3,099 matches
-
la toate, Într-o babysitter. Ni s-a dăruit cu totul. Dacă o Îmbrăcam Într-un costum elegant și Îi dădeam să țină un dosar sau o mapă sub braț, probabil și datorită staturii ei Înalte, arăta exact ca o secretară la vreo mare companie, de asta era persoana potrivită pentru ce aveam noi nevoie să facă. Adică potrivită să Înșele diverse persoane. El voia să-i propună uneia din amantele sale să participe la jocurile noastre, dar am refuzat. Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
plâns. Keiko Kataoka Îi făcu vagabondului un semn din ochi, Îndemnându-l să se apropie. Vagabondul o cuprinse cu blândețe pe Noriko de după umeri și o ajută să se ridice, apoi Îi vorbi mângâind-o pe păr. — Noriko, Keiko e secretara mea, de aceea e mai dură cu tine și te ceartă. Nu-i nimic, o să-i cer și eu iertare pentru tine. Dar uite! Ți s-a udat fusta. Mai bine faci un duș. Da! Du-te repede și fă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Noriko, așteaptă puțin, te rog. Mai Întâi trebuie să-ți ceri scuze pentru ce ai făcut. Știu că el deja te-a iertat, dar nu ți se pare că ai scăpat prea ușor? Eu așa cred, poate pentru că sunt o secretară foarte scrupuloasă. Tu ce părere ai? — Așa e, aprobă Noriko, Îmbrăcată doar În bikini. Pe tot trupul pielea i se făcuse ca de găină. Un miros bine cunoscut i se răspândea dinspre vagin. I s-a spus să-și dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
ălora de la Camera de Comerț și Industrie din Nagano, ca să am ocazia să o Întâlnesc. Dacă aș invita-o la masă după conferință, probabil că i s-ar părea ciudat și ar bănui ceva, de aceea am pus-o pe secretară să-i trimită o invitație oficială de a participa la conferință. Am avut un presentiment neplăcut. Cu toții avem așa ceva din când În când, Însă percepția noastră este diferită. Bunăoară, unii Își Închipuie o beznă adâncă, străbătută de lumini, alții se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
că omul nu era deloc o ființă socială. Mie era, bineînțeles, goală pușcă, total expusă privirilor noastre. Nu mai știa unde se afla, cine era, unde se termina propriul ei corp și unde Începea cel al bărbatului. Uitase că era secretară undeva la o firmă din Nagano, că avea o fetiță, că scria cântece, uitase până și faptul că era o ființă umană. Mi se părea atât de fascinant Încât am trezit-o pe Reiko, care dormea, și, clătinându-ne amândouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
mi-era teamă? Nu știam nici eu. Biroul lui Gan se afla la etajul al treilea al unei clădiri din cărămidă. Era destul de spațios, iar mobila și decorațiile interioare imitau stilul antic. Fata de la recepție care Îndeplinea și rolul de secretară și-a Întrerupt lucrul la calculator și m-a condus spre o cameră situată În spate, În care m-a poftit să intru. În spatele unui birou am văzut așezat un bărbat cu barbă deasă. Când s-a ridicat să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
Înghețase. Eram Încă sub efectul cocainei și al somniferelor Înghițite, iar În cel mai adânc colțișor al creierului simțeam o durere surdă, de parcă mii de gângănii tropăiau pe-acolo. Eram Încă excitat, pofta de sex nu se dădea dusă nicidecum. Secretara lui Gan era o femeie mică și bondoacă, cu fața plină de pistrui, dar eram fermecat de picioarele ei, care se vedeau ieșind de sub rochia albastră, atingând ritmic podeaua. Mi-a revenit brusc În minte discuția despre psihologia și fiziologia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
se Întoarse Înspre computerul de pe birou, care părea să fie o piesă de antichitate. Mâinile Îi umblau repede pe tastatură, dar când m-am uitat mai bine, am văzut că de fapt nu era decât un joc de cuvinte Încrucișate. Secretara citea o revistă specializată pe ultimele bârfe mondene. Din când În când suna telefonul. „Ce mai faci? Eu sunt bine. Am fost la o petrecere În Los Angeles săptămâna trecută și i-am văzut acolo pe Ringo Starr și Don
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
mică idee de ce se-ntâmplă așa, deși, uneori, își închipuia că unii oameni au nevoie de ceva timp să-și facă curaj să-i treacă pragul și să recunoască faptul că au o problemă. Așa că acum Mma Ramotswe stătea cu secretara ei, Mma Makutsi, la o cană mare de ceai de rooibos, pe care aceasta din urmă îl prepara pentru amândouă la începutul fiecărei zi. Nu avea neapărată nevoie de o secretară, dar, pentru ca afacerea să fie luată în serios, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
