4,702 matches
-
aceea teoria "formelor fără fond" se impune ca un grav semnal de alarmă, în condițiile în care la 1868, cultura română era un transplant de forme străine pe "suflet românesc". Dar deschiderea spre Occident permite o manifestare autentică a culturii apusene la noi, manifestare benefică. În această situație, mentorul Junimii susține: o acțiune permanentă, de descurajare a mediocrităților și evitarea formelor fără fond. În lipsa unor conținuturi pe măsură, formele devin primejdioase; acestea se discreditează în opinia publică. Direcția nouă în poezia
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
formele devin primejdioase; acestea se discreditează în opinia publică. Direcția nouă în poezia și proza română Un articol în care este agreată literatura care "se caracterizează prin simțământ natural, prin adevăr, prin înțelegerea ideilor, ce omenirea întreagă le datorește civilizației apusene". În fruntea acestei "direcții noi" în poezie se află V. Alecsandri cu Pastelurile. Alături de el este pus Eminescu "poet în toată puterea cuvântului", după care apar și S. Bodnărescu, Matilda Cugler-Șerbănescu, B. Petric. Dintre prozatori se rețin Odobescu, Slavici, Xenopol
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
renume din aceste domenii: Ovid Densusianu (Orientări nouă în cercetările filologice, Irano-romanice, Semantism anterior despărțirei dialectelor, Cuvinte latine cu semantism păstoresc, Limba descântecelor), Tache Papahagi (O problemă de romanitate sud-ilirică, Din epoca de formațiune a limbii române, Cercetări în Munții Apuseni, Creațiunea poetică populară), I.-A. Candrea (Viața păstorească la megleniți, Constatări în domeniul dialectologiei, Texte meglenite), Al. Rosetti (Catehismul Marțian, „Filioque” din Psaltirea Scheiană, Cercetări asupra graiului românilor din Albania), Constantin Brăiloiu (Bocete din Oaș). La rubrica „Însemnări și rectificări
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287329_a_288658]
-
meleagurile noastre; nu întâmplător strămoșii traci au fost menționați de HOMER în "ILIADA", cu referire la vitejia, ca și la bogăția lor. Întinderea lor acoperea și pământul Basarabiei (Republica Moldova), însă cuibul statal se afla în centrul Transilvaniei, în apropierea Munților Apuseni, în zona cunoscută sub numele de Țara Moților, vechea Țară a Aurului. Din acest cuib transilvan, devenit DACIA ROMANĂ, cu începere de la 11 august 106, peste 1000 de ani, "urmașii urmașilor lor", ai celor de atunci, aveau să pornească și
[Corola-publishinghouse/Science/1455_a_2753]
-
1975). Fenomenul mai este numit și "naturalizare". Despre motivație în proza postmodernă, vezi Van Alphen (1988); pentru o utilă trecere în revistă a conceptului de postmodernism, trimitem la Van Alphen (1989). Exemplul referitor la primele jurnale de călătorie din lumea apuseană este preluat din Verhoeff (1996), care s-a inspirat din Musser (1984). Conceptul de autentificare este discutat într-un articol foarte util semnat de Dolezel (1980). Conceptul de naratar este asociat cu numele lui Prince, care l-a integrat în
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
în timp ce o cameră sărac mobilată dă impresia de spațiozitate. În mod ciudat, o cameră goală pare, din nou, a fi mai mică. Acest efect senzorial nu are atașate înțelesuri fixe, ci ține de specificul fiecărei culturi. Spațiul gol reprezintă pentru apuseni o provocare: trebuie umplut, dar în ce fel? Mi s-a spus că pentru japonezi o cameră goală poate apărea ca un rezervor infinit de posibilități. Această deosebire în modul de a privi lucrurile conduce la formarea de tradiții divergente
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
