici, sus. — Ce faci acolo? ridică Nohachiro privirea spre acoperiș. — Repar acoperișul. Nohachiro fu uimit. — Îți bați joc de tine, Într-o zi caniculară ca asta. Ce te-a apucat? — Până acum, vremea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aveau să rămână șase luni, bănuia, pe bună dreptate, că avea să fie pus la șmotru până i se va Învârti capul. Nu trecuseră decât patru, cinci zile, iar el deja era frecat ca unul dintre proprii lor servitori. — Hei, Maimuță! Rufăria mea s-a murdărit. Spal-o. — Maimuța Seniorului Matsushita! Fugi și cumpără-mi niște alifie. Nopțile de vară erau scurte, iar munca În plus Îi lua din timpul de somn, astfel că, Într-o zi, la amiază, adormi adânc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
dreptate, că avea să fie pus la șmotru până i se va Învârti capul. Nu trecuseră decât patru, cinci zile, iar el deja era frecat ca unul dintre proprii lor servitori. — Hei, Maimuță! Rufăria mea s-a murdărit. Spal-o. — Maimuța Seniorului Matsushita! Fugi și cumpără-mi niște alifie. Nopțile de vară erau scurte, iar munca În plus Îi lua din timpul de somn, astfel că, Într-o zi, la amiază, adormi adânc la umbra unui copac de paulownia. Stătea rezemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ce gîndea, Hiyoshi Înțelesese deja. „Agerimea lui Îi năucește pe oamenii din jur,“ cugetă Kahei. „E firesc să nască invidii și dușmănie.“ Cu un zâmbet amar, Îl Întrebă: — Pentru ce Îmi mulțumești? — Pentru că mă lăsați să plec. — Ai dreptate. Dar, Maimuță... Da, stăpâne? Dacă nu-ți ascunzi inteligența asta a ta, n-ai să reușești niciodată. — Știu. Dacă știi, de ce ai vorbit azi așa de nepoliticos, Înfuriind pe toată lumea? — Nu am experiență... După ce am spus-o, mi-am dat cu pumnii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ajuta. Acum Îți pot spune că cei care te dușmăneau și te invidiau, te acuzau de hoție sub cele mai mici pretexte. Dacă se pierdea un bold sau se rătăcea un cuțitaș ori o cutiuță, te arătau cu degetul zicând: „Maimuța e de vină.“ Nu mai sfârșeau cu vorbele lor pizmașe. Provoci ușor ura celorlalți. Ar trebui să Înțelegi asta. — Da, stăpâne. — Azi, n-am avut nici un motiv să te ajut. Vasalii mei aveau dreptate. De vreme ce am fost informat despre problema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
să vadă pe cineva de partea cealaltă a gardului plin de praf. Ieși pe verandă. — Cine ești? Dacă ai o treabă, intră pe poarta din față. — E Încuiată. Otowaka lungi gâtul să vadă mai bine și exclamă: — Ei, dar e Maimuța, fiul lui Yaemon, nu-i așa? — Da. — De ce nu ți-ai spus numele, În loc să gemi acolo ca o stafie? — Păi, poarta nu era deschisă, și, când m-am uitat prin spate, dormeați, spuse el umil. Apoi, ați Început să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
făcând pe prostul. Există o limită. Proștii au răbdare să fie tratați ca niște proști, Însă asta nu ți se aplică ție și greșelilor tale. Ascultă, e firesc ca mama ta să sufere, iar tatăl tău vitreg să se rușineze. Maimuță! De-acum Încolo, ce-ai să faci? Deși Îl certa pentru lipsa lui de perseverență, lui Otowaka Îi era milă de el. Fusese prieten apropiat cu Yaemon și știa prea bine că Chikuami se purtase urât cu copiii săi vitregi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aseară. — Aseară? — Te poți preface că nu Înțeleg, dar eu știu. Cred că te-ai dus la Nagoya. Nu zău? — Cred că ai fost să spionezi În castel, unde ai ascultat o convorbire secretă Între guvernator și Shibata Katsuie. — Taci, Maimuță! Fii atent ce vorbești! — Bine, atunci, spune-mi adevărul. Nu te ascunde de un prieten. O știu de mult, dar n-am spus nimic și te-am pândit. Ești ninja-ul Seniorului Nobunaga, nu-i așa? — Tokichiro, nu mă pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
