3,277 matches
-
este limpede. Dar nu cumva șanțul se chema „hindichiu”? „ Chiar așa se chema. Vezi, îi mai bine să întrebi decât să greșești.” Îmi dau seama că bătrânul e tare grijuliu cu mine și asta mă bucură. În timp ce gândeam la asta, răsfoiesc mai departe. După câtva timp, găsesc un zapis de prin 7177, care spune: „Bătrânii târgului din Iași, armenii...de nimeni siliți și de buna voie...făcut-am acesta al nostru zapis... la mâna Mariei, giupâneasa lui Vasilie negustoriul, precum i-
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
ai vorbit sfinția ta de două biserici armenești? E adevărat acest lucru? „Este adevărul gol-goluț, dar despre asta, la timpul potrivit...” „Cu alte cuvinte, mă lasă să fierb în zeama mea până să aflu adevărul.” Mă înarmez cu răbdare și răsfoiesc mereu printre hârțoage, cu gândul că odată și odată îmi va spune el povestea bisericilor armenești. Tocmai pe când mă legănam pe aripile acestor gânduri, bătrânul m-a luat din scurt: „Fii cu băgare de seamă, dragule, pentru că tocmai treceai fără
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
cu lucrul diavolului...Parcă nu-i prea bine... „Așa erau vremurile, fiule, și este târziu să le judecăm.” Mă închin părerii tale, părinte. Cu gândul la o crâșmă în care un purtător de sutană drege paharul unui înrăit la băutură...răsfoiesc la hârțoage fără încetare. În cele din urmă, găsesc un rezumat după un ispisoc al lui Gheorghe Duca voievod, din 20 octombrie 1670 (7179) - scris la Țuțora - în care se spune că vodă a dăruit mănăstirii sale Cetățuia cinci moruni
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
voievod în hrisovul din 17 februarie 1702 (7210).” Iaca ce spune, părinte: „...am dat aceștii svinte mănăstiri...anume Danco, un hăleșteu ce iaste în hotarul târgului Iașilor, pre Căcaina, di sus de târgu de Iași.” Nu mă opresc din treabă. Răsfoiesc mai departe și bag de seamă că grămăticul Constantin Sevastos, din vremea lui Constantin Cantemir voievod, îmi iese mereu în cale. De această dată, însă, în chip de om care a ajuns la vârsta la care te gândești la vremea
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
dea mănăstirii câte doi potronici pentru coșul de piatră, iar cei ce o cară să dea câte patru potronici pentru un coș de piatră. Acum mi se pare că treaba îi lămurită de-a binelea.” După aceasta, am început să răsfoiesc prin teancul de acte pus de bătrân pe masa mea. Unul dintre ele mi-a atras atenția numaidecât. Am citit doar câteva cuvinte, care m-au făcut să-l întreb pe călugăr: Spune-mi, te rog, părinte, ce-i cu
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
lucru. Așa s-a întâmplat și de această dată. De fapt, cartea de volnicie despre care era vorba a fost dată în urma judecății dintre Moisei Cucoranul și unchiul său Lupașco. În vreme ce eu cătam să dezleg înțelesul cărții de volnicie, bătrânul răsfoia mai departe prin vraful de manuscrise. În clipa următoare, și-a ridicat ochii spre mine, îndemnându-mă din priviri să citesc. N-am întârziat să-i lămuresc curpinsul manuscrisului. Iaca ce spune vodă: „Dat-am carte domnii mele boiariului nostru
CE NU ȘTIM DESPRE IAȘI by VASILE ILUCĂ () [Corola-publishinghouse/Imaginative/546_a_699]
-
un bărbat scund și urât. În pauza de prânz, după trei ore de lucru, funcționarii din clădirea Marunouchi se îngrămădeau pe pajiștea verde din fața Palatului Imperial pentru câteva clipe de relaxare. Unii, întinși pe iarba care tocmai începuse să înverzească, răsfoiau niște reviste. Câteva fete jucau volei, fiecare aruncare a mingii fiind însoțită de un chiot vesel; altele priveau. La marginea șanțului, sub sălciile înmugurite, stătea un tânăr cu iubita lui; priveau lebedele care pluteau grațios pe apă, în timp ce el își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
dar toate fotografiile pe care le-a găsit înfățișau un omuleț arogant ce semăna mai degrabă cu unul din vulturii de la Grădina Zoologică din parcul Ueno. „Nu e prea atrăgător“, gândi ea. Părăsi magazinul fără să cumpere vreo carte. În timp ce răsfoia reviste de cinema vechi, a dat peste fotografii de-ale lui Charles Boyer și Daniel Gelin în rolul lui Napoleon. „N-are cum să fie la fel de drăguț ca Gelin“. Încerca să facă asociații între Gelin și vultur. Cu toate strădaniile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
