30,395 matches
-
În treacăt, iar eu Înțelesesem asta. Vrusese să rămână la mine seara trecută, dar eu eram Încă În stadiul acela de amăgire a părinților: deși știau prea bine că Alex și cu mine dormim Împreună, nu puteam spune, face sau sugera ceva de natură să confirme faptul cu certitudine. Așa că nu Îl voiam aici când veneau ai mei. — Bună, iubito. M-am gândit că tu și ai tăi o să aveți nevoie de ceva ajutor. Avea În mână o pungă În care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
că plec. Alex și cu tata curățaseră rămășițele micului dejun și Încercau să conceapă un plan de acțiune. — Ai dreptate, au plecat amândouă. Cred că ele nici nu știu că mă mut astăzi. Poți să le lași un bilețel, a sugerat mama. Poate pe tăblița de Scrabble. Moștenisem de la tata pasiunea pentru Scrabble, iar el avea o teorie: fiecare nou cămin are nevoie de o nouă tăbliță, așa că tăblița veche trebuie lăsată În locul de unde pleci. Am petrecut ultimele cinci minute În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
și a arestat‑o? — Nu, se pare că doi copii mici au văzut‑o În acțiune și i‑au arătat mamei lor... — O, Doamne. Așa că mama lor i‑a cerut să‑și tragă la loc pantalonii, iar Lily i‑a sugerat În gura mare ce să facă cu părerile ei, așa că femeia s‑a dus și a găsit un polițist care era pe o stradă din apropiere. — Vai, termină. Te rog, oprește‑te. — Stai că povestea devine tot mai picantă. Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
să folosesc numele Mirandei. Oriunde vrei tu. Ea Își dădea pe buze cu ruj Kiehl’s și se uita În oglinda retrovizoare a șoferului. — Oriunde? a Întrebat cu un aer absent. — Oriunde. Poate la Chicama, să bem un mojito? am sugerat eu, știind că, pentru a o convinge pe Lily să aleagă un anume restaurant, trebuia să fac reclamă la băuturi, nu la mâncare. Sau acele senzaționale pahare de Cosmos, de la Meet? Sau la hotelul Hudson - poate stăm la o masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
și Încântată, a sunat‑o pe Miranda să‑i dea vestea cea mare. Ghici ce s‑a Întâmplat când... — S‑a răzgândit, evident, am zis eu cu voce domoală și am ghicit iritarea ei. A decis să facă exact ceea ce sugerase Linda de la bun Început, dar numai după s‑a asigurat că toată lumea s‑a dat cu capul de toți pereții pentru ea. — Exact. Ei bine, asta m‑a enervat Îngrozitor. N‑am văzut În viața mea muzeul ăsta dat peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
mononucleoza reprezintă un motiv suficient pentru a mă considera bolnavă, așa că el a trebuit să Îi spună că aș putea să o infectez și pe ea și pe toți ceilalți din jurul meu și, oricum... S‑a oprit, dar tonul ei sugera că ceva mult, mult mai rău se putea Întâmpla. — Și oricum, ce? Instinctul meu de autoconservare intrase În viteza a cincea. — Și oricum... ea vrea să mergi tu cu ea. — Vrea să merg eu cu ea, da? Foarte drăguț. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
după amiaza târziu și cel puțin un sfert din lucrurile de care aveau nevoie nu sosiseră Încă de la firmele unde fuseseră comandate. — Imposibil. Nu pot, m‑a anunțat Stef, dar sunetul vocii ei era mult mai nesigur decât ar fi sugerat cuvintele În sine. — Și ce mama dracului vrei să Îi spun? am șoptit În receptor. — Spune‑i adevărul: că vizionarea nu era programată decât pentru mâine și că o grămadă de chestii nu au ajuns Încă. Păi, zău așa! Așteptăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
aș fi văzut pe șofer privindu‑mă curios, aș fi oprit soneria și m‑aș fi prefăcut că nu văd beculețul, dar am rămas cu impresia certă că i se comandase să mă țină sub observație. Ceva din expresia lui sugera că nu era În interesul meu să ignor apelul cu pricina. — Alo? Andrea Sachs la telefon, am zis eu cu un ton cât mai profesionist cu putință, deși făceam deja pariuri cu mine Însămi privitor la șansele ca telefonul să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
tăcut o clipă, așa că a continuat: — Pentru că vii acasă, nu? Doar n‑ai de gând să rămâi acolo În timp ce prietena cea mai bună pe care o ai pe lumea asta zace pe un pat de spital, nu? Ce vrei să sugerezi, Alex? Vrei să sugerezi că totul s‑a petrecut din vina mea, pentru că nu am știut că se va petrece? Că ea zace pe un pat de spital din cauză că eu sunt la Paris În momentul ăsta? Că dacă eu aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
