7,733 matches
-
B.-F. a semnat texte moderniste în revistele „75 H. P.”, „Punct”, „Puntea de fildeș”, „Integral” (1925-1928) - din a cărei redacție a făcut parte, alături de M. H. Maxy (director), Ion Călugăru, Ilarie Voronca -, „Contimporanul”, „unu”. Influențat de principiile avangardei privind revelația realului și a vieții moderne, explorate brut, neliteraturizat, va evolua spre condiția „super-reporterului” invocat de manifestele mișcării. Atracția spre jurnalism îl conduce în redacția marilor ziare de stânga, găsind la „Adevărul” un mentor în C. Mille. Vocația fiind descoperită, se
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285887_a_287216]
-
Oamenii observă cu timpul că nu sunt singuri pe pământ și că în jurul lor există o lume a obiectelor și o lume a ființelor. Feuerbach arată că și ,,obiectele mai depărtate de om, deoarece și întrucât îi sunt obiecte, constituie revelații ale ființei umane"175. Nu orice 176 ființă umană 177 și nu orice societate umană poate ajunge în situația de a fi parte a unui proces atât de spectaculos cum este acela al apariției și dezvoltării lumii moderne, a capitalismului
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
face parte din lume. Prin raționalitate, înțelegem asemenea lui Descartes, bunul simț comun, rațiunea, măsura, corectitudinea în aprecierea realității, date de legătura cu lumea și cu realitatea înconjurătoare. ,,Atât catolicismul, cât și ortodoxismul, deși se întemeiază pe păcatul originar al revelației, nu exclud din sânul lor formele logice, ci dimpotrivă recurg întotdeauna la ele, ca să exprime cu mijloace raționale tocmai ceea ce este mai irațional și mai insesizabil"240. Creștinismul nu admite și nu propovăduiește excesele religioase și misticismele care pot îndepărta
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
ale unei naturi bogate, care, dincolo de manieră rezervată, posedă sentimente profunde, o mare căldură sufletească, afecțiune. Dacă există și semne ale unui caracter meditativ adânc înrădăcinat, care uneori sugerează o perspectivă pesimista asupra vieții, trebuie să ne amintim că „citim revelațiile de sine ale unui om care s-a luptat permanent cu boala și ale cărui zile erau pline de tulburări și anxietăți venite din afara”{\cîte 22}. Sfanțul Vasile cel Mare a fost și un mare iubitor al frumuseții celei netrecătoare
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
biblioteca lui Bulgăran "adevărat laborator al diavolului". Orice creație stă sub fatalitatea perfectibilului și, cu atât mai mult, omul. Ladima, chiar dacă este un poet genial și dă dovadă de o moralitate absolută, își are plusurile și minusurile sale. E chiar revelația pe care o are Fred Vasilescu în ultimele fraze ale jurnalului său: "George Demetru Ladima intră cumva și el în vreuna dintre aceste categorii de ființe, aparent desăvârșite, notate însă prin vreun minus, sau prin vreun adaos, care face viața
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
e de-a dreptul cataleptică: "Sinești: Prea marea lui inteligență îl paraliza"64. Gelu Ruscanu însuși constată că etica pe care o proclamă este supradimensionată, realitățile sociale nu o pot cuprinde. Tablele de legi ale lui Moise, emanate dintr-o revelație divină, sunt și ele prea drastice, trebuie inventată o altă morală, conformă cu firea umană. Concluzia eroului nu contrazice aluzia noastră la acel Creator imperfect: "Gelu: Toată drama este că morala pe care o proclamăm nu e pe măsura noastră
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
de Liviu Petrescu în Realitate și romanesc. În evoluția personalității lui Camil Petrescu se ivește o fascinantă conjuncție între preocupările sale erudite și temperamentul vulcanic, în care pasiunea și sensibilitatea își au un rol bine stabilit. Dialectica aceasta tulburătoare prin revelațiile și deschiderile interpretative ce ni le oferă amintește de încântătorul articol al lui N. Steinhardt despre Luceafărul, în care eseistul propune cu succes o reabilitare a Cătălinei. Redăm un fragment, nu doar pentru eleganța, deopotrivă stilistică și ideatică a eseului
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
mai înțelept și mai lucid, călăuzindu-te spre cunoașterea intimă a unor adevăruri. La acest tip de gnoză, situat în vecinătatea tanatosului, ajunge și Fred Vasilescu. Deslușind tainele morții lui Ladima, se cunoaște mai bine pe sine defulând această tulburătoare revelație în meandrele jurnalului său. Tipul acesta de cunoaștere substanțială îl frământă și pe Unamuno când comentează accesele de melancolie (aparent) nejustificate ale lui don Quijote. În fine, o ultimă observație: "duelgii" lui Camil Petrescu se feresc să lupte cu cei
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
