2,746 matches
-
erou care să nu fi fost generos. A afișa zgîrcenia înseamnă a spune poporului: Nu așteptați nimic de la mine, vă voi plăti prost serviciile; ar însemna, astfel, să stingă ardoarea pe care orice supus o are în mod natural în slujirea suveranului său. De bună seamă că numai omul econom poate fi generos, doar cel care-și administrează prudent bunurile poate face bine celorlați. Este cunoscut exemplul lui Francisc I, regele Franței, ale cărui cheltuieli excesive au fost, în parte, cauza
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
treptat un președinte căruia, curând, i se va atribui în exclusivitate numele de episcop și care se va deosebi net de colegiul presbiterilor. Diaconul, slujitor cu funcție subalternă, este afectat pe lângă persoana episcopului. Astfel se constituie cele trei trepte de slujire pe care le cunoaștem: episcop, preot și diacon. În scrisorile sale, Ignațiu din Antiohia ne oferă prima mărturie a acestei ierarhii; se vorbește atunci de episcopat monarhic, episcopul distingându-se de ceilalți preoți. Slujitorii itineranți dispar treptat. Apostolii urmașii Apostolilor
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
atunci de episcopat monarhic, episcopul distingându-se de ceilalți preoți. Slujitorii itineranți dispar treptat. Apostolii urmașii Apostolilor devin sedentari, confundându-se în cele din urmă cu episcopii care, de acum înainte, vor apărea ca urmași ai Apostolilor. Există și alte slujiri, considerate ca inferioare, ce variază în funcție de Biserici și de anumite perioade. La început numai episcopul prezidează Euharistia, predică, botează, îi reconciliază pe cei care fac pocăință. Clerul și poporul intervin în diferite feluri în alegerea slujitorilor Bisericii. Ritul esențial al
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
Geniului împăratului, deoarece numai simplul act formal îi solicita asentimentul față de o putere umană, care se folosea de temeiuri religioase, pentru a-și afirma propria poziție în ochii supușilor. Din aceste documente, în opoziție cu religiozitatea idolatrică, descoperim și că slujirea creștinului este rezervată exclusiv lui Dumnezeu. O altă caracteristică a Actelor și a Pătimirilor era aceea că protagoniștii își manifestau propria credință printr-o mărturisire publică, care devenea astfel vestire (kèrygma), fiind și semnul unei demonstrații a libertății interioare a
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
scoate hainele militare, aceste sunt substituite, în simbolizarea metaforică prezentată de același Tertulian, de veșminte spirituale. În continuare, aluzia la speculatoria, încălțămintea specifică speculatores, soldații din unitățile speciale (mesageri, curieri și gărzi de corp), ne întărește ipoteza potrivit căreia, dintre slujirile militare existente, creștinii le preferau pe acelea în care nu erau direct implicați în acțiuni belicoase și de violență. Polemistul african nu ezită să critice lâncezeala soldaților creștini (fratres commilitones), care considerau că atitudinea neobișnuită a soldatului din De corona
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
evita serviciul militar. Această precizare elocventă ne determină să credem că soldatul din De corona, 1, dorind să-și afirme doar fidelitatea față de Cristos, nu căuta martiriul intenționat. Soldaților creștini care subestimau chestiunea etică în timpul serviciului militar disculpându-se că slujirea față de stat îi obliga să împlinească anumite fapte, Tertulian le atrăgea atenția asupra unicității și radicalismului Evangheliei: contrar lumii păgâne în care politica imperială oferea concesii și imunități militarilor, soldații convertiți la creștinism nu trebuiau să se considere imuni de
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
câteva reguli de viață religioasă tuturor creștinilor, vizându-i mai ales pe cei care ocupau funcții în administrația publică, și de practică pastorală pentru clericii săi, care, fără prea multe scrupule, căutau să se îmbogățească ilicit, dedicân-du-se unor activități nepotrivite slujirii sacre. Astfel, constata cu durere cum, mulți dintre soldați, după ce au săvârșit furturi pe durata incursiunilor lor și au violat femeile, care refuzau să le dea banii, nu dădeau semne că s-ar căi de păcatele lor grave și le
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
spune că Domițian nu avea nici un motiv să se teamă de el; iar această atitudine era în contrast cu celălalt frate, Flavius Sabinus, față de care Domițian putea să aibă niște suspiciuni mai vechi. Termenul poate fi înțeles ca o abținere de la prestarea slujirii militare și de la administrarea rem publicam. Inerția lui Clement este clasicul refuz al obiectorilor de conștiință de a împlini din motive religioase o funcție publică, actualizabilă prin prestarea serviciului militar. Refuzul de a mai sluji lui Domițian în activitățile statale
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