să mâncați ceva ușor Înainte și să luați pastila În timpul digestiei. Își va face efectul În următoarea oră, vă veți da seama după dilatarea pupilelor. Nu există nici un risc ca În cazul acidului, nu aveți de ce să vă faceți griji.“ Răsfoiam paginile agendei mele cu adrese, gândindu-mă din nou la cuvintele lui Porcușor: mă enervau la fel de mult ca o gumă de mestecat care mi s-ar fi lipit În păr. Trebuia să caut o femeie. O prietenă intimă demnă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
voi găsi timp pentru fiecare. În felul acesta, îmi umplusem camera. Stăteam dimineața sau seara în pat și mă uitam la cotoarele lor pe care le știam pe dinafară. Pe unele nu apucasem să le deschid niciodată. Pe altele le răsfoisem. Din altele citisem la întîmplare câteva pagini sau câteva capitole. Și, în sfârșit, pe unele le citisem sau le citisem chiar de mai multe ori. Dar mie îmi erau toate dragi. Dacă mi le-ar fi luat cineva, dacă mi-
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
dat peste un volum, format mare, Les 9 et 10 Thermidor. Avea puțin text la început și multe reproduceri de documente. Era acolo și fotografia ultimului act semnat de Robespierre, pătat de sânge și cu semnătura întreruptă de glonț: "Ro"... Răsfoind paginile, mi-am adus aminte că eram istoric și că odată dorisem să studiez istoria cu pasiune de magistrat. Era timpul, poate, să pun în practică ceea ce atunci nu făcusem... Îmi dădeam seama că o dreptate făcută în dosare demult
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
mea. Într-o noapte, am luat niște ochelari vechi de soare, le-am spart sticla și, după ce mi i-am așezat pe nas, i-am ridicat pe frunte cum făcea Robespierre când se ducea la tribună, în vreme ce-și răsfoia cu mâinile crispate manuscrisul discursului plin de ștersături. Arătam întocmai ca el, mai ales că și eu aveam aceeași culoare de om care suferă de bilă. Dacă o să încep să mă cred Robespierre? m-am întrebat. Pe cine aș trimite
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
a ascultat. După câteva clipe i-am făcut un semn condescendent. ― Poți să stai jos acum. M-am așezat și eu pe lada goală, ca pe un jilț. Nici un judecător n-a arătat, cred, mai solemn pe jilțul său. Am răsfoit cele câteva hârtii albe, după care am anunțat cu o voce gravă: ― Începem audierea martorilor. Și m-am întors spre ea, făcîndu-i semn să se apropie. ― Jură că vei spune adevărul și numai adevărul. ― Jur, murmură ea automat. Nu-i
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
ce ți-a zis? ― Că vrea să-l omoare. ― Atât ți-a spus? ― Nu, o întreagă poveste... Cea cu câinii... M-am prefăcut, bineînțeles, că nu știam nimic și am rugat-o să relateze toată povestea pe scurt. Apoi, am răsfoit din nou foile pe care le aveam în mână înainte de a continua. ― Și cât timp ai discutat cu victima până ce ai aflat că se temea pentru viața lui? ― Câteva luni, probabil. Mi-e greu să precizez, zise Eleonora. ― Și în
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Nu... Ba da, se corectă imediat, într-o noapte cineva mi-a spus pe un ton brutal să nu cumva să smulg firele telefonului. ― De ce? Și cum tăcea, am adăugat: Vroiau să nu te poți calma? ― Probabil, admise ea. Am răsfoit câteva clipe prin hârtii, apoi am privit-o în față. ― Știi ce înseamnă a fi bolnav de frică? ― Bănuiesc că da. ― Nu cumva frica te-a făcut să-ți închipui toate astea? ― Eram un om normal, răspunse ea, când au
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
Caută în cărțile oculte, poate găsești ceva asemănător unei mantre. Sau cuvântului sacru deținut, cândva, de Hiram. Gândește-te la Rostiri inexprimabile în scris pentru că nici sunetele nu au fost descoperite toate. Ți se vor releva echivalențe grafice! E deconcertant. Răsfoind manuscrisul, editorul te va întreba: „De ce te-ai vârât și dumneata aici?”. Va dori doar povestea Magistratului și a Caravellei, a Filozofului și așa mai departe. Cititorul vrea basmul. Crima. Justiția. Să mori pentru el, uneori; să ucidă cu mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
dreptul că atlanții au existat cu adevărat și că urmașii lor conduc lumea. Și nici că te simți, iremediabil, frustrat: ți s-a răpit - prin incendierea Bibliotecii - șansa de a cunoaște Marile Mistere; ai ajuns un neajutorat care trebuie să răsfoiască mii de tomuri pentru a afla, cât de cât, ceva. Ca și cum ai fi nevoit să reinventezi roata. Ți se întind milioane de capcane, miliarde. Toate cărțile publicate de la incendiu încoace. Te vor separa, de-a pururi, de Adevăratele Scrieri. Pitagora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
