7,733 matches
-
stat în natură: „Ambiția mă istovește, competiția mă acrește. Contactul cu omul stârnește tot ce e mai rău în mine” (II, 177). Așadar, cu cât mai puțin eu, cu atât mai mult sine. Pierderea e, de fapt, un câștig. Or, revelația acestui salt Cioran o are și atunci când muncește, dar și când merge pe jos sau trăiește în natură. De fiecare dată are revelația Paradisului recuperat. Iată: „Revin de pe insula Ré. O săptămână perfectă. Senzație de paradis terestru” (I, 26). Să
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
cu cât mai puțin eu, cu atât mai mult sine. Pierderea e, de fapt, un câștig. Or, revelația acestui salt Cioran o are și atunci când muncește, dar și când merge pe jos sau trăiește în natură. De fiecare dată are revelația Paradisului recuperat. Iată: „Revin de pe insula Ré. O săptămână perfectă. Senzație de paradis terestru” (I, 26). Să vedem însă, mai înainte, beneficiile mersului pe jos. Notează la un moment dat, într-o zi târzie de toamnă: „Ieri, duminică, am făcut
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
el” (I, 120). În zi de primăvară, zi de aprilie, aceeași stare de exultanță: „În mijlocul unei păduri, să închizi ochii și să asculți cântecul păsărilor” (I, 170). Iar noaptea, când insomnia ar trebui să-l exaspereze, Cioran, la țară, are revelația existenței lui Dumnezeu: „Insomnie la țară. Odată, pe la 5 dimineață, m-am sculat să admir grădina. Viziune de Eden, lumină supranaturală. În depărtare, patru plopi se înălțau către Dumnezeu” (I, 332). Iar sentimentul acesta, că Dumnezeu există, că fericirea există
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în Nuntă în cer, existența personajelor feminine este certificată doar de fascinația, uneori mistică, pe care ele o exercită asupra spiritelor masculine. Prin ele, personajele masculine ,,sunt antrenate în «aventuri» al căror efect este o «rupere de nivel ontologic»: o revelație sau , cel puțin, semirevelație. Revelația posibilității de trăire și într-un alt orizont decât acela al existenței imediate.” În Noaptea de Sânziene doar un personaj ca Irina, soția lui Spiridon Vădastra, ar putea 56 avea o existență autonomă, prin abnegația
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
personajelor feminine este certificată doar de fascinația, uneori mistică, pe care ele o exercită asupra spiritelor masculine. Prin ele, personajele masculine ,,sunt antrenate în «aventuri» al căror efect este o «rupere de nivel ontologic»: o revelație sau , cel puțin, semirevelație. Revelația posibilității de trăire și într-un alt orizont decât acela al existenței imediate.” În Noaptea de Sânziene doar un personaj ca Irina, soția lui Spiridon Vădastra, ar putea 56 avea o existență autonomă, prin abnegația cu care se dedică lui
Mircea Eliade : arta romanului : monografie by Anamaria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1263_a_1954]
-
faptul biografic se întrețese cu legenda iradiantă în evocarea, presărată cu inspirate descrieri, a lui „Il Poverello”, „noua întruchipare a lui Iisus pe pământ”. O apariție enigmatică acest sfânt, cândva dedat unei vieți ușuratice, de petreceri, și căruia zguduirea unor revelații avea să-i stârnească „sublima nebunie idealistă” ce îl aureolează. Spiritul franciscan, de euforică înfrățire cu toate ale firii, de exaltate renunțări și absolută dăruire, e detectat și în manifestările lui târzii, în Țările Române. O ofrandă lirică, s-ar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287704_a_289033]
-
instituții: Galeria de Artă Naivă a Muzeului Județean de Artă, Argeș, Pitești. „Ni se pare remarcabil, dincolo de orice șovăire și purtând pecetea unui finisaj surprinzător talentul unui expozant mai vârstnic, Constantin Vasilescu (premiul I). Socotim că este chiar una din revelațiile acestei bienale (a amatorilor, 1965, n.n.), din mai multe motive, care ar implica o cronică specială. Căci nu este vorba de o anumită vioiciune, de umor și de anumite „poante” izbutite, firește întro interpretare a operei lui Creangă. Nu. Aici
50 de ani de artă naivă în România : enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/759_a_1584]
-
liber, suferința ducea la o frumusețe spirituală în armonie cu înălțimea suferinței. Pentru Keats, acest greu rit de trecere reprezenta "reîntruparea de aur a lui Chatterton" în zeul Apollo (Roe 2012: 214). Peter Ackroyd (1999: 1-2) a afirmat recent că "revelația lui Chatterton din arhiva bisericii St. Mary Redcliffe din Bristol" este "una dintre cele mai importante scene din istoria literaturii engleze", cum vom vedea pe larg. Prin această experiență tînărul Chatterton dobîndea "pasiunea pentru antichități" ce avea să devină un
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
