3,341 matches
-
mulțimea care se scurgea, acest ceas pe care Rieux îl cunoștea bine și care îi plăcea altă dată, i se părea astăzi apăsător din cauza a tot ce știa. ― Putem aprinde ? îi spune lui Cottard. Lumina o dată reapărută, omulețul îl privește clipind: ― Spuneți-mi, domnule doctor, dacă m-aș îmbolnăvi, oare m-ați primi în secția dumneavoastră la spital ? ― De ce nu ? Cottard l-a întrebat atunci dacă se întâmplase să fie arestat cineva care se afla într-o clinică sau într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
ÎN FIECARE ZI, PE LA ORELE UNSPREZECE, PE ARTERELE PRINCIPALE, EXISTĂ UN ÎNTREG ALAI DE BĂRBAȚI ȘI FEMEI TINERE LA CARE POȚI SIMȚI ACEASTĂ PASIUNE DE A TRĂI CARE CREȘTE ÎN SÂNUL MARILOR NENOROCIRI. La amiază, restaurantele se umplu cât ai clipi din ochi. La uși se formează foarte repede mici grupuri care n-au găsit loc. Cerul începe să-și piardă lumina datorită excesului de căldură. La umbra storurilor mari, candidații la hrană își așteaptă rândul pe marginea străzii care trosnește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
femeia s-ar fi dus, probabil, cu gîndul la Cryos și la toată povestea, pe care nu avea cum să o uite; oricum, nu l-ar fi chemat pe Juan să stea de vorbă cu străinul. Thomas nici nu a clipit cînd și-a zărit urmașul, Înalt, puternic, cu ochii albaștri, sămînța rodise bine. Juan i-a Întins mîna. „Da, spuneți!“, i-a zis lui Thomas. Aproape toată puștimea lumii vorbea, cît de cît, englezește. Juan părea un avansat, propunea o
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
cu atât mai mult mă enervau opiniile mamei. Când i-am declarat „o să am o carieră și, dacă o să mă mărit vreodată, va fi din dragoste. Și tu te-ai măritat cu tata din dragoste“, mi-a replicat fără să clipească, „Într-adevăr. Tu să nu faci prostia asta“. Drept să vă spun, mama a încercat să rămână fidelă principiilor ei și să nu se căsătorească din dragoste. Înainte de a deveni mamă de profesie, a fost o Vânătoare de Indicatoare Maro
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
mi se întâmplă când ascult faimosul pas de deux din Lacul lebedelor al lui Ceaikovski. Unele lucruri sunt atât de romantice încât ai impresia că nu o să mai pui nimic în gură vreodată. E de-ajuns ca Humphrey Bogart să clipească în fața lui Ingrid Bergman în Casablanca și, dacă nu-s atentă, efectiv, sunt în pericol să mor de inaniție. Când Julie s-a întors la masă, i l-am arătat, discret, bine’nțeles, pe superbul PS. —Hmm. Arată drăgălaș, aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
ca să adauge un plus de exotism trandafirilor exotici), când puteam să mă bucur mai întâi de petrecerea fastuoasă și pe urmă să stric totul? Am ieșit să rezolv niște comisioane și, când m-am întors peste câteva ore, robotul telefonic clipea în neștire. Știam eu că toate prietenele or să sune să întrebe cu ce să se îmbrace mâine seară. Mi-am ascultat mesajele: „Sunt directorul Centrului de Conferințe de la Castelul Swyre. Ne pare nespus de rău că ați contramandat. Avansul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
John’s Pizza de pe Bleecker Street. Dintr-odată mi-am amintit de e-mail. Mai aveam timp să-l opresc. Mai erau treizeci de minute până să se expedieze. —Charlie, dă-mi computerul, repede, i-am spus. Icon-ul ÎN AȘTEPTARE clipea intermitent. Am apăsat pe el și am anulat, ușurată, comanda TRIMITE. Am observat că și mesageria clipea: aveam un nou mesaj. M-am uitat repede, din curiozitate. Era de la mama: Sper din toată inima că n-ai făcut nimic nesăbuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
-l opresc. Mai erau treizeci de minute până să se expedieze. —Charlie, dă-mi computerul, repede, i-am spus. Icon-ul ÎN AȘTEPTARE clipea intermitent. Am apăsat pe el și am anulat, ușurată, comanda TRIMITE. Am observat că și mesageria clipea: aveam un nou mesaj. M-am uitat repede, din curiozitate. Era de la mama: Sper din toată inima că n-ai făcut nimic nesăbuit, iubito. Presupun că e-mail-ul a fost o glumă. Nu-mi plac șuvițele la modă în New York și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Aveam mai multe e-mail-uri primite în in-box, dar le-am lăsat pe mai târziu - nu puteam să trec printr-o asemenea umilință în momentul ăsta. —Vai, Charlie, e un dezastru total. Îmi comanzi un Bellini? l-am rugat. — Nu. Am clipit nedumerită. Exact alcoolul îți mai lipsește acum. Te-ar face să te simți și mai rău. —Mai rău de-atâta nu se poate simți nimeni pe lumea asta, nici măcar eu. Ce părere ți-ai făcut despre biletul de adio? l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
