30,395 matches
-
scrierilor lui Eckersley. O a doua interpretare, populară în anii 1970, dar aproape absentă în discuțiile din deceniul următor, este ceea ce O'Riordan numește "autoritarism centralizat". Aceasta urmărește în general logica lui Garrett Hardin despre "tragedia bunurilor comune" (1968), care sugerează că resursele deținute în comun vor fi supraexploatate. Această metaforă a condus la ideea că este nevoie de structuri politice mondiale centralizate pentru a forța schimbări în comportament spre a promova sustenabilitatea (ex. Hardin 1974; Ophuls 1977). În unele versiuni
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
ele". Acest argument, în mare o versiune ecologică a propunerilor idealiste de creare a unui guvern mondial (vezi Capitolul 2 al cărții), a fost respins de ecologiștii politici. Cea de-a treia poziție este similară cu precedenta, prin aceea că sugerează că autoritarismul ar putea fi necesar, dar respinge ideea de extindere a acestuia la scară globală. Viziunea este aici la scară mică, implicând comunități strâns unite, conduse după principii ierarhice, conservatoare, care să fie auto-suficiente în utilizarea resurselor (The Ecologist
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de alte comunități, dar sunt percepute din multe puncte de vedere ca părți ale unor rețele de obligații, schimburi culturale și așa mai departe. De multe ori, ecologiștii obiectează împotriva statului din motive anarhiste. De exemplu, Spretnak și Capra (1984) sugerează că trăsăturile identificate de Weber ca fiind centrale pentru statalitate sunt problematice din punctul de vedere al ecologiștilor (1984: 177). Bookchin (1980) oferă argumente similare, afirmând că statul este instituția ierarhică supremă care consolidează toate celelalte instituții ierarhice. Carter (1993
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
imediata lor apropiere, pentru că depind în mai mare măsură de serviciile bazate pe mediu (1987, Capitolul 16). Independența și dimensiunile reduse scurtează canalul de reacție, și este mai ușor să se răspundă rapid, înainte ca problemele să devină grave. Dryzek sugerează că este mai probabil ca aceste societăți să dezvolte o ontologie socială care să submineze modalitățile pur instrumentale de abordare a naturii, identificate în general de ecologiști (și de alții) ca fiind cauza problemelor mediului (1987: 219; vezi și The
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
un sens ostil, sau rigid și care nu s-ar putea schimba cu timpul) (The Ecologist 1993:9). Bunurile comune sunt evident diferite de sistemul proprietății private. Însă ele nu sunt nici spații "publice" în sensul modern al cuvântului. "Public" sugerează accesul liber sub controlul statului, pe când, adesea, bunurile comune nu sunt accesibile tuturor, iar regulile care le guvernează nu depind de ierarhia și formalitatea instituțiilor de stat. O altă diferență față de instituțiile "moderne" este aceea că sunt organizate în scopul
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
fiecare dintre acestea ar putea fi necesar transferul de puteri substanțiale către instituții aflate mai sus de nivelul local, chiar până la nivel global. Problema devine mai puțin gravă pe măsură ce ne îndreptăm, parcurgând cele patru modele ale sale, spre Altruism (care, sugerează el pe bună dreptate, s-ar propia de utopia ecologismului), dar susține că este valabilă și acolo. Acest model presupune că toate comunitățile au o cultură "verde" desăvârșită, în sensul că urmează normele etice ale ecologismului așa cum le evidențiază el
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
este vorba numai de nivelul instituțiilor politice în stat, ci și de forma acestora. Autorii aparținând ambelor curente de idei Kuehls (1996), Stewart (1997) și Dalby (1998) din cadrul curentului poststructuralist, și Wapner (1996) și Lipschutz (1997) dintr-o perspectivă liberal-pluralistă sugerează că o manieră mai corectă de a înțelege formele de guvernanță în relație cu politicile ecologice este să fie abandonate total concepțiile spațial-teritoriale ale politicii. Ambele curente afirmă că într-o epocă a globalizării apar forme de guvernanță constituite în
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
dădea o importanță deosebită descentralizării în gândirea ecologistă. Pe baza lecturii pe care o face implicațiilor ecocen-trismului, autoarea elaborează un argument politic etatist în orientarea sa. Deși nu adoptă poziția "eco-autoritarismului" ca Hardin (1974), Heilbroner (1974) sau Ophuls (1977), ea sugerează, în totală contradicție cu ecoanarhismul larg răspândit în gândirea ecologiștilor, că statul modern este un instrument politic necesar dintr-un punct de vedere ecologist. Ea sugerează că ecocentrismul necesită în același timp descentralizarea puterii în stat și centralizarea puterii la
