7,832 matches
-
obiecțiile Laurei este incompatibilă cu poziția naratorului auctorial. "Acesta ar fi fost un lucru extravagant" nu este doar un ecou verbal al opiniei lui Jose, ci, de asemenea, un mod de gîndire caracteristic celorlalți membri ai familiei Laurei, și nu naratorului. Următoarele citate trebuie interpretate într-un mod similar: Într-adevăr, prea era aproape", "ca un ghimpe în ochi", " Cocioabele arătau sărăcăcioase și prăpădite", "nu vedeai decît cotoare de varză, găini jigărite și cutii de conserve de roșii", "era o mizerie
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
un mod similar: Într-adevăr, prea era aproape", "ca un ghimpe în ochi", " Cocioabele arătau sărăcăcioase și prăpădite", "nu vedeai decît cotoare de varză, găini jigărite și cutii de conserve de roșii", "era o mizerie respingătoare". Acestea nu sînt cuvintele naratorului, care, fără răutate, elimină propriile prejudecăți sociale și lipsa de înțelegere, ci mai degrabă ale cuiva care reprezintă membrii familiei Sheridan, în maniera lor de a gîndi și de a simți. Personajul în discuție nu are nume, deoarece el nu
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
încît pasajul poate fi citit ca parte a unui monolog interior (chiar al personajului-reflector) referitor la problemele care le preocupă pe Laura și pe Jose. În acest pasaj personajul-reflector își dezvăluie prejudecata care-l leagă de membrii familiei Sheridan. Un narator auctorial ar fi trebuit să rupă iluzia acestei prejudecăți în virtutea perspectivei externe de care dispunea. Pe de altă parte, stă în natura reflectorului să permită această subiectivitate pînă la capăt. Din cauză că naratorul reflectorizat nu are o bază existențială în povestea
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
care-l leagă de membrii familiei Sheridan. Un narator auctorial ar fi trebuit să rupă iluzia acestei prejudecăți în virtutea perspectivei externe de care dispunea. Pe de altă parte, stă în natura reflectorului să permită această subiectivitate pînă la capăt. Din cauză că naratorul reflectorizat nu are o bază existențială în povestea sa, el trebuie considerat o transformare a personajului-narator. A-l face pe naratorul auctorial să gîndească și să vorbească de parcă ar fi unul dintre personajele povestirii este un proces numit reflectorizare. În
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
de care dispunea. Pe de altă parte, stă în natura reflectorului să permită această subiectivitate pînă la capăt. Din cauză că naratorul reflectorizat nu are o bază existențială în povestea sa, el trebuie considerat o transformare a personajului-narator. A-l face pe naratorul auctorial să gîndească și să vorbească de parcă ar fi unul dintre personajele povestirii este un proces numit reflectorizare. În pasajul citat din The Garden Party, personajul-narator reflectorizat devine temporar vocea colectivă a membrilor familiei Sheridan, alții decît Laura, în care
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
pasajul citat din The Garden Party, personajul-narator reflectorizat devine temporar vocea colectivă a membrilor familiei Sheridan, alții decît Laura, în care se fac simțite lipsa lor de umanitate și de conștiință. Comportamentul celor din familia Sheridan este evaluat indirect de către naratorul reflectorizat într-o manieră asemănătore monologului dramatic. Această lipsă a empatiei sociale este accentuată de faptul că atitudinea familiei Sheridan față de oamenii săraci care trăiesc în condiții mizerabile în fața ușilor conacului lor pare să fie împărtășită de o autoritate care
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
faptul că atitudinea familiei Sheridan față de oamenii săraci care trăiesc în condiții mizerabile în fața ușilor conacului lor pare să fie împărtășită de o autoritate care se află în afara lumii ficționale a personajelor și prin urmare are același statut ontologic cu naratorul auctorial. În același timp nu se poate ignora ironia ce apare în discrepanța dintre opiniile naratorului discret, a cărui prezență poate fi presupusă în alte părți ale povestirii și opiniile personajului- narator reflectorizat, care coincid cu cele ale familiei Sheridan
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
lor pare să fie împărtășită de o autoritate care se află în afara lumii ficționale a personajelor și prin urmare are același statut ontologic cu naratorul auctorial. În același timp nu se poate ignora ironia ce apare în discrepanța dintre opiniile naratorului discret, a cărui prezență poate fi presupusă în alte părți ale povestirii și opiniile personajului- narator reflectorizat, care coincid cu cele ale familiei Sheridan. În acest mod provocator, autorul probabil că evocă o respingere și mai puternică a opiniilor decît
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
