30,395 matches
-
și fobiile iraționale, cum ar fi fobia școlară. Există mai multe variații ale acestei metode în funcție de modul de asociere a stimulului constituit de obiectul fricii cu reacția de relaxare, asociere ce poate fi in vivo (în realitate) sau imaginară. Studiile sugerează că tehnicile in vivo sunt superioare celor in vitro și că folosirea desensibilizării in vitro este, totuși, mai eficientă decât lipsa oricărui tratament. De reținut Wolpe (1958) a elaborat proceduri de desensibilizare sistematică pentru a contracondiționa progresiv reacțiile de frică
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
că 70% dintre copiii cu anxietate generalizată au și anxietate de separare, în vreme ce, la adolescenți, comorbiditățile cele mai frecvente sunt depresia (47% din cazuri) sau fobia specifică (41%). Etiologie Rolul factorilor biologici și genetici și al temperamentului Studiile pe gemeni sugerează că anxietatea se datorează în proporție de 30-40% factorilor genetici (Eley, 1999). Deși neurotransmițătorul GABA (acid gama-amniobutiric) poate trimite mesaje de accentuare a reacțiilor la amenințări, poate apărea o disfuncție care face ca acesta să nu mai transmită mesaje de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
genetici. Rolul neurotransmițătorilor La cei cu atacuri de panică înaintea vârstei de 20 de ani, probabilitatea de a avea o rudă de gradul întâi care suferă de tulburare de panică este de 20 de ori mai mare. Studiile pe gemeni sugerează, la rândul lor, existența unui factor genetic (DSM-IV-TR). De reținut Adesea, tulburările au cauze și evoluții diverse. Ollendick (1998) sugerează că atacurile de panică sunt rezultatul unor interacțiuni între temperament (reactivitate sporită la stres și inhibiție comportamentală) și problemele de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
rudă de gradul întâi care suferă de tulburare de panică este de 20 de ori mai mare. Studiile pe gemeni sugerează, la rândul lor, existența unui factor genetic (DSM-IV-TR). De reținut Adesea, tulburările au cauze și evoluții diverse. Ollendick (1998) sugerează că atacurile de panică sunt rezultatul unor interacțiuni între temperament (reactivitate sporită la stres și inhibiție comportamentală) și problemele de atașament (stres de separare), interacțiuni care îi fac pe unii copii să fie mai vulnerabili la astfel de manifestări. Activitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
legătură cu debutul atacurilor de panică. Studiile au analizat și activitatea din locus ceruleus, o zonă care folosește o cantitate mare de noradrenalină, care transmite mesaje complexului amigdalian și despre care se știe că declanșează reacții emoționale. Distorsiunile cognitive Cognitiviștii sugerează că atacurile de panică pot fi rezultatul unei interpretări greșite a senzațiilor fizice. Sensibilitatea accentuată la indivizii cu înclinație spre panică se asociază adesea cu predispoziție la anxietate, aceasta manifestându-se prin evaluări greșite și o tendință de a reacționa
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de a reacționa exagerat la senzațiile fizice, ceea ce duce în final la concluzii ilogice. Tratament Tratamentul medicamentos Antidepresivele (care acționează în majoritatea lor prin restabilirea nivelurilor normale de noradrenalină) pot atenua cu succes atacurile de panică. Cel puțin un studiu sugerează că inhibitorii selectivi de recaptare a serotoninei diminuează simptomele de panică la copii și adolescenți (Renaud, Birmaher, Wassick & Bridge, 1999). Tratamentul cognitiv-comportamental „Tratamentul pentru controlul panicii la adolescenți” (Panic Control Treatment for Adolescents, PCT-A; Hoffman & Mattis, 2000) - un program
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
tematic poate oferi informații utile privind natura simptomelor depresive (Luby și colab., 2003). De reținut În urma studierii tulburării depresive majore la preșcolari, Luby și echipa sa (2003) au pledat pentru modificarea criteriilor din DSM-IV-TR pentru copiii foarte mici. Rezultatele lor sugerează că actualele criterii sunt prea stricte pentru preșcolari și că, prin urmare, unele cazuri rămân nediagnosticate. Tulburarea depresivă majoră în copilărie În vreme ce factorul genetic poate să joace un rol important în depresia adulților, depresia la copil (prepurbetală) este cauzată mai
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
toți subiecții de sex masculin) acționează în direcția prevenirii unui astfel de act. Analizele ulterioare au scos în evidență faptul că prezența a trei factori de protecție reduce riscul de sinucidere cu 70 până la 80%. Pe baza rezultatelor obținute, autorii sugerează că trebuie evaluat rolul programelor de prevenire a sinuciderii care folosesc terapia multisistemică în vederea îmbunătățirii aptitudinilor părintești, reducerea practicilor parentale negative și coercitive și întărirea unității și relațiilor familiale. Prevalență și comorbidități Aproximativ 5% dintre toți copiii și adolescenții suferă
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
