30,395 matches
-
În romanul său Extension du domaine de la lutte “lumea muncii și a condițiilor sale morale contemporane”. Literatura scrisă de autorul Particulelor elementare a primit, printre altele, și eticheta de “literatură a cadrelor”. În Le Roman franșais contemporain, Laurent Flieder o sugerează, În cadrul capitolului “Romane de criză și romane În vogă”, sub titlul, ironic, “Déprime grave chez les cadres”, dar e drept că nu citise la vremea aceea decît primul roman al scriitorului. Nișa tematică aleasă nu părea să cîștige o miză
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
dar numai ultimul scrie cărți, În timp ce primul Îi reprezintă pe toți ceilalți, adînciți În letargie. Ei trebuie să-i urmeze exemplul. Dacă Foucault conchidea cu moartea omului, În 1966, la capătul unui strălucit exercițiu retoric, pe urmele lui Nietzsche, Houellebecq sugerează că nu e totul pierdut și că, desigur, dacă vrem să evităm moartea speciei ( Într-o accepțiune cît se poate de biologică), trebuie să facem ceva. Să-i urmăm crezul. Aceasta este “platforma programatică”enunțată ritos, abia disimultă estetic sub
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
față de valoarea estetică a propriei literaturi și ca dispreț, provocator, față de cititor. Citez: "Dintr-o dată, mi-a devenit indiferent dacă mă masturbez sau nu. Dintr-o dată, mi-a devenit indiferent dacă mor sau nu." Internția naratorului este aceea de a sugera efectele unui coup de foudre. În același timp, cele două fraze concentrează arta poetică a lui Frédéric Beigbeder. Cititoare/cititori, tocmai ați intrat În lumea unde nimeni nu este mai presus decît celălalt - Beigbeder este simpatizant comunist, de chichi, desigur
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
respectat. La un moment dat, ca la Ionescu, impresiile devin realitate “obiectivă” (În cadrul diegetic), iar cititorul este Încurajat să creadă că femeia din debutul textului este o scroafă (personificată, desigur). Pe de altă parte, desigur, prin acest salt ficțional, autorul sugerează cititorului - pe baza unei experiențe pragmatice comune - că ceea ce citește de-acum este ficțiune. Dincolo de aspectele formale, predominante În studiile citate care se ocupă de autoficțiune, ar trebui să ne oprim cred la specificul ei ideologic și la motivațiile socio-antropologice
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ci spontane, ale vieții, recunoscute ca atare prin practică iar nu prin instanțe de vreun fel, literatura ajunge să dubleze viața. Idealul În literatură devine astfel redarea fidelă a adevărului de viață (umană) ca absență a idealului. Iar absența idealului sugerează imaginea libertății mult rîvnite. Este foarte greu să spui ceva Într-o vreme cînd accesul la judecată - În sens penal - și-a pierdut legitimarea. Noi vorbim de cele mai multe ori pentru a-i judeca pe alții, sau pe noi. Secolul XX
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
la momentul ofilirii. Atunci floarea se arată, În sfîrșit, privirii analitice, lucide, cu „sinceritate”, despuiată de seducția cromatică și cochetăriile odoriferante. După cum există cuvinte denotative, ca de pildă „macara”, pe care literatura le dăruiește cu un „sens mai pur”, există, sugerează Bataille, alte cuvinte Înmormîntate definitiv În metaforă - iar vorbitorii ar trebui să Încerce dislocarea cutumelor lingvistice și-ntr-un sens, și-n celălalt. Proiectului publicistic al lui Catherine Millet, Însoțit de cel al soțului ei, Jacques Henric, autorii de text
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
perfecțiuni” transformate În povară - eternitatea (știm asta de la povestea lui Cain). Lipsit de origine, omul beckettian se preface că pornește În căutarea ei, din inerție mai mult, mișcările sale fiind aproape exclusiv dotate cu semnificații circumstanțiale care nu reușesc să sugereze un sens decît prin ricoșeu, prin intermediul reacției față de ceea ce este perceput drept absurd. Dacă e să vorbim despre scriitură transpartentă, atunci lui Îi aparține. Pentru a nu ceda vreunei tentații de illusio, scriitorul construiește un narator care se manifestă ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
personaje principale: chinezul, cel mai mic pitic, piticul, nebunul, regele, mortul, spînzuratul, la care se adaugă reprezentanți ai unor meserii dintotdeauna (olarul, judecătorul, etc.) și apostolii (desemnați, scurt, „les apotres”). Un aer funest Însoțește fragmentele volmului, iar ordinea lor, după cum sugerează paginile nenumerotate, este aleatorie. Important este, pentru Marie Redonnet, ca succesiunea terțetelor să nu creeze o continuitate diegetică, dar, pe de altă parte, să mențină o constanță topică și, mai ales, o trasparență referențială prin intermediul cărora cititorul să fie convins
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
