2,992 matches
-
interpreteze, mai bine zis. Numai așa! Interpretarea e totul! Nu există nimic fără interpretare! Corect, foarte corect domnu' Gheretă. Să luăm un exemplu. Dionisie Precup Începu să caute cu febrilitate o pagină anume În carnețel. Gheretă Își descheie mantaua. Privea uimit teancurile de ziare. Abonații le folosesc la Împachetat. Precup e o excepție. El și-a Învelit pâinea și slănina ori salamul Într-un șervet de etamină brodat cu inițialele PD. Ziarul nu e nici igienic și nici estetic. Și nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
scutură bine, apoi așteptă Încordat ca bulele de gaz să dispară una câte una; ; repetă operațiunea În nădejdea că va obține infirmarea presimțirilor negre care Îl Încercau și, pentru că nu mai avea putere, sau socotea inutilă a treia Încercare, declară uimit: Și totuși, e „Borsec”, domnule! Fără Îndoială, murmură Petru, subit cuprins de panică. Care va să zică, bâigui Brândușă... Exact! Nu ne rămâne decât să așteptăm, conchise Șendrean cu o Înțelepciune care Îl prindea atât de bine. Cine ar fi crezut una ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
se zâmbea. Mimau un duel obosit pe o planșă cu contactele tăiate. Floretele erau vechi, ruginite, iar costumele nu mai aveau albul imaculat de odinioară. Gălbui, tulburi, precum albul de azi al ochilor lui Grațian, descusute pe alocuri, descopereau privirii uimite a lui Flavius-Tiberius, mușchii de rumeguș ai unor fantoșe hilare. Nu regreți totuși că n-ai făcut Institutul? Ca să fac ce fac eu, nu-ți trebuie studii superioare. Iar ca să faci ce fac unii cu aceste studii chiar că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
cum făcea Rebreanu, am scris o noapte Întreagă. Și nu mi-a părut rău. Ai văzut ce texte am produs, ca să mă exprim mai radical. Ați fost foarte inspirat, zise Petru. Afișul mi se pare o capodoperă.... Vă place? Întrebă uimit Bejan. Nimeni nu mi-a spus asta până acum... Și nici nu știu cum arătați. Mai puteți aștepta un pic? Petru nu răspunse. Se Îndreptă spre poartă cu pași grăbiți. Se pregătea să iasă În stradă când se auzi strigat: Hei, domnu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Într-un miros straniu de ciuperci ieșite ca după ploaie. Se discuta despre orice. Se pomeneau și nume ca: Thorma, Mikola, Oliver Pittner, Krizsan, Ziffer, Tasso Marchini, ori cuvinte ciudate ca Neue Sachlichkeit, grafism rece și cubism târziu. El asculta uimit, știind În același timp că vraja seratei se va risipi Într-un târziu precum spuma șampaniei În pahare din care Îi rămânea și lui de fiecare dată o cupă mare, prin grija doamnei Amalia, căci domnișoara Marta abia făcea față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
am început să plasez lovituri la corp, țintind spre partea din mijloc a uniformei din gabardină. Apoi am auzit: — Bleichert, păzea! M-am tras înapoi și l-am văzut pe Blanchard învârtindu-și bastonul ca pe o elice deasupra capului. Uimiți, pușcașii marini au încremenit. Bastonul a coborât vertiginos: o dată, de două ori, de trei ori. O ploaie de lovituri s-a abătut peste umerii lor. Când trioul a fost redus la un morman de haine bleumarin, Blanchard le-a strigat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
îmbibate cu benzină. Nici o șansă să prelevăm amprente. Conține nume și numere de telefon, majoritatea bărbați. Nu sunt în ordine alfabetică, câteva pagini sunt smulse... În fotografiile apare Short cu diverși bărbați în uniformă. Fețele bărbaților sunt scrijelite... Mă întrebam uimit: Oare o să urmeze și o scrisoare? Se duce naibii teoria mea cu crima accidentală? De vreme ce plicul fusese trimis în mod evident de ucigaș, era el unul din soldații din fotografii? Plicul acesta lansa un joc de-a șoarecele și pisica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
mai 1922. — Cât fac șaisprezece plus cincizeci și șase? Johnny se gândi o clipă și răspunse: — Șaptezeci și doi. Se uită apoi fix la mine și mă întrebă: — De ce m-ai lovit, Bleichert? Nu ți-am făcut niciodată mizerii. Grăsanul părea sincer uimit. Nu i-am răspuns. Russ continuă cu întrebările: Cum îl cheamă pe taică-tău, fiule? Doar îl cunoști, ’tenente. Aha... Friedrich Vogel. Fritzie, mai pe scurt. — Mai pe scurt ca Liz Short? — Ăă, desigur... ca Liz, Betty, Beth, Dalia... o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