istoricul familiei un caz de depresie sunt mai predispuși la această tulburare. Există însă și alți factori din mediul familial - stilul educațional al părinților, de pildă - care pot juca un rol la fel de important ca și ereditatea. Rezultatele studiilor pe gemeni sugerează că, la adulți și adolescenți, factorul genetic este mai puternic decât la copii, în cazul acestora acționând mai degrabă factorii ambientali. Funcțiile neurotransmițătorilor. Chiar dacă s-a constatat un dezechilibru neuroendocrin (hormonul cortizol) la adulții depresivi, la copii nu s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
Influența celor de aceeași vârstă în remedierea depresiei. În timp ce Sheeber și colegii săi (2001) s-au concentrat asupra influenței proceselor familiale asupra depresiei adolescenților, Patterson și Capaldi (1990) au elaborat un model ce analizează influențe mult mai timpurii. Acești autori sugerează că, atunci când intră pe scena socială, copiii care trăiesc într-un mediu negativ au un nivel de stimă de sine scăzut, abilități interpersonale precare, tendința de a reacționa agresiv (verbal sau fizic) și un stil cognitiv negativ. Atenție Agresivitatea se
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
cu debut în copilărie este succesiunea rapidă a ciclurilor, adică manifestarea a patru sau mai multe episoade patologice în decurs de 12 luni. Deși, la adulți, acest criteriu este valabil doar în aproximativ 10-20% din cazuri, literatura de specialitate recentă sugerează că, la copii, aceasta ar fi o caracteristică dominantă a tulburării bipolare. Pe baza unei analize a lucrărilor apărute în ultimii 10 ani pe tema tulburării bipolare la copii și adolescenți, Geller și Luby (1997) trag concluzia că o tulburare
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
dacă parametrii nu vor suferi nici o modificare, este ușor de înțeles de ce această tulburare va continua să fie identificată rar la copii. Într-o analiză a studiilor cu privire la natura și istoricul acuzelor somatice la copii, Fritz, Fritsch și Hagino (1997) sugerează că frecvența redusă cu care se pune acest diagnostic la copii și adolescenți reflectă cel mai probabil faptul că lista de criterii nu este adaptată diverselor stadii de dezvoltare a copilului și nu se datorează debutului tulburării la vârstă adultă
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
asupra acuzelor somatice, Offord și colegii săi (1987) au constatat că aproximativ 11% dintre fete și 4% dintre băieți (cu vârste între 12 și 16 ani) prezintă acuze somatice recurente și cauzatoare de suferință. Datele disponibile cu privire la populațiile de adolescenți sugerează că simptomele asociate cu tulburarea de somatizare (dureri de cap sau de stomac, amețeală, suferință) sunt relativ frecvente (Taylor, Szatmari, Boyle & Offord, 1996). Într-un studiu efectuat pe 1035 de adolescenți (cu vârste între 12 și 17 ani) din Bremen
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
cronică. Dintre beneficiile secundare aduse de statutul de bolnav amintim atenția sporită și așteptările mai scăzute ale celorlalți. Perspectiva cognitivă Perspectiva cognitivă s-ar concentra în special asupra modului în care gândurile dezadaptative se traduc pin simptome fizice. Practica clinică sugerează că, adesea, copiii își exprimă dorința de a avea parte de atenție comunicând cu părinții prin simptome fizice. Familia și stilul educațional al părinți Copiii cu un părinte care suferă de o boală cronică pot fi predispuși la tulburarea de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
simptom care afectează funcția motorie sau senzorială normală. Considerată a fi una dintre tulburările somatoforme isterice, ea apare atunci când conflictele de la nivel psihologic se manifestă în mod dramatic prin simptome fizice, cu efecte handicapante, dar fără bază organică. Aceste simptome sugerează o cauză medicală sau neurologică (pseudoneurologică), dar rezultatele investigațiilor sunt negative. Deși în categoria tulburărilor somatoforme intră simptomele fizice precipitate de factorii de stres psihosocial, conform criteriilor din DSM-IV-TR, pentru punerea diagnosticului de tulburare de conversie, trebuie identificat factorul de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
de pildă, zona paralizată se întinde doar până la încheietura mâinii sau la gleznă, ceea ce este imposibil din punct de vedere anatomic). De asemenea, simptomele conversiei nu sunt consecvente, pacientul putându-și mișca membrul pretins paralizat atunci când nu e atent. DSM-IV-TR sugerează, de asemenea, câteva trăsături asociate care reprezintă variațiile extreme ale reacției unui individ la pierderea unei funcții: de la belle indifférence (lipsa de preocupare pentru simptome) până la afișarea simptomelor într-un mod teatral sau histrionic. Conform DSM-IV-TR, la copiii sub 10
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
este o tulburare somatoformă și apare atunci când un individ este atât de preocupat de o imperfecțiune sau de un defect imaginar încât acest lucru îi produce o suferință clinică importantă și îi afectează funcționarea normală (DSM-IV-TR). Deși interviurile clinice retrospective sugerează că această afecțiune debutează în adolescență, nu există cercetări clinice care să susțină această ipoteză. Totuși, argumentele clinice par să indice că, într-adevăr, ar fi logic ca debutul acestei tulburări să se situeze în adolescență, în această perioadă apărând
