3,228 matches
-
să facă focul; pune chiar unele vegetale la copt și, prin urmare, își hrănește mai bine creierul. De asemenea, înțelege că se poate folosi de anumite forțe înconjurătoare, ceea ce constituie o schimbare considerabilă. Tot acum inventează primele sale încălțări, își coase primele haine și străbate Europa, continent rece, acoperit de păduri. Descendența lui Homo sapiens se împarte în mai multe ramuri. Una dintre ele evoluează înspre Homo neandertalis. Acum 300000de ani, acesta cutreieră Africa, Europa și Asia. Pentru prima dată, construiește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2225_a_3550]
-
începe să lase loc ritualizării sale, în cursul unui sacrificiu religios: a mânca trupul unui om trimis la Dumnezeu pentru a se apropia de El. Proprietatea capătă contur; limbile se diversifică; diviziunea muncii devine mai complexă: unul face colibe, altul coase piese de îmbrăcăminte sau cioplește pietre, unii meșteresc unelte și arme, iar alții vânează, povestesc, îngrijesc bolnavii ori se roagă. Bărbații se impun în fața femeilor, își plasează mamele și surorile sub responsabilitatea fraților și a verilor. Apar interdicții care permit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2225_a_3550]
-
de acum, în curând și-or lua zborul, că așa-i lumea, nu? Foarte curând cele două femei au început să discute de-ale lor, ca două vechi prietene. Gazda i-a arătat niște fețe de masă, cu flori mari, cusute cu arnici, cu feston și broderie în colțuri, erau apretate, stăteau ca o tablă. La masă oaspetele discuta despre necazurile lui de la serviciu, ținea paharul de vin între palme, să se mai încălzească. Nu-i prea plăcea muțenia gazdei dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
geamurile. Dacă-n ficat stă toată puterea ei...comentă încetișor printre dinți. Toată primăvara trecu presărată de fel de fel de discuții. De Elena nu mai pomenea nimeni, nici măcar o vorbă, ca și cum nici n-ar fi existat. Doar mama mai cosea pe olandină fețe de masă, le festona pe margine, le făcea colțuri rotunde, le spăla cu atenție, le apreta cu făină, le călca, deveneau ca tăblia. Într-o zi, într-o seară, într-o dimineață, cine știe când, fața de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
dea seama mai clar, mai crud, de marea stupiditate a vieții sale. Nu făcea decât să-i deschidă ochii și s-o întărâte împotriva lui. Trecu o zi, două, trei. Plajă, cantină, plajă, cantină. Un centru de reparații unde a cusut o baretă ruptă la o sanda. O cafea băută la cofetărie într-un pahar de plastic. Seara se lăsa cuprinsă de descumpănire. Treceau zilele, treceau și ea nu găsea nici o soluție. Când plecase, crezuse că totul va fi mult mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
că mă bătusem. Nu pot să spun că mă durea, dar sângele nu se mai oprea. Doctorul a îndepărtat, câtuși de puțin impresionat, prosoapele, mi-a legat încheietura cu un garou ca să oprească sângele, mi-a dezinfectat rana și a cusut-o. Mi-a spus apoi să vin la control a doua zi. Când m-am întors la magazin, proprietarul m-a trimis acasă, asigurându-mă că nu-mi va tăia orele nelucrate. Am luat autobuzul, m-am întors la cămin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
continuat să lucreze tăcută și hotărâtă. Scaunul scârțâia când și când. Își lăsase ochelarii pe vârful nasului, ținând acele Între buze. Cu o mână netezea tivul rochiei, cu cealaltă schița gesturi scurte, exacte. Era imposibil să-ți dai seama dacă cosea, sau desfăcea ceva. Deși ultima variantă părea puțin probabilă chiar și-n vis, bănuiam că Încerca să coboare tivul uniformei școlare pe care Dora o azvârlise pe pat Înainte să sune cineva la ușă. N-a mai durat mult și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
atât mai des probam hainele maică-mii. E croitoreasă, așa că avem deja ceva experiență. Din când În când mă punea să fiu manechinul ei și mă Îmbrăca În haine croite pe jumătate, la care mai lucra, desena cu creta sau cosea ceva. Desigur, despre momentele mele de intimitate nu știa nimic. Era acea oră prețioasă, când Agnes Încă nu se Întorsese de la școală, iar maică-mea profita de ocazie și făcea niște comisioane, după ce punea cremă de rubarbă și lapte pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
