26,623 matches
-
superior cehoslovac a crescut de la mai puțin de 10% În 1938 la 31% În 1956 și aproape 40% În 1963. Distribuția veniturilor În Cehoslovacia anilor ’60 era cea mai egalitaristă din Europa sovietizată. Conducerea comunistă adusese astfel Cehoslovacia la „socialism deplin”, după cum proclama noua Constituție din 1960. Însă această realizare a fost obținută cu prețul unei stagnări inacceptabile chiar și după etalonul sovietic. De unde decizia organelor de partid, la al XII-lea Congres al Partidului, În decembrie 1962, de a „adapta
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
luni mai târziu. Nici execuția a cinci membri ETA În septembrie 1975, cu puțin Înainte de moartea lui Franco, nu a reușit să tempereze activitățile grupului. Instalarea democrației, pe de altă parte, oferea noi oportunități. ETA și suporterii ei doreau independența deplină. Sub Constituția spaniolă de după Franco (vezi capitolul XVI), regiunea bască a obținut Însă doar un statut de autonomie, aprobat prin referendum În 1979. Înfuriată - nu În ultimul rând de faptul că i-ar putea pierde pe simpatizanții moderați, mulțumiți cu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În iunie 1975, guvernul atenian a depus oficial candidatura țării la intrarea În CEE. La 1 ianuarie 1981, printr-o decizie În care mulți oficiali de la Bruxelles vedeau un triumf regretabil al speranței asupra Înțelepciunii, Grecia devenea membru cu drepturi depline al Comunității. Spre deosebire de Grecia, Portugalia nu avea o experiență recentă a democrației, nici măcar una rudimentară. Regimul autoritarist al lui Salazar era deosebit de retrograd, În mod deliberat, chiar și după criteriile În vigoare la instalarea sa În 1932. Prin amestecul de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ani de interdicție. Revoluția s-a bucurat peste tot de o popularitate uriașă 9. Spínola a inclus În guvernul său provizoriu politicieni de centru și socialiști, iar În iulie a făcut publică intenția de a le acorda coloniilor africane dreptul deplin la autodeterminare. În mai puțin de un an, toate coloniile erau independente, iar Timorul de Est intrase sub controlul Indoneziei. Decolonizarea a fost destul de haotică - gherilele din Guineea și Mozambic au ignorat sugestia lui Spínola de a renunța mai Întâi la arme
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
faimosul atraso, „decalajul” care afecta peninsula de la sfârșitul Epocii de Aur), vechea stângă ideologică reprezenta o piedică, nu un remediu. În viziunea lui González, viitorul Spaniei nu era socialismul, ci Europa. La 1 ianuarie 1986, Spania, alături de Portugalia, devenea membru deplin al Comunității Europene. Tranziția spre democrație a Europei mediteraneene a fost poate cea mai remarcabilă și neașteptată evoluție din acea perioadă. La jumătatea anilor ’80, Spania, Portugalia și Grecia nu numai că trecuseră la democrația parlamentară printr-o transformare pașnică
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Italiei și mulți alții: toți aveau resentimente față de „proasta guvernare” de la Madrid, Paris, Londra sau Roma. Noua politică regionalistă avea mai multe variante parțial suprapuse: după criterii istorice, lingvistice ori religioase, căutând să obțină autonomia, autoguvernarea sau chiar independența națională deplină. Dar existau două mari tipuri. Provinciile bogate erau nemulțumite că sunt obligate să subvenționeze regiuni mai sărace din propriile țări, iar zonele istoric dezavantajate sau recent dezindustrializate erau Înfuriate de indiferența cu care le tratau politicienii naționali. În prima categorie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
impozitând exact acele categorii (muncitori, funcționari civili și specialiști) pe care se bazase până atunci consensul social-democrat. Politicile publice se bazau din anii ’30 pe un acord „keynesian” cvasiunanim. Se Înțelegea de la sine că planificarea economică, finanțarea deficitului și ocuparea deplină a forței de muncă erau inerent dezirabile și reciproc utile. Adversarii consensului aveau două tipuri de argumente. Primul era pur și simplu acela că gama de servicii sociale și avantaje cu care se obișnuiseră occidentalii nu era viabilă. Al doilea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au Început să se răspândească În tot spectrul politic occidental discursurile și scrierile care invocau fără preget „drepturile omului” și „libertățile personale”. Cum remarca un observator italian În 1977, stânga discuta deschis, „fără mistificare sau demagogie”, ideea și idealul libertății „depline” pentru prima oară după război 5. Acest fenomen nu s-a reflectat imediat În politică: În cea mai mare parte a anilor ’80, partidele muncitorești și socialiste din Europa de Vest au zăcut neajutorate, recurgând adesea la Împrumuturi ilicite din programele adversarilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