au o problemă. Așa că acum Mma Ramotswe stătea cu secretara ei, Mma Makutsi, la o cană mare de ceai de rooibos, pe care aceasta din urmă îl prepara pentru amândouă la începutul fiecărei zi. Nu avea neapărată nevoie de o secretară, dar, pentru ca afacerea să fie luată în serios, îi trebuia cineva care să răspundă la telefon sau să preia mesajele dacă ea lipsea. Mma Makutsi era o dactilografă de excepție - obținuse nota 9,70 la examenul de absolvire al școlii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
ca ea să priceapă ce înseamnă confidențialitatea - botswanezilor le place să discute tot ce se întâmplă - și a fost surprinsă să afle că Mma Makutsi înțelege foarte bine ce implicații are clauza de confidențialitate. Într-adevăr, Mma Ramotswe descoperise că secretara sa refuza să le spună oamenilor până și unde lucrează, referindu-se doar la un birou „undeva pe lângă Kgale Hill“. Treaba asta era ușor inutilă, dar, cel puțin, era un semn că va păstra secretul în legătură cu mărturisirile clienților. Ceaiul băut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
și îi scrise o scrisoare verișoarei din Lobatse. Orele se scurseră cu încetineală și, pe la ora douăsprezece, Mma Ramotswe era gata să închidă agenția pentru pauza de prânz. Dar exact când era pe cale să-i sugereze asta lui Mma Makutsi, secretara închise cu zgomot un sertar, băgă o coală de hârtie în mașina de scris și începu să bată impetuos. Acesta era semnalul că sosește un client. O mașină mare, acoperită cu omniprezentul strat subțire de praf care se așternea peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
a întâmplat asta? se interesă Mma Ramotswe. — Acum zece ani, răspunse doamna Curtin. Acum zece ani mi-am pierdut fiul. Tăcură câteva momente. Mma Ramotswe aruncă o privire spre Mma Makutsi, care stătea în picioare lângă chiuvetă și observă că secretara ei se uită cu atenție la doamna Curtin. Când surprinse privirea șefei, Mma Makutsi păru rușinată și se reîntoarse la ceainic. Mma Ramotswe întrerupse tăcerea. — Îmi pare tare rău. Știu ce înseamnă să pierzi un copil. — Știți, Mma? Nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
asupra cazului și ăsta, știa, era începutul. Locurile își au ecoul propriu, iar o persoană perspicace poate să perceapă niște semnale din trecut, să-și facă o impresie despre ceea ce s-a întâmplat. Știa măcar cum să dea de sătuc. Secretara ei, Mma Makutsi, avea o verișoară în sătucul cel mai apropiat de fermă și-i explicase pe ce drum s-o ia. Era undeva spre vest, nu departe de Molepolole. Era un ținut secetos, aproape de Kalahari, acoperit cu tufișuri și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
mult mai dezvoltată decât a mea, reflectă ea. — Cum de v-ați dat seama? Ce indiciu v-am oferit? Femeia își feri privirea. — A fost simplu, mărturisi ea. V-am văzut stând în fața agenției dumneavoastră de detective, bând ceai cu secretara. Doamna aia cu ochelari mari. Uneori stați amândouă la umbră, iar eu trec din când în când pe partea cealaltă a drumului. Așa mi-am dat seama. Călătoriră într-o plăcută companie, discutând despre viețile lor de zi cu zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
lipsiți familie. E o femeie cu suflet bun, știa asta, și era sigur că-l va înțelege și că va fi de acord cu el. Da, așa o să facă, dar, probabil, nu imediat. CAPITOLUL UNSPREZECE Tavanul de sticlă Mma Makutsi, secretara Agenției de detective nr. 1, absolventă cum laude a Colegiului de Secretariat din Botswana, stătea la biroul ei și se uita afară pe ușa deschisă. Prefera să lase ușa deschisă când nu se întâmpla nimic deosebit în agenție (adică mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
a fi nevoită să ușuie găinile din propriul ei birou. Se întreba câte absolvente de primă mână ale Colegiului de Secretariat din Botswana trebuie să facă așa ceva. În oraș erau birouri - clădiri mari, cu ferestre largi și aer condiționat, unde secretarele stau în spatele birourilor lustruite și cu mânere de crom. Văzuse asemenea birouri când fusese în practică în anii de studenție. Le văzuse stând acolo, zâmbitoare, cu cercei scumpi în urechi, așteptând să vină și să le ceară de neveste vreun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
