30,395 matches
-
Forsyth și Chorpita, 1997). Mineka și Zinbarg (1996) au demonstrat cu argumente solide că, atunci cînd se ia în considerare contextul dinamic, multe dintre dificultățile aparente ale teoriilor de condiționare dispar imediat. Un alt răspuns la aceste probleme ar fi sugerat existența mai multor căi posibile de atingere a temerilor fobice. Rachman (1991) a identificat trei astfel de condiționări. Etapa finală comună tuturor celor trei căi este obținerea unei reprezentări care să lege stimulul de un rezultat temut sau aversiv. Dacă
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
obiectiv definit. Dovezile recente contestă această poziție și conturează o imagine mai clară a condiționării clasice. Două descoperiri majore au contrazis ideea simplă a coactivării corticale, esențială pentru condiționarea clasică. În loc ca stimulii să fie legați între ei, s-a sugerat ipoteza unei contingențe (Rescorla, 1968) între SC și stimulul necondiționat (SN), în așa fel încît se poate spune că primul semnalează apariția SN. Drept explicație, Kamin (1968) a demonstrat că, odată ce un organism învață că un SC este precursorul unui
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de aceea, temute. Rezultatele neplăcute pot fi acum extinse în așa fel încît să includă și alte evenimente nedorite, precum atacurile de panică. Cea mai recentă conceptualizare a fobiilor specifice drept o funcție a tendinței de a resimți alarme false sugerează că una dintre componentele etiologiei și-ar putea avea originea în pragul anxietal (de exemplu, nevroza accentuată). Această ipoteză a fost formulată cu ajutorul metodologiei specifice geneticii comportamentale. Mai multe studii-pereche au ajuns la o concluzie comună: există dovezi care indică
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de anxietatea moștenită (ca trăsătură de personalitate), componenta transmisibilă a etiologiei fobiilor specifice nu crește riscul dezvoltării altor tulburări anxioase (Fyer et al., 1990). Această descoperire coincide cu nivelul relativ scăzut de comorbiditate cu alte tulburări anxioase (vezi în continuare), sugerînd faptul că, în timp ce înclinația generală către anxietate poate predispune un pacient la fobii specifice, factorii unici genetici și de mediu pot, de asemenea, să contribuie la etiologie. Dacă extindem speculațiile, putem afirma că pacienții care suferă de fobie specifică și
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
adolescență (în jurul vîrstei de 20 de ani), în timp ce restul fobiilor apar înaintea sau în timpul adolescenței. Fobiile față de animale apar pe la șapte ani, cea legată de sînge în jurul vîrstei de nouă ani, iar cele față de dentist, pe la 12 ani. S-a sugerat că diferența dintre claustrofobie și celelalte fobii specifice reflectă o îmbinare descriptivă și chiar funcțională între claustrofobie și agorafobie (Klein, 1981; Ost, 1987a). Claustrofobia poate reprezenta o formă de tulburare de panică în care evitarea agorafobică să fie limitată la
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
alte două probleme care trebuie luate în considerare. Mai întîi, anumite persoane ce suferă de fobii nu evită situațiile de care le este teamă, ci le îndură cu stoicism, resimțind o anxietate ridicată și extrem de neplăcută. Descrierile etiologice mai recente sugerează faptul că aceia care suferă de fobii specifice se tem de anxietate (și de presupusele ei consecințe) la fel de mult precum se tem alții de obiectele fobiei (și de presupusele lor consecințe). A doua problemă legată de reducerea anxietății este că
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
la terapiile cognitive și comportamentale, în practica medicală, cele două sînt combinate în proporții diferite. Cu toate acestea, pentru a evalua efectele singulare și combinate ale fiecăreia, trebuie să le discutăm pe rînd. Terapiile comportamentale Modelul etiologic bazat pe învățare sugerează că tratamentul ar trebui să implice extincția sau expunerea la stimuli ce provoacă spaima, în absența consecințelor temute. Acest tip de expunere s-a dovedit un tratament rapid și eficient al fobiilor specifice (Emmelkamp, 1979; OBrien, 1981; Butler, 1989b). Expunerea
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
stimuli ce provoacă spaima, în absența consecințelor temute. Acest tip de expunere s-a dovedit un tratament rapid și eficient al fobiilor specifice (Emmelkamp, 1979; OBrien, 1981; Butler, 1989b). Expunerea ar trebui repetată cît de des posibil. Chambless (1990) a sugerat că ședințele pot fi programate în fiecare zi sau pînă la o dată pe săptămînă, în vreme ce Ost (1989) a descoperit că eficiența tratamentului scade pe măsură ce ședințele sînt prelungite. Literatura de specialitate menționează faptul că exercițiile de expunere trebuie să fie clar
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
