4,492 matches
-
diferență incomparabilă. Ukon era fiul lui Yamabuchi Samanosuke, guvernatorul Castelului Narumi, prin urmare, fiu de vasal al clanului Oda. Îi era mult superior omului care stătea În fața lui, Într-o haină albastră, veche. Ce Îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Asta nu-i stătea deloc În fire. Toți Îl numeau „Maimuță“, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla nu-l deranja, În general. Azi, Însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Ukon era fiul lui Yamabuchi Samanosuke, guvernatorul Castelului Narumi, prin urmare, fiu de vasal al clanului Oda. Îi era mult superior omului care stătea În fața lui, Într-o haină albastră, veche. Ce Îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Asta nu-i stătea deloc În fire. Toți Îl numeau „Maimuță“, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla nu-l deranja, În general. Azi, Însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Oda. Îi era mult superior omului care stătea În fața lui, Într-o haină albastră, veche. Ce Îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Asta nu-i stătea deloc În fire. Toți Îl numeau „Maimuță“, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla nu-l deranja, În general. Azi, Însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă Îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Asta nu-i stătea deloc În fire. Toți Îl numeau „Maimuță“, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla nu-l deranja, În general. Azi, Însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă Îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci la fel ți-am spus și eu. Sunt adesea plecat la Castelul Narumi, așa că nu-ți țin minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În fire. Toți Îl numeau „Maimuță“, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla nu-l deranja, În general. Azi, Însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă Îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci la fel ți-am spus și eu. Sunt adesea plecat la Castelul Narumi, așa că nu-ți țin minte numele. Fac rău că-ți spun la fel ca și ceilalți? — Da. Există oameni cărora li se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Împreună cu Nobunaga, În grădină mai erau patru sau cinci vasali, inclusiv Shibata Katsuie și Maeda Inuchiyo. Îmbrăcat cu haina albastră, Tokichiro se apropie grăbit, oprindu-se la peste douăzeci de metri de Nobunaga, unde se prosternă la pământ. — Vino-aici, Maimuță, ordonă Nobunaga. Inuchiyo Îi pregăti imediat un scăunel. — Hai, mai aproape. — Da, stăpâne. — Maimuță? Am auzit că aseară ai aruncat niște vorbe destul de grele la șantierul de reconstrucție a zidurilor exterioare. — Ați și aflat, stăpâne? Nobunaga Își se străduiau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Maeda Inuchiyo. Îmbrăcat cu haina albastră, Tokichiro se apropie grăbit, oprindu-se la peste douăzeci de metri de Nobunaga, unde se prosternă la pământ. — Vino-aici, Maimuță, ordonă Nobunaga. Inuchiyo Îi pregăti imediat un scăunel. — Hai, mai aproape. — Da, stăpâne. — Maimuță? Am auzit că aseară ai aruncat niște vorbe destul de grele la șantierul de reconstrucție a zidurilor exterioare. — Ați și aflat, stăpâne? Nobunaga Își se străduiau să zâmbească. Tokichiro nu părea omul care să fi rostit acele cuvinte grele; acum, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nu-i va Încuraja relele apucături? Ceea ce am spus era corect, iar munca lui, În ceea ce privește a vă sluji corect, nu prea poate fi numită conștiincioasă. Până și acea mică reparație a durat aporape peste douăzeci de zile și, mai mult... — Maimuță, ai de gând să-mi ții și mie marele tău discurs? Ți-am auzit deja predica. Credeam că spun doar ceea ce vede toată lumea, cu siguranță, nu mă jucam cu vorbele. Dacă e așa, de câte zile ar fi nevoie ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