servitutea Dumnezeului adevărat față de zeii falși. Prin plătirea acestui impozit religios, predicarea Evangheliei era lovită din plin și batjocorită chiar în obiectivul pentru care apăruse și își propusese să-l atingă: doborârea idolilor. În conștiință, creștinii nu se regăseau în slujirea unui principe care îi constrângea să împlinească un lucru ce provoca repulsie în fața sentimentelor lor religioase și care intenționa să-l umilească pe Cristos în fața lui Jupiter. Roma devenise pentru ei orașul urâciunii, civitas diaboli, iar Domițian, al doilea monstru
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
continuării sale, i s-a aplicat ca emblemă, pare inexplicabilă atitudinea lui Eusebiu de Cezareea (265-340) de a nu aminti de nici un soldat martir, cu excepția lui Seleucus, care, în momentul execuției nu mai era soldat, retrăgându-se anterior din această slujire pentru a se dedica operelor religioase, și a unor dregători imperiali. În fața acestei lacune informative apare întrebarea spontană: dacă Eusebiu s-a îngrijit cu atâta scrupulozitate să istorisească toate faptele oribile și cruzimile soldaților Imperiului, cum de nu amintește și
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
răspuns: „Am fost în trupele operative, din care am ieșit din propria mea voință. Sunt însă un veteran. Cu toate acestea, l-am adorat pe Dumnezeul cel viu care a făcut cerul și pământul; și chiar și acum îi mărturisesc slujire fidelă“. Maximus spuse: „Iulius! Îmi dau seama că ești un om înțelept și serios. De aceea, te îndemn să jertfești zeilor“. Iulius răspunse: „Nu fac ceea ce dorești, pentru a nu cădea în păcat și în pedeapsa veșnică“. Maximus a spus
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Încercările de a se da noi Înțelesuri chiar termenilor „bine” și „virtute” (care sunt Înțeleși astăzi nu atât sub forma unor semnificații generale, cât mai ales În funcție de cerințele unor contexte particulare, respectiv din perspectiva obținerii unor beneficii proprii sau a slujirii doar a unui adevăr personal). Μ Roboții au viață, dar nu și suflet; de aceea s-ar putea ca activismul lor, scăpat la un moment dat de sub controlul omului, să degajeze prea multă forță și să devină distructiv prin el
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
contemporane. Deși cuvîntul filozof și-a schimbat sensul în secolul al XIX-lea, cînd devine universitar, compartimentat, erudit, misiunea militantă inițiată de "filozofii" secolului al XVIII-lea continuă și se amplifică; ea va oscila între două Vocații: călăuzirea sau / și slujirea poporului: pe de o parte, scriitorii, filozofii, poeții se proclamă conștiințe suverane, chemate să lumineze popoarele; pe de altă parte, ei aspiră să se consacre Suveranului modern, izvor al tuturor virtuților. Astfel, poporaniștii ruși s-au îndreptat către popor, atît
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
mișcare ce părea neașteptată, providențială, dar care se alimenta totuși, în secret, din izvoarele unei rezistențe ce nu contenise cu totul nicicând. În forme subtile și diverse, această rezistență actualiza în fond îndemnul lui Bălcesu de a se face din slujirea ideii naționale un mijloc de a izgoni despotismul și a garanta "sfințenia vieții sociale". Vicisitudinile istoriei, chiar, deveneau în contextul amintit o sursă de energie. "Nu vă disperați de suferință, căci suferința, știți, e condiția esențială a dezvoltării morale", spunea
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
orice preț. Între acest tip de conduită colectivă și tăcerea de care aminteam e un raport ce nu poate scăpa atenției analistului interesat a lămuri un anumit mod de comportament în istorie. Înseamnă tăcerea indiferență, supunere "sub vremi", poate chiar slujirea răului. S-a pus demult un semn de egalitate între tăcere și consimțire, ca deviza cutărui papă din secolul XIII: "Qui tacet, consentire videtur". Pare a consimți cine tace, dar consimte în adevăr? Azi știm că tăcerea e un alt
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
să aibă o însemnătate mai mare decât pentru creștinul de rând. Notă Informativă, sursa „Săndulescu”, 27.04.1965: „Cu prilejul manifestărilor cultice din săptămâna mare, mai ales în zilele de 21, 22 și 23.04., cum și în cele două slujiri însemnate de joi și vineri seara, s-a observat ca o notă distinctă față de alți ani, o participare mult mai redusă la tineret, inclusiv elevi, din care cauză s-a trăit o atmosferă de mai multă liniște. [...] În noaptea de
[Corola-publishinghouse/Science/2229_a_3554]
-
imediat ce sunt în stare de aceasta". Ei au datoria de a le forma copiilor conștiința, caracterul, voința, să le construiască personalitatea dotată cu sens critic pentru a fi capabili să aleagă liber binele, să fie responsabili și deschiși cu generozitate slujirii celorlalți, angajați în realizarea planului lui Dumnezeu în viața lor. Pentru a-și putea îndeplini misiunea încredințată lor de Creator, părinții asemenea bobului de grâu, pierzându-și viața lor trebuie să o trăiască pe cea a fiilor lor, aceasta fiind