cu el. Din când În când, se duce la vechea ei casă, ca o străină care știe fiecare detaliu al unui loc dintr-un déjà vu. Pe drum cumpără Întotdeauna caise uscate, preferatele lui. Odată ajunsă acolo, face puțină curățenie, coase câțiva nasturi, gătește câteva feluri de mâncare, Întotdeauna preferatele lui și face ordine prin casă. Nu că ar fi cine știe ce de strâns, fiincă e un bărbat care păstrează curățenia. În timp ce mătușa Banu muncește, el o privește din apropiere. La sfârșitul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
și pe mine, mai târziu, ca fiu de..., la Universitatea din Cernăuți și în toată activitatea mea de până la prăbușirea Leviathanului...). Mama a fost o fire poetică, înclinată spre creație, compunea și interpreta cântece și conocării pe la nunți și petreceri, cosea ii și cămăși, țesea catrințe și brâie, scoarțe și lăicere cu motive populare bucovinene, late, masive și cu ornamente foarte complicate. Păstrez până azi, ca pe o relicvă, un costum național românesc confecționat de mâinile ei, ce conține toate piesele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
știe traseul existențial, început în satul Sinăuții-de-Jos (unde s-a născut acum 70 de ani), și până la a fi membru de onoare al Academiei Române, trebuie să facă un efort și să-și imagineze un om scund, îmbrăcat cu ie românească (cusută cu fir albastru), încins cu tricolor și purtând ochelari de vedere fumurii. Se află pe strada Domnească (fosta Iancu Flondor), urcat pe un piedestal și vorbește cu însuflețire celor prezenți. Voce din off: "Ne-am îndurat a ridica Bucovina la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
ajunul primei morți. Cele ce mi-ați spus după aceea, răposatul Ricardo, Mario Bonfanti, tu, trezorierul și medicul, mi-au confirmat bănuielile. Iar scrisoarea lăsată de bietul băiat explică totul. Așa cum spunea Ernesto Ponzio: Destinul, care e prolix, Nicicând nu coase fără nod. Moartea bătrânului Sangiácomo și cărțulia acesta care poartă masca anonimatului ne ajută să pătrundem misterul. Dacă nu l-aș ști pe don Anglada, aș bănui că Începuse să vadă limpede. Dovadă că, vorbind de moartea Pumitei, a dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
în joacă. Doar gazetele puneau paie pe foc făcînd din Cocoș omul care ar putea răsturna guvernul. Se distrase și el de joaca asta de-a hoții și vardiștii, pentru unul care lucra în Serviciu lucrurile erau clare, totul era cusut cu ață albă, care se vedea de la o poștă. N-ar fi băgat mîna în foc pentru nimeni, dar putea spune liniștit că dacă nu jandarmii lui Călătorescu, cel puțin jurnaliștii de la Adevărul, mai bine de la Universul, îi dădeau de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
el. Abia astăzi aflu că elev fiind, scriam și eu scrisori prin sat foștilor colegi într-un stil nu prea obișnuit. Voi ce mai beți, ce mai mîncați? Soarele tot de la răsărit răsare? Popa Alexandru tot cu ață albă își coase izmenele?" A trebuit să le văd, aceste scrisori, ca să cred că nu sunt inventate de alții. Fantastice pentru mine nu erau viziunile lui Ion M. Ion, care nu mișcau nimic în lume, ci felul și mobilul cuvântului zilnic rostit de
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
orbilor" și deodată m-a trăsnit parcă o revelație. Așa era, îmi plăcuse, dar eu ei? Și m-am zărit într-o oglindă a unei vitrine și m-am oprit. Slab, osos, rău îmbrăcat... haine lăbărțate, negre, țesute în casă, cusute de Iangă cu nasturi puțini. Palton de aba, parcă eram popă... Arătam mai bătrân decât eram cu zece ani și în clipa aceea m-am și simțit astfel, cu regretul că nu i-am trăit, acei zece ani... Acum înțelegeam
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
goală“: „Când tu, țară, ai de plăit câte 90 de milioane pe an datorie publică, înseamnă că ești robit pe cel puțin 40 de ani, a sta așa cum ești, fără să faci un pas înainte...“. Lauda privind reducerea fiscalității „e cusută cu ață albă“: „Că taxa pe țuică (n.r. - introdusă anterior de Petre Carp și Take Ionescu) a avut în vedere numai venitul fiscal. Dar ați schimbat domnilor această lege? N-ați lăsat-o așa cum s-a votat de noi?... Dar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
în cap. Imaginea fugară a lui Jack Allen, cu stropi de bere neagră scurgându-i-se din păr, udând haina lui caraghioasă de tweed cu întărituri de piele la coate de care făcea atâta paradă, când probabil că și le cosea special, în timpurile astea, o înveseli așa tare, încât își dădu seama deodată că uitase să ia curba. Făcu imediat cale întoarsă, simțindu-se purtată de un fior agreabil de nerăbdare înspre aleea casei părinților ei. Oare ar trebui să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
