3,341 matches
-
una dintre insigne, într-un portofel cu aspect oficial. — Arestare civilă, spuse el. Tolman se strecură pe lângă două camere frigorifice, spre o ușă îngustă, cu un geam vertical îngust. Intră pe ușa îngustă și o închise în spatele lui. O lumină clipi lângă ușă. Era un lift de serviciu. Dar-ar dracii! — Unde duce? — La etajul doi. — În altă parte? — Nu, doar la etajul doi. Vasco apăsă cu mâna pe cască. — Dolly? Am auzit, spuse ea. Vasco o auzi gâfâind, în timp ce urca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
nu pot vorbi, zise Hagar. — Ăsta poate. Se holbară cu toții la urangutan, care se legăna încă, într-un singur braț. Cu brațul liber se scărpina. Era liniște. Bărbatul solid spuse, tare: — Geen lichten. Maimuța se uită fix la el și clipi rar. — Geen lichten! Urangutanul nu dădu nici un semn de înțelegere. După o clipă, se ridică pe o creangă din apropiere și începu să urce, încet, braț după braț. — Geen lichten! Maimuța continuă să urce. Femeia cu pălărie mare de paie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
simplu vreau să spun că veți pierde acest caz, indiferent de decizia curții. — Cum așa? întrebă Alex. — UCLA este o universitate de stat. Conducerea universității este pregătită, în numele Statului California, să preia celulele tatălui dumneavoastră prin dreptul domeniului eminent. Alex clipi des. — Cum? — Dacă Curtea Supremă va decide că celulele tatălui dumneavoastră sunt proprietatea lui, ceea ce mi se pare puțin probabil, statul va prelua dreptul de proprietate asupra acestora prin clauza domeniului eminent. Clauza domeniului eminent se referea la dreptul statului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
ea, îi sparseră rapid mașina și plecară cu ea. — Vă așteptau, spuse Brad. Sau v-au urmărit. — Așa se pare, zise Rick. Sunați la poliție, raportați și spuneți-i Lisei că vreau să mă ducă ea cu mașina acasă. Brad clipi des, auzind asta. Problema era că Brad Gordon era un idiot, dar nu-l putea concedia, reflectă Rick, în timp ce Lisa îl ducea acasă. Brad Gordon, un împătimit al surfului, al schiului, al călătoriilor, alcoolic în recuperare și nici măcar absolvent de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
câteva luni în urmă, în care am discutat despre posibilele mecanisme de metilație, iar eu ți-am sugerat ... — Da, îmi amintesc. — Exact mecanismele pe care le-ai explicat aici. După părerea mea, eu ar trebui să fiu autorul principal. Tânărul clipi des. — Îmmm ... Înghiți în sec. — Asta va asigura o citare mai deasă a articolului, zise Bellarmino, ceea ce este important pentru o contribuție de o asemenea amploare. În plus, listarea exactă este doar o formalitate. Ca al doilea autor, se va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
spuse că o va face. Mai târziu, când Henry veni acasă, ea se duse în bucătărie, unde el pregătea fursecuri și lapte pentru fiul lor de opt ani, Jamie. — Cunoști pe cineva la Long Beach Memorial Hospital? întrebă Lynn. Henry clipi. — A sunat? — Azi după-amiază. Cine este? — Un prieten din școală. Patolog. Ce a spus? — Nimic. A vrut să-l suni tu. Lynn se abținu cu greu să nu-l întrebe pe soțul ei despre ce era vorba. — OK, zise el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Henry o bătea pe braț. Aveți copaci? spuse Dave. Îmi place să mă cațăr în copaci. În clipa aceea, Jamie intră în casă. — Hei, mami, am nevoie de un prosop ... Se întrerupse, holbându-se la cimpanzeu. — Bună, zise Dave. Jamie clipi, dar își reveni repede. — Hei, marfă! spuse el. Eu sunt Jamie. — Numele meu e Dave. Aveți copaci în care să mă cațăr? — Sigur! Unul mare! Vino! Jamie porni spre ușă. Dave se uită întrebător la Lynn și la Henry. — Du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
sunt Jenny. Iar el e Gerard. E un cenușiu african. Hai să-l vedem, spuse Stan. Vrei să-l vinzi? — Sau să-l dau. — De ce? Care e problema? — Proprietarului nu-i place de el. Jenny îndepărtă pânza de pe colivie. Gerard clipi și își întinse aripile. — Am fost răpit, zise el. — Hei, vorbește destul de bine, spuse Stan. — Oh, e tare vorbăreț, zise Jenny. — Oh, e tare vorbăreț, repetă Gerard, imitându-i vocea. Nu mă mai lua de sus. Stan se încruntă. — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
meu. Zâmbi. — E un cântec. — E foarte ciudat, zise ea. — Tatăl meu obișnuia să-l cânte. — Înțeleg. — A murit. — Înțeleg. — S-a sinucis. — Îmi pare rău să aud asta. Cu o pușcă. — Îmi pare rău. — Vreți să o vedeți? Ea clipi des. — Poate altă dată. — O țin chiar aici, zise el, arătând cu capul sub tejghea. Neîncărcată, bineînțeles. Bătea în continuare ritmul și cântă: — Numai probleme am avut. — Dați-mi să semnez, acum, spuse Alex. Tânărul îi înapoie cardul și Alex
