2,599 matches
-
asimileze în secolele care au urmat. Astfel, la începutul secolului al XIV-lea, a început un proces de asimilare a căpeteniilor satelor românești emancipate. După trecerea la catolicism, locuitorii acestor sate au devenit membri ai nobilimii maghiare de rînd. Majoritatea covîrșitoare a românilor au fost transformați în șerbi, dar au supraviețuit, totuși. Istoricul și profesorul ceh Susta a afirmat că românii sînt cei mai orientali latini, iar cehii cei mai occidentali slavi 209. O asemenea postură precară i-a învățat atît
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
mult de 25 de ani, de cînd am început să lucrez la istoria naționalismului românesc și a Mișcării Legionare. Avînd numeroase legături cu colonia românească de la München (unde locuia Traian Boeru), am auzit vorbindu-se foarte mult despre el, majoritatea covîrșitoare a părerilor fiind negative. Asasinarea lui Nicolae Iorga și a lui Virgil Madgearu a fost una dintre cele mai notorii acțiuni ale Legiunii, condamnată de români cu convingeri politice extrem de diverse. Chiar și legionarii au condamnat aceste asasinate. După ce am
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
a pierdut nimic din complexitatea etnică, În ciuda sângeroaselor lupte intercomunitare din timpul războiului. România avea Încă o importantă minoritate maghiară În Transilvania și nenumărați rromi (de ordinul milioanelor). Dar Polonia trecuse de la 68% polonezi În 1938 la o majoritate poloneză covârșitoare În 1946. Germania era aproape toată germană (dacă nu luăm În calcul refugiații străini și persoanele strămutate). Populația Cehoslovaciei, care Înainte de München cuprindea 22% germani, 5% maghiari, 3% ucraineni carpatici și 1,5% evrei, era acum aproape exclusiv cehă și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
avut loc lovitura de stat comunistă din februarie 1948 au primit pe loc acest statut). Astfel au scăpat de repatriere mai bine de 1.500.000 de polonezi, unguri, bulgari, români, iugoslavi, sovietici și evrei. Alături de baltici, ei formau majoritatea covârșitoare a persoanelor strămutate În Italia și În zonele germane și austriece ocupate de aliații vestici. În 1951, Convenția Europeană a Drepturilor Omului a consacrat protecția la care aveau dreptul străinii refugiați, punându-i În sfârșit la adăpost de Întoarcerea forțată
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Greaua moștenire a trecutului apăsa Încă asupra țărănimii europene. Numai În Anglia, țările de Jos, În Danemarca, În ținuturile din Alpi și parțial În Franța se putea vorbi despre o pătură prosperă de fermieri independenți. Populația predominat rurală a Europei trăia, În covârșitoarea ei majoritate, În condiții extreme de sărăcie. Unul dintre motive e faptul că vaste suprafețe de teren arabil, În special pășuni, erau controlate de un număr relativ redus de latifundiari de multe ori absenți și care se opuneau adesea violent
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nevoile și scopurile În ultimă instanță incompatibile ale diverselor părți interesate. Datorită agresiunii germane, Statele Unite erau acum, pentru prima oară, o forță În Europa. Era limpede, chiar și pentru cei fascinați de izbânzile Armatei Roșii, că americanii aveau o putere covârșitoare. Produsul național brut american se dublase În timpul războiului și, În primăvara anului 1945, America se putea lăuda cu jumătate din capacitatea de producție mondială, cel mai mare surplus alimentar și, practic, toate rezervele financiare internaționale. Statele Unite Înrolaseră pentru lupta cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
târziu apă la moară sovieticilor pentru simplul motiv că venise vremea să fie Înlăturat. Inculpații din procesele publice erau toți comuniști. Alți membri de partid au fost epurați fără judecată publică și fără nici un fel de procedură judiciară. Dar majoritatea covârșitoare a victimelor lui Stalin, În Uniunea Sovietică și În statele-satelit, nu erau, desigur, comuniști. În Cehoslovacia, Între 1948 și 1954, comuniștii reprezentau doar a zecea parte din numărul celor condamnați la Închisoare sau muncă forțată și a douăzecea parte din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
al lui Pietro Nenni și, nu În ultimul rând, de imensa popularitate a unui lider subtil și Înțelept ca Palmiro Togliatti. Din toate aceste motive, viața intelectuală În Italia postbelică era extrem de politizată și indisociabil legată de problema comunismului. Majoritatea covârșitoare a tinerilor intelectuali italieni, chiar și unii dintre cei mai fervenți simpatizanți ai fascismului, se formaseră În umbra lui Benedetto Croce. Amestecul crocean de idealism hegelian În filosofie și liberalism de secol al XIX-lea În politică funcționase ca reper