și prin urmare are același statut ontologic cu naratorul auctorial. În același timp nu se poate ignora ironia ce apare în discrepanța dintre opiniile naratorului discret, a cărui prezență poate fi presupusă în alte părți ale povestirii și opiniile personajului- narator reflectorizat, care coincid cu cele ale familiei Sheridan. În acest mod provocator, autorul probabil că evocă o respingere și mai puternică a opiniilor decît în cazul în care acestea ar fi fost prezentate doar de personaje individuale precum Mrs. Sheridan
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
în spațiul criticii literare. Exemple interesante pot fi găsite în texte precum At the Bay, The Garden Party, The Daughters of the Late Colonel, și în alte povestiri din volumul The Garden Party and Other Stories 399. O reflectorizare a naratorului poate fi găsită la alți pozatori moderni, cum ar fi Virginia Woolf 400 și Muriel Spark 401. Un studiu cuprinzător al acestui fenomen interesant din romanul modern nu s-a întreprins încă. 6.4.2. James Joyce, Ulise Reflectorizarea personajului-narator
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Ulise Reflectorizarea personajului-narator este, într-un fel, continuarea tendinței situațiilor narative, de la cele auctoriale la cele personale, care poate fi observată în romanele și povestirile moderne 402. Această tendință este deosebit de evidentă în opera lui Joyce. În timpul procesului reflectorizării, un narator auctorial își asumă temporar anumite calități caracteristice personajului-reflector, în special atunci cînd încetează să nareze și, în schimb, începe să reflecte realitatea ficțională în conștiința sa, în maniera unui mediu personal. Atitudinea narativă orientată spre cititor se schimbă acum într-
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
foarte important în Ulise. Fischer-Seidel notează, de asemenea, că există "tranziții alunecoase între cele două segmente" și o serie de "segmente personale" nu pot fi atribuite unui anumit personaj ficțional 404. Încă o dată modul reflector pare să se fi suprapus naratorului, căruia i-au fost atribuite majoritatea segmentelor extrapersonale ale lui Fischer-Seidel. În acest fel are loc aici și reflectorizarea personajului-narator. Preludiul episodului Sirenele din Ulise poate fi privit ca un produs al personajului-narator reflectorizat. Acest prolog este compus ca o
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
locațiile lor de pe harta orașului. Aici Joyce utilizează tehnica segmentării și creează un montaj de secțiuni care redau întîmplările ce apar simultan în locuri diferite. Această tehnică poate fi privită, de asemenea, ca o expresie a reflectorizării actului narativ, deoarece naratorul abdică de la funcția sa de a explica, aranja, selecta și prezenta elementele povestirii pentru cititor, în favoarea unei autorități care, aparent, își permite să fie ghidată de succesiunea aleatorie a percepțiilor și a asociațiilor din mintea sa. Acestea sînt două trăsături
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
picior, care șchioapătă pe străzi, cerșind și care va fi întîlnit și de alte personaje în acest capitol. (Acest cerșetor invalid este unul dintre coordonatorii care fac vizibil sincronismul întîmplărilor de pe parcursul a nouăsprezece segmente mari din acest capitol.) Vocea naratorului auctorial nu se face simțită din nou pînă la al treilea paragraf, cînd el prezintă gîndurile pe care cerșetorul invalid le stîrnește în mintea părintelui Conmee. Apoi el continuă: [Părintele Conmee] Mergea în umbra arborescentă a frunzelor clipind în soare
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
simplul pronume personal "el", care ar exprima o perspectivă internă, prezentată din punctul lui de vedere, ci în mod repetat prin titlul și prin numele său: "Părintele Conmee se simțea minunat într-adevăr". Această persoană a treia poate fi doar naratorul auctorial, al cărui comportament narativ începe să se apropie de cel al personajului-reflector. Reflectorizarea este dezvăluită aici, în principal, prin faptul că discuția dintre părintele Conmee și doamna Sheehy este reprodusă în fragmente, ca și cum ar fi înregistrată doar incomplet de
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
principal, prin faptul că discuția dintre părintele Conmee și doamna Sheehy este reprodusă în fragmente, ca și cum ar fi înregistrată doar incomplet de conștiința unui participant sau a unei a treia persoane, precum și de faptul că omisiunile nu sînt explicate de către narator. Personajul-narator își suspendă responsabilitatea narativă și acționează ca un mediu personal. Acest proces poate fi observat de asemenea în următorul pasaj din același segment al capitolului Stîncile rătăcitoare: Părintele Conmee opri trei copii de școală la colțul pieței Mountjoy. Da
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
de scrisori roșie de la colțul străzii Fitzgibbon. Dar ai grijă să nu te pui și pe tine la cutie, micuțule, îi spuse. Băiețașii îl priviră cu șase ochi pe părintele Conmee și rîseră 408. Găsim aici, de asemenea, relatarea unui narator, vorbirea directă citată, stilul indirect liber și omisiunea părții individuale a dialogului fără explicație din partea naratorului. Propoziția "Băiețașii îl priviră cu șase ochi pe părintele Conmee și rîseră" este, totuși, extrem de surprinzătoare. Sintagma neobișnuită "cu șase ochi", în care percepția