ideea de prostituție (Cartea judecătorilor 11 și 19). Prima mea reacție la aceste probleme a fost, să spunem, "antropologică". Exact ca și Geertz, care a ajuns să fie extrem de suspicios cu privire la conceptul de subiect individual, ce stă la baza culturii apusene, și eu am devenit suspicioasă cu privire la concurența dintre aceste trei concepte ce indică statutul femeii în cultura antică și la modul în care ele au fost traduse în termeni patriarhali moderni. Cu alte cuvinte, aceste traduceri păreau prea simple pentru
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
nouă”, „Dacia” ș.a. În demersul științific al lui P., reprezentant de seamă al școlii lui Ovid Densusianu, se îmbină cercetarea etnolingvistică și cea etnofolclorică, trăsătură caracterizantă ce se vădește în mai toate contribuțiile sale și îndeosebi în Cercetări în Munții Apuseni și Graiul și folclorul Maramureșului, ambele apărute în 1925. Dacă rezultatele celei dintâi lucrări nu sunt pe deplin concludente, autorul susținând că în spațiul examinat nu există doine, bocete, colinde, balade, basme, strigături, ghicitori, tradiții, opinie care avea să fie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288673_a_290002]
-
lui Nuși Tulliu, Zicu A. Araia și T. Caciona, N. Batzaria. SCRIERI: Aromânii din punct de vedere istoric, cultural și politic, București, 1915; La românii din Albania, București, 1920; Din folclorul romanic și cel latin, București, 1923; Cercetări în Munții Apuseni, București, 1925; Graiul și folclorul Maramureșului, București, 1925; Creațiunea poetică populară, București, 1926; Etnografie lingvistică română, București, 1926-1927; Macedoromânii sau aromânii, București, 1927; Images d’ethnographie roumaine, I-III, București, 1928-1934; Folclor român comparat, București, 1929; Originea muloviștenilor și gopeșenilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288673_a_290002]
-
București, 1926; Poeții Z. A. Araia și T. Caciona, pref. edit., București, 1932; N. Batzaria, Anecdote, pref. edit., București, 1935. Repere bibliografice: V. Bogrea, „Din folclorul romanic și cel latin”, DR, 1923; N. Iorga, „Creațiunea poetică populară”. „Cercetări în Munții Apuseni”, RI, 1926, 1-3; N. Iorga, „Graiul și folclorul Maramureșului”, RI, 1926, 7-9; Ovid Densusianu, „Graiul și folclorul Maramureșului”, „Grai și suflet”, 1926, 403-405; Ștefan Pașca, „Cercetări în Munții Apuseni”, DR, 1924-1926; N. Drăganu, „Graiul și folclorul Maramureșului”, DR, 1924-1926; Vasile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288673_a_290002]
-
latin”, DR, 1923; N. Iorga, „Creațiunea poetică populară”. „Cercetări în Munții Apuseni”, RI, 1926, 1-3; N. Iorga, „Graiul și folclorul Maramureșului”, RI, 1926, 7-9; Ovid Densusianu, „Graiul și folclorul Maramureșului”, „Grai și suflet”, 1926, 403-405; Ștefan Pașca, „Cercetări în Munții Apuseni”, DR, 1924-1926; N. Drăganu, „Graiul și folclorul Maramureșului”, DR, 1924-1926; Vasile Bogrea, „Graiul și folclorul Maramureșului”, FF, 1927, 1; O. Fouché, „Graiul și folclorul Maramureșului”, „Revue des langues romanes” (Paris), 1927; L. Salvini, „Folclor român comparat”, „Flori din lirica populară
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288673_a_290002]
-
20. Dicționar esențial, Cluj-Napoca, 2000, 261; Dicț. scriit. rom., III, 809-810; Petraș, Panorama, 539; Popa, Ist. lit., II, 1123; Stelian Vasilescu, Oameni din Bihor, Oradea, 2002, 387-388; Ion Buzași, Istoria faptului literar, RL, 2003, 25; Ion Mărgineanu, Oameni din Munții Apuseni, Alba Iulia, 2003, 270-271. S.I.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288912_a_290241]
-
Oltul" de G. Coșbuc „Descrieri geografice" de G. Vâlsan „Balada munților" de G. Topârceanu „Tablou geografic" de Geo Bogza „Cartea Oltului" de Geo Bogza „Patria mea" de Demostene Botez „Florile patriei" de N. Casian „Munții" de Ilie Mircea „Prin Munții Apuseni" de Iuliu Rațiu „În munții Retezatului" de I. Ionescu Dunăreanu Volumul "Scriitorii noștri despre frumusețile patriei" Presa zilnică constituie o sursă extrem de bogată pentru depistarea unor fragmente geografice. Cu astfel de lecturi adunate și folosite la predare, la fixare, la