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Anumite grupuri din societatea austriacă au fost inevitabil excluse - micii comercianți, meșteșugarii, fermierii izolați, oricine se plasa, prin profesie sau opinie politică, În afara rețelei de poziții și beneficii alocate. Iar În zonele În care una dintre tabere avea un avantaj covârșitor, regula proporțională ceda locul unui monopol partinic al posturilor și favorurilor. Dar imperativul armoniei triumfa de obicei asupra interesului local. Așa cum neutralitatea de dată recentă a Austriei a fost adoptată cu entuziasm ca emblemă națională, Înlocuind amintirea neplăcută a identităților
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ele era influența Bisericii Catolice În Germania de Vest postbelică: cum regiunile predominant protestante (Brandenburg, Prusia și Saxonia) se aflau acum În mâinile comuniștilor, catolicii reprezentau mai mult de jumătate din populația vest-germană. În Bavaria, unde conservatorii catolici formau majoritatea covârșitoare a electoratului, Uniunea Creștin-Socială (UCS) avea o impresionantă bază de putere locală, pe care a folosit-o ca să-și adjudece un loc permanent ca partener minoritar În guvernele de coaliție ale lui Adenauer. Adenauer Însuși era suficient de vârstnic ca să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de suferințele din război. Mulți foști coloniști și prietenii lor alimentau așa-zisul „mit al bunei guvernări”, blamând stânga pentru eșecul Olandei de a-și restabili autoritatea colonială după episodul ocupației japoneze. Pe de altă parte, cei mobilizați (adică majoritatea covârșitoare a soldaților) erau pur și simplu bucuroși să se vadă teferi acasă după un război colonial de care nimeni nu era mândru, În care succesul militar, după părerea multora, fusese stingherit de insistențele ONU asupra unui transfer negociat de putere
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Încorporată În „patria-mamă” și cu o veche comunitate de coloniști care erau mai atașați de inima imperiului decât majoritatea metropolitană. Ideea că Algeria ar putea deveni Într-o bună zi independentă (și, prin urmare, condusă de arabi, dată fiind majoritatea covârșitoare a arabilor și berberilor) era de neconceput pentru minoritatea europeană din acest teritoriu. Prin urmare, politicienii francezi au evitat mult timp să se gândească la acest subiect. Nici un guvern francez, cu excepția Frontului Popular al lui Léon Blum În 1936, nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să-l descurajeze pe de Gaulle, care a denunțat pe postul național de radio „proclamația militară a câtorva generali În retragere”. Principalele victime ale puciului au fost moralul și imaginea internațională (ce mai rămăsese din ea) ale Armatei Franceze. Majoritatea covârșitoare a francezilor, dintre care mulți aveau fii Înrolați În Algeria, au tras concluzia că independența Algeriei era nu doar inevitabilă, ci chiar de dorit - și asta, pentru binele Franței, cât mai repede cu putință 8. De Gaulle, realist ca Întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un acord și, pe 19 martie, după aproape opt ani de luptă neîntreruptă, FLN a declarat Încetarea focului. Conform acordului de la Evian, de Gaulle a convocat un referendum duminică 1 iulie, la care poporul francez a votat Într-o proporție covârșitoare pentru eliberarea de cătușa algeriană. Două zile mai târziu, Algeria era stat independent. Tragedia algeriană nu s-a sfârșit Însă aici. OAS se dezvoltase Într-o organizație clandestină puternică, dedicată la Început păstrării Algeriei franceze și apoi, după ce nu reușise
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
opt În forța de muncă națională. În Franța, cele 2,3 milioane de lucrători străini Înregistrați În acel an reprezentau 11% din populația activă. O mare parte erau femei angajate ca bucătărese, femei de serviciu, portărese și bone - În majoritate covârșitoare de origine portugheză. Cei mai mulți migranți nu aveau drept de ședere permanentă, așa Încât nu au fost incluși În acordurile semnate de sindicate și patronate, care ofereau siguranță, asistență socială și pensie pentru angajații autohtoni. Astfel, ei reprezentau pentru antreprenor și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mondial. De departe, cele mai mari cheltuieli din bugetul unei familii tradiționale erau hrana și Îmbrăcămintea: Împreună cu locuința, ele absorbeau mai tot venitul unei familii. Cei mai mulți oameni nu făceau cumpărături și nu „consumau” În sensul modern; ei subzistau. Pentru majoritatea covârșitoare a populației europene, până la mijlocul secolului XX, „venitul disponibil” era o contradicție În termeni. Nu mai devreme de 1950, o gospodărie obișnuită occidentală cheltuia mai mult de jumătate din venituri pe necesități: hrană, băutură și tutun (sic). În Europa mediteraneană
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ori În numai două decenii: În 1970, posesorii unei diplome de bacalaureat reprezentau 20% din segmentul lor de vârstă. Aceste transformări În educație au avut implicații explozive. Până atunci, linia de demarcație culturală din cele mai multe țări europene separa o majoritate covârșitoare, care făcuse atâta școală cât să scrie, să citească, să facă socoteli și să precizeze datele istorice importante, de acea minoritate privilegiată care frecventase cursuri până la 17-18 ani, primise valoroasa diplomă liceală și intrase În serviciu sau continuase pregătirea profesională
