2,847 matches
-
prea multe gesturi pentru rostirea unei singure propozițiuni, printr-o mimică exagerată, prin umflarea grandilocventă a vorbelor, prin rostirea lor pompoasă, nesinceră, prin vorbirea, În genere, artificială. (Ă). Maeștrii artei sovietice au luptat și luptă continuu pentru o aleasă vorbire scenică, pentru expresivitate În vorbire, pentru muzicalitatea, claritatea și puterea cuvântului, plin de idei, de acțiune. Pe scenele sovietice actorii vorbesc limba națională a poporului rus. (Ă). Iată numai câteva din problemele artei actorului, pentru dezbaterea cărora lucrările istorice ale tovarășului
[Corola-publishinghouse/Science/2043_a_3368]
-
Lulu Nicolau, Gh. Groner și C. Lungeanu în „grandioasa revistă a turneului Alhambra <<Expoziția Alhambra Palace>>” (28 martie 1938), dar și Grigore Vasiliu-Birlic, ce a jucat alături de colegii din trupa „Teatrul Vesel” în piesa „Teoria cocoșului” (31 ianuarie 1938). Preferințele scenice ale publicului băcăuan sunt trădate de numeroasele întâlniri cu actorii Teatrului de Revistă „C. Tănase”. Prima dintre acestea a avut loc pe 16 ianuarie 1930, în cadrul spectacolului „Miss Revista”. Au urmat succesele înregistrate cu „Ai... Nai... Dai” (20 noiembrie 1930
Fizionomii urbane şi structuri etno-sociale din Moldova : (1864- 1938) by Alin Popa () [Corola-publishinghouse/Science/1172_a_2215]
-
acordat spectacolului Trei surori de Cehov, Teatrul Național Timișoara, Premiul pentru cel mai bun spectacol Woyzeck de G.Buchner, acordat de Asociația scriitorilor Cluj, Premiul ATM pentru cel mai bun spectacol al anului (tot) Woyzeck, Premiul A.T.M. pentru exegeza scenică și filmică a operei lui I.L.Caragiale, Premiul ACIN Opera Prima, pentru regia filmului Înainte de tăcere, Premiul ATM pentru regia spectacolului Năpasta, Premiul "Opera prima" pentru spectacolul de debut Cartofi prăjiți la orice după A. Wesker ș.a. În fine, Președinția
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
destinul tiranului și urmele istorice ale trecerii lui prin viața oamenilor se împletesc într-o grotească imagine. Mie mi s-a părut cu totul remarcabil că un regizor atât de tânăr să înțeleagă mecanismul și să-i dea o formă scenică, o imagine atât de relevantă. Îmi amintesc de un poem al lui Evtusenko, care afirmă că, deși mort, Stalin are o linie telefonică directă, din mausoleu până la Kremlin. Radu PENCIULESCU Lumina scenei, umbra școlii Alexa Visarion, încă din spectacolul său
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
întâlnită, poate cu excepția spectacolelor lui Penciulescu din acea epocă, Dansul sergentului Musgrave sau Woyzeck. Dar ceea ce fusese la acesta o cucerire, consecința unei evoluții și a unei angajări după 1968, apărea la Alexa ca un dat inaugural, ca o energie scenică admirabil comunicată grație acestor "buni conducători" ce îi erau actorii, nu supuși, ci total dăruiți, împliniți. Și această revelație inițială mi se confirmă în cele două mari spectacole văzute în anii '70, spectacole ce și-au impus amprenta pe spectatorul
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
două mari spectacole văzute în anii '70, spectacole ce și-au impus amprenta pe spectatorul încă tânăr ce eram. Ce e o amprentă teatrală? Ea asociază amintirea globală a unei reușite, dar totodată prezervă secvența fragmentară, indelebilă a unei fulgurații scenice ce o purtăm indefectibil cu noi, asemeni unei clipe de viață intensă, densă și concentrată. Ea reprezintă acel punctum personal despre care vorbea Roland Barthes, secvența detașată dintr-un ansamblu căci ea se prezintă ca rezultat al unei selecții inidividuale
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
poate limitate sau superficiale, multora dintre noi le apăreau în acei ani ca perspective de reînnoire, de depășire a sclerozei ce stinsese orice perspectiva de prometeism, ca o șansă ce ne era acordată de timp! Alexa îi era solidar și scenic îl transpunea: un optimism comun ne reunea. În inima sălii atunci o noutate! oportunistul, Boian, cel care a trădat, capitulând, care a pierdut rațiunea de a lupta trece prin sală cu steagul roșu imens desfășurat urlând patetic, demagogic "Bandiera rossa
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
optimism comun ne reunea. În inima sălii atunci o noutate! oportunistul, Boian, cel care a trădat, capitulând, care a pierdut rațiunea de a lupta trece prin sală cu steagul roșu imens desfășurat urlând patetic, demagogic "Bandiera rossa". Conflictul dintre forța scenică de neimaginat a simbolului revoluționar și derizoriul personalității celui care îl poartă creează o neînchipuită tensiune. N-am simțit niciodată, ca o mușcătură în carne, până la os, o mai adâncă oroare față de pervertirea simbolului revoluției. Revoluția ca stindard al compromisului
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