face? Din tonul său Înțelegător reieșea clar că nu dorea ca Tokichiro să fie silit să comită seppuku, dacă nu reușea. Stând puțin mai drept, Tokichiro răspunse cu convingere: — Voi reuși negreșit. Totuși, Nobunaga Îi ceru să se mai gândească. — Maimuță, gura e pricina celor mai multe dezastre. Nu te Încăpățâna Într-o problemă atât de măruntă. — Voi avea zidurile gata pentru inspecția dumneavoastră În trei zile, repetă Tokichiro și se retrase. În ziua aceea, reveni acasă mai devreme ca de obicei. — Gonzo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
simți, pentru prima oară, din toată inima ușurat. Am reușit! izbucni el, pe negândite. Totuși, n-avea de gând să rateze acea ocazie; se amestecă printre ceilalți, lucrând În noroi, trudind ca un nebun, următoarele trei nopți și două zile. Maimuță! Îl striga cineva. Văzu că era Inuchiyo, care arăta neobișnuit de agitat. — Inuchiyo. — Am venit să-mi iau rămas bun. — Cum? — Am fost exilat. — De ce? — Am rănit pe cineva În castel, iar Seniorul Nobunaga m-a pedepsit. De azi Încolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
oricine. Ah, te-ai repezit. — Sângele fierbinte al tinereții! La asta m-am gândit, după ce l-am străpuns cu sabia, dar era prea târziu. Firea omului nu Întârzie să se arate, chiar dacă Încerci să o ascuzi. Ei, așadar... Pleci imediat? — Maimuță, să ai grijă de Nene. Întâmplarea asta arată că ea și cu mine nu eram sortiți unul altuia. Să ai grijă de ea. Cam În același timp, un cal nărăvaș și neînsoțit străpungea Întunericul, galopând din Kiyosu spre Narumi. Grav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
atât, prevăzând inspecția lui Nobunaga, pusese ca pietrele și lemnele rămase să fie duse din castel, iar locul să fie măturat. În chip spontan, chipul lui Nobunaga străluci de bucurie și surpriză: — A reușit! Ia priviți! Priviți ce-a făcut Maimuța! Întorcându-se spre ajutoarele sale, vorbi ca și cum a lui ar fi fost izbânda: — Unde e? Chemați-l aici pe Tokichiro. — Cel care vine pe Podul Karabashi pare să fie Domnul Kinoshita, spuse un servitor. Podul era drept În fața lor. Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
strategia, cu tactica sau cu autoritatea. Dar v-ați trezit foarte devreme În dimineața asta, stăpâne. Priviți cum arată zidul castelului. Nobunaga coborî privirea și, la picioarele sale, Îl văzu pe Tokichiro, Îngenuncheat deja, cu ambele mâini lipite de pământ. — Maimuță? izbucni el În râs. Abia acum văzuse chipul lui Tokichiro, care, după trei zile și trei nopți nedormite, părea acoperit cu un strat de tencuială aspră, pe jumătate uscată. Avea ochii injectați și hainele mânjite cu noroi. Nobunaga râse din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
de vedere al aprovizionării cu apă, cât și al posibilităților de atac și de apărare. Vă sfătuiesc stăruitor, stăpâne, să vă mutați de la Kiyosu la Muntele Komaki. La auzul acestei sugestii, Nobunaga se Încruntă la el și Îl repezi: — Destul, Maimuță! Te lași dus de val. Du-te și te culcă imediat! — Am Înțeles, stăpâne. Tokichiro ridică din umeri. „Am Învățat o lecție,“ Își spuse el. „E ușor să dai greș În Împrejurări favorabile. Un om bine dispus trebuie mustrat. Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În total, cam vreo două sute. V-am așteptat ca să vă Însoțim. Printre arcașii lui Yoshinari se afla și Mataemon, iar Tokichiro era și el În mulțime, În fruntea a treizeci de pedestrași. Nobunaga Îl observă de Îndată. „E aici și Maimuța.“ Din șa, privi peste cei două sute de ostași emoționați. „Iată ce partizani am,“ Își spuse el, cu ochii luminându-i-se. În fața valurilor furtunoase ale celor patruzeci de mii de soildați dușmani, oamenii lui nu erau decât o corăbioară sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
stropi pe față cu apă rece, mâncă micul dejun și se pregăti de drum. Am plecat! anunță el, fără, Însă, a-i spune servitorului unde se ducea. Și, cu puțin Înainte de ora stabilită, ajunse la casa lui Doke Seijuro. — Hei, Maimuță! Pleci și tu azi? Îl Întrebă un samurai de țară, care stătea la poarta lui Seijuro. — Inuchiyo! Își privi Tokichiro surprins prietenul. Nu se mira doar că venea și Inuchiyo, dar Înfățișarea acestuia se schimbase; de la felul cum Își lega