explicase una din celelalte fete care nu avusese succes la angajare. Se prezentase și ea la interviuri, fără nici un rezultat. — Angajatorii sunt bărbați, nu-i așa? o întrebase ea. — Presupun, răspunse Mma Makutsi. Bărbații conduc aceste afaceri. Ei își aleg secretarele. — Și cum crezi tu că hotărăsc bărbații cine obține slujba și cine nu? Crezi că se orientează după notele noastre? Așa crezi tu? Mma Makutsi rămase tăcută. Nu-i trecuse niciodată prin minte că deciziile de acest gen se iau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
un serviciu sau va trebui să rămână acasă să-și ajute mama să spele și să calce pantalonii kaki ai fraților ei? Primise răspunsul la întrebarea ei chiar a doua zi, când se prezentase la interviu și obținuse postul de secretară a lui Mma Ramotswe. Iată soluția. Dacă bărbații refuză să angajeze femeile pe merit, caută-ți o slujbă la o femeie. Poate nu era un birou cu ștaif, dar în mod sigur va fi o slujbă interesantă. Să fii secretară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
secretară a lui Mma Ramotswe. Iată soluția. Dacă bărbații refuză să angajeze femeile pe merit, caută-ți o slujbă la o femeie. Poate nu era un birou cu ștaif, dar în mod sigur va fi o slujbă interesantă. Să fii secretară într-o agenție de detectivi e o treabă infinit mai prestigioasă decât să fii secretară într-o bancă sau un birou de avocați. Probabil că, la urma urmei, a meritat să muncească pe brânci. Rămânea, însă, problema asta cu găinile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
caută-ți o slujbă la o femeie. Poate nu era un birou cu ștaif, dar în mod sigur va fi o slujbă interesantă. Să fii secretară într-o agenție de detectivi e o treabă infinit mai prestigioasă decât să fii secretară într-o bancă sau un birou de avocați. Probabil că, la urma urmei, a meritat să muncească pe brânci. Rămânea, însă, problema asta cu găinile. — Așa că, Mma Makutsi, povesti Mma Ramotswe așezându-se pe scaun în așteptarea ibricului de ceai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
avocați. Probabil că, la urma urmei, a meritat să muncească pe brânci. Rămânea, însă, problema asta cu găinile. — Așa că, Mma Makutsi, povesti Mma Ramotswe așezându-se pe scaun în așteptarea ibricului de ceai de rooibos pe care i-l prepara secretara ei. Așa că m-am dus la Molepolole și am găsit locul unde au trăit oamenii aceia. Am văzut ferma și locul unde au încercat să cultive legumele. Am stat de vorbă cu o femeie care la vremea aia a lucrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
Arată-mi exact locul unde zace fiul meu.“ Știți cum gândesc oamenii ăștia. N-o să înțeleagă dacă-i spuneți că este acolo undeva, dar că nu-i puteți arăta locul exact. Mma Ramotswe duse cana la buze, urmărind-o pe secretară cum vorbește. Uite o fată isteață, reflectă ea. Înțelesese exact modul de gândire al americancei și apreciase exact cât de greu ar fi să explici aceste adevăruri subtile cuiva care percepe lumea ca fiind în întregime explicabilă prin știință. Americanii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
adesea nu le văd, deși ele sunt întotdeauna sub nasul lor. Mma Ramotswe puse cana de ceai pe masă și se căută în buzunarul rochiei. — Am găsit și asta, spuse ea, scoțând fotografia de ziar împăturită și înmânându-i-o secretarei. Mma Makutsi despături bucata de hârtie și o netezi pe biroul ei. Se uită la ea cu atenție câteva momente înainte să ridice privirea spre Mma Ramotswe. — E veche, remarcă ea. Era aruncată pe-acolo? — Nu. Era pe un perete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
telefoane a Botswanei. Exact așa cum își închipuise ea, nu exista decât un singur Oswald Ranta. — Trebuie să dau un telefon scurt, anunță ea. Durează puțin. Mma Ramotswe încuviință. Știa că poate avea încredere în Mma Makutsi în ceea ce privește telefoanele, spre deosebire de alte secretare, care, știa sigur, foloseau telefoanele angajatorilor ca să-și sune iubiții în locuri îndepărtate ca Maun sau Orapa. Mma Makutsi vorbi în șoaptă, iar Mma Ramotswe nu auzi nimic. — E acasă Rra Ranta, vă rog? — E la servici’, Mma. Sunt menajera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]