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
tine la cutie, micuțule, îi spuse. Băiețașii îl priviră cu șase ochi pe părintele Conmee și rîseră 408. Găsim aici, de asemenea, relatarea unui narator, vorbirea directă citată, stilul indirect liber și omisiunea părții individuale a dialogului fără explicație din partea naratorului. Propoziția "Băiețașii îl priviră cu șase ochi pe părintele Conmee și rîseră" este, totuși, extrem de surprinzătoare. Sintagma neobișnuită "cu șase ochi", în care percepția că trei băieți s-au uitat cu ochi mari la părintele Conmee este condensată verbal, presupune
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
locația și descrierea lui Dennis J. Maginni, care se află într-un loc cu totul diferit din oraș în acel moment. Inserția segmentului implică o tranziție abruptă și trebuie înțeleasă ca un montaj ce rezultă dintr-o asociere în conștiința naratorului reflectorizat. O altă întîlnire a părintelui Conmee, în drumul său spre Artane este prezentată direct după acest pasaj: Nu e dînsa doamna M'Guinness? Doamna M'Guinness, solemnă, cu păr argintiu, se înclină către părintele Conmee de pe trotuarul de vizavi
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
exprimare a personajului-narator reflectorizat în acest paragraf. "Ce mai făcea dumneaei?" nu poate fi în stil indirect liber 410, sau, dacă e stil indirect liber, atunci nu reflectă punctul de vedere al părintelui Conmee, ci mai degrabă pe acela al naratorului reflectorizat. Deoarece este o expresie idiomatică, salutul "Ce mai faci?" nu este supus schimbărilor presupuse în mod normal de conversiunea vorbirii directe în stilul indirect liber, inclusiv schimbarea timpului și transpunerea pronumelui personal. Dacă o expresie idiomatică precum aceasta este
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
transpusă oricum, înțelesul ei se schimbă. În acest caz, o aluzie erotică poate fi detectată în transformarea lui "Ce mai faci?" în "Ce a făcut?", ceea ce probabil că nu ar trebui să fie atribuit conștiinței părintelui Conmee, ci mai degrabă naratorului reflectorizat. Eroticul sens dublu și calamburul defamiliarizant reprezintă o dovadă în plus a faptului că perspectiva unei metaconștiințe personale, și anume naratorul reflectorizat, este temporar suprapusă aici perspectivei personale interne a personajului ficțional. Aceste schimbări sugerează o subtilă reflectorizare a
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
Ce a făcut?", ceea ce probabil că nu ar trebui să fie atribuit conștiinței părintelui Conmee, ci mai degrabă naratorului reflectorizat. Eroticul sens dublu și calamburul defamiliarizant reprezintă o dovadă în plus a faptului că perspectiva unei metaconștiințe personale, și anume naratorul reflectorizat, este temporar suprapusă aici perspectivei personale interne a personajului ficțional. Aceste schimbări sugerează o subtilă reflectorizare a procesului narativ, în care conștiința unui mediu auctorial se extinde asupra conștiinței unui mediu personal, părintele Conmee. Efectele sînt atît un fel
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
acest experiment interesant în studiul său asupra romanului Muntele vrăjit 412. Bulhof explică utilizarea atributivă a unor noțiuni, motive, formulări ciudate sau expresii conversaționale stereotipe ca pe o serie de trăsături deosebite ale mai multor personaje ficționale și, probabil, ale naratorului, fără ca o comunicare relevantă să aibă loc între persoanele în discuție. El denumește acest fenomen transpersonalizare. Transpersonalizarea înseamnă participarea unei conștiințe individuale la o conștiință mai cuprinzătoare, supraindividuală sau îndepărtarea granițelor care separă o conștiință individuală de alta. În acest
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
al acestui proces din Muntele vrăjit: "Hans Castorp află mai întîi cîteva detalii despre Clawdia Chauchat de la domnișoara Engelhardt, unul dintre ele fiind despre soțul ei, că este un oficial în "Daghestan, știi, în est, de cealaltă parte a Caucazului". Naratorul își însușește aceste cuvinte în comentariul său, fără a verifica exactitatea lor geografică. El relatează că Clawdia a plecat "în Daghestan, în vest, de cealaltă parte a Caucazului"413. În repetarea ironică a vorbelor domnișoarei Engelhardt de către naratorul auctorial, care
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
a Caucazului". Naratorul își însușește aceste cuvinte în comentariul său, fără a verifica exactitatea lor geografică. El relatează că Clawdia a plecat "în Daghestan, în vest, de cealaltă parte a Caucazului"413. În repetarea ironică a vorbelor domnișoarei Engelhardt de către naratorul auctorial, care în mod obligatoriu își schimbă înțelesul, poate fi găsită o paralelă la denaturarea salutului "Ce mai faci?" spre " Ce a făcut?" prin mediul auctorial din Ulise. În ambele cazuri, vorbele personajelor ficționale sînt smulse de către instanța narativă și
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]