2,847 matches
-
funcție conotativă și una emotivă, una poetică și una fatică. Însă redutele limbajului sunt condiționate de timpii care conlucrează la construcția scenică, prezentul inaugurând, cu fiecare reprezentație, noi forme de retrăire a trecutului și/sau a viitorului, printr-o durată scenică a cărei comprimare atinge limitele imploziei. Ca gest reglator în actul creației, aceasta va impuneo mișcare în afară, dinamitarea "centrului fix" al spectacolului și partajarea unor spații de conduită și de semnificare mobile, în care cuvântul (fiecare cuvânt!) vanăzui să
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
esențialul. Vorbirea există pentru ca oamenii să nu se poată înțelege.3 "Aventura" spectacolului, la care este chemat spectatorul să ia parte, nu ne va aduce în prim-plan comentariul, exegeza, explicația autoreferențială a celor care au participat la "facerea" operei scenice, ci un mod de "a practica" autentic viața, chiar dacă aceasta înseamnă o însoțire cu atâtea și atâtea paradoxuri 4.De pe aceste poziții ar trebui să interpretăm și sfatul pe care Alexa Visarion îl dă actorilor săi, de a-l căuta
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
lămurindu-se pe sine și pe ceilalți cu privire la ceea ce creația ascunde pentru a se revela, în urma înțelegerii și interpretării la care spectatorul este chemat.Astfel, consideră autorul, misiunea regizorului de astăzi a devenit una complexă, depășind necesitățile stricte ale transpunerii scenice, convenția nedemnă de mimare a vieții. Teatrul sfârșește prin a fi o formă de celebrare a vieții și, de aici, o rostire menită să dureze. Ca și la David Esrig, teatrul înseamnă la Alexa Visarion o modalitate ontologică de manifestare
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
a atitudinilor ferme, neechivoce, față de ceilalți. Astfel, opțiunile, alegerile artistice, aidoma celor care ne stimulează și ne marchează destinul, nu se fac la întâmplare, ci în termenii unei umanității definitorii atât pentru opera în stare născândă, cât și pentru creatorul scenic.În concepția legată de modelul eroilor cărora le dă viață, autorul strecoară ideea bovarică a unui sine ce-și prelungește existența pe scenă: "Pentru ca mărturia mea artistică să aibă cel mai plătit preț, atunci eroul meu contemporan sunt eu."9
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Regizorul incită în arta sa la trezie, la responsabilitate, la participare.11 În cărțile lui Alexa Visarion apare adeseori verbul "a arde", autorul subliniindu-și credința (aproape obsesivă) în dăruirea necondiționată a actorului și în forța de neegalat a artei scenice. Aceeași ardere aduce în favoarea teatrului un mod de a fi care să nu-l deturneze nici o clipă pe regizor de la ceea ce consideră a fi adevărat, de la șansa salvării sensului major al mizanscenei. Aceasta pare a fi o exigență pe care
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
elemente ale opoziției tragice, unitare în esență. Astfel, citim în Goana pe nisip, în măsura în care destinul dirijează mersul eroilor prin lume, "Shakespeare lasă viața să-i trăiască intens pe regii săi."17 Prin autorul lui Richard III, opera literară și cea scenică își reconfigurează menirea. Fiind ceea ce este, creația ne aduce în fața unor evenimente posibile ale unui trecut care a avut loc,însă fără a se petrece în realitatea reperată în afara sceneide ochiul uman. Prin aceasta, teatrul scapă de sub controlul rațiunii imediate
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
a însoțit de la primele sale călătorii artistice, în anul al doilea de facultate, când a montat un fragment din drama Năpasta pentru un examen de regie. Încă de pe-atunci avea să-și înceapă lucrul la o piesă cu spațiul scenic, acel loc în care gândurile și ideile vor avea volum, vor căpăta viață. Și încă de pe-atunci avea să trezească mirări admirative: Atâta simplitate la un student!? se întreba aproape retoric regizorul Lucian Pintilie pus în fața spațiului de joc
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
caz testul R.C., constat că pot să fiu de acord, în sfârșit, cu amândoi. Iar Alexa Visarion,banuiesc ,este foarte aproape de mine si de cei doi prieteni ai mei. Vasile MORAR Războiul artistului cu ignarii culturnici După o excepțională carieră scenică, marcată de uimitoare montări din marele repertoriu universal și românesc -pentru mine, din acel lung șir, de neuitat rămâne Woyzeck pasul spre film al lui Alexa Visarion a revelat o reală vocație cinematică. Dacă mi s-ar cere să-l
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
vocație cinematică. Dacă mi s-ar cere să-l definesc pe cineastul Alexa Visarion ași spune că este intelectualul generației sale. Și totuși rafinata lui creație filmică s-a impus nu prin livresc ci prin forța imaginilor. Format în universul scenic, și-a dorit să spulbere prejudecata "teatralismului" stilistic al regizorilor importați de cinematograf din universul Thaliei. Realizările lui sunt infinit mai expresive, mai frapante vizual decât ale multor confrați care, fără să fi pus vreodată piciorul pe o scenă, s-