fi el. Nu. Am auzit un foșnet, apoi se aprinse lumina și un cap se iți pe ușă. Iâh! Am bănuit bine, el era. Mai rău de-atât nici că se putea. —Plângi? mă întrebă. Era ciufulit de somn și clipea din cauza luminii. Părea adormit, dar amuzat, și purta un halat alb, flaușat și papuci pufoși de hotel. De fapt, arăta de-a dreptul adorabil, însă adevărul e că toată lumea arată adorabil într-un halat de hotel. Chiar dacă eram puțin stânjenită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
decât a vecinilor noștri de dincolo de Cortină, că natura umană era mai degradată la noi decât la ei. Nu, frate, nu. Mă uit la ei cum înghit pe neamestecate tot ce le servește mass-media, bând bere întinși pe fotoliu. A clipit vreun intelectual de la ei când Churchill și Stalin se jucau cu degetul pe harta Europei? Dar când s-a înălțat Cortina de Fier? Dar acum, când rușii îi nenorocesc pe ceceni în plină iarnă (acolo să vezi tu epurare etnică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
să tresărim și, când mă întorc, dau cu ochii de o falangă de bărbați în costume sobre, printre care se află și două femei cu vestimentație chiar și mai sobră. — Absolut. Guy încuviințează spre Ketterman, după care se întoarce și clipește spre mine. Sau poate ar trebui pur și simplu să urmez un curs de telepatie. TREI Nouă ore mai târziu, ne aflăm tot în ședință. Uriașa masă de mahon e plină de schițe de contracte fotocopiate, de rapoarte financiare, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Pe cuvântul meu, Samantha, Iisuse... Nu știu, spun ca în transă. Pur și simplu... nu l-am văzut. A fost o greșeală... — Dar tu nu greșești niciodată ! — Ei bine, uite că am greșit ! Ochii mi se umplu de lacrimi și clipesc cu furie pentru a scăpa de ele. Ce... s-a întâmplat ? — Situația nu e foarte roz. Expiră. Ketterman a avut o discuție despre cum să limiteze pierderile cu avocații lui Glazerbrooks și a vorbit cu banca... și, firește, cu compania
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
ridic ușor capul. Când mă mișc, așternuturile au un foșnet ciudat. Ce se întâmplă ? Așternuturile mele nu foșnesc așa. Firește. Sunt așternuturile din casa Geiger. Mă cufund confortabil între perne - și, brusc, mă săgetează un gând. Cine sunt Geigerii ăștia ? Clipesc din ochi, încercând să-mi amintesc. Mă simt de parcă aș fi simultan mahmură și încă beată. Îmi vin în minte frânturi clare ale zilei de ieri, ca printr-o ceață deasă. Nu sunt sigură ce e real și ce e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de șomaj. Gândul mă face să pufnesc dureros. Mă și închipui lângă bărbații din The Full Monty. Stând la coadă cu ceilalți șomeri, dând din șolduri înainte și înapoi la „Hot Stuff”. Deodată, aud o cheie în ușa de la intrare. Clipesc ca să-mi revin și mă îndepărtez de frigider. Nu se poate să mă vadă cineva în halul ăsta. Nu sunt în stare să răspund la nici o întrebare iscoditoare ; și nici eventualei compasiuni. Pentru că mi-e teamă să nu încep să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
duc drept la sfârșitul paginii, unde o bufniță ca din desene animate, în ținută de avocat, îmi arată spre o linie punctată. Nume : Samantha Sweeting Ocupație : După o clipă de șovăială, scriu „ajutor domestic”. În clipa în care scriu cuvintele, clipesc de uimire. Chiar fac asta. Chiar mă angajez pe postul ăsta, la sute de kilometri de viața mea de până acum, în toate sensurile. Și nimeni nu știe ce fac. Nu știu de ce, îmi vine subit în minte imaginea mamei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
în care le văd, simt că mi se taie picioarele. Habar n-am cum se calcă o cămașă. N-am ținut în viața mea în mână un fier de călcat. Ce-o să fac ? Bănuiesc că o să le netezești cât ai clipi ! adaugă veselă. Scândura de călcat e acolo, adaugă cu un mic semn din cap. — Îhm, mersi ! îngaim. Lucrul cel mai important e să par convingătoare. O să scot scândura de călcat, o să aștept până pleacă... după care o să-mi fac un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