avere, n-aș da zestre fetei mele... Cui îi place, așa s-o ieie... Și pleca, mândru, cu cortelu-i uriaș și cu pălăria-i cenușie. Ca totdeauna și aicea în Broscărie, de când se mutase, fata mai mult singură stătea acasă. Cosea o rochie pentru nevasta unui funcționar din când în când, făcea câte-o leacă de horbotă, și izbutea să-și cumpere o panglică nouă, o bluză, ori o pălărie de paie. Ion Rusu zicea: —Eu pe Tudorița mea o port
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Și li se alăturau capete, și le lunecau ochii în aceeași parte... Într-o zi, Haia sosi gâfâind, gătită, cu părul luciu mirosind ușor a gaz, ca totdeauna. Era cu fundă roșie la gât și cu bluză nouă, trandafirie. Tudorița cosea la o bluză, cu luare-aminte, și își ridică domol ochii spre prietina ei. — De ce te-ai gătit așa? zise ea încet. —Așa, ca să fiu frumoasă... zise tare, râzând, Haia. Și se așeză pe pat, alăturea. —Hm. Ți-i drag poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cina. Erau oameni de toate felurile, felurit îmbrăcați. Erau figuri blânde, balane; erau obrazuri întunecoase, cu ochi scăpărători. Erau straie albe, ca pe malul Moldovei, erau straie mohorâte ca ale locuitorilor câmpiei. Pălării largi de pâslă, clopote de paie împletite, cusute cu ață roșie, căciuli roase de vechime, roșii de ploi îndelungate și de soare fierbinte. Unii din copii, de zece ori de doisprezece ani, erau cu capul gol, având drept apărătoare un păr des, stufos și zbârlit. Printre bărbați erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
și mormăi ceva gros. —Gutborgă ! gutborgă! zise râzând și dând din cap spre el Isailă cojocarul. Neamțul zâmbi și el și-și scoase luleaua din gură. Vorbea stricat românește: Ce mai face la tine, Isail?... Ce să fac, domnule Anton? Cos cojoace... Pun, asta pun... dădu din cap neamțul și-și puse iar luleaua în gură. — Zice că-i bun, lămuri, lui Niță, cojocarul. Madama călugăriță își tremură capul și grăi ascuțit: — Moș Isailă! sunt aici niște blăni de vulpe aduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
din ele... Pușcat eu pe dinsele... mormăi neamțul de pe pieile de oaie. Adică ai pușcat vulpile, și eu am îngrijit pieile... adaose Isailă. —Gut, gut... făcu Anton cumpănindu-și luleaua. Moș Isailă puse la o parte cojocul pe care-l cosea și se ridică gemând de la locul lui. Trecu în colțuri întunecoase și scoase dintr-un cotlon pieile de vulpe. Le aduse la lumină și le întinse în fața călugăriței. În lumina leșietică luceau în ape roșcate și alburii. Au fost frumoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
și trimeteau șpioni cătră casa vătafului. Dar deodată băgară de samă că Cristina lui Alexa nu le mai trimete nici o veste și nici una din vorbele care le făceau să sară în sus. Ș-atunci toate rămaseră înțelese deplin că broasca cusută cu ață roșie la gură, aruncată în pragul ei, și-a îndeplinit menirea și a pus lacată pe clonțul dușmancei. Neliniștile, însă, și pornirile iuți ale muierii lui Alexa se îndreptaseră în altă parte și ele nu știau nimic. Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
ceapa și morcovul tocate mărunt, apoi adăugăm carnea dată prin mașina de tocat, o călim până se schimbă la culoare, dăm deoparte, punem orezul bine spălat, ouăle, sarea, piperul, cimbrul și mărarul. Amestecăm bine și umplem găina, după care o coasem cu ață. Într-o oală mare, punem apă, morcov, cartofi, ceapă, pătrunjel și găina. Dăm la fiert, timp de una până la două ore, apoi punem găina în tavă cu ulei peste care turnăm un sos cu usturoi și roșii făcut
BUNĂTĂŢI BUCOVINENE by Rozalia Craciunescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/537_a_874]
-
ceapă și o călim puțin, dăm deoparte, adăugăm 40 gr. de orez spălat, 50 gr. de stafide, 200 gr. de carne de vită tocată, sare, piper, puțin condiment Secretul Gustului și un ou. Amestecăm bine și umplem rața, apoi o coasem cu ac și ață, punem la fiert în oala cu presiune timp de o oră și jumătate până la două ore. După ce a fiert, o ungem cu un dressing făcut dintr-o linguriță de pastă tomată, doi căței de usturoi, o
BUNĂTĂŢI BUCOVINENE by Rozalia Craciunescu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/537_a_874]