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Părea să fi rămas dintr-o epocă anterioară, când familii Întregi locuiau la un loc Într-o singură incintă Încăpătoare. O casă principală prelungă, cu multe camere, acareturi mai mici, porți În interiorul altor porți și nenumărate poteci acopereau toată curtea. — Maimuță! Încoace! Un alt samurai de țară Îl chema de la o poartă de lângă grădină. Îl recunoscu pe Ikeda Shonyu. Intrând În grădină, găsi vreo douăzeci de vasali, Îmbrăcați În samurai care locuiesc În regiunile izolate. Tokichiro fusese informat și el despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
zi, toți ochii din Nagoya stăteau ațintiți asupra lor. Dar Nene și tânărul ei soț nu aveau decât intenții bune pentru trecătorii care se Întorceau să-i privească. Hai să-i facem o scurtă vizită domnului Otowaka, propuse Tokichiro. — Ei, Maimuță! strigă Otowaka, dar imediat se corectă, fâstâcit: Tokichiro. — Am adus-o pe soția mea ca să te cunoască. — Ce? Bineînțeles! Onorata fiică a arcașului, Domnul Asano! Tokichiro, norocos mai ești! Trecuseră doar șapte ani de când Tokichiro venise pe acea verandă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Cu o privire care spunea „să vedeți numai“, se Întoarse, dar abia ajunse la poarta de lemn, când Koroku, care stătea pe treptele casei, Îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ajunse la poarta de lemn, când Koroku, care stătea pe treptele casei, Îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura În grădină și avea grijă de Kameichi. Dar nu-i ciudat că acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pe treptele casei, Îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura În grădină și avea grijă de Kameichi. Dar nu-i ciudat că acum vine ca mesager din partea lui Oda Nobunaga? — Nici pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Koroku. Acesta Îl privi Încruntat. — Vino-aici, Îl chemă el, dând din cap poruncitor. În fața lui stătea un om cu aspect obișnuit. Salută la fel de firesc. — Ei, e mult de când nu ne-am văzut. Koroku Îl fixă cu privirea. — Nici vorbă, Maimuța este. Nu te-ai schimbat prea mult la față. Spre deosebire de ceea ce i se citea pe chip, Koroku nu putea să nu se mire de transformarea Îmbrăcăminții lui Tokichiro. Acum Își amintea limpede noaptea aceea din urmă cu zece ani când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
colo, cum Îl purta pe Kameichi În cârcă și-i prindea greieri. Koroku, Însă, nu părea câtuși de puțin mișcat de asemenea amintiri. Mai degrabă, urmărea cu atenție fiecare gest al lui Tokichiro, iar, În cele din urmă, vorbi tăios: — Maimuță, Începu el, adresându-i-se, așa cum făcuse cu mult timp În urmă, ai devenit samurai? Dar se vedea limpede, din Înfățișarea lui Tokichiro, că așa era. Tokichiro, Însă, nu părea deloc descupănit. — Da. După cum vezi, nu primesc Încă decât o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
verandei unde stătea așezat Koroku și se așeză, ocupând locul de onoare din cameră. — Hm! mormăi Koroku rămânând nemișcat pe loc; nu-l invitase În casă, și, totuși, Tokichiro intrase fără șovăire și se așezase. Koroku se Întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese Înainte la acest nume, de astă dată, Tokichiro refuză. Îl fixa pe Koroku, care Începu să-l tachineze pentru felul copilăros În care se purta: — Ei, haide, Maimuță. Ți-ai schimbat, dintr-o dată, atitudinea, dar până acum mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
fără șovăire și se așezase. Koroku se Întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese Înainte la acest nume, de astă dată, Tokichiro refuză. Îl fixa pe Koroku, care Începu să-l tachineze pentru felul copilăros În care se purta: — Ei, haide, Maimuță. Ți-ai schimbat, dintr-o dată, atitudinea, dar până acum mi-ai vorbit ca unui om obișnuit. Vrei să mă formalizez, adresându-mă ca unui trimis al lui Nobunaga, de-acum Încolo? — Întocmai. — Ei, atunci, pleacă imediat acasă. Ieși afară de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]