discuții prelungite până în noapte târziu. Asemeni unui mare artist, am descoperit că Alexa poartă în continuare în sine așteptarea de teatru ca mărturie și reușește să-i transmită forța studenților săi. Astfel, el depășește ceea ce pare a fi o neîmplinire scenică pentru a prezerva, pe alt plan, impactul vocației sale vocație inițial realizată, iar apoi doar proiectată! Un artist rănit, dar un artist fără regrete nici remușcări,iată ce e Alexa. El a aliat drumul teatrului cu acela al vieții în
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
am asociat întotdeauna pe Alexa Visarion cu un tânăr "furios" în buna și respectabila tradiție a "furioșilor englezi". Spectacolul său de student regizor de la Casandra, Cartofi prăjiți la orice, a demonstrat cu prisosință nu numai talent și har pentru arta scenică dar a confirmat energic că proaspătul absolvent se încadra în ritmurile profunde ale marilor explozii teatrale din anii șaizeci/șaptezeci, generate de actul lui Peter Brook și de verbul lui Jan Kott. Cum a început cariera artistică, așa a rămas
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
propunându-mi teme și analizându-mi soluțiile și răspunsurile, ci, dincolo de toate aceste gesturi extrem de generoase, datorită intensității prezenței sale. O calitate carismatică a actorului, calitate înnăscută, pe care nu i-o poate insufla nici o formă de învățământ, este prezența scenică faptul de a iradia o energie contagioasă și de a focaliza privirile tuturor asupra actului scenic pe care îl împlinește. Întocmai actorului,Visarion pe scenă, dar și în afara scenei era hărăzit cu prezență... prezență regizorală. Aș zice, fără să exagerez
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
datorită intensității prezenței sale. O calitate carismatică a actorului, calitate înnăscută, pe care nu i-o poate insufla nici o formă de învățământ, este prezența scenică faptul de a iradia o energie contagioasă și de a focaliza privirile tuturor asupra actului scenic pe care îl împlinește. Întocmai actorului,Visarion pe scenă, dar și în afara scenei era hărăzit cu prezență... prezență regizorală. Aș zice, fără să exagerez și încercând să nu trădez imaginea de atunci, din urmă cu patruzeci de ani, că aerul
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
sine ca și viața el poate fi exprimat printr-o multitudine de înțelesuri. Teatrul este o stare de trezie". Autorul articolului Dialogul lui Visarion cu lumea deslușește talentul regizoral al artistului român atât la nivelul conceptului cât și al realizării scenice. Imaginile sunt de o intensitate dramatică explozivă. Itinerariul american al lui Alexa Visarion este prezentat, de asemenea, ca un contact rodnic între două personalități aparținând unor culturi diferite dar apte de dialog și cooperare pe care profesorul Robert W. Corrigan
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
putere, determinare și aptitudine, un profesor eficient, care oferă studenților actori o infuzie de entuziasm și obține de la ei un nivel de lucru mai înalt decât cel de care s-ar fi crezut capabili, putând să le comunice logica procesului scenic în termeni vii și incitanți. Are un mod specific în vizualizarea detaliilor unei scene și foarte exigent, de o manieră pozitivă, în a obține realizarea viziunii sale." În corespondența cu Paul Hiemstra, oficial din partea biroului Fulbright pentru bursa lui Visarion
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
prăjiți la orice. Alexa Visarion a găsit o nouă viziune vitală în a regiza tragedia Năpasta și comedia O noapte furtunosă. Cu toții citim o lucrare clasică prin propria experiență de viață. Regizorul Alexa Visarion traduce succesiunea istoriei în cuprinzătoare imagini scenice; controlează interpretarea actorului de așa natură încât să obțină o intensitate dramatică copleșitoare, care uneori atinge forma patosului modern fără accente emfatice. Sînt încântat să-l recomand pe domnul Alexa Visarion, deoarece are capacitatea de a transmite colaboratorilor săi un
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
o deschidere spre universul personajelor. După câteva zile, nu multe căci timpul e prețios, impresia că suntem stăpâni pe text și că suntem în clar cu ce avem de jucat devenea mai puternică. Dar ca un mare jongleur al ritmului scenic "amicul" regizor ne-a adus cu picioarele pe scena. La figurat și la propriu. Era ziua în care începeam să construim spectacolul, adică să-l mișcăm într-un fel sau altul. În subconștientul meu, a te urca pe scenă era
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
venea cu alte exemple de nereușită a regizorilor străini pe scenele rusești. Asta mă îngrijora. Pe de altă parte, Efremov întâlnea multe greutăți în reformarea teatrului, el, desigur, risca, învitând acest regizor inovator într-o trupă, care plătea tribut rutinei scenice prăfuite, prefăcând un celebru teatru în cel mai "mortal teatru", cum spune Brook, al capitalei sovietice. Dar, în toamna anului 1982, când s-au început repetițiile piesei lui I. L. Caragiale O noapte furtunoasă, regizorul român i-a cucerit pe actorii