de Chatterton - i s-a spus că acesta era un fals (Willcox 1842: XLVII); ceea ce este însă frapant de la bun început este că poetul avea o imensă forță de convingere în tot ceea întreprindea. Cum am arătat, Peter Ackroyd consideră "revelația lui Chatterton din arhiva bisericii St. Mary Redcliffe din Bristol" ca un punct crucial din istoria literelor engleze. Dobîndea astfel pasiunea pentru trecutul adînc ("antiquarian passion"), nevăzut, asociată unei dorințe nestăvilite de a reînvia lumi apuse: geniul său descoperea că
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
să creeze un haos în critica literară din care rezulta limpede slaba pregătire a experților. Provocarea a fost atît de mare și pasiunile descătușate atît de energice, încît prin această operă literară a lui Chatterton au fost sădite semințele unei revelații - și anume revelația că era imperios necesară pregătirea unor specialiști filologi care să aibă o vastă cunoaștere a limbii engleze în parametrii ei evoluționiști, diacronici. Altfel spus, opera literară a lui Chatterton a devenit un fel de labirint lingvistic care
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
haos în critica literară din care rezulta limpede slaba pregătire a experților. Provocarea a fost atît de mare și pasiunile descătușate atît de energice, încît prin această operă literară a lui Chatterton au fost sădite semințele unei revelații - și anume revelația că era imperios necesară pregătirea unor specialiști filologi care să aibă o vastă cunoaștere a limbii engleze în parametrii ei evoluționiști, diacronici. Altfel spus, opera literară a lui Chatterton a devenit un fel de labirint lingvistic care cerea răspuns din partea
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
o greșeală acceptați, Au cît de îndoielnic este restul Sfintei Biblii?" The defence / Apărarea - "Dacă gîndesc în mine însumi că-i justă-a mea idee, / Atunci Biserica cu toate argumentele-i sînt praf și pulbere"; Rațiunea, un ghimpe-n trupul Revelației"*; "patul îngroșat al Revelației cei sumbre"; "Cum să venerăm Zeități necunoscute?"** [*Reason, a thorn in Revelation's side: prin această idee Chatterton pare a fi de partea neoclasicilor și a cartezienilor, care proslăveau rațiunea; totuși, se cuvine să privim această
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
cît de îndoielnic este restul Sfintei Biblii?" The defence / Apărarea - "Dacă gîndesc în mine însumi că-i justă-a mea idee, / Atunci Biserica cu toate argumentele-i sînt praf și pulbere"; Rațiunea, un ghimpe-n trupul Revelației"*; "patul îngroșat al Revelației cei sumbre"; "Cum să venerăm Zeități necunoscute?"** [*Reason, a thorn in Revelation's side: prin această idee Chatterton pare a fi de partea neoclasicilor și a cartezienilor, care proslăveau rațiunea; totuși, se cuvine să privim această concepție în contextul celorlalte
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
cărui vîrf se vede, dar ale cărui fundamente sînt nebănuite, extrem de adînci, imposibil de scrutat cu uneltele obișnuite de cercetare. Doar o săpare, o forare adîncă înspre trecut poate readuce la lumină măcar o parte din acest adevăr pierdut al "Revelației" (vezi în Epistle to the Rev. Mr. Catcott referirea lui Chatterton la Moise, unul dintre personajele biblice cele mai misterioase). Cum am putut observa, Chatterton ajunsese să fie convins că aceasta era una dintre chemările lui cele mai firești, să
[Corola-publishinghouse/Science/84941_a_85726]
-
a examina imaginile obținute din fotografierea momentelor în care mușchii fetei fuseseră activați, cu scopul de a determina dacă acțiunile musculare separate puteau fi distinse cu acuratețe 197. În laborioasa activitate de documentare, autorii FACS-ului aveau să cunoască sentimentul revelației descoperirii unui "tip" de zâmbet, pe care Paul Ekman urma să-l introducă nu doar în FACS, dar și în multe dintre lucrările sale, oferindu-i o denumire și o descriere adecvată. Ne referim la "zâmbetul lui Duchenne" (Duchenne smile
by Livia Durac [Corola-publishinghouse/Science/1054_a_2562]
-
euritmie poetică - este vorbire „vizibilă” în spatiu și de o euritmie muzicală - este cântare „vizibilă” în timp (se consideră că vorbirea si cântul sunt două posibilități de exprimare a stărilor sufletului omenesc; în acest sens euritmia este o formă de revelație a sufletului omenesc). Nu în ultimul rand prin euritmie putem urmări unele aspecte de natură terapeutică, fiind întâlnită în activitățile cu persoanele care prezintă anumite afecțiuni sau tipuri de deficiență. 10.5. Terapia cu ajutorul animalelortc "10.5. Terapia cu ajutorul animalelor
[Corola-publishinghouse/Science/2355_a_3680]
-
și vulgaritatea realității”. Fantezia ar fi, chipurile, “înaripată”, în vreme ce realitatea e terre-à-terre. În accepția sa originară, termenul de „fantezie” înseamnă aparență, nălucire, himeră, dar vine de la faneros, care înseamnă: clar, vizibil, luminos. Se vede bine că era vorba întâi de revelație, de strălucitoare evidență; dar cum revelația produce întotdeauna uimire, s-a trecut de la impactul acesta, care e al adevărului, la mai mult sau mai puțin uimitoarele plăsmuiri diafane ale fanteziei. Această diafaneitate sau transparență e tocmai ceea ce o pernicioasă demagogie