a continuat: — Pentru că vii acasă, nu? Doar n‑ai de gând să rămâi acolo În timp ce prietena cea mai bună pe care o ai pe lumea asta zace pe un pat de spital, nu? Ce vrei să sugerezi, Alex? Vrei să sugerezi că totul s‑a petrecut din vina mea, pentru că nu am știut că se va petrece? Că ea zace pe un pat de spital din cauză că eu sunt la Paris În momentul ăsta? Că dacă eu aș fi știut că ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
pe umerii foarte largi, figura e ascuțită, un triunghi isoscel cu baza pe fruntea foarte Înaltă; ne apare, poate chiar din această cauză, caraghioasă, poza sa de gânditor adolescent, dar ce izbește În figura aceasta este tocmai modul de a sugera intensa acțiune a gândirii, deși soarele sudic estompează ce este alb, ochii se conturează penetranți și Încăpățânați; niște ochi care nu cred decât ce văd ei, ba chiar se Încăpățânează să privească doar dintr-o perspectivă, aceasta consacrată de retorica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
stă Închis Între patru pereți și citește tot ce este În legătură cu ea și cu el, o face să trăiască În jurnalul ei, În jurnalul lui ș...ț. Moarta din text e vie: Învie de atâtea ori În lectură“, pp. 193-l94), sugerată din nou prin „suspendarea“ scrisorilor trimise lui M. („nu-ți mai scriu“, p. 430), vestea morții Aurei e un eveniment - totuși - neașteptat, care tensionează retroactiv Întreg romanul. Descris de narator la fel ca În „Începutul posibil“, M. primește vestea la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
pumn. Caii negri, lipsiți de podoabe, de parcă fuseseră înhămați în pripă, trăgeau fără chef la dricul ponosit al primăriei. În spate, doi-trei însoțitori se uitau mai degrabă stânjeniți spre trotuare decât spre îngerii scorojiți de pe acoperișul dricului, încercând, parcă, să sugereze că, de fapt, n-au nicio legătură cu mortul. — E Steiner, croitorul, auzi o voce trecând pe lângă el. — Dumnezeu să-l odihnească, spuse Petrache, deși nu mai era nimeni primprejur să-l audă. Își puse șapca și porni, după ce cortegiul
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
putința să trăiești, dar care, cu balconul de pe toată întinderea peretelui dinspre răsărit, îți oferea, cu generozitate, prilejul de a-ți pune capăt zilelor. Altminteri, un pat îngust, o masă cu două scaune, al doilea așezat între dulap și perete, sugerând că odaia nu primea vizitatori. Fără televizor, fără frigider, doar un aparat pentru CD-uri. — Al doilea concert pentru violoncel al lui Penderecki, citi Cosmina. Îl știi ? — E teribil, răpunse Pantelimon. Moartea urcă pe scări și-ți bate la ușă
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
un soi de mănuși... Era o poartă nefăcută de mâna omului. Avea forma unei ogive de catedrală, numai că stâlpii erau vii, iar arcadele erau formate din coroanele copacilor care se uneau. Deși nu se simțea nicio adiere, frunzele fremătau, sugerând că miș carea lor nu e stârnită de cerurile nemișcate, ci de pământul încărcat de îndoieli. Auzea păsările, fără să le vadă. Avea impresia că sunt peste tot, de parcă cineva le-ar fi azvârlit deasupra lui, în stoluri. Cântecul lor
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
întoarce spre sine, era concav, centrul său de greutate era ca o lăcustă scânteietoare care zbura înaintea lui. Trunchiurile uriașe aveau scoarțe solzoase, iar crăpăturile lor neîntâmplătoare semănau cu literele alfabetelor runice. De fapt, fiecare formă, fiecare încrețitură a suprafețelor, sugera, privită în amănunțime, un înțeles, pădurea părea încărcată de simboluri și entități, frământată de o adiere ce nu venea de niciunde. Iar lucrul cel mai neobișnuit, ce contribuia la sentimentul de armonie pe care îl simțea în toată ființa sa
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
Lucrurile par sub control. — Totul e o problemă de biografie, adăugă Vocea. Puterea pe care o ai asupra lumii se măsoară în distanța dintre biografie și autobiografie. Oamenii cred despre ei înșiși ceea ce ar vrea ei să fie. Noi le sugerăm ceea ce trebuie. — Materia determină spiritul. — E un fel de-a spune, încuviință Vocea, că biografia determină autobiografia. — Mai trebuie totuși ceva... — Bănuiam. Am chemat celelalte voci. Le-am ascultat. — Dă-mi peticul de hârtie, îi ceru Iacob. Netezi foaia și