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Întrega lui creație, densă, reflexivă prin excelență, oferă un rafinat discurs al esențelor. Până la vitriolantul De ce trag clopotele Mitică? al lui Lucian Pintilie, Alexa Visarion a rămas primul și unicul regizor de teatru care, după ce inovase, ba chiar revoluționase viziunea scenică a lui Caragiale, și-a propus să aducă și pe ecran o privire proaspătă, dezbărată de retorisme asupra celui mai contemporan dintre clasicii noștri. Dramaturgia i-o montase cu asumată violență iconoclastă, cu evidentă dorință de dinamitare a tradiției. Era
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Sugestia morții iminente se naște dintr-un fâlfâit de aripă de porumbel, într-un vis cu ochii deschiși. Sub aceeași conjuncție simbolică s-a plasat Năpasta. De astă dată, pariul regizoral a vizat translarea în termeni filmici a unei variante scenice anterioare, de răsunător succes național și internațional. Asumată, teatralitatea opresivă situează filmul în zona unui experiment stilistic de certă anvergură, susținut de interpetarea de tip expresionist a protagoniștilor . În sfârșit, recentul Ana, se cuvine privit, fără urmă de îndoială, ca
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
printr-un barochism imaginar excesiv, ci au o ficțiune a lor, distinctă, cu o derulare a scenelor din perspectiva logicii impuse de regizor, care își gândește și construiește simultan spectacolele pe două nivele. Unul pe orizontală, identificat cu o rescriere scenică aparent previzibilă, valorifică și integrează cu valoare de semn teatral componente scenografice, vestimentare, coregrafice, asimilate organic de un discurs esențializat. Al doilea pe verticală, adunând și concentrând laolaltă energii și tensiuni ce acționează cu forța unei viituri, convertește totul în
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
într-un registru de ceremonial tragic prin condensarea în interior a unor nuclee conflictuale explozive. În sfârșit, a treia etapă, ultima ce o remarc, o reprezintă tipul de relație stabilit cu actorul. Acesta, perceput ca un mecanism forte al metaforei scenice, nu interpretează personaje, ci e locuit de personaje, cum regizorul e locuit de spectacole. Un Sisif fericit Puțini au ca Alexa Visarion capacitatea de a se autoanaliza și inteligența de a se autodiagnostica. Firește că, pentru a ajunge de ipostază
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
o confirmare a unei decepții. Alexa Visarion nu e singurul caz de mare regizor ce la apogeul carierei își întrerupe, din varii motive, suprinzător activitatea. Manea a făcut-o din pricina bolii. Grotovski probabil din conștiința că experimentele și limbajele sale scenice au atins un punct limită. Acela de unde nu se mai poate mergedecât în neant. Pintilie, odată cu perioada postdecembristă, renunță și el la orice aventură teatrală, concentrându-se exclusiv pe film, ceea ce-și găsește explicație, presupun, într-un conflict interior
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
acest univers claustrat, unde fermentează nimicnicia sufletească, abuzul criminal, prostia agresivă, trufașul spirit de castă. [...] Tânărul regizor a învățat, de la început, să-și alăture actorii, solicitându-i spre creație nu spre subordonare, după cum arată a ști să construiască o metaforă scenică atotcuprin zătoare... (Valentin Silvestru) ...Examenul de licență a fost susținut cu brio de studentul-regizor Alexa Visarion. Modificarea spațiului scenic constituie prima operație reușită. Evadând din dreptunghiul micii scene italiene de la Casandra, studentul regizor a utilizat în mod ingenios sala, adică
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
de la început, să-și alăture actorii, solicitându-i spre creație nu spre subordonare, după cum arată a ști să construiască o metaforă scenică atotcuprin zătoare... (Valentin Silvestru) ...Examenul de licență a fost susținut cu brio de studentul-regizor Alexa Visarion. Modificarea spațiului scenic constituie prima operație reușită. Evadând din dreptunghiul micii scene italiene de la Casandra, studentul regizor a utilizat în mod ingenios sala, adică spațiul ce înconjoară parterul, transfor mându-l într-un ideal loc de execuție pentru marșurile forțate, alergările și instrucția grupei
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Thomson (eroul din Cartofi prăjiți la orice) sfârșește prin a accepta. [...] Am revăzut succint numai unul din subtextele pe care Alexa Visarion, student regizor în clasa prof. Radu Penciulescu, le-a pus în evidență prin intermediul unei excelente suite de imagini scenice. Sala, în concepția regizorului, este un posibil interlocutor, un participant nemijlocit la experiența grupului de recruți. Scena fără cortină, sala înconjurată de practicabile pe care țintele bocancilor execută infernala partitură a instrucției armate, zgomotul mântuirii armelor sunt numai câteva semne