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sancțiuni la discreție. Din această perspectivă, administrația, sindicatele și alte organizații profesionale din școli și universități - la fel ca și cele din fabrici și uzine - aveau un interes „obiectiv” să mențină situația existentă. Faptul că populația studențească provenea În proporții covârșitoare din clasa de mijloc urbană nu contrazicea acest argument: ca producători și consumatori de cunoaștere, ei reprezentau (În proprii lor ochi) o amenințare la adresa puterii chiar mai mare decât forțele tradiționale ale proletariatului. În gândirea Noii Stângi, importantă era nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un atentat Împotriva prim-ministrului britanic. Chiar să fi vrut să părăsească Irlanda de Nord (cum doreau poate mulți alegători din restul Regatului Unit), autoritățile britanice nu puteau. După cum a arătat un referendum din martie 1973, confirmat ulterior de alte sondaje, majoritatea covârșitoare a locuitorilor din Ulster doreau să mențină legăturile cu Marea Britanie 9. Campania IRA nu a unit Irlanda. Nu i-a scos pe britanici din Ulster. Nici nu a destabilizat politica britanică, deși asasinarea unor politicieni și figuri publice (În special
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
opoziției interne din Polonia sau chiar din Cehoslovacia. Uniunea Sovietică s-a retras din Asociația Mondială de Psihiatrie abia În 1983, după ce aceasta - cu o rușinoasă Întârziere - a Început să-i critice abuzurile. Dar, cu sau fără sprijin extern, majoritatea covârșitoare a intelighenției sovietice nu a urmat niciodată exemplul pe care Îl dădea, oricât de timid, restul Europei de Est. Deși nimeni nu o amintea, frica indusă de teroarea stalinistă atârna ca un giulgiu peste peisajul moral chiar și după trei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și morală. Cum au Înțeles prea bine comuniștii polonezi, noua poziție a Bisericii Catolice - de la compromis la rezistență - putea avea un efect destabilizator pe plan local, periclitând monopolul partidului asupra autorității. Pe de o parte fiindcă polonezii erau, În proporție covârșitoare, catolici fervenți; pe de altă parte, din cauza personalității lui Ioan Paul al II-lea. Dar nu puteau face mai nimic - să-i interzici papei să vină sau să cuvânteze În Polonia nu ar fi făcut decât să-i amplifice succesul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
n-a făcut nimic pentru a Împiedica tulburările de la Târgu-Mureș de pe 19 martie, unde opt oameni au fost uciși și trei sute răniți În atacuri coordonate asupra minorității maghiare locale. Mai mult, după ce Frontul Salvării Naționale a câștigat cu o majoritate covârșitoare alegerile din mai 1990 (la care promisese inițial că nu va participa) și el Însuși a devenit În mod oficial președintele țării, Iliescu nu s-a sfiit În iunie să aducă minerii la București pentru a-i snopi În bătaie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
deplasat la Tallinn pentru a semna un acord de recunoaștere reciprocă a „suveranității” Între Rusia și republicile baltice, peste capul autorităților sovietice. În martie 1991, referendumurile din Letonia și Estonia au confirmat că și acolo electorii preferau, Într-o proporție covârșitoare, independența totală. Gorbaciov, care trecuse cu inima Îndoită la pedepsirea republicilor recalcitrante, a revenit acum la poziția sa inițială, căutând În zadar un modus vivendi. Dar președintele sovietic era acum atacat din ambele părți. Faptul că ezita să-i zdrobească
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
străinii au contribuit Într-adevăr În mod decisiv la tragedia țării, deși cel mai mult prin tolerarea iresponsabilă a crimelor locale. Dar sfârșitul Iugoslaviei - asemănător cu descompunerea altor state foste comuniste - a fost opera oamenilor, nu a destinului. Iar responsabilitatea covârșitoare pentru tragedia iugoslavă trebuie căutată nu la Bonn sau În alte capitale străine, ci printre politicienii din Belgrad. Când a murit Iosip Broz Tito, În 1980, la vârsta de 87 de ani, Iugoslavia pe care el o asamblase În 1945
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Iugoslavie unită și democratică”. Dar, În acel moment, o Iugoslavie „unită și democratică” era deja un oximoron. La cinci zile după declarația lui Baker, atât Slovenia, cât și Croația și-au securizat frontierele și au inițiat unilateral secesiunea, cu sprijinul covârșitor al populației și aprobarea tacită a unor importanți lideri europeni. În replică, armata federală s-a apropiat de noua graniță slovenă. Războiul iugoslav era pe cale să Înceapă. Sau, mai bine zis, războaiele iugoslave, fiindcă au fost cinci. Atacul iugoslav asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]