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
asta a noastră... Ce să-ți fac, moșule, se întoarse către bolnav, alta n-avem. Poate că acolo de unde te-ai întors, lumina era mai bună, puteai s-o mănânci cu lingura, ca pe șerbet... — Să-i punem niște muzică... sugeră Cosmina. Simt că ar trebui să facem ceva și nu știu ce... — Îți dai seama că pe „nu știu ce“-ul ăsta stă pământul întreg ? Dacă am ști, lumea ar arăta cu totul altfel și moneda mea de argint n-ar avea decât o
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
văzându-l rezemat de mașină. Cosmina nu se pricepea la mașini, asta era însă din cale-afară de elegantă, părea nouă-nouță, cu luciul ei întunecat. Iacob o îmbrățișă, apoi îi sărută mâna, în treacăt. — De unde știai când o să ies ? întrebă ea, sugerând astfel că o socotea prima lor întâlnire adevărată, pe care o punea tot pe seama coincidențelor. Nu știam, spuse el, fără să-i dea drumul la mână. Puteam să mai aștept. Deschise larg portiera. Canapelele erau îmbrăcate în piele fină, iar
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
gheață. — Al doilea concert pentru violoncel al lui Penderecki. Îl am, pur și simplu. De ce întrebi ? — Pentru că nu se prea potrivește cu restul... Cu nimic din ce-i pe- aici... Cum ar trebui să fie ? — Nu știu, ceva care să sugereze o anumită trăire, o viață mai plină de detalii. Aici totul e, cum să spun, antiseptic. Se merge pe vârfuri, nici n-ai papuci pe hol. Iacob râse. — Parcă ai fi mama, spuse. Ea mă bârâia mereu, îmbracă-te gros
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
Credeam că e mai simplu, arunci banul și el îți dă răspunsul. Acum, vezi și tu, se înțelege că, uneori, orice alegere ai face, ea păstrează câte ceva din ipotezele celorlalte alegeri. — Ar trebui să mai lași moneda aia în pace, sugeră Cos mina. — E ca și cum ai spune că trebuie să mergi fără busolă, se încăpățână Pantelimon. Imaginează-ți că destinul e ca o hartă. Șosele largi, destine colective, drumuri lăturalnice, destine individuale. Punctele cardinale sunt date, nu vine nimeni, ca la
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
lui Efrem. Caietul se deschisese în dreptul foii pe care o primise în dar de la culegătorul de rămășițe. Ar fi putut jura că dragonul a fost desenat de mâna ei, dacă n-ar fi știut că așa ceva nu era posibil, gândul sugerat de dragon nu și l-ar fi recunoscut nici în ruptul capului. Acum însă, privind ecranul computerului care îi semnala că mesajul plecase, Cosmina fu nevoită să recunoască, privind dragonul cu aripile întinse, că acesta era, de fapt, al ei
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
un cântec lipsit de vreo noimă. Lumea se ducea la ora asta mai degrabă spre Piața Universității. Ghirlandele se întinseseră deja de-a latul bulevardului ; odată cu căderea serii, începeau să pâlpâie, fără să aibă un aer de sărbătoare, mai degrabă sugerând o sărbătoare ratată, la care oaspeții nu mai ajunseseră. Printre trecătorii răriți, Coltuc zări căciula albă, agitându-se în căutarea lui. — E soră-mea, Melania, le explică celorlalți. Vine să mă ia acasă... Nu mă iei și pe mine, soru-meo
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
E soră-mea, Melania, le explică celorlalți. Vine să mă ia acasă... Nu mă iei și pe mine, soru-meo ? se interesă Ologu, râzând galeș, dar tocmai de aceea, din păcate, mai știrb și mai vânăt. — Întreab-o întâi dacă are bărbat, sugeră Fane Chioru. — Ai bărbat ? întrebă Costică Ologu, de parcă asta ar fi rămas singura problemă nerezolvată. — Eu zic că mai bine să nu știi, răspunse Coltuc în locul soru- sii, care se vedea bine că nu se simțea în largul ei. Ologu
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
cu rochia de casă abia acoperindu-i genunchii și umerii, era foarte frumoasă și Coltuc îi zâmbi. Ia zi, frate-miu, a ce miroase ? — A mâncare de cartofi, spuse flăcăul, ca să se prindă în jocul ei. Melania clătină din cap, sugerând dezamăgirea. — O fi mazăre ? Sau varză ? se prefăcu el că se încurcă din nou. Ea clătină din cap cu și mai multă putere. Atunci el își îngustă ochii și ridică nările, adulmecând : — Te pomenești că e... Și apoi împreună : Praz
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]