Tradițional şi modern în predarea noțiunilor geografice la ciclul primar în viziunea Reformei învățământului românesc by GABRIELA VÂLCU () [Corola-publishinghouse/Science/91688_a_93224]
-
loc însă în absența lui, toate cu mare pompă, pe cheltuiala mamei sale și a tatălui vitreg. Primele servicii militare le-a făcut începând din anul 25 î. Hr. în provincii. Provinciile Imperiului Roman Cele mai importante provincii romane erau: provinciile apusene, provinciile răsăritene și provinciile din Orient. Caesar încredințase moștenitorilor puterii sale, extinderea teritoriului roman pe versanții nordici ai Alpilor, și pe malul drept al Rinului. Dar Augustus nu era un om al războiului și era conștient de dificultatea de a
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
funcționăresc imperial nou înființat. Câteva provincii erau administrate de procuratori aleși din rândurile cavalerilor. În apus, astfel de provincii erau Raetia și Noricum, iar în Orient Iudeia, după anul 6 d. Hr.. O administrație specială avea Egiptul. Din rândul provinciilor apusene fac parte: Sicilia, Sardinia, Corsica, Africa, Numidia, Mauritania, Spania, Gallia, Germania și provinciile danubiene. Sicilia, Sardinia și Corsica, erau primele provincii romane. Sicilia reprezenta grânarul Italiei. Din Sicilia se aducea miere, iar din Corsica ceară. Alături de aceastea se aducea pietre
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
ale celei municipale din provincii sunt răsplătite cu admiterea în Senat. Pe plan extern, este promovată o ploitică de pace, conflictele sunt evitate printr-un abil joc al diplomației și al relațiilor clientelare. Este inițiată cucerirea Britanniei care devine hotarul apusean al Imperiului. Toate aceste realizări din viața socialpolitică și economică au multiple implicații în viața culturală. Prosperitatea economică favorizează accesul mai larg la cultură atât în Italia cât și în provincii. Din provincii se ridică mari oameni de cultură. Literatura
Tiberius Nero Caesar by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/91663_a_92801]
-
un chinuit al dilemelor religioase și al cunoașterii de sine: nu mai deosebește imaginarul de real, orgoliul de rugăciune, insurgența de căință. Este un spirit renascentist, sfâșiat între Occident și Orient, simte sângele Bizanțului grec curgându-i prin trupul de apusean, este grec și deopotrivă franc, realizând acea coincidentia oppositorum, noul concept al maestrului său, cardinalul Cusanus. Jean Ange are clarviziunea prăbușirii Constantinopolului, ultima Romă, ultima candelă a speranței creștine, sub invazia "Fiarei ce va să vie", întrupată în sultanul Mehmet
Europa în cincizeci de romane by Geo Vasile [Corola-publishinghouse/Science/1435_a_2677]
-
Prea adesea, teologia a reușit să-și ruineze din interior eșafodajul, folosind armele adversarului, adoptând logica progresistă a raționalității moderne. Deslușirea Tainei este un volum care clarifică presupozițiile antropologice ale Iluminismului, care au desfigurat învățământul teologic din sute de Academii apusene sau răsăritene. Finalitatea acestui proces de distorsionare a sensului mistagogic al teologiei a fost consemnată în anul 1906 de Pavel Florenski, care declama cu exasperare aproape nietzscheană: „În zilele noastre sistemul de învățământ religios a primit cea mai grea lovitură
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
ce comunicau Între ei, Însă exista ceva ce Îi Întărea și Îi făcea să fie și mai mari susținători ai credinței lor. Chiar dacă știm că aceste chinuri au avut ca scop aflarea sumelor de bani depuse de domnitor În băncile apusene, nu putem să nu ne gândim la o luptă mult mai ascunsă și anume o luptă asupra comorilor sufletelor lor, În care era ascunsă comoara unui popor Întreg, credința creștină. Constantin Brâncoveanu Împreună cu fiii săi au fost puși În fața unei