liberă și independentă și o Europă de Est sub control sovietic. Era o greșeală ca problema „păcii” să fie separată de revendicarea de drepturi și libertăți. Sau, așa cum spunea Adam Michnik, „pericolul unui război poate fi redus numai prin respectarea deplină a drepturilor omului”. În Germania de Est Însă, mișcarea pentru pace a avut o rezonanță profundă. Aceasta se datora fără Îndoială legăturilor cu Germania de Vest. Dar mai exista o explicație: RDG - un stat apărut accidental, fără istorie sau identitate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În interes propriu. Cu toate acestea, schimbările erau reale. Bulgaria a evitat o catastrofă În genul celei care a lovit ulterior Iugoslavia: pe 29 decembrie 1989, pe fondul unor furioase proteste cu caracter naționalist, musulmanii și turcii au primit drepturi depline, egale cu ale celorlalți cetățeni. În 1991, Mișcarea pentru Drepturi și Libertate, un partid predominant turc, avea deja suficientă susținere electorală pentru a influența formarea unei majorități În parlamentul țării. De ce s-a prăbușit subit comunismul În 1989? Nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
rapid toate condițiile francezilor (deși manevrele diplomatice maladroites ale francezilor au răcit relațiile pentru un timp), exact ca atunci când Bonnul a acceptat, după 1955, să limiteze „Europa” la cele șase țări fondatoare, pentru a potoli neliniștea francezilor privind o restaurare deplină a suveranității Germaniei. Kohl chiar a făcut În lunile următoare o serie de concesii minore menite să recompenseze Parisul pentru toleranța sa6. Unificarea merita efortul de a-i calma pe agitații vecini ai Germaniei. și, oricum, Kohl - născut În Ludwigshafen
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Adenauer, deschis spre Occident - nu avea nimic Împotriva unei Germanii legate tot mai strâns de Comunitatea Europeană. Cel mai important, cancelarul german avea vântul În pupa, cum se vede În orice fotografie a sa din epocă: unificarea Germaniei avea sprijinul deplin al Statelor Unite. Ca toată lumea, administrația președintelui George Bush a presupus inițial că unificarea Germaniei se va produce la sfârșitul unei serii de schimbări imprevizibile din URSS și Europa de Est și atunci numai cu acordul sovietic. Dar Washingtonul a sesizat mai repede
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai intransigenți. Chiar și boicotul a fost abandonat in iunie, În schimbul promisiunii Lituaniei de a „suspenda” implementarea totală a declarației de independență. După șase luni febrile În care mai toate republicile sovietice importante și-au afirmat „suveranitatea”, dacă nu independența deplină, poziția lui Gorbaciov devenise intenabilă. Eforturile de a reprima inițiativele baltice i-au afectat imaginea de „reformator”, În timp ce incapacitatea de a pune capăt discuțiilor despre autonomie, suveranitate și independență a stârnit nemulțumiri printre colegi și - semn rău - În rândurile armatei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Gorbaciov a fost somat să-și transfere prerogativele prezidențiale unui „Comitet de Urgență”. A refuzat. Pe 19 august, Comitetul de Urgență a anunțat că președintele este incapabil să-și exercite atribuțiile „din motive de sănătate”, iar Comitetul Își asumă puteri depline. Vicepreședintele sovietic, Ghenadi Ianaev, a semnat un decret care Îl deposeda pe Gorbaciov de autoritate și a instituit „starea de urgență” pe șase luni. Dar, deși Gorbaciov era neajutorat, practic prizonier În vila sa de la Marea Neagră, În sudul extrem al
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
această temă. De fapt, Klaus Îl Împingea pe liderul slovac spre sciziune, și nu invers. Prin urmare, deși majoritatea deputaților slovaci din Consiliul Național Slovac și din Adunarea Federală erau dispuși să aprobe un tratat care acorda fiecărei jumătăți autonomie deplină și un statut egal În cadrul unui stat federal, ei au fost puși În fața unui fait accompli. Negocierile au fost suspendate, iar Klaus le-a spus interlocutorilor slovaci: „Cum se pare că nu putem ajunge la un acord, mai bine renunțăm
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dorințelor lor, se sugera, ar fi fost nu numai nedrept, ci ar fi riscat să agraveze situația... raționament Întărit cu viclenie de Belgrad, deși Miloševiæ pretindea că nu influențează cu nimic deciziile sârbilor din Bosnia. Deși se bucurau de libertate deplină 6, sârbii bosniaci tot au Întrecut măsura. Chiar după ce comunitatea internațională (inclusiv Grupul de Contact format din diplomați străini care căutau fără odihnă o soluție) a fost de acord ca o Federație „Musulmano-Croată” (constituită În martie 1994 printr-o ceremonie
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
celtice - deși foarte dependente de Londra din punct de vedere economic - aveau Însă parte de o adevărată renaștere națională. În țara Galilor revirimentul a fost eminamente cultural: s-a cerut folosirea limbii galeze În școli și În mass-media. Revendicarea independenței depline, articulată de partidul naționalist Plaid Cymru, a avut ecou doar În zonele muntoase și subpopulate din nordul țării Galilor. Sudul urbanizat, care avea căi de comunicație mai bune cu Anglia și legături solide cu mișcarea sindicală națională și partidele Liberal