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Deși nu adoptă poziția "eco-autoritarismului" ca Hardin (1974), Heilbroner (1974) sau Ophuls (1977), ea sugerează, în totală contradicție cu ecoanarhismul larg răspândit în gândirea ecologiștilor, că statul modern este un instrument politic necesar dintr-un punct de vedere ecologist. Ea sugerează că ecocentrismul necesită în același timp descentralizarea puterii în stat și centralizarea puterii la nivel regional și global. În concordanță cu ideea lui O'Riordan despre primul tip de reformă a ordinii mondiale, autoarea susține că un sistem politic "multistratificat
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
că interpretarea eco-centrismului care sprijină cartea lui Eckersley (1992) poate fi contestată. Ecocentrismul, în sine, este nedefinit politic. Poate avea multe variante, de la anarhie la autoritarism, cu versiunea lui Eckersley undeva la mijlocul acestui continuum. Interpretarea alternativă dominantă în cadrul reflecției ecologiste sugerează că problema, din punct de vedere ecocentric, ține de apariția modurilor de gândire moderne. Raționalismul inerent în știința occidentală modernă este unul instrumental, în care dominația asupra naturii (și a bărbaților asupra femeilor) și folosirea acesteia în scopuri instrumentale umane
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
că suveranitatea nu ar trebui să însemne numai ostilitate permanentă și competiție între state (după cum se subînțelege din argumentele eco-autoritariste în favoarea guvernământului și din argumentele eco-anarhiste împotriva statului), ci poate implica apariția unor obligații reciproce și a cooperării extensive, și sugerează că dezvoltarea multilateralismului ecologic (după cum este el dezbătut în literatura convențională asupra regimurilor internaționale ecologice) este dovada posibilităților existente aici. Eckersley se inspiră din teorii despre modernizarea ecologică (de ex. Hajer 1995; Christoff 1996; Mol 1996) pentru a arăta că
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a celor mai multe tipuri de modernizare ecologică actuală. Eckersley se mai inspiră și din lucrări pe tema democrației deliberative și transnaționale (Held 1995; Dryzek 1990, 1992, 1999; Linklater 1998) și implicit din lucrări pe tema cetățeniei ecologice (Dobson 2003), pentru a sugera că prima va ajuta la trecerea către o modernizare ecologică "tare", care va ecologiza în mod corect procesul economic, iar cea din urmă ar putea înrădăcina cu adevărat transformările suveranității, îndepărtând-o de imaginea hobbesiană. Odată ce direcțiile ecologiste de critică
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
precum cea a lui Hurrell despre provocările la adresa suveranității și a sistemului de state (1994), a lui Shue despre dreptate globală și politica globală de mediu (1992, 1995, 1999), sau cea a lui Dobson despre cetățenia ecologică (2003). Toate acestea sugerează, în moduri diferite, modul cum concepțiile ecologiștilor despre necesitatea unor reforme în politica globală ar putea intra în dialog, dând rezultate fructuoase, cu o serie de idei consacrate în privința politicii globale în maniera indicată la nivel mai general de către Eckersley
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Dar aceasta se dovedește a fi metoda criticii imanente din teoria critică a Școlii de la Frankfurt, cu accente ecologice. În final, ecologiștii se alătură altor curente în respingerea oricărei sugestii de separare a Relațiilor Internaționale de alte discipline. După cum se sugerează și în Capitolul 1, posibilitatea apariției unei perspective ecologiste distincte în cadrul Relațiilor Internaționale a venit pe fondul depășirii granițelor disciplinare. Cu privire la alte tradiții ale Relațiilor Internaționale, ecologismul are anumite trăsături în comun cu multe alte abordări critice. Mai întâi, împărtășește
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
fapt, o situație sau o experiență de viață semnificativă sub raport psihologic (de exemplu, o Întâmplare, o pățanie sau un bucluc care produce un necaz, un conflict, o suferință etc.), iar pe de altă parte, excelează prin abilitatea de a sugera Într-o manieră mai mult sau mai puțin figurată tâlcul ascuns sau alegoric al faptului sau al situației respective de viață. Esența proverbelor o considerăm deci a fi, În primul rând, una de ordin psihologic, din care derivă apoi dimensiunea
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
din teama de patosul lui, este condamnat să se amăgească doar cu iluziile lui. Μ Fiecare câștigă În lupta cu piedicile/loviturile vieții sau ale activității doar atât cât este dispus să riște. Μ Când Întrebarea este clar pusă, ea sugerează, În mare măsură, și răspunsul. Cum ar fi, de exemplu, Întrebarea: „Care sunt beneficiile unei minți bine cultivate/formate?”. Răspunsurile sunt sugerate, În primul rând, de acest „bine” din cuprinsul ei: o minte bine cultivată - adică exersată sub raport logic
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