atingea un anumit nivel. Potrivit conceptului operativ ce descrie menținerea evitării fobice, ar fi trebuit ca reducerea anxietății în urma evadării să influențeze negativ comportamentul evitant și să se dovedească, astfel, neproductivă. De fapt, acest lucru nu s-a întîmplat, ceea ce sugerează că în timpul expunerii funcționează anumite mecanisme adiționale sau alternative. Rachman și colaboratorii săi (1986) susțin că permisiunea de a pleca și de a se întoarce oricînd le dă pacienților un sentiment de siguranță și autocontrol care favorizează reducerea spaimei. Acest
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
are ca rezultat o reducere a anxietății va diminua frica resimțită în viitor. Expunerea de scurtă durată, în care anxietatea nu scade, ar putea sensibiliza pacientul, sporind astfel teama resimțită în viitor. Datele obținute de Rachman și colaboratorii săi (1986) sugerează faptul că acest pericol s-ar putea să nu fie totuși atît de mare pe cît s-a crezut. Pe baza lor, se poate concluziona că singurul pericol ce trebuie evitat este expunerea care generează teamă, din cauză că pacientul simte că
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
și Eaton, 1998). Scăderea concomitentă a ritmului cardiac și a presiunii sanguine poate duce la leșin de emoție (i.e., sincopă vasovagală). Medicul are la dispoziție mai multe opțiuni de învingere a obstacolelor pe care le ridică leșinul. Marks (1988) a sugerat ca expunerea să fie dirijată în timp ce pacientul stă întins. Ost și Sterner (1987) au propus o alternativă și un tratament mult mai practic. Pornind de la premisa că trecerea bruscă la excitația parasimpatică favorizează sincopa vasovagală, ei și-au învățat pacienții
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
duce la alienarea pacientului. Cu alte cuvinte, deși țelul este conștientizarea nevoii de schimbare, cererile directe, formulate verbal, s-ar putea să nu reprezinte cea mai potrivită metodă de a-l atinge (Miller și Page, 1991). Ca alternativă, ei au sugerat conturarea unei discrepanțe între comportamentul actual al pacientului (și consecințele ce derivă de aici) și țelurile care urmează a fi atinse. Atrăgîndu-i acestuia atenția asupra poziției în care se află spre deosebire de cea în care vrea să ajungă , terapeutul l-ar
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
care îl poate face un terapeut este să hărțuiască pacientul, silindu-l să-și facă exercițiile, sau să-i critice aspru nesupunerea. Miller și Rollnick (1991) sînt de părere că este cel mai bine să se evite orice conflict. Ei sugerează faptul că rezistența la tratament este mai degrabă un semn al eșecului medicului, decît al pacientului. Atunci cînd cineva refuză să îndeplinească o sarcină, este mai bine să nu forțăm nota și să schimbăm tactica. Terapeutul se confruntă cu o
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
rezistența pacientului, este bine să îi transmiteți implicit acestuia că vă așteptați să găsească resursele necesare pentru a-și îndeplini sarcina. Din acest motiv, cel de-al doilea terapeut nu a întrebat cum se poate simplifica exercițiul (ceea ce ar putea sugera că tema este prea dificilă), ci a redirecționat atenția pacientului spre modalitățile de îndeplinire a sarcinii. Cu toate că a doua abordare presupune împărțirea unei etape de tratament în mai mulți pași mai mici, terapeutul își exprimă convingerea că exercițiul poate fi
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
și, în consecință, deloc dispuși să piardă vremea pînă la atingerea scopului propus. Spre deosebire de programele pe care le aplicăm în cazul tulburării de panică asociate cu agorafobia, tratamentul fobiilor specifice este diferit. Atragem atenția asupra eșecurilor din trecut și le sugerăm pacienților că, pe termen lung, expunerea gradată este cea care dă cele mai bune rezultate, în cel mai scurt timp. Preferăm să facem acest lucru, deoarece pacienții care suferă de fobii specifice sar peste etape, nu pentru că și-ar închipui
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
reprezintă atît un ghid pentru tratament, cît și un caiet de exerciții pentru persoanele care suferă de fobii specifice. În timpul tratamentului, poate fi folosit ca un fel de jurnal în care pacienții să își noteze propriile experiențe, împreună cu sfaturile specifice sugerate de terapeut. După încheierea tratamentului, acest manual va servi ca reper, ajutîndu-i pe cei care s-au vindecat, dar care se confruntă cu alți factori de stres sau cu alte dificultăți să aplice conținutul și să-și mențină sănătatea. SECȚIUNEA
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
care leșină. Este interesantă descoperirea faptului că persoanele care leșină afirmă mai frecvent că au un părinte care prezintă aceeași trăsătură, iar în cazul persoanelor care manifestă frică de sînge și plăgi părinții nu suferă de acest lucru. Acest fapt sugerează că leșinul poate fi ereditar, însă frica nu este moștenită. De asemenea, s-a descoperit că persoanele care leșină tind să fie mai empatice; cu alte cuvinte, au o capacitate sporită de a vedea lucrurile din perspectiva altor persoane. Este
