30,395 matches
-
persoanele care suferă de forme grave de nevroză se confruntă cu numeroase situații semnificative, indiferent dacă, pentru a determina frecvența acestor evenimente au fost utilizate interviurile sau chestionarele (Poulton și Andrews, 1992). Faptul că ambele metode au confirmat această legătură sugerează că descoperirea nu este doar o reprezentare falsă a unui context nefericit, ci, mai probabil, dovada efectelor negative ale nevrozei și anxietății asupra relațiilor interpersonale. Punctajele care indică nevroze grave sînt asociate cu tulburările anxioase grave. Punctajul ridicat este, de
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
nu depinde de timpul de consultație. Chestionarul CIDI prezintă un coeficient ridicat de siguranță și o largă răspîndire, fiind disponibil în 14 limbi. Este folosit, în principal, în cadrul unor rapoarte epidemiologice, studii clinice și în practica medicală. Studiile de validitate sugerează necesitatea unei specificități crescute, avînd în vedere că CIDI identifică, de obicei, mai multe diagnostice de comorbiditate decît medicii. Oricum, diagnosticele care nu sînt tocmai grave pot fi cu ușurință respinse de către terapeuți, în timp ce diagnosticele fals negative, care ar prezenta
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
concluzia că pacienții, pînă atunci neajutorați și incapabili să-și rezolve dificultățile, ar putea să învețe anumite moduri de abordare a problemelor care să îi facă să fie mai eficienți și să devină, pînă la urmă, propriii lor terapeuți. Cercetătorii sugerau că ar exista o părere unanimă, potrivit căreia rezolvarea eficientă a problemelor se caracterizează prin cinci etape principale: o orientare generală, definirea și formularea problemei, stabilirea alternativelor, luarea deciziilor și verificarea. Zurilla și Goldfried au prezentat, de asemenea, și indicații
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
între claustrofobie și agorafobie. Dacă ținem seama de vîrsta la care a debutat afecțiunea, deosebim două tipare. Cele mai multe fobii apar în copilărie și la începutul adolescenței, cu excepția agorafobiei și claustrofobiei (Ost, 1987a). Aceste două tulburări apar de obicei după adolescență, sugerînd faptul că între ele există și alte similitudini. De fapt, Friend și Andrews (1990) au monitorizat mai multe persoane care susțineau că suferă de atacuri de panică și au descoperit că, în majoritatea situațiilor, indivizii întruneau criteriile de diagnostic pentru
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
disfuncții endogene (Klein, 1981). Principala problemă a acestei teorii este aceea că aparenta spontaneitate a atacurilor de panică nu justifică similaritatea profilurilor de simptome dintre atacurile spontane și cele provocate de anumite situații (Margraf et al., 1987). Barlow (1988) a sugerat că este mult mai corect să descriem atacurile de panică drept previzibile sau imprevizibile și drept provocate sau neprovocate. Termenul neprovocat este preferabil termenului spontan, pentru că descrie fenomenul, în loc să facă referiri subînțelese asupra presupusei etiologii. Mai mult, deși primul atac
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
fapt în cazul tuturor celorlalte tulburări anxioase. În timp ce natura exactă a expresiei fenotipice a genotipului constituie încă subiect de dezbatere (vezi capitolul al doilea), studiile teoretice recente au adus în discuție efectul unui înclinații nespecifice către anxietate. Barlow (1988) a sugerat că o vulnerabilitate crescută implică declanșarea mai rapidă a reacției de tip luptă sau fugi (Cannon, 1927). Reacția de urgență poate să se manifeste atît în situații potențial periculoase (aceasta este o alarmă reală), cît și în absența pericolului potențial
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de urgență poate să se manifeste atît în situații potențial periculoase (aceasta este o alarmă reală), cît și în absența pericolului potențial, dar ca răspuns la percepția negativă asupra factorilor de stres (aceasta este o alarmă falsă). Deși s-a sugerat existența mai multor substraturi biologice (vezi Barlow, 1988; Gray, 1988; Gorman et al., 1989; Andrews et al., 1990b), ideea principală este aceea că tendința de a reacționa printr-un răspuns de tip luptă sau fugi apare în urma unor factori declanșatori
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
o operațiune mentală complicată produce simptome similare sindromului de hiperventilație (cu toate că nu se înregistrează schimbări de flux ale PCO2) cu aceeași frecvență ca și testul de provocare a hiperventilației (vezi și Hornsveld et al., 1990). Informațiile obținute de la subiecții noștri sugerează faptul că ventilația poate fi una dintre cauzele declanșării atacului de panică, fără a fi însă nici necesară, nici suficientă. Holt și Andrews (1989a) au folosit hiperventilația (ca și alte metode de provocare a atacurilor de panică) și au descoperit
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