am îngrozit la gândul următorului popas - Ramona -, așa că am rămas pe loc. Imediat după miezul nopții apăru și Packardul lui Madeleine. Coborî din mașină cu valiza în mână. Era ea însăși - nu se deghizase în Elizabeth Short. Am privit-o uimit cum intră în restaurant. Un sfert de oră se scurse chinuitor de încet. Apoi am văzut-o ieșind degajată, transformată în Dalia Neagră și pusă la patru ace. Aruncă valiza pe bancheta din spate a Packardului, apoi intră în Zimba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
Felix S 23. — Cum ce concediu?! făcu Getta 2. Concediu! Nu știți ce-nseamnă concediu? Cei trei roboți se uitară unul la altul. — Nu, răspunse Felix S 23, în numele lui și al tovarășilor săi. — Nu știți ce-nseamnă concediu?! zise uimită Getta 2. Păi voi pe ce lume trăiți? — Pe Terra! răspunse cu mândrie în glas comandantul Felix S 23. — Terra? Asta unde vine? — Lângă Jupiter. S-a ținut un simpozion acolo anul trecut. — Aaa, de unde aducem noi bitum! se lămuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
de roboți — Interesant la voi pe Terra, spuse Getta 2 dusă pe gânduri. Și de funcționat, cum funcționați? În rețea, răspunse comandantul Felix S 23. Ne punem în priză și ne încărcăm cu rația permisă. Cum, n-aveți autogeneratoare?! făcu uimită Getta 2. — Acum n-avem, spuse Felix S 23. A fost o vreme când roboții de frunte aveau, dar s-au găsit unii care... mă rog... în loc să-și folosească autogeneratoarele în treburi utile, făceau tot felul de... până ni le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
priză! — Și când sunteți scoși din priză, voi nu puteți visa? — Nu putem visa nici când suntem în priză! răspunse Stejeran 1. O programare de vise costă mult mai mult decât o programare de muncă. — Păi cum - făcu Getta 2 uimită -, voi nu visați niciodată?! — Ei, visăm și noi, cum să nu visăm, dar visăm în grup. Marțea. Ne adunăm seara la clubul centrului spațial și ni se programează tuturor, pe gratis, câte un vis. Visăm ce visăm și ieșim. — Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
Sunt ființă. — Și cum te cheamă? zise Stejeran 1. — Benga, răspunse copilul. — Benga și mai cum? întrebă Getta 2. La auzul întrebării, micuțului îi dădură din nou lacrimile. — Benga Williams, răspunse el suspinând. — Williams? Ăsta e un nume saxon! făcu uimit Felix S 23. Au ajuns saxonii până în Alpha? — N-au ajuns, răspunse micul Benga. Adică n-au ajuns toți. A ajuns numai tata. Pământenii se uitară unii ia alții. — Păi taică-tu e de pe Terra? zise Felix S 23. — Da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
la broască și, în fine, în mai puțin de-un minut, ușa cedă. — Săru-mâna și să vă trăiască copiii, zise individul intrând și scoțând de sub un costum de pe vremea lui Gagarin mai multe mostre de jaluzele. — De unde vii, frate? zise uimit Felix S 23. Dă p-acilea, răspunse omul. Dom’ șef, pot să-mi scot, cât discutăm, tubul? — Scoate-l, măi, zise Felix. Aplecându-se de spate, omul își dădu jos tubul de oxigen ce era prins ca un rucsac, îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
scrâșnetul specific, decola în spațiul interplanetar negru ca păcura. Nu vedeai la doi pași. Lumina farurilor, datorită puternicelor câmpuri de tot soiul pe care le străbătea, căpătase o traiectorie curbă și lumina în spate. Însă aparatele de bord, spre mândria uimită a întregului echipaj, funcționau normal, așa că în momentul când prin bezna de afară se zări un punct alb, lui Dromiket 4 nu-i fu greu să anunțe, privind coordonatele tot mai corecte, afișate de computerul autonom Super FX Făurei Ileven
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
a III-a, am dublat numărul jucăriilor, dar, după cum puteți vedea, sunt tot mai puțini cei care se joacă. Majoritatea privesc spre clădirea mare din centru pe care ce scrie, vă rog? — Abecedare. Intrarea strict interzisă, citi Felix S 23 uimit. — Înțelegeți? făcu pedagogul. Vă dați acum seama cu ce poftă așteaptă deci să primească abecedare, de exemplu, cei trei care s-au plictisit de jucării încă din clasa a II-a? În clasa a IV-a ei pur și simplu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
direcțiometrului rămâne înțepenit în dreptul indicatorului „Tot înainte” (Only ahead). — Fi-v-ar licența a dracu’! zise cu năduf Amărășteanu și trânti un pumn în bord. Acul, spre deosebire de alte dăți, nu mai reveni însă spre stânga (Left). În același timp, văzu uimit cum dungulița roșie din vitezometru crește lin, dar ferm, spre valori atinse numai atunci, la predarea licenței, cu piloții lor. — Tovarășe comandant! spuse îngrijorat Amărășteanu. — Ce-i? răspunse Aciobăniței, care moțăia în fotoliul comandantului, cu capul în piept. — Ia uitați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