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
decât În Boemia, iar prăpastia dintre flamanzi și valoni mai mare decât cea dintre cehi și slovaci sau chiar dintre sârbi și croați. Diferența e că statele occidentale nu mai erau doar unități naționale de sine stătătoare, cu o autoritate deplină asupra locuitorilor de pe teritoriul lor. Erau, de asemenea, din ce În ce mai mult, părți ale unui Întreg. Mecanismul formal prin care s-a făcut pasul spre Uniunea Europeană este Actul Unic European (AUE) din 1987, dar procesul s-a accelerat după Încheierea Războiului Rece
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dilatându-se pentru a cuprinde toată lumea civilizată”, atunci se poate spera la mai mult. În secolul XX (secolul Americii), Europa a alunecat În abis. Vechiul continent și-a revenit lent și nesigur. În anumite privințe, refacerea nu va fi niciodată deplină: America va avea cea mai mare armată, iar China va produce bunuri mai multe și mai ieftine. Dar nici America, nici China nu au un model de propus Întru emulația universală. În ciuda ororilor din trecutul recent - și, În bună parte
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și Ion Iliescu a fost nevoit să recunoască spre sfârșitul mandatului ceea ce el și colegii lui negaseră mult timp cu Înverșunare: că România a avut și ea un rol În exterminarea evreilor din Europa... Bineînțeles, există și alte criterii pentru deplina integrare În marea familie europeană. Refuzul Turciei de a recunoaște „genocidul” populației armene În 1915 va fi un impediment pentru aderarea ei la UE, așa cum Serbia va continua să lâncezească În pragul Europei până când clasa ei politică Își va asuma
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
clamata politică de independență a lui Ceaușescu e analizată de Tony Judt dintr-o perspectivă mult mai rezonabilă. Punctul de maximă „originalitate” al comunismului românesc este atins În ceea ce autorul numește „stalinismul național” (fiind, din acest punct de vedere, În deplin acord cu Vladimir Tismăneanu). Spre deosebire de titoism (o formulă „opresivă, nu represivă”, scrie Tony Judt), de gulaș-comunismul maghiar sau de cel emancipat, din Cehoslovacia, românii au Împărtășit soarta albanezilor, aceea a unei „societăți Închise, oprimată, condusă tiranic de un autocrat din
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
565; reacția la destalinizare 288; reforme economice 402, 626; refugiați est-germani 563; regiunea cehă 404; regiunea slovacă 404; represiunea sovietică a reformelor de la Praga 408; revoluția (din 1989) 566-568; „revoluția de catifea” 639; socialism cu față umană 405; societate socialistă deplină 402; statistici ale educației 402; supunerea față de Uniunea Sovietică 97; tensiuni sociale 404; tranziție de la comunism la capitalism 627; tranziția de la stalinismul național la comunismul reformist 401 Cei Trei (Stalin-Roosevelt-Churchill) 105 CEJ - vezi Curtea Europeană de Justiție (CEJ) Central Intelligence
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să alunece nici un moment pe panta kitschului. SCRIERI: Tratat de apărare permanentă, București, 1983; Tangoul memoriei, București, 1988; Dodecaedru (în colaborare cu Nicolae Iliescu), București, 1991; Ultimul Isus, magnificul, București, 1995; Călătoria Luceafărului, București, 1997; Requiem, București, 1998; Trandafirul tăcerii depline, pref. Dan Silviu Boerescu, București, 1999; Colonia penitenciară oranj, București, 2001; Piața Aristotel, Cluj-Napoca, 2001; Săptămâna patimilor, București, 2001. Repere bibliografice: Nicolae Manolescu, Proza de mâine, RL, 1983, 52; Monica Spiridon, O figură a discursului critic, CRC, 1987, 4; Ioan
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286610_a_287939]
-
și la valorile clasice; Unire, moldoveni!, Ce vor scriitorii?, Matern la Bucovina sunt poezii cu o puternică amprentă retorică, care în anii de cotitură dintre 1987 și 1991 au înfiorat mulțimile. Lirica lui V., având ca moment de realizare estetică deplină Pasăre Eu, topește în cântec „antitezele sufletului” aruncat în realitatea vie și cunoscând visul, rezistența la „rugina cercurilor”, identificarea cu seninul cântec al păsării, biruințele zilnice ale spiritului, conștiința împletirii vieții cu moartea și, în cele din urmă, nevoia de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290464_a_291793]
-
temps, souligne l'importance de la traduction pour la consolidation de la littérature et de la langue roumaine. Toute littérature naționale devrait se constituer, à travers la traduction, comme " un miroir de la littérature universelle " : " Să nu uităm însă că o literatura, care are deplină conștiința a misiunii sale, nu aspiră să devină doar un ansamblu de creații originale, oricât de impresionant ar fi prin proporțiile sale un atare ansamblu. Orice literatura trebuie să devină și o oglindă a literaturii universale. "991 Blaga observe que
[Corola-publishinghouse/Science/1467_a_2765]