cu potențial fobic (vezi și McNally et al., 1989). Oricum, ar trebui să remarcăm că gradele diferite de rememorare pot indica o anumită predispoziție manifestată în faza incipientă (predispoziție către atenție) sau în cea finală (predispoziție către refacere). Unele studii sugerează că prima este mai probabilă (Mathews et al., 1989; pentru o discuție de ansamblu, vezi Williams et al., 1997). Deocamdată, este suficient să reținem că există numeroase dovezi ale faptului că pacienții cu tulburare anxioasă însoțită sau nu de agorafobie
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
este redusă considerabil. Aceste tratamente bazate pe expunere s-au dovedit de multe ori eficiente în scăderea evitării induse de teamă (Emmelkamp, 1979). În ciuda faptelor care susțin un model de condiționare a evitării (Rachman, 1991), studierea indicatorilor comportamentului de evitare sugerează faptul că procesele cognitive sînt esențiale pentru etiologia agorafobiei. De fapt, variabilele cognitive par să prezică evitarea mai bine decît o fac cele implicate de un model de condiționare (adică frecvența și severitatea atacurilor de panică). Clum și Knowles (1991
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
tulburare de panică și evitare pronunțată percepeau mai des o legătură între anumite situații și atacurile lor de panică (vezi și Craske et al., 1988; Adler et al., 1989; Telch, et al., 1989). În sfîrșit, Clum și Knowles (1991) au sugerat faptul că strategiile de învingere a fricii și eficiența asociată lor fac mai puțin probabil comportamentul de evitare. Ideea că poți fi capabil să-ți înfrunți teama ajută la reducerea comportamentului de evitare și evadare (Craske et al., 1988). Comportamentul
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
scade înspre 45 de ani. Ca și în cazul altor tulburări anxioase, anumite studii au demonstrat că situațiile tensionate precedă debutul afecțiunii (Last et al., 1984; De Loof et al., 1989). Totuși, așa cum am amintit mai devreme, există informații ce sugerează că nu atît producerea unor evenimente stresante este cea care provoacă panica, ci interpretarea negativă care li se atribuie acestora (Rapee et al., 1990). Epidemiologia Înainte de DSM-III, tulburarea de panică nu reprezenta o categorie distinctă de diagnostic, iar termenul de
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
a fi mai feminini. Clum și Knowles (1991) au extins această teorie și au confruntat-o cu convingerea că mulți dintre pacienții cu agorafobie se tem de umilința pe care o pot resimți după un atac de panică. Ei au sugerat că punctajele de feminitate sînt legate de sensibilitatea socială, iar asocierea dintre cele două genuri se produce tocmai prin intermediul feminității. Deși constituie una dintre cele mai seducătoare explicații ale diferențelor dintre sexe, teoria este zdruncinată de absența unor diferențe similare
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
una dintre comorbidități este cea care apare în fobiile specifice. Interesant este faptul că Starcevic și Bogojevic (1997) au descoperit că fobia legată de moarte reprezintă cea mai apropiată fobie specifică ce precedă declanșarea tulburării de panică și agorafobiei, ceea ce sugerează că activarea acestor temeri poate avea o oarecare însemnătate etiologică în dezvoltarea panicii. Una dintre complicațiile ce trebuie avute în vedere este apariția unei tulburări de personalitate. Pacienții cu tulburări de panică prezintă un grad ridicat de risc (în comparație cu populația
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
triciclicele în 45% și benzodiazepinele puternice în 51% dintre situații. Din nou, rezultatele tratamentului cu benzodiazepine slabe și cu beta-blocante au fost destul de scăzute (13% și, respectiv, 8%). Deși cele două studii diferă în privința concluziilor, tiparul rezultatelor obținute este similar, sugerînd că în cazul tratamentelor medicamentoase benzodiazepinele puternice și triciclicele sînt singurele substanțe ale căror efecte se apropie de cele ale pachetelor TCC. Dacă intervenția farmacologică ar fi limitată la aceste două clase de medicamente, alegerea nu ar fi deloc ușoară
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
luăm în calcul și datele ce nu provin de la subiecți umani, Bouton și colaboratorii săi (1990) au descoperit că două benzodiazepine pot determina dispariția sentimentului de frică la cobai, efectul depinzînd de dozaj. Astfel, informațiile furnizate de experimentele din laborator sugerează că rata de recidivă a tulburării poate crește în situația în care terapiile comportamentale sînt însoțite de benzodiazepine din ce în ce mai puternice. Cu toate că pînă acum nu s-au făcut studii similare pe subiecți umani, se pare că introducerea benzodiazepinelor în TCC este
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
locuri, ultima se concentrează asupra reducerii frecvenței atacurilor de panică prin reducerea fricii de senzațiile fizice asociate. Mattick și colaboratorii săi (1990) au demonstrat că expunerea in vivo are un efect nedorit, pe lîngă cel antifobic, iar Page (1994) a sugerat că și expunerea interoceptivă are, la rîndul ei, efecte neplăcute. Cu toate acestea, faptul că încep să-și înfrunte temerile îi face deseori pe pacienți să devină anxioși, pentru că piedicile în calea progresului tratamentului devin imediat vizibile, anxietatea asociată este