paharul plin cu lichid strălucitor, de culoarea chihlimbarului. Prima bere pusă de tine. — Ăă... super ! spun. Fac un efort să las o pauză firească, după care arăt în treacăt spre anunț. Ce-i asta ? — Nu servesc avocați, răspunde fără să clipească. — Nathaniel ! Vino puțin ! îl strigă cineva din celălalt capăt al barului și își dă ochii peste cap, iritat. Vin imediat. Îmi atinge mâna, apoi pleacă. Iau o gură mare de vin. Nu servește avocați. De ce nu servește avocați ? OK... calmează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de fluturat și... muzică ? Gata ! Poți să deschizi ochii ! Nu pot să deschid ochii. Orice-ar fi, nu vreau să știu. — E OK ! Nathaniel începe să râdă. N-o să te mănânce nimeni ! Deschide-i ! Cu inima bubuindu-mi deschid ochii. Clipesc de câteva ori, întrebându-mă dacă visez. Ce... se întâmplă aici ? De doi copaci e fixat un banner enorm pe care scrie „La mulți ani, Samantha !” De la el venea fluturatul ăla. Masa din grădină e aranjată cu o față de masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
aduc lumea aia în lumea asta, zic în cele din urmă. Pur și simplu nu vreau. Nathaniel dă să zică ceva, dar îmi feresc privirea, înainte să apuce să rostească vreun cuvânt. Mă uit iar la priveliștea idilică de pe fereastră, clipind în razele soarelui, cu mintea agitată. Poate că ar trebui să renunț să mă mai gândesc la tot coșmarul ăla. Să uit. Să-l las în urma mea. Oricum, sunt slabe șanse să pot dovedi ceva vreodată. Arnold are toată puterea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Ebury Catering. În Gloucestershire. — N-am auzit de ei. Își consultă iar hârtiile și dă la pagina a doua, din ce în ce mai iritată. Scumpo, nu ești pe lista mea. Nu știu ce-i cu tine aici. Am vorbit cu un tip, zic fără să clipesc. Care mi-a zis că le-ar prinde bine niște ajutoare suplimentare. — Un tip ? Mă privește perplexă. Cine ? Tony ? — Nu-mi amintesc numele lui. Dar mi-a zis să vin aici. Nu se poate să-ți fi zis... — E firma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Mă frec pe fruntea dureroasă. Credeți-mă, nici eu n-aș fi vrut să fiu aici. Dintre toți oamenii din lume cărora le-aș cere ajutorul, dumneavoastră... ați fi ultimul. Sunteți ultimul. Mă opresc un moment. Ketterman nici măcar n-a clipit. — Deci faptul că mă aflu aici, în fața dumneavoastră... ar trebui să însemne ceva. Îl privesc disperată. Vorbesc foarte serios. Trebuie să vă spun ceva și trebuie neapărat să mă ascultați. Trebuie. Între noi se lasă o tăcere lungă. Aud o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
impermeabil albastru. Al cărei titlu să fie „Samantha spune”. — Poftim ? Mă uit la ea ca la nebuni. Nu am nici un sfat casnic de dat ! — Atunci o rețetă ? Radiază. Felul de mâncare preferat ? — Vrei să ne pozezi în șorț ? strigă grăsanul clipind libidinos din ochi. — Nu ! zic îngrozită. Nu mai am nimic altceva de adăugat ! No comment ! Plecați ! Ignorându-le țipetele și strigătele de „Samantha!”, mă întorc și alerg cu picioare tremurătoare înapoi spre casă. A înnebunit lumea. Mă năpustesc în bucătărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
la un zombi. — A. Da. Încerc să-mi vin în fire. Păi... da. Poate că și eu am simțit la fel. Mă joc cu fusta. Dar chestia e că... am întâlnit pe cineva. Aici. — Pe grădinar, spune Guy fără să clipească. — Da ! Ridic ochii mirată. De unde... — Niște ziariști vorbeau despre asta afară. — A. Mă rog, e adevărat. Îl cheamă Nathaniel. Simt că mă înroșesc. E... un tip foarte drăguț. Guy se încruntă de parcă nu înțelege ce vreau să spun de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Nici la telefon, nici la SMS-uri. Pare că efectiv nu mai vrea să mă cunoască. Cum e posibil să se fi sfârșit totul ? Cum e posibil să fi plecat pur și simplu așa ? Ochii mi se încețoșază iar și clipesc furioasă, pentru a scăpa de lacrimi. Nu pot să plâng. Sunt partener acum. Iar partenerii nu plâng. Mă uit pe fereastră, încercând să-mi păstrez cumpătul. Trenul pare să meargă mai încet, ceea ce e destul de straniu. — Stimați pasageri... Se aude
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]