de o glumă proastă. Bună, de fapt; poate nițel deplasată. Isprava vreunui amic scriitor; am citit, câtorva, mici fragmente din roman. Chiar am publicat câteva zeci de pagini în reviste, dar nimic despre afișul criptic. Unul dintre invitați, probabil, a răsfoit manuscrisul în vreme ce pregăteam cafeaua și acum se amuză. O explicație. Ar mai fi una. Fufița care mă vizitează din când în când, dar prima ei grijă, de cum vine, este să se vâre în pat. Ar fi prea mult pentru ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
vor elabora programe pentru tot soiul de cocteiluri „literare”, perfect dozate, pentru ultimii amatori de povești redate în scris. Citirea se va face pe sisteme video. Cine să-și mai piardă vremea să alcătuiască o carte? Și cine să o răsfoiască, măcar? Istoricii? Stațiunea va fi analizată (îți faci iluzii!Ă pe felii: Literar: ... a primit un premiu, dar cine nu era premiat în vremea aceea? Autorul era, desigur, psihopat, credea că a intrat în relație cu VOCEA(!Ă și că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
până la Dumnezeu mereu încă un pas. La Fântânele, ca la Socola, portarul dezlega ultimele intenții. Petru avea emoții. Toată viața a existat într-o stare confuză de examen picat sub linie. Pe drum a repetat rugăciuni, a citit Psaltirea, a răsfoit Noul Testament, Filocaliile, Sinaxarul, Cazania, Triodul. Fiecare carte bisericească i-a impus sentimentul de nou început. Ascuns după horn, iarna, deschidea romanele copertate în carton pânzat (mereu, prima lecție despre Dumnezeu). Erau căsuțele sale negre pline cu povești dantelate, literele precum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
fac eu, mămică și gospodină, printre poeți? Totuși am acceptat invitația și, după o călătorie lungă pe care Eva a suportat-o fără nicio problemă, dar în timpul căreia eu m-am stresat teribil, am ajuns la Bistrița. Înainte de a pleca răsfoisem zadarnic notițele mele vechi și nu am găsit nimic decent, care să poată fi citit acolo. E drept, aveam o carte din care nu citisem niciodată sau, oricum, foarte rar, dar ținea deja de trecut. Poezia e la Bistrița, așa
Poveşti cu scriitoare şi copii by Elena Vlădăreanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1784]
-
la Început. Se așeză la masă și Începu să consulte de la coadă la cap listele mortuare din ultimele opt zile. Imediat În prima listă de nume, cea de ieri, și contrar așteptărilor, văzu că nu figura numele violoncelistului. Continuă să răsfoiască, una, alta, alta, Încă una, și Încă una, și doar În a opta listă, În sfârșit, Îl găsi. În mod greșit se gândise că numele ar fi trebuit să fie pe lista de ieri, și acum se vedea pusă În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
nimeni să se sperie de spectacolul macabru, cu atât mai mult cu cât nu rămâneau la vedere decât extremitățile oaselor mâinilor și ale picioarelor, acestea din urmă odihnindu-se pe dalele podelei, a cărei răceală Înghețată nu o simt, primele răsfoind, ca și cum ar fi o răzătoare, paginile volumului complet ale reglementărilor istorice ale morții, de la primul dintre toate regulamentele, acela care a fost scris cu numai două simple cuvinte, vei omorî, până la adendele și anexele cele mai recente, În care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
mai întârzia, că-i soarele sus. ILINCA: Vin' să te sărut, fata mea. Și-acuma chiar am plecat. (Iese.) (Liana zăbovește o clipă, ca un om care-și face ordine în gânduri, pe urmă se așază la masă, în fața catastifului. Răsfoiește câteva file, scrie ceva pe o foaie de hârtie. Intră Ceaun, bine clădit și bine hrănit. Tușește semnificativ.) LIANA: Poftește, cinstite jupâne Ceaun. CEAUN: Oi pofti, că-i vremea. Acuși se face de prânzișor, și-apoi nici prânzul nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
întotdeauna reviste ciudate, de ocultism, în Berlin, precum Zenit și Hagal, dar de pe țărmurile fluviului Maas până pe malurile fluviului Memel nu exista nimic care să se poată compara cu apucații care scriau pentru revista lui Reinhard Lange, Urania. Să-l răsfoiesc timp de numai vreo cinșpe minute mi-a fost de ajuns ca să mă conving că Lange era probabil complet dus cu capu’. Erau articole intitulate „Wotanismul și originile adevărate ale creștinismului“, „Puterile supranaturale ale locuitorilor dispăruți ai Atlantidei“, „Teoria glaciară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]