expresie neobișnuită, ca și cum ar fi fost uimit că cineva fusese mai iute decât el. — Cine ești? Îl Întrebă. Scoțându-și coiful, soldatul se pregăti să Îngenuncheze. Nobunaga sărise deja În șa. — Nu e nevoie. Cine ești? — Purtătorul de sandale, Tokichiro. — Maimuța? se miră din nou Nobunaga. De ce purtătorul lui de sandale, care lucra În grădină, era primul care apărea gata pentru luptă? Avea un echipament simplu, dar nu-i lipseau platoșa, gambierele și casca. Aspectul de luptător al lui Tokichiro Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lăuntrice ale societății. Întrucât era Încă tânăr, dacă s-ar fi vădit un conducător capabil, dușmanii săi ar fi luat măsuri. * * * Cel dintâi dintre servitori, Fujii Mataemon, intră În fugă și-l strigă pe Tokichiro, care se odihnea În colibă: — Maimuță, vino degrabă. — Ce este? — Te cheamă! — Hmm? — Stăpânul a Întrebat, pe neașteptate, de tine și mi-a poruncit să te aduc. Ai făcut ceva? — Nimic. — Ei, oricum, hai mai repede, Îl zori Fujii, luând-o la fugă Într-o direcție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
inspecta magaziile, bucătăriile și depozitele de lemne și cărbuni. — L-am adus, se Închină Fujii, când stăpânul său trecu pe-alături. Nobunaga se opri. Aha, l-ai adus? Ochii se apropiară pe chipul lui Tokichiro, care aștepta mai În spate. — Maimuță, vino Încoace. — Stăpâne? — De azi Înainte, vei lucra la bucătărie. — Vă mulțumesc foarte mult, stăpâne. — Bucătăria nu e locul cel mai potrivit unde să te remarci În lupta cu lancea, dar, dincolo de gloria câmpului de luptă, e un punct important
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pentru incapabili. Până și ceilalți servitori din gospodărie și ajutoarele samurailor nu dădeau doi bani pe posturile din bucătării, iar, pentru samuraii mai tineri, ele nu prezentau nici o ocazie sau o perspectivă de avansare. Mataemon Îl Înțelegea și-l consola: — Maimuță, ți s-a dat o slujbă de mică importanță și presupun că ești nemulțumit. Dar, de vreme ce ți s-a mărit salariul, n-ar trebui să consideri că ai mai avansat un pas În lume? Ca purtător de sandale, deși e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pedeștri și a scutierilor, Încurajându-i să folosească lemne și cărbuni cât mai mulți, pe niște oameni care, până atunci, se străduiseră din răsputeri să-i economisească! — E tare mărinimos de data asta În noul post, nu? Poate că Domnul Maimuță a lăsat ca proaspăta avansare să i se urce la cap. Dar, dacă ne luăm după el, s-ar putea să-ncasăm o săpuneală de n-o s-o putem duce! Oricât de darnic era, vasalii știau singuri cît să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și chiar să exerseze izolarea Într-un castel sub asediu, astfel Încât puse la punct un regim fără nici o clipă de răgaz, de dimineața până seara. Aceste reguli, desigur, erau valabile și pentru el. Când era de față Tokichiro, se Înveselea. — Maimuță, cum mai merge treaba? — Bine! Rezultatelor se văd deja, dar Încă mai aveți de lucru. — Tot nu-i de-ajuns? — Ar mai fi multe. Mai lipsește ceva? — Modul de viață de la castel trebuie să le fie imprimat și orășenilor. — Hm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
trecută. — Am terminat treburile. Țineți-mi companie În seara aceasta, să vă destindeți și să vă distrați, insistă el. La un han local, le făcu cinste cu un banchet, amețindu-se și el puțin. * * * Tokichiro era fericit. Singur, dar fericit. — Maimuță, spuse Nobunaga, care continua uneori să-l numească astfel, ai făcut economii la bucătărie, de când te-am Însărcinat cu ea. Dar e o mare pagubă ca un om ca tine să rămână acolo. Te avansez la grajduri. Împreună cu noua slujbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