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
mai slabe decît colegii lor, mai informați cu privire la teoriile cognitiv-comportamentale și intervențiile asociate (de exemplu, comparați Welkowitz et al., 1991, Gournay, 1991, și Klosko et al., 1990). În acest capitol, am prezentat arta aplicării unei tehnici terapeutice deja validate empiric, sugerînd faptul că succesul le aparține celor care pot crește motivația pentru tratament, pot facilita înțelegerea tratamentului și supunerea și pot să gestioneze cu succes dificultățile și criticile cu care se confruntă pacienții. 7. Tulburarea de panică și agorafobia Ghid practic
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
ghid pentru tratament, cît și un caiet de exerciții pentru persoanele care suferă de tulburarea de panică și agorafobie. În timpul tratamentului, poate fi folosit ca un fel de jurnal în care pacienții să își noteze propriile experiențe, împreună cu sfaturile specifice sugerate de terapeut. După încheierea tratamentului, acest manual va servi ca reper, ajutîndu-i pe cei care s-au vindecat, dar care se confruntă cu alți factori de stres sau cu alte dificultăți să aplice conținutul și să-și mențină sănătatea. Deși
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
dar care se confruntă cu alți factori de stres sau cu alte dificultăți să aplice conținutul și să-și mențină sănătatea. Deși teama de locuri publice sau spații deschise este specifică pentru majoritatea persoanelor care suferă de agorafobie, dovezile recente sugerează că aceste temeri situaționale nu sînt cele mai importante în cazul agorafobiei. Teama de panică sau de atacurile de anxietate, indiferent unde se produc, constituie principala preocupare în tulburarea de panică și agorafobie. Mulți oameni au atacuri de panică. Totuși
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
anxietatea dezvoltă atacuri de panică. Întrebarea este de ce unii oameni suferă de atacuri de panică, în timp ce alții nu. Din păcate, pînă acum nu există un singur răspuns la această întrebare. Există totuși diferite explicații posibile. În primul rînd, unele dovezi sugerează că oamenii care dezvoltă tulburări de panică și agorafobie au fost supuși unui stres mai mare decît cel normal chiar înaintea primului atac, devenind astfel mai vulnerabili decît alții. În al doilea rînd, este posibil ca cei care dezvoltă atacuri
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
obicei prost în majoritatea cazurilor și poate fi controlat prin exercițiu. Oftați sau căscați mai mult decît alții? Oftatul sau căscatul excesiv poate fi un semn al hiperventilației. Gîfîiți sau respirați adînc în momentul în care, de exemplu, cineva vă sugerează o ieșire sau auziți telefonul sunînd? O respirație profundă poate declanșa ciclul hiperventilației la mulți oameni. În afara recunoașterii modului în care respirați accelerat, este, de asemenea, important să recunoașteți și tipurile de activități sau evenimente care pot declanșa o respirație
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
persoană cu tulburări de panică și agorafobie urmează să se confrunte cu anumite situații de care se teme, îngrijorarea și anxietatea încep să crească. Dacă evită situația respectivă, total sau parțial, teama sporește, deoarece scăderea anxietății (care urmează evadării) îi sugerează că evitarea a fost o stategie inteligentă. Astfel, comportamentul de evitare este întărit: la urma urmei, dacă puteți evita panica evitînd situațiile, de ce să nu procedați astfel? Din nefericire, atacurile de panică nu încetează cu adevărat; pur și simplu, descoperiți
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
putea împiedica anxietatea să se transforme în panică. SECȚIUNEA 10 Referințe Următoarele cărți sînt disponibile în cele mai bune librării, la unele chioșcuri de ziare și pe internet. În caz contrar, interesați-vă dacă le puteți comanda. De asemenea, vă sugerăm să le căutați la bibliotecă. Cînd citiți aceste cărți sau altele similare despre managementul anxietății sau depresiei, amintiți-vă că reprezintă doar niște ghiduri. Păstrați-vă simțul critic, pentru a culege doar informațiile utile cazului dumneavoastră. Majoritatea cărților sînt accesibile
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
Teama de a vorbi în public este cea mai comună în ambele subtipuri, însă temerile legate de interacțiune sînt mai des intîlnite în subtipul generalizat decît în cel specific (Manuzza et al., 1995; Kessler et al., 1998). Recent, a fost sugerat (Eng et al., 2000) un model de soluție tripartită a anxietății sociale universale (vorbitul în public + anxietatea interacțiunii sociale + teama de evaluare publică + teama de mîncat și băut în public), anxietății sociale moderate (teama de a vorbi în public + anxietatea
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]