de a-l lămuri definitiv și, din acest moment, furia sa se eliberează de orice îndoieli, culminând cu masacrul din final. Uciderea lui Gonzago, inclusă în textul piesei, conferă operei, în întregul ei, "un interes substanțial", adică moment de absolută revelație a adevărului, urmat de hotărârea irevocabilă de a acționa. Un alt motiv al nehotărârii protagonistului este chiar conștiința sa, măcinată de imagini și verdicte contradictorii în privința celor vinovați. Voința și, implicit, dorința de a trece la fapta vindicativă nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
fi "...ocnaș al vieții". Cvasi-identic apare caracterizat și fostul rege, de însuși fiul său: "Așa, sobol bătrân! Zi, robotești/ Atât de iute sub pământ? Grozav ocnaș!"215 Ladima și regele ucis ne apar într-o dublă situație tragică. Ei au revelația că moartea îi răpune mai înainte ca destinul lor să fie împlinit; tatăl îl avertizează pe Hamlet că a fost "Trimis cu catastiful ne-ncheiat", după cum personajul lui Camil, mult apreciat ca autor de versuri, nu reușește până la gestul fatal să
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
deține germenele formei adecvate a garanta dăinuirea, persistența Operei în timp. Romanul probează, într-adevăr, efortul de a multiplica adausurile, perspectivele, stilurile, într-un cuvânt o natură metamorfică, în care fiecare termen, etimon, erou este apt de a ajuta la "revelația" unei noi dimensiuni semantice și a unei alte lumi narative. Textul propriu-zis, ca element al sacrului, oferă creatorului unul din punctele de sprijin pentru hors d'œuvre/notă de subsol/paratext, asigurând perenitatea operei. Construcția hiperbatică sugerează și o structură
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
ca în demersul autoarei deja menționate, deși, într-adevăr, în paginile teoretizante (Teze și antiteze, ediția citată, p. 177), Camil Petrescu, asemeni oricărui dramaturg, este preocupat de definirea caracterului, a personajelor de dramă, care nu țin cont însă de "jocul revelațiilor în conștiință", ci reprezintă "o forță unitară neinfluențabilă" ( cf. pp. 54-55) 395 Cf. W. Schmid, Der Textaufbau in den Erzählungen Dostoevkijs, Fink Verlag, München, 1973 396 Cf. G. Genette, Figures III, Seuil, Paris, 1972, pp. 265-267 397 Cf. V. I.
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
cât este mai valoroasă, cu atât pare să fie mai greu accesibilă contemporanilor. Statutul cu totul deosebit al creatorului a impresionat opinia culturală de la începuturile manifestării sale. Impresionabilitatea nu a generat, însă, cu toată intensitatea sa, clarificări, concepte acceptate unitar, revelații universale. Mult timp, toate tentativele de definire s-au dovedit pline de carențe, ceea ce a dus la o acceptare unanimă a naturii cu totul deosebite a creativității, a considerării sale ca neaparținând acestei lumi, a punerii sale în relație cu
Creativitatea artistică la copilul cu dizabilități by Cleopatra Ravaru () [Corola-publishinghouse/Science/688_a_1327]
-
1981; Meteorologia lecturii, București, 1982; A treia dimensiune, București, 1984; G. Bacovia, Pitești, 1999; Catalogul mișcărilor mele zilnice. Jurnal. 1946-1951. 1954-1956, București, 1999; Corespondență. Sinuciderea din Grădina Botanică, îngr. Marta Petreu și Ana Cornea, pref. Marta Petreu, Cluj-Napoca, 2000; Locul revelației, îngr. Adela Petrescu, pref. Gheorghe Crăciun, Pitești, 2000; Prizonier al provizoratului. Jurnal. 1957-1970, îngr. Ruxandra Mihăilă, Pitești, 2002. Traduceri: Vitalino Brancati, Anii pierduți, București, 1967. Repere bibliografice: Dana Dumitriu, „Matei Iliescu”, RL, 1970, 10; Dimisianu, Prozatori, 183-187; Stănescu, Cronici, 170-175
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288790_a_290119]
-
Russo, București, 1995; Exercices d’admiration, Paris, 1986; ed. (Exerciții de admirație), tr. Emanoil Marcu, București, 1993; Aveux et anathèmes, Paris, 1987; ed. (Mărturisiri și anateme), tr. Emanoil Marcu, București, 1994; Eseuri, tr., îngr. și pref. Modest Morariu, București, 1988; Revelațiile durerii, îngr. Mariana Vartic și Aurel Sasu, pref. Dan C. Mihăilescu, Cluj-Napoca, 1990; L’Ami lointain: Paris-Bucarest, București, 1991; Singurătate și destin, îngr. Marin Diaconu, București, 1991; Antropologie filosofică, îngr. și pref. C. Barbu, Craiova, 1991; Îndreptar pătimaș, București, 1993
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286266_a_287595]
-
fatalitate, impostor prin damnare, probabil că suferea de strabism. Dacă nu șchiopăta, dacă nu suferea de strabism, atunci va fi fost la mijloc numai o greșeală a naturii. Numai că, în legătură cu ipostazierile acestea ale adevărului în originar, Cioran are o revelație, sinonimă unei dezamăgiri. La un moment dat, suntem pe la începutul lui noiembrie 1970, notează: „Lumea primitivă este o lume a panicii. Viziunea mea despre trecut e falsă: cu cât te apropii de origini, cu atât e mai adâncă spaima” (III