glasul său limpede și manierele alese pe care le Învățase ca paj al lui Nobunaga Îl făceau pe Tokichiro, care nu avea Încredere În propria sa Înfățișare, individos. La urma urmei, nu-i putea Împiedica pe oameni să-l numească Maimuță. Așadar, nimic nu detesta mai mult decât să audă spunându-se despre cineva că era „un om chipeș“. Iar Inuchiyo era, cu siguranță, un om chipeș. — Plănuiești să i-o dai pe Nene de soție? Fără intenție, ajunseseră discuția depășise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de pe estrada de lemn, cu o expresie și mai arogantă decât cea a stăpânului său. Când oameni ca Tokichiro veneau cu câte o cerere la Nobunaga, Inuchiyo asculta cu un zâmbet superior, care-i adâncea gropițele de la colțurile gurii. Iarăși Maimuța? Inuchiyo nici măcar nu trebuia s-o spună. Într-un fel, singurul său ochi te pătrundea până-n măduva oaselor. Tokichiro Îl găsea arogant și Încerca să aibă cît mai puțin de-a face cu el. În timp ce Tokichiro stătea de vorbă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În castel. Prin urmare, punctul slab al castelului e aprovizionarea cu apă. În caz de asediu, avem destulă cît să rezistăm În apărare...“ În timp ce bombănea astfel de unul singur, un om uriaș se apropie și Îl bătu pe umăr. — Domnule Maimuță. Ești de serviciu? Tokichiro ridică privirea spre chipul vorbitorului și, În același moment, găsi o soluție a problemei. Nu, e un moment potrivit, răspunse el cu sinceritate. Celălalt, desigur, era Maeda Inuchiyo. Nu avuseseră ocazia să stea de vorbă după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
desigur, era Maeda Inuchiyo. Nu avuseseră ocazia să stea de vorbă după ultima Întâlnire, iar faptul că Îl Întâlnea Întâmplător acum, În afara castelului, era de bun augur. Dar Înainte de a apuca să spună ceva, Inuchiyo i-o tăie scurt: — Domnule Maimuță, În castel ai spus ceva despre o chestiune delicată În legătură cu care voiai să stăm de vorbă. Întrucât sunt În timpul liber, te ascult. — Ei, ce voiam să spun e că... Privi În jur și șterse praful de pe un bolovan aflat lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
-o, Nene refuză s-o primească. — Bine, și atunci a cui soție va fi? Astfel provocat, Tokichiro Își arătă pieptul cu degetul, răspunzând: — A mea. Inuchiyo râse din nou, dar nu la fel de tare ca Înainte. — Mai Încetează cu glumele, Domnule Maimuță. Te-ai uitat vreodată În oglindă? — Mă faci mincinos? — De ce s-ar logodi Nene cu unul ca dumneata? Dacă e adevărat, ce vei face? — Dacă este, te-aș felicita. — Vrei să spui că n-ai nimic Împotrivă ca Nene și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Mă faci mincinos? — De ce s-ar logodi Nene cu unul ca dumneata? Dacă e adevărat, ce vei face? — Dacă este, te-aș felicita. — Vrei să spui că n-ai nimic Împotrivă ca Nene și cu mine să ne căsătorim? — Domnule Maimuță... — Da? — O să râdă lumea. Nu se poate face nimic când o relație se bazează pe iubire, chiar dacă oamenii râd de noi. — Chiar vorbești serios, nu-i așa? — Așa e. Când unei femei Îi displace bărbatul care o curtează, Îl evită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
zidul castelului. — Cine e omul de-acolo? Îl Întrebă Ukon pe un subaltern de-al său, care Întoarse capul să privească În direcția arătată. — Cred că e Domnul Kinoshita de la grajduri. — Cum? Kinoshita? A, da. ăla căruia toți Îi spun „Maimuță“. Data viitoare când mai trece pe-aici, cheamă-l Încoace, porunci. Subordonatul știa că stăpânul său era supărat fiindcă În fiecare zi, când se ducea la lucru, Tokichiro trecea pe lângă șantier fără să salute. Și nu numai atât, dar mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]