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
mai multe scale de evaluare și teste de personalitate care au și o componentă somatică. Pentru lista acestor instrumente, vezi secțiunea „Pe scurt 7.2”. Tratament În lipsa unor date empirice cu privire la tratamentul tulburărilor somatoforme la copii și adolescenți, experiența clinică sugerează folosirea metodelor comportamentale sau cognitiv-comportamentale care conțin și elemente de desensibilizare sistematică și de conștientizare a tulburării prin educație. Cel puțin un studiu menționează reușita terapeutică a unui program cognitiv-comportamental combinat cu administrarea de inhibitori selectivi de recaptare a serotoninei
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
dintre cei cu ADHD suferă și de tulburare opozițională. De reținut În vreme ce tulburarea opozițională este asociată cu comportamentele agresive explicite și nedistructive, tulburarea de conduită presupune comportamente agresive ce pot fi distructive și încalcă drepturile celorlalți. Evoluție Analiza evoluției afecțiunii sugerează existența unei serii de comportamente dezadaptative ce începe cu ADHD, continuă cu tulburarea opozițională și, apoi, culminează cu tulburarea de conduită (Loeber, Green, Lahey, Christ & Frick, 1992). Totuși, există dovezi că nu întotdeauna se parcurg toate aceste etape (comportamentele dispar
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
sensibili la sentimentele și gândurile celorlalți. Tendințele agresive pot fi accentuate de situațiile mai ambigue, fiindcă au uneori tendința de a-i bănui de ostilitate pe cei din jur și de a reacționa în consecință. De reținut Teoriile cognitiviste sociale sugerează că, la unii copii, actele agresive pot fi declanșate de tendința de atribuire negativă, adică de a interpreta o acțiune sau o exprimare ambiguă ca pe o intenție ostilă și de a răspunde corespunzător la „amenințare”. De multe ori, ei
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
nu s-a manifestat nici un simptom. Date suplimentare despre tipurile de tulburare de conduită Pe baza categoriilor de comportamente (explicit/implicit, distructiv/nedistructiv) și a rezultatelor unui studiu longitudinal asupra comportamentelor problematice la copii și adolescenți, Loeber și Keenan (1994) sugerează o serie de tipuri de tulburare de conduită potențiale: Comportament de conflict cu autoritatea. Ca și în cazul tulburării opoziționale, subiecții au o atitudine sfidătoare și încalcă regulile, însă nu le fac rău celorlalți (de pildă, absentează nemotivat, fug de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
mai complexe și mai problematice comportamente. Până acum, foarte multe studii s-au concentrat asupra modului în care aceasta evoluează în funcție de momentul de debut: precoce (în copilărie) sau tardiv (în adolescență). Evoluția cazurilor cu debut precoce Studiile de tip longitudinal sugerează că agresivitatea explicită ar trebui să înceteze treptat după vârsta de doi ani. Totuși, de multe ori, copiii care au probleme de comportament încă de la o vârstă foarte fragedă continuă să le aibă, ba chiar acestea se agravează în timp
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
care părintele biologic sau adoptiv are o tulburare de personalitate antisocială sau atunci când părinții biologici sunt dependenți de alcool ori suferă de tulburări de dispoziție, schizofrenie sau au un istoric de ADHD (APA, 2000). Studiile efectuate pe populații de adulți sugerează că nivelul ridicat de testosteron ar putea joace un rol în transmiterea genetică a impulsurilor agresive (Dabbs & Morris, 1990). În plus, nivelul scăzut de DBH dopamin-hidroxilaza (care transformă dopamina în noradrenalină) poate să determine praguri mai înalte pentru comportamentele de
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
inconsecvenți sau prea exigenți în stabilirea frontierelor sau a limitelor. Cât despre teoriile privitoare la atașament și la stilul parental, există dovezi științifice care indică existența unei legături între atașamentul insecurizant și comportamentele agresive la preșcolari (Greenberg, 1999). Baumrind (1991) sugerează că un stil autoritar în educație poate pune bazele unei agresivități latente care ajunge să se manifeste în anii adolescenței. Evaluare Pe lângă programele generale de interviuri structurate și semistructurate, scalele de evaluare a comportamentului discutate anterior conțin subscale dedicate problemelor
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
la ea agresiv. Acesta este un exemplu de reacție a unui copil la care debutul tulburării de conduită a fost precoce. reacție a unui copil la care debutul tulburării de conduită a fost tardiv. neajutorare învățată. atribuire subiectivă ostilă. Studiile sugerează că reunirea tinerilor cu probleme grave de comportament în grupuri de tratament poate: duce la rezultate pozitive semnificative. oferi mai multe ocazii de dezvoltare a abilităților sociale. asigura o mai bună empatie. oferi o ocazie de instruire cu privire la devierea comportamentală
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]