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
și Procuror și strigătul Mamei nu se uită. Există însă un moment extraordinar. Boian, cel care a capitulat, care a pierdut rațiunea de a lupta trece prin sală cu steagul roșu imens desfășurat urlând patetic "Bandiera rossa". Conflictul dintre forța scenică de neimaginat a simbolului revoluționar și derizoriul personalității celui care îl poartă creează o neînchipuită tensiune. N-am simțit niciodată, ca o mușcătură în carne, până la os, o mai adâncă oroare față de pervertirea acestei superbe atitudini a umanității. Revoluția ca
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
niciodată, ca o mușcătură în carne, până la os, o mai adâncă oroare față de pervertirea acestei superbe atitudini a umanității. Revoluția ca stindard al compromisului nimic mai jignitor... (George Banu) În piesa Procurorul, de scriitorul bulgar G. Djagarov, pe un decupaj scenic propriu, Alexa Visarion a tensionat sensurile cu o vigoare ce depășește pe aceea a textului, transformând spectacolul într-o dramatică dezbatere în jurul responsabilității față de soarta omului, într-un violent rechizitoriu împotriva ilegalității și abuzului de putere. Procurorul atestă un regizor
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
de autor. Decupajul regizoral operat de Alexa Visarion a modificat tonalitatea narativă, discursivă a piesei lui Djagarov interesantă ca problematică și mai puțin ca scriitură -, concentrându-i substanța și sporindu-i astfel densitatea ideatică. Reprezentația e captivantă prin fluiditatea desenului scenic, prin acuitatea conflictului. Într-un montaj cinematografic, ale cărui planuri alternează conform logicii lăuntrice, personajele sunt prezente tot timpul în scenă. Descifrăm simultan clarificarea de conștiință a procurorului, brutalitatea anchetatorului, lașitatea și durerea logodnicei, oportunismul cumnatului, demnitatea și curajul în
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
poate desfășura un joc de forță și inteligență dublat de emoție. Liviu Rozorea vine la această nouă întâlnire cu Alexa Visarion (iată una din relațiile constante dintre regizor și actor deosebit de fertile) cu un câștig propriu de experiență și siguranță scenică. El găsește într-un rol aparent liniar posibilitatea de a desfășura o gamă amplă de nuanțe și semitonuri în registrul grosolăniei și obtuzității birocratice. De un remarcabil tragism reținut a fost Zoe Muscan, după cum au fost dirijați spre obținerea unor
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
la Teatrul "Nottara"; se pare că nici acesta nu este epilogul tot el vrea să facă din piesă un film. [...] Spectacolul de la Nottara are suflu tragic și o intensitate expresivă demnă de tragedia antică. Stranietatea montării se susține pe spațiul scenic lucrat și de această dată de regizor, împreună cu Victtorio Holtier. Auster, dar bogat în intensități ascunse, spectacolul relevă modernitate esențială și, totodată, împlinire actoricească. (Dinu Kivu) ... Vinovatul de Ion Băieșu, în viziunea lui Alexa Visarion, e un spectacol în care
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
Victtorio Holtier. Auster, dar bogat în intensități ascunse, spectacolul relevă modernitate esențială și, totodată, împlinire actoricească. (Dinu Kivu) ... Vinovatul de Ion Băieșu, în viziunea lui Alexa Visarion, e un spectacol în care textul a devenit, pretextul regizoral al unei experiențe scenice... (Dinu Săraru) Regizorul Alexa Visarion realizează, în ansamblu, o inteligentă conlucrare de stil și viziune cu scenografia lui Vittorio Holtier, iar de stil și limbaj cu actorii Cristina Tacoi și Mircea Anghelescu, tensionează interior, cu o gestică sobră și expresivă
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
recitire a clasicilor, ce ilustrează în primul rând punctul de vedere al directorului de scenă, și nu o conștiincioasă mutare pe scenă a textului lui Blaga. Meșterul Manole e fidel spiritului blagian, chiar dacă nu literei, potențează cu o maximă expresivitate scenică ideile dramei chiar dacă pasaje de respirație lirică și incantație metaforică au dispărut din montare. Un spectacol în acorduri majore, tragice, într-o tonalitate bărbătească, aspră, un joc ritual pe tema stării de excepție pe care o presupune creația. "Teatrul de
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]
-
că punând în scenă Meșterul Manole, regizorul Alexa Visarion și scenograful Vittorio Holtier au săvârșit unele infidelități față de opera lui Blaga. Operațiunea întreprinsă de regizor tocmai în această direcție a fost și aceea de a transforma poezia literară în poezie scenică. [...] Mergând pe această direcție a "teatralizării" textului, Alexa Visarion a trecut spectacolul din registrul poematic al piesei, în acela al unei succesiuni de "stări" și momente, unele însă de o rară frumusețe, reprezentând reale transpuneri scenice ale metaforelor literare. Atmosfera
[Corola-publishinghouse/Science/1453_a_2751]