Arta de a fi părinte by Otilia Todică () [Corola-publishinghouse/Science/290_a_1407]
-
Serbea ot Vasluia”, adică „domnul” sau „panul” Serbea din Vaslui care întărește, ca martor în divanul domnesc, dania voievodului Alexandru cel Bun către nobilii feudali, frații Oana Popșa și Moise Popșa, acesta din urmă supranumit „Filozofu”, pentru credință și dreaptă slujire. Un al doilea document de atestare a vechimii Vasluiului este scrisoarea voievodului Iliaș (fiul lui Alexandru cel Bun), prin care comunică, la 1 septembrie 1435, lui Vladislav Iagelo, regele Poloniei, că s-a împăcat cu fratele său Ștefan al II
DE LA SPITALUL LUI DRAGHICI by MIHAI CIOBANU, VALERIU LUPU, NICOLAE BARLADEANU () [Corola-publishinghouse/Science/790_a_1489]
-
reprezintă de fapt centrul cultului creștin, și anume frângerea pâinii sau Sfânta Euharistie. După pogorârea Duhului Sfânt, primii creștini, urmând porunca Mântuitorului, „stăruiau În Învățătura Apostolilor și În Împărtășire, În frângerea pâinii și În rugăciuni” (FA 2,42) adică În slujirea Sfintei Liturghii care, Încă de la Început a fost centrul vieții Bisericii, Taina actualizării lucrării mântuitoare a lui Hristos și a unirii depline cu El. Deși În Noul Testament nu avem o descriere amănunțită a Liturghiei pe care o săvârșeau Sfinții Apostoli
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mihail Iustin Mitrea () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92309]
-
prin sfârșitul Regatului lui Iuda și deportarea populației de rang înalt. În timpul exilului babilonian (587/586-539 î.C., când a încetat independența regatului, cu excepția unei scurte perioade între 134 și 63 î.C., în timpul domniei regilor hasmonei) și-au exercitat slujirea profetică în sprijinul exilaților profeții Ezechiel și Deutero-Isaia (Is 40-55, susținător al monoteismului într-o formă sistematică). După exil, tot în Iuda, îi găsim pe profeții Ageu, Zaharia, Trito-Isaia (capp. 55-66), Iona, Malahia, Ioel și Deutero-Zaharia (capp 9-14); de la toți
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
distrus după aproximativ două secole de către Lupus guvernatorul Alexandriei, din ordinul lui Cezar, (45/4 î.C.). Așadar Onia IV ar fi o persoană inventată pentru a-l disculpa pe Onia III și totodată pentru a explica înlăturarea Oniazilor de la slujirea de mari preoți (pentru texte cf. Stern I, pp. 40 ș.u., care menține tezele tradiționale; pentru o lectură diferită, a se consulta Delcor 1968 și Keil 1985). 6.4. Templul de pe Muntele Garizim Aducem în discuție și ultimul templu
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
salariat (latron, „pe plata lui” și latris „zilier”); latinescul latro, „mercenar”, identic din punct de vedere etimologic, constituie un fel de caricatură. În limba ebraică noțiunea este exprimată de verbul ’ăbad, „a munci”, „a sluji” și de derivatul ’ăbôdăh, „muncă”, „slujire”; aceeași termeni sunt utilizați în mod curent și pentru „cult” văzut ca „slujire [divină]”, cu diferența că nu se desfășoară în sfera obișnuită, profană, ci în cea sacră, în serviciul divinității (Simián-Yofre și Ringreen 1986). Conceptul acesta e cel mai
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
punct de vedere etimologic, constituie un fel de caricatură. În limba ebraică noțiunea este exprimată de verbul ’ăbad, „a munci”, „a sluji” și de derivatul ’ăbôdăh, „muncă”, „slujire”; aceeași termeni sunt utilizați în mod curent și pentru „cult” văzut ca „slujire [divină]”, cu diferența că nu se desfășoară în sfera obișnuită, profană, ci în cea sacră, în serviciul divinității (Simián-Yofre și Ringreen 1986). Conceptul acesta e cel mai frecvent în multe limbi, precum în limba germană Gottesdienst sau engleză [religious] service
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
de a se presta personal (oricum nu se putea lucra nimic în timp ce câmpul se odihnea) și poate și iertarea totală a datoriei! Pe baza analogiilor istorico-religioase considerăm mai plauzibilă a doua posibilitate, așa cum se întâmpla în anul al șaptelea de slujire al sclavului din datorii. Se pare așadar că Dt 15 a avut rolul de a crea o legătură explicită între odihna pământului și eliberarea celui care a devenit sclav din cauza datoriilor, după cum reiese din începutul v. 2: „Aceasta este chestiunea
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
esene. În capitolul Despre pedeapsa viitoare a celor nesupuși din același text găsim cu privire la pretinsul Cristos al lui Saul din făcătura Noului Legămînt că ei așteptau cu mare nădejde: ,,vremea în care laicul și preoțescul Mesia își va asuma fiecare slujirea.”. Mai încolo spun că Elohim le-a făcut o făgăduială în ,,«pămîntul Damascului» - adică Noul Legămînt”, dar cel descoperit la Qumran și nu cel plăsmuit du-pă anii 386 și prezentat goimilor cap de lut ca mare revelație și reverberație divină
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]