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Iuliana Oproiu; Magdalena Carmen Drăgușin () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92321]
-
anunța sărbătorile ce soseau). Sau din lat. carnatione, de la incarnatio (întruchipare). Sau din alt cuvânt latinesc creatione, creationis, adică născut la începutul erei creștine. Pomul de Crăciun D. Caselli, în cărticica sa "Crăciunul la diferite popoare" (București, 1915) scrie: „Obiceiul apusean de a înfrumuseța casa cu un pom încărcat cu daruri, în sărbătorile Crăciunului, începe să prindă din ce în ce și la noi și este pe cale de a se încetățeni. Această datină pare a fi de obârșie germană (mai degrabă
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
ci de sorginte gremană (ariană), pătruntând treptat în sânul popoarelor creștine, între care și țara noastră. Ca atare, acest obicei al pomului de Crăciun cu mare putere de penetrație în lumea copiilor, este, la noi, un împrumut din universul Europei apusene. În secolulal XV-lea, găsim obiceiul la Strassburg. Brăduțul de Crăciun era împodobit cu umânări aprinse. Prin Alsacia, pătrunde în Franța, la sfârșitul secolului al XIX-lea, în timpul războiului franco-german (1890), ca și în Țările de Jos, în Spania, Italia
Maria Radu by Tradiţie şi artă la Tansa. Datini de Crăciun şi Anul Nou () [Corola-publishinghouse/Science/91716_a_92856]
-
schimbând centrul universului civilizațional din care făcea parte și Dacia. Erau vremuri în care Jupiter îi smulsese lui Zeus din mâini sceptrul puterii. Bogăția meleagurilor noastre nu putea fi trecută cu vederea la Roma... Era vorba, mai ales, de aurul Apusenilor de care romanii aveau nevoie pentru a-și finanța campanile militare. Astfel, în luptă, sub protecția lui Marte, acvila romană a răpus lupul dacic. Deși înglobate imperiului, ținuturile smulse de la Decebal au continuat să se afle înăuntrul lumii civilizate, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
vestita rețea de drumuri. La scurtă vreme, Roma a renunțat cu o oarecare ușurință la această provincie. Sub presiunea grea a năvălirii barbare, Aurelian a abandonat Dacia romană. A lăsat-o pradă goților, retrăgând administrația și armata. e. Răsăritul civilizației apusene Magnifica lume a Antichității avea să apună, dar nu și civilizația ei. O nouă lume a răsărit în Evul Mediu, sub năvălirile popoarelor migratoare care s-au abătut ca o furtună peste umanitate. Natura și-a jucat, ca întotdeauna, propriul
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
unor depresiuni care au înlesnit transferul de o parte și de alta a versanților (Brașov, Sibiu, Hațeg etc.). Cea mai mare expunere a fost cunoscută de Transilvania în partea sa vestică. Invadatorii au valorificat culoarele deschise de râuri prin Munții Apuseni (în principal Mureșul și, în secundar, Crișul sau Someșul). Aceste căi au facilitat celeritatea asimilării elementelor vlah, slav și turanic întâlnite de unguri în Transilvania. În pofida procesului intens de maghiarizare și catolicizare, românii au continuat să formeze majoritatea provinciei, conservându
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]
-
Ținutul Cernăuților. Bucovina, scornită de austrieci, a fost folosită doar cap de pod pentru cucerirea unei părți cât mai mari din Moldova. După cotropirea nord vestului provinciei, Casa de Habsburg și-a încordat puterea ca să-și întindă stăpânirea în zona apuseană a Moldovei. A urmărit cu ardoare să mute granița la est de râul Siret. Inițiativa se derula pe fondul presiunii resimțite din partea altei puteri care creștea la răsărit și râvnea la teritoriile noastre. Austriecii voiau să o ia înaintea rușilor
[Corola-publishinghouse/Science/1509_a_2807]