burgheză, umanizează, printr-un aparent derizoriu efect de realitate, o colonie de personaje participante la doar două catregorii biografice: eroi sau antieroi; prin cvasiinvizibilitatea ei, toposul muștei revine la sugestia unei absențe obsedante, iar prin numărul infinit pe care-l sugerează, generic, musca, se referă la cel mai banal - și, deci, autentic - cotidian. Dacă În Lac detectivul Chopin se folosește de muște cărora le implantează microfoane, musca apare, puțin mai tîrziu, tematizată În registru - obligat - ironic, sub forma unei arte poetice
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
exemplu, a “la vue plongeante” cu pasiune enunțată de Foucault Într-un comentariu la Marcus Aurelius. Dar să trecem. La limita superioară a pertinenței comentariului pe care-l citiți, s-ar putea spune că romanele lui Patrick Deville Încearcă să sugereze Într-un discurs literar o necesară repoziționare a unor concepte filozofice cu biografie redutabilă, ca realitatea sau timpul. și tocmai În privința celei din urmă categorii, propoziția aristotelică “despre astfel de lucruri [desfășurate În același timp, n.m.] se spune că sînt
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
se decide să plece În căutatrea lui. În vreo treizeci de pagini Îl găsește și Îl Îmbarcă, nu Înainte de a fi cunoscut În orășelul Port Radium, la minus treizeci de grade, o familie ospitalieră cu o fată frumoasă care, se sugerează, nu se poate sustrage farmecului său irezistibil. Întors la Paris, stupoare: Delahaye murise. Prezent la Înmormântare, la slujba oficiată În biserică, rezervat dar nu introvertit, Ferrer, ne spune autorul, nu se așează În ultimul rând În spatele unei coloane, ci În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
pe el, pe Andrew, drept ucigașul amantei sale, de vreme ce indiciile oricum existau. Dar, În sfertul de oră cât va trece până la venirea Poliției (e nouă fără un sfert, zice Milo), indiciile pot dispărea, dacă Andrew va ține cont de pistele sugerate de el: Andrew face pe dracu-n patru pentru a le Înlătura, și, În secunda dinaintea orei nouă, Îl găsește pe ultimul. Dar poliția nu vine. Exasperat pentru că fusese tras pe sfoară Încă o dată, Andrew scoate pistolul din sertar și
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ar fi un nativ al stepei mongole, născut Într-o iurtă În orașul Xiao-Long, pe malul fluviului Orbise. Tonul este blînd, nostalgic, stilul limpede, eterat, toate aceste trăsături amintindu-l pe Cinghiz Aitmatov. Condiția scriitorului s-ar reduce de fapt, sugerează autorul, la aceea a individului exilat dintr-o patrie a originii aflată dincolo de puterea istoriei, un tărîm al “tinereții fără bătrînețe”, singurul În care cuvintele sunt capabile de a rosti adevărul: “...de aici sau de aiurea nu voi mai putea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
nu există diferență Între viață și moarte” (Aliette Armel, “Volodine, écrivain post-exotique”, Magazine littéraire, martie 1998). Dacă dialogurile sacadate și obscure semnifică o lume dezintegrată, nu e mai puțin adevărat că, din punct de vedere politic, discursurile frînte și detracate sugerează păbușirea Încrederii În coerența mincinoasă a ideologiilor de tot felul. Romanele lui Volodine sunt și niște necroloage ale războiului rece. Ultima carte publicată de romancierul francez continuă linia post-exotismului scriptural anterior: Les Anges mineurs (Micii Îngeri, 1999) este o colecție
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
se baza pe ipoteze greșite, în vreme ce „cursa de șoareci” permite aflarea adevărului și declanșarea pe față a ostilităților, ea confirmând informațiile furnizate de spectrul tatălui asasinat, informații care, de altfel, serviseră la montarea întregului scenariu. Rezultatele unui dispozitiv de supraveghere, sugerează Shakespeare, depind de pertinența informațiilor prealabile. Pe ele se întemeiază mecanismul supravegherii și tot ele determină insuccesul sau, dimpotrivă, reușita „capcanei”, cuvânt rostit deopotrivă de către Polonius și de către Hamlet. Supravegherea nu duce la aflarea spontană a adevărului, căci adevărul nu
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
disprețuiește, Hamlet ține la ei, iar aceștia îi răsplătesc din plin afecțiunea: pentru ca agenții plasați într-un dispozitiv de supraveghere să contribuie la succesul acțiunii, ei trebuie să fie implicați afectiv, să fie devotați și motivați. Ceea ce Shakespeare doar ne sugerează discret, serviciile de informații au înțeles-o de mult. Supravegherea pretinde o angajare totală. Nu este singura ei condiție, dar această condiție există și se cuvine a fi luată în seamă. Shakespeare analizează motivele spionajului și evidențiază ceea ce el generează
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
apropiată, denunțându-l ca pe un sistem absurd, contrar naturii. În numele acestei convingeri, am spune chiar al acestei credințe, ei sunt gata să se sacrifice plătind prețul eliberării. Bernarda Alba știe acest lucru și, de aceea - García Lorca ne-o sugerează -, ea sfârșește prin a ucide nu pe iubitul care s-a infiltrat în fortăreața ei, ci pe copila ei cea mai mică și cea mai revoltată, care, în cele din urmă, se spânzură. Bernarda Alba știe că, dacă nu o