hangar și lăsă eroilor noștri două linguri și două furculițe. — Cuțite nu se dau? întrebă încet comandantul Aciobăniței pe mediocrul în vârstă, după ce fetișcana se depărtă. — Cui prodest? răspunse surâzând cu tristețe bătrânul mediocru. Ce să tăiem? Știți latină? spuse uimit pilotul Amărășteanu. Se face aici latină? — O, nu, răspunse senectul mediocru. Când eram mic, tata, care era pândar, a prins un extramediocru căzut pe lotul de căpșuni. Pe vremea aceea extramediocrii nu erau repartizați pe lângă instituții, ca acum, erau lăsați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
în brațe, dar, de data asta, când s-au desprins nu mai râdeau. Ruben ne-a povestit apoi că aveau obrajii plini de lacrimi și că se țineau de umeri atunci când s-au întors să-și continue drumul înapoi. Eram uimită. Esau cel roșu, Esau cel însetat de răzbunare, plângând în brațele tatălui meu? Cum putea fi el monstrul care îmi bântuise visele și care răpise cântecul de pe buzele fraților mei? Mamele mele se priveau neîncrezătoare între ele, doar Inna râdea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
descriu creatura care îmi zâmbise. Nu mai văzusem niciodată ceva care să semene cu ea - imensă, neagră, cu un rânjet de i se vedeau dinții, cu pielea ca de animal. Am încercat să descriu acel animal pentru Inna, care părea uimită. Apoi m-a întrebat: - Era în apă? Am zis da și Inna a zâmbit. - Ți-am spus că apa va fi destinul tău. Cea pe care ai visat-o e una foarte veche, Taweret, o zeiță egipteană care trăiește în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
după ce Re-nefer și-a repetat cererea, Nehesi a trântit ușa de perete și a intrat prin vestibul în marele hol. Stăpânul casei își încheia afacerile de peste zi, cu papirusuri în poală și asistenți în jurul lui. S-a holbat la Nehesi, uimit și fără să înțeleagă nimic, dar când a văzut-o pe Re-nefer, Nakht-re s-a ridicat în picioare s-o îmbrățișeze, iar hârtiile s-au împrăștiat peste tot. Când brațele lui au cuprins-o, Re-nefer a izbucnit în plâns - și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
și cochilii de scoici, excremente. Vindecătorii egipteni puneau balegă de hipopotami sau de crocodili și urină de cai sau de copii pe diverse părți ale corpului în diverse anotimpuri. Câteodată, cele mai odioase amestecuri păreau să funcționeze, dar eu eram uimită cum niște oameni așa grijulii cu propria curățenie acceptau asemenea leacuri nebunești. Deși cunoștințele egiptenilor în arta vindecării erau vechi și adânci, m-am bucurat să văd că eu știam metode și plante despre care ei știau foarte puțin. Meryt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
mă trezesc eu față în față cu o asemenea șansă grandioasă! Așa ceva poate face fericit un om, dar poate și să-l descumpănească, să-l sperie. Marmura, cu rare vinișoare albastre prin ea, nu părea nici greu de lucrat. Priveam uimit, tulburat, vrăjit, și a trebuit să-mi aduc aminte de ce mă aflam acolo ca să-mi revin, să-mi spun că n-avea rost să-mi fac prea multe scrupule: nu eram eu primul, nici ultimul impostor. Era o crimă ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Călugărul: „Ați auzit? Îi e frică. Dumnezeu să-l binecuvânteze. Amin”. Domnul Andrei mi-a atras atenția să ascult ce cântece îngâna Călugărul când era beat. Erau melodii tărăgănate, în care te așteptai să fie invocat cerul, dar deodată descopereai, uimit, că fostul călugăr își amintea de o femeiușcă pe care o iubise. Când se trezea din beție, era cuprins de remușcări negre. Striga: „Sunt un gunoi, Doamne, un gunoi” și se lovea cu capul de podea. Se ruga lui Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
o explicație cu Moașa deoarece provizoratul traiului în doi amenința să dureze, când, într-o dimineață, din bălăriile crescute în spatele azilului a ieșit un câine alb, cu pete negre și labe mari care, descoperind marea, s-a oprit speriat și uimit. Apoi s-a îndreptat spre mine fiindcă în clipa aceea nu se mai afla nimeni pe țărm. Era, de fapt, un pui, nu depășea probabil câteva luni, dar avea statura unui câine matur; era dintr-o rasă care dă câini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]