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
chipurile, “înaripată”, în vreme ce realitatea e terre-à-terre. În accepția sa originară, termenul de „fantezie” înseamnă aparență, nălucire, himeră, dar vine de la faneros, care înseamnă: clar, vizibil, luminos. Se vede bine că era vorba întâi de revelație, de strălucitoare evidență; dar cum revelația produce întotdeauna uimire, s-a trecut de la impactul acesta, care e al adevărului, la mai mult sau mai puțin uimitoarele plăsmuiri diafane ale fanteziei. Această diafaneitate sau transparență e tocmai ceea ce o pernicioasă demagogie poetică opune opacității și consistenței pozitive
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
poetizează. Nici un scriitor adevărat nu știe ce e asta „poematic”. Poezia și arta nu sunt “înaripate” tocmai fiindcă sunt revelatoare de adevăr uman. A fi terre-à-terre și „pedestru” e desigur, în genere, ceva meschin și mediocru. Dar marile, fascinantele, exaltantele revelații se obțin totuși la nivelul terestru și din perspectiva „pietonului”. Totul e să vezi, iar dacă vezi bine poți să-ți reprezinți și ceea ce nu vezi, adică să înțelegi. Asta e, în definitiv și propriu-zis, imaginația. Aici comite T. Mazilu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
ceea ce un critic numea recent „cărți facultative” și a le plasa alături de monumentalul poem dantesc e o confuzie de planuri. Dar nu trebuie să-i facem pentru asta un proces lui Voltaire. Goethe, care avusese totuși în fața catedralei din Strasbourg, revelația artei medievale și sub influența iui Herder, se lepădase de fadul gust pseudoantichizant al rococoului franțuzesc (chiar scrisese în acest sens, în tinerețe, un mic pamflet foarte caustic: Götter, Helden und Wieland) scrie, în Italienische Reise, că la Napoli, într-
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
corespunde, În planul operei, subiectului descentrat și multiplu din lumea contemporană. O operă anarhetipală este o operă În care scenariul a fost pulverizat Într-o nebuloasă de sens. Efectul pe care Îl produce această artă nu mai este unul de revelație, În sensul iluminării provocate de intuirea bruscă a operei În globalitatea ei, și nici unul, ca să folosesc un termen din vechea teorie aristotelică, de anagnoresis, recunoaștere. Influența pe care o exercită asupra publicului o asemenea artă, căreia nu i se aplică
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
posibilă ca vedere spre ceva. Privirile mi-au crescut. Cuvântul e viu. Din lege el urcă În ființă. Din timpul credinței se ajunge În timpul nădejdii, abia acum văzut ca timp. Limbajul e puternic, eul e puternic și ambii lucrează cu revelații. Pentru moment idealul de zbor s-a-ndeplinit aici. În nădejde pentru o clipă se simte, se inserează totul. De la faptul-de-a-fi-cal am ajuns la calul viu, fiind cal. Mișcare dialectică, hegeliană. Căutând În cuvânt viața cuvântului, nechezatul calului. E eul heideggerian aici
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
o simplificare, printr-o ordonare a textului. Corin Braga: Mi se pare că toată problema receptării - și anume dacă există un public dispus să accepte fragilitatea, obscuritatea sau greutatea textului - vine din faptul că, În textul acesta, Horea chiar are revelații. Textul este dificil pentru că Horea Își provoacă și se luptă cu propriile revelații, construindu-l din mers și Întemeindu-se pe sine pe măsură ce scrie. Or, toate aceste evenimente se petrec În timpul său interior, ireductibil, și nu În timpul nostru Împărtășit - de
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
toată problema receptării - și anume dacă există un public dispus să accepte fragilitatea, obscuritatea sau greutatea textului - vine din faptul că, În textul acesta, Horea chiar are revelații. Textul este dificil pentru că Horea Își provoacă și se luptă cu propriile revelații, construindu-l din mers și Întemeindu-se pe sine pe măsură ce scrie. Or, toate aceste evenimente se petrec În timpul său interior, ireductibil, și nu În timpul nostru Împărtășit - de aceea nu ne sunt direct accesibile, ci au nevoie de o traducere, de
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
nici lui nu-i este limpede) are o valoare ființială atât de mare, Încât pe Cornel Îl sperie, atunci miza anunțată de Horea, aceea de a provoca o transformare a discursului filosofic, nu este cumva prea mică? Mă Întreb dacă revelațiile pe care le trăiești tu merită să fie investite doar pentru a modifica un tip de discurs, pentru a face mai vie, eventual, metafizica și discursul filosofic, și nu merită investite mai adânc, nu În text, nu În discurs, ci
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]