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lanterne, cerându-le să respecte ritmul prescris inițial - decât ca pe o supraveghere explicită, ostentativă? Jerzy Grotowski, Otomar Krejda sau David Esrig vegheau cu aceeași exigență la aplicarea „programului” stabilit în prealabil, căci regimul politic pe care îl contestau le sugera asemenea comportamente de control. În aceste cazuri, travaliul teatral bazat pe colaborarea comunitară este condus cu mână fermă de un lider care-și exercită autoritatea și își impune voința și dincolo de repetiții, printr-o supraveghere necontenită, o supraveghere „dinăuntru”, contaminată
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
în opoziție, chiar dacă scrutează aceeași societate mediatică. Totuși, într-un punct ei se întîlnesc: acolo unde Sfez ne spune explicit că nu comunicarea în general este obiectul criticii sale, ci doar comunicarea tautologică, adică partea goală a paharului, iar Vattimo sugerează că nu s-a referit și la disfuncțiile comunicării ("media pot să însemne, oricînd vocea "Marelui Frate", sau a banalității stereotipizate, sau vidului de semnificație..."), privind insistent doar la partea plină a paharului. De aceea, primul vorbește de confuzia valorilor
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
ce aplică un program uman, care le este impus din exterior: idee nepotrivită, adevărată și falsă în același timp, căci calculatorul, fără "a gîndi" cum cred cîteva spirite primare, se angajează în circuite neprevăzute, adesea întîmplătoare. Este, deci, neîntemeiat, cum sugerează Ellul, să opunem decizia umană, capabilă de selecție, și calculatorul, capabil numai de reproducere. Dimpotrivă, calculatorul poate cumula propriile sale riscuri cu riscurile umane, să stimuleze reflecția, să dea naștere la ceva nou. Dar aceste erori nu diminuează marea contribuție
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
dezvoltare, diferențele datorate vîrstei. Foarte puțin despre învățare. Scopul esențial: performanța pe sarcini scurte, fără termen lung. "Prezenta teorie vede omul ca pe un procesor de informații (...) Un calculator este un exemplu de procesor de informații. Asta ar vrea să sugereze că fraza este o metaforă: omul trebuie să aibă ca model calculatorul digital"28. Forma teoriei 29: O bună teorie a IPS, a jocului de șah, a scrierii unui roman, a deprinderii lecturii, va da în mod real un bun
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
al reprezentării și al exprimării. Cauzalitatea și complexitatea își răspund în mod confuz. Fiecare din cele două mișcări se găsește blocată de antonimul ei, și singura ieșire este să se refugieze în ficțiune. Să ne înțelegem: nu o ficțiune care sugerează o lume nouă prin construcția de imaginar și care se mișcă liber în bogăția de semne interpretabile, lăsînd analogia să-și joace rolul, ci, în acest tip de ficțiune experimentală care tinde să convingă prin probe, se înarmează cu referințe
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
prin probe, se înarmează cu referințe și dezvoltă pe experiențe simulate o baterie de noțiuni prezentate ca științifice. Nimic mai tulburător decît amestecul de deducții riguroase pornind dintr-un teren fictiv: unii se servesc de acest procedeu pentru a ne sugera absurdul. Este resortul utopiilor negative, logica impecabilă a absurdului: un tip de science fiction care se prezintă el însuși ca ficțiune. Dar, cu știința cognitivă, noi nu sîntem în literatură. Ea nu se vrea fantezie, ci știință. Ea nu ne
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
suveranitatea generală. Subiectul uman, exterior mașinii tehnice, dar ale cărui atribute sînt menținute, trimite la subiectul absolut, sau Res Publica, care este exclus dintre mașinile sociale autonome, dar care le face posibile. Contraponderile analitice, în piese detașate, ale societății politice, sugerează piesele detașate ale societății civile, iar piesele detașate ale societății civile sugerează piesele detașate ale mașinii tehnice. Lizibilitatea mașinilor comunicativă, socială și tehnică, precum și tipul lor de vizibilitate, nu este decît o consecință a reprezentativității lor comune. Ca și distincția
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
menținute, trimite la subiectul absolut, sau Res Publica, care este exclus dintre mașinile sociale autonome, dar care le face posibile. Contraponderile analitice, în piese detașate, ale societății politice, sugerează piesele detașate ale societății civile, iar piesele detașate ale societății civile sugerează piesele detașate ale mașinii tehnice. Lizibilitatea mașinilor comunicativă, socială și tehnică, precum și tipul lor de vizibilitate, nu este decît o consecință a reprezentativității lor comune. Ca și distincția lor comună între explicit și implicit. Or, bila de biliard este republicană
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]