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Or, ce prilej mai bun pentru întemeierea sinelui decât sentimentul că propria identitate ține de iluzie, că el Ă asemenea lumii Ă nu-i mai mult decât o aparență? Cauză a angoasei, această conștiință a inconsistenței face posibil saltul spre revelația sensului care se ascunde în neant. Dar, până la sens, spaima. La un moment dat, Cioran notează: „Să percepi partea de irealitate din orice, semn sigur că înaintezi spre adevăr...” (I, 12). Apoi, la distanța numai câtorva rânduri: „Acum câteva zile
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nimic, desigur; dar noi înșine nu putem fi nimic pentru noi; nu ne putem include în nimicnicia universală. Eul supraviețuiește propriilor sale certitudini, eul se încăpățânează” (I, 361). Poate că scepticismul iluminat al lui Cioran s-a născut tocmai din revelația propriei absențe Ă experiență a unui Narcis agonic și alienat: „Tot ce cred despre lucruri se rezumă în această formulă a unui reprezentant al budismului tibetan: «Lumea există, dar nu este reală»” (I, 332). De aici până la proiectarea exultantă în
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
fără nici o legătură cu mine. E ceea ce psihiatrii numesc înstrăinare de sine. Până și propria-mi figură, adesea, ca s-o identific, trebuie să fac un efort, un efort de acomodare a privirii, penibil și umilitor. Buimac, perplex, scârbit în fața revelației de a fi eu însumi” (I, 52). Străin (nici un nume, spune Cioran, nu i se potrivește și nu-l încântă mai mult), privește la oamenii din jur de parcă și-ar aminti „un coșmar avut în altă viață” (I, 78). „Nu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nici de un exercițiu de acrobație lexicală: esența lui este aceea a unei absențe care poartă chipul contradictoriului. Dacă la un moment dat nu se mai recunoaște, dacă trăiește sentimentul înstrăinării de sine, atunci iată-l „buimac, perplex, scârbit în fața revelației de a fi eu însumi” (I, 52), acel eu însumi care e absența însăși. În fine, cum știm, vitalistul Ă care credea că ar fi putut întemeia religii și care își impusese să facă istoria în locul neamului căruia îi aparținea
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Cioran mărturisește într-un loc că fericirea pentru el este să umble la țară și să privească: „atât, să mă istovesc în percepția pură” (I, 360). Or, o astfel de istovire înseamnă și „indiferența față de mântuire” (II, 176), a cărei revelație o are contemplând un munte. Rupt de lume, postura aceasta ar vrea Cioran să o întruchipeze; ea i-ar da senzația că nu mai este un exclus, că nu mai trăiește în afara paradisului. Pur și simplu, ar fi dincolo de ruptura
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
a mă topi în ea. Aceasta mi-a fost Coborârea în elemente” (I, 144). Până și plictisul poate fi pentru Cioran prilejul întoarcerii în originar și al trăirii extazului. Vorbind despre prima criză de plictis din copilărie, când a avut revelația „dublei naturi a plictisului”, Cioran mărturisește: „Am simțit deodată prezența nimicului în sângele meu, în oasele mele, în respirația mea și în tot ce mă înconjura, eram vid ca obiectele. Nu mai era nici cer, nici pământ, doar o nesfârșită
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
o nesfârșită întindere de timp, de timp mumificat” (III, 133). În acest context, pentru Cioran vid înseamnă ființă, adică extaz. Fie el și extaz al neantului. În plus, abia prin intuiția aceasta, a nimicului cu care se identifică, Cioran are revelația propriului sine: „Fără plictis n-aș fi avut identitate. Prin el, și din cauza lui, mi-a fost dat să mă cunosc. Dacă nu l-aș fi cunoscut niciodată, m-aș ignora total, n-aș ști cine sunt. Plictisul e întâlnire
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nu l-aș fi cunoscut niciodată, m-aș ignora total, n-aș ști cine sunt. Plictisul e întâlnire cu sine Ă prima percepere a nulității sinelui” (idem). Așadar, fugind de lume Ă deși, tainic, în căutarea ei Ă, având, deopotrivă, revelația vidului ca extaz, Cioran caută soluții pentru depășirea nihilismului și a golului, căci ieșirea din individuție și topirea în absolut sunt posibile. Iată-l pe Cioran constatând cu uimire: „Să ai subit, sub efectul unei ciudate dezagregări a memoriei, percepția
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
nu se datorează, așa cum, înșelându-se, credea, locurilor, sau celorlalți. Este ceea ce Cioran notează și în caiete. Cauza pentru care are nevoie de această topire în originar nu stă în ceilalți, ci în sine. Așa cum, fără un motiv anume, are revelația fericirii, tot astfel trăiește clipele de anxietate. Iată: „Toată dimineața, senzație de bucurie, de fericire chiar. Umorile noastre, și nimic altceva, determină viziunea noastră despre lume. Asupra acestor umori însă n-avem nici o putere” (I, 337). De vină este, cum
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]