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
în urmă, s-a creat și-n jurul spectacolului meu de la Malîi Teatr Păsările tinereții noastreo situație asemănătoare. Unele scene fuseseră mutilate într-atât încât Inokenti Smoktunovski, care era atunci în trupa de la Malîi Teatr și care văzuse varianta mea scenică, a declarat cu indignare, că el părăsește acest teatru, care distruge tot ce e viu. Și chiar a plecat. Oleg Evremov l-a invitat la MHAT, unde a jucat până la sfârșitul vieții. Și, ca să închei povestea, atunci la Malîi Teatr
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
care se aseamănă: "Cum ar fi spus Antoine de Saint-Exupéry, acesta nu e un portret. Acesta este un exercițiu de admirație." Admirația pentru un creator nu doar cultivat și profund, nu doar inteligent, ci și capabil să înțeleagă că reprezentația scenica este proiecția cathartică a vastului, polifonicului spectacol al lumii, trecut prin filtrele unei subiectivități care nu operează din perspectiva orgolioasei sale impuneri, sustrăgându-se viziunii autorului, singura îndreptățită a condiționa viața scenică a operei dramatice, forțând adeseori structura textului, indestructibilă
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
inteligent, ci și capabil să înțeleagă că reprezentația scenica este proiecția cathartică a vastului, polifonicului spectacol al lumii, trecut prin filtrele unei subiectivități care nu operează din perspectiva orgolioasei sale impuneri, sustrăgându-se viziunii autorului, singura îndreptățită a condiționa viața scenică a operei dramatice, forțând adeseori structura textului, indestructibilă în esența ei. Alexa Visarion are, a avut totdeauna aleasa modestie a spiritelor înalte, care slujesc universul artei dramatice mai înainte de a se sluji pe sine ori, mai exact, își arată grandoarea
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
și viziunea operei dramatice. El știe, cum spunea cu îndreptățire Theodor Codreanu, că "geniul regizorului e să inoveze în spiritul operei", să fie în stilul, nu în maniera acesteia. "Iscodind, pătrunzând, înțelegând, aflând..." cum afirmă el însuși! Într-un univers scenic tot mai zărghit, Alexa Visarion rămâne un artist de bun simț, care nu-și trădează nicio clipă structura, echilibrul, normalitatea: "mi-am dat seama că singurul lucru pe care pot să-l fac este să rămân eu însumi", mărturisea el
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
o tăcere vorbitoare, glosând despre insondabilul suflet omenesc, cu meandrele și sfâșierile sale nevindecabile, totul era construit oximoronic, de la evoluția personajelor până la costumele și pietrișul de un alb strălucitor pe care era construit spațiul de joc. Totul era un discurs scenic despre om "O, cât de minunat sună acest cuvânt!" -, despre omul atât de puternic în fragilitatea lui, atât de indestructibil în precaritatea existenței sale. Totul avea lentoarea cu care curg, în afara oricărei dinamici aparente, viețile celor mai multora dintre noi
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
1 În volumele pe care le-a publicat 2, Alexa Visarion se apleacă asupra spectacolelor proprii și asupra reprezentațiilor confraților săi cu responsabilitatea celui care, marcat de erudiție, nu-și permite luxul de a eluda aspectele abia vizibile ale realității scenice. Și asta în măsura în care, ne dă de înțeles autorul, formele, evidențele sunt la îndemâna tuturor, în timp ce acel "ceva" care unește așteptările spectatorului și jocul actorului, opera și execuția ei într-un cuvânt "vraja" spectacolului se cere căutat, pândit în cele mai ascunse
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
specificitate, ca și cele de unitate artistică. Iar prin enunțarea sincretismului la care teatrul aderă, este ridicată problema libertății a libertății creației și, implicit, a libertății creatorului. Niciodată dusă până la ultimele consecințe, discuția cu privire la textul piesei și la textul transpus scenic ne determină să mizăm pe o conciliere a părților implicate în negociere. Iar interpretarea pe de o parte, a actorilor, pe de alta, a spectatorilor, prin ceea ce știm că reprezintă exercițiul de decodare mesajului artistic va media între cele două
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
-așa cum ar presupune "clasicul" Jakobson și despre care se vorbește atât de des în teatruva oscila între o funcție conotativă și una emotivă, una poetică și una fatică. Însă redutele limbajului sunt condiționate de timpii care conlucrează la construcția scenică, prezentul inaugurând, cu fiecare reprezentație, noi forme de retrăire a trecutului și/sau a viitorului, printr-o durată scenică a cărei comprimare atinge limitele imploziei. Ca gest reglator în actul creației, aceasta va impuneo mișcare în afară, dinamitarea "centrului fix
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]