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
incontrolabilă a anxietății. SECȚIUNEA 8 Referințe Cărțile următoare sînt disponibile la majoritatea librăriilor mari, la multe librării mai mici și la unele chioșcuri de ziare. Dacă nu sînteți sigur cum să le procurați, întrebați dacă le puteți comanda. Totodată, vă sugerăm să apelați la biblioteca locală, unde veți găsi multe dintre ele. Cînd le veți citi pe acestea sau alte cărți asemănătoare despre managementul anxietății, nu uitați că trebuie să le considerați doar niște îndrumare. Mențineți-vă o atitudine critică, atît
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
persoanele care au doar gînduri obsesive prezintă adesea compulsii mentale, cu scopul de a neutraliza sau suprima gîndurile obsedante, jucînd același rol ca și ritualurile comportamentale manifeste. Existența compulsiilor mentale este recunoscută de ceva timp. Foa și Tillmans (1980) au sugerat că definiția compulsiilor ar trebui lărgită, pentru a include atît compulsiile comportamentale manifeste, cît și pe cele mentale. Salkovskis și Westbrook (1989), care au stabilit diferențele dintre ideile obsesive și ritualurile cognitive, susțin această idee. Ei au definit ideile obsesive
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
va cădea asupra aspectelor care îl ajută pe subiect să implementeze tratamentul. Terapeutul are responsabilitatea de a fi la curent cu ultimele descoperiri în domeniu și de a le comunica pacienților și persoanelor apropiate acestora. Ipoteza serotoninei (5-hidroxitriptamină; 5HT), care sugerează că există o legătură etiologică între dereglările concentrației acestei substanțe și TOC, puțin probabilă. Recapitulînd argumentele preluate din diverse studii farmacologice care pun la îndoială această ipoteză, Baumgarten și Grozdanovic (1998) au concluzionat că studiile nu sprijină rolul patogenetic al
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
modele au implicații în terapia comportamentală a tulburării. În termenii ipotezei lui Mowrer, se consideră că ritualurile au proprietatea de a reduce anxietatea. Efectuarea acestor comportamente inhibă obișnuirea cu stimulii care provoacă teama. De asemenea, ipoteza lui Foa și Kozak sugerează că, pentru a modifica temerile obsedante, trebuie accesată rețeaua de producere a temerilor, astfel încît noile informații referitoare la stimuli să poată fi procesate, iar rețeaua să fie modificată. Ambele modele implică un tratament bazat pe expunere și pe prevenirea
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
de tendințe cognitive precum fuziunea gînd-acțiune, evaluarea negativă a conținutului și apariția gîndurilor intruzive sînt adesea evidente la persoanele ale căror simptome sînt legate de teama de a face rău altora (obsesia verificării, frămîntarea obsesională), există puține indicii care să sugereze implicarea acestor factori în cazul ritualului spălării, caz în care persoana afectată nu se teme că ar putea să facă rău altora. Cu toate acestea, implicațiile legate de tratament sînt asemănătoare celor ale teoriilor comportamentale citate anterior, cum ar fi
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
vindecarea depresiei (Videbech, 1975; Marks, 1987). Prezența unor stări depresive sau a simptomelor depresive a fost descrisă în mod constant drept o complicație frecventă a TOC (Rosenberg, 1968; Goodwin et al., 1969; Black și Noyes, 1990), iar unii autori au sugerat o legătură între depresie și TOC (Hudson și Pope, 1990). Studii asupra copiilor, adolescenților și adulților suferind de TOC au relevat o frecvență ridicată a stărilor depresive, între 20% și 35% dintre pacienții internați cu TOC întrunind criteriile de diagnostic
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
săi (1997) au descris efectele similare ale fluvoxaminei, paroxetinei și citalopramului într-un studiu comparativ simplu-orb pe un grup de 30 de pacienți cu TOC. Problema pacienților cu TOC refractari la tratament a fost analizată de numeroși autori, care au sugerat că mai mulți agenți farmacologici (de exemplu litiul, buspirona, haloperidolul și olanzapina) reprezintă posibile soluții de potențare a rezultatelor. Există puține studii controlate referitoare la efectele acestor substanțe. Cu toate acestea, un studiu placebo recent controlat, efectuat de McDougle și
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]
-
a relevat că asocierea ISRS cu risperidonul s-a dovedit eficientă în cazul pacienților care nu reacționau la terapia bazată numai pe inhibitori. Chestiunea definirii unui pacient refractar la tratament a fost studiată de Rasmussen și Eisen (1997), care au sugerat formularea consensuală persoană care nu a reacționat nici la administrarea adecvată a ISRS, nici la expunerea la stimuli cu prevenirea răspunsului (Rasmussen și Eisen, 1997, p. 11) față de monoterapie, prin expunere sau prin administrarea de inhibitori ai recaptării serotoninei. Dificultatea
Psihoterapia tulburărilor anxioase () [Corola-publishinghouse/Science/92028_a_92523]