vieții sau ale activității doar atât cât este dispus să riște. Μ Când Întrebarea este clar pusă, ea sugerează, În mare măsură, și răspunsul. Cum ar fi, de exemplu, Întrebarea: „Care sunt beneficiile unei minți bine cultivate/formate?”. Răspunsurile sunt sugerate, În primul rând, de acest „bine” din cuprinsul ei: o minte bine cultivată - adică exersată sub raport logic, disciplinată și echipată cu vaste elemente ale cunoașterii - ne poate da satisfacția reușitei prin ea Însăși, spre deosebire de mintea necultivată, care simte mereu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
condiția psihologică fundamentală pentru construcția psihicului la niveluri tot mai Înalte. Μ Poate că nimeni n-a surprins mai bine condiția perenității unui aforism ca Lucian Blaga, atunci când a afirmat că acel aforism ne va Încânta mereu, care reușește să sugereze mai mult decât forma lui actuală a putut să spună. Μ Nivelul psihologic al unei personalități și chiar al unei colectivități se vede și din atitudinea față de limbaj. Să dăm, pentru aceasta, cuvântul filosofului Gabriel Liiceanu: „Cum se face că
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
această vedere generală și fiecare carte, orice lectură fiind o pierdere de energie În tentativa dificilă și costisitoare În privința timpului de a stăpâni ansamblul. Înțelepciunea acestei poziții ține În primul rând de importanța pe care o acordă ideii de totalitate, sugerând că adevărata cultură trebuie să tindă către exhaustivitate și nu ar putea să se reducă la acumularea de cunoștințe punctuale. Iar căutarea acestei totalități duce, pe de altă parte, la o privire diferită asupra fiecărei cărți, care Îi depășește individualitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
ca să emită o judecată, se bazează pe locul lui Grey În marea bibliotecă colectivă ce ne permite să ne facem o idee despre cărți. Datorită genului din care Îi fac parte cărțile, după titluri și după ceea ce lasă Martins să sugereze, nu e chiar neîndreptățit să emită o părere În asentimentul tuturor noncititorilor avertizați cu care ne-am Întâlnit și al acestei situații. În ciuda sentimentului de surpriză care pare să străbată din când În când audiența, Martins se descurcă totuși destul de
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
Îi pun Într-o situație privilegiată a comentariului. Refuzând să creadă În această poveste cu fantome, Tivii se apropie chiar de un mod de receptare minoritar, dar activ, al criticii shakespeariene, care se Îndoiește de reapariția tatălui lui Hamlet și sugerează că personajul ar fi putut fi victima halucinațiilor. O ipoteză care nu e În spiritul interpretării curente, dar care merită măcar să fie studiată și care este aici facilitată de privirea străină a celor din tribul Tiv față de piesă. Să nu
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
aparență. Dacă opera lui este merituoasă, ea este totodată și periculoasă, căci ea dă acces mulțimilor la literatură, incitând o grămadă de autori neînsemnați să imite o formă atât de facilă. Plasându-se Împotriva acestei decadențe a gustului, Lousteau Îi sugerează lui Lucien să pună În lumină lupta pe care o duc scriitorii care Înfruntă invazia romantică și continuă școala lui Valéry, susținând ideea, și nu imaginea. Și, departe de a duce lipsă de argumente pentru a scăpa de o carte
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
lui Lousteau și să-i explice că „fiecare idee are două fețe: nimeni nu poate afirma care din ele e adevărata față. Totul e bilateral În domeniul gândirii. Ideile sunt binare. Janus e mitul criticii și simbolul geniului.” Blondet Îi sugerează astfel că, În acest al doilea articol, Lucien să se ia după teoria la modă conform căreia ar exista o literatură de idei și una imaginativă, În vreme ce arta cea mai rafinată ar trebui, dimpotrivă, să le asocieze. Și, ca să-i
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
de tabu sfârșind prin a domina lectura, văzută ca umilitoare. Încălcarea este aici de două feluri. Pe de o parte, este admis și chiar recomandat să vorbești despre cărți fără să le deschizi, și Lucien este acoperit de ridicol când sugerează că ar putea proceda altfel. La limită, nici nu mai există o Încălcare, căci nimănui nu Îi trece prin cap să citească o carte, și numai apariția În mediul literat a unei persoane străine cu atitudine de jurnalist Îi face
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
postmoderne, începută la sfârșitul anilor 1980. Este caracterizat de idea de non-liniaritate a procesului de design și de proiectare, precum și de manipulări ingenioase ale formelor, continuității și structurilor suprafețelor exterioare ale clădirilor. Deconstructivismul apelează la aparenta nerespectare a geometriei euclidiene, sugerând volumetrie ne-euclidiană, servind astfel la "dislocarea" și la "distorsonarea" elementelor arhitecturale, dar mai ales a fațadei și a întregii suprafețe exterioare a clădirii. Finalizarea aspectului final vizual este caracterizată de impredictibilitate și haos controlat. Unii dintre arhitecții implicați în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]