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
auzi o portavoce. — Aici poliția. Ieși din mașină imediat. Foarte încet și cu mâinile la vedere. Nu pot! strigă el. Dihania e afară! — Ieși din mașină imediat! bubui vocea. Cu mâinile sus. Billy așteptă puțin, apoi ieși, ținând mâinile sus, clipind în reflectoarele puternice ale mașinilor de poliție. Un polițist se apropie și îl împinse la pământ. Îi puse rapid cătușele. — N-a fost vina mea, zise Billy, cu fața lipită de iarbă. A fost puștiul ăla, Dave. E sub mașină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
un sărut e de ajuns... Trase pe dreapta. Deschise ușa din spate. Dădu cârpa la o parte. — De ce faci asta, Gerard? Nu poți dormi, nu poți mânca ... Termină, Gerard. De ce? — Mi-e frică. — De ce? Suntem prea departe de casă. Pasărea clipi, se uită la întunericul de afară și întrebă: Ce iad nou mai e și ăsta? — E deșertul. — E frig. În deșert e frig noaptea. Ce căutăm aici? — Te duc la noua ta casă, zise Stan, privind lung pasărea. Dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
pistruii de pe umeri, dezvăluiți de maieurile de sport. Începuse să își imagineze cum ar fi fost să fie cu una dintre ele - la naiba, poate cu amândouă - când un bărbat păși înainte și spuse: — Veniți cu mine, vă rog. Brad clipi des, simțindu-se vinovat din cauza visului. — Poftim? — Vreți să veniți cu mine, domnule? Era un chip frumos și încrezător, privindu-l încurajator și zâmbindu-i. Brad deveni imediat suspicios. Polițiștii se purtau deseori prietenos și politicos. Nu făcuse nimic cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
uneori, cântece germane, Lili Marlen, mai ales, îmi ieșea foarte bine, mi se potrivea... Femeia cu rochia decupată la spate până jos, spre cele două fese, începe să cânte, are o voce groasă și cântecul chiar i se potrivește, nu clipește, nu are emoții, ridică nasul coroiat: Vor der Kaserne/ Vor dem groben Tor/ Stand eine Laterne/ Und steht sie noch davor/ So wol’n wir uns da wieder she’n/ Ben der Laterne wolen wir steh’n/ Wie einst Lili
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
cu formarea gurii ei cu buze senzuale, s-au uitat mai mult la fața grădinăresei, care rămăsese mută de uimire, era un șoc pentru ea, înțepenise la un pas în fața scaunelor, își dusese mâna absolut țărănește la gură și nu clipea. Maestrul, uitându-se la reacția femeii - e mereu atent să vadă cum reacționează oamenii, el aude și vede altfel decât ceilalți, învață, e bine să cunoști reacțiile pentru personajele pe care le joci!, e bine să cunoști și să știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
ne-am mai văzut niciodată, pentru că știu să comand inimii mele, am putut să fac asta totdeauna. Mai târziu, i-am spus și lui, soțului meu, despre întâmplare, am întors-o că așa și că așa, știu să mint, nu clipesc, nu se vede nimic în ochii mei de aur. Că de-aia sunt de aur. Că nu mă citește nimeni. Tină, nu i-a plăcut de Bibi, l-a lăsat numai să intre și ea s-a tras repede înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
schimbară numele fiecărui copil născut în familia noastră, își declarară la primărie, copiii, după discuțiile alea, Iacobescu, și uite-așa apar Iacobeștii în Cristești, doar eu am transformat în Iacob, că e mai expresiv, mai mitic. — Ai dreptate, confirmă fata, clipind cu interes foarte vizibil și atenția toată spre proful ei de actorie. De ce o fi mitic?, se întreabă fata, dar nu îi spune nimic marelui actor, el, numai, le știe pe toate. — Maică-mii i-a plăcut. Octavian Iacob... sună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
altfel, visez altfel, de atunci... — Tu înțelegi păsările?, și femeia se gândește că este cam nebun, e cam nebun Maestrul ăsta. — Le înțeleg, draga mea. Te sperie? — Nuuu, dar ai prea multe calități!, chiar ești un Maestru, și ochii femeii clipesc galeș. El se face că nu aude vorbele ei și continuă povestea. Mama iubește teatrul, și acum, mai mult ca orice, zice că pe ea o mulțumește un spectacol dacă-și simte sufletul zburând, că după aia, o săptămână, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
atunci. Altfel, mereu mă ascultai, tu știai că va fi bine dacă te învăț eu, Doamne, cum m-ai ascultat la lecțiile alea!!!, toate insinuările, tot ce dădea valoare recitării, treceai de scenă, în sală toți erau topiți, nici nu clipeau, ascultau fără să răsufle. Da’ când începeai să cânți, Doamne, cum te mai asculta lumea, ăstuia îi puse Sfântu’ mâna în cap!!!, mai zicea câte una din sat, femei invidioase, Octavă, c-așa îți ziceau în gimnaziu, Octavă, datorită vocii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
te cred că nu știi aproape nimic... Nu sunt o proastă, am învățat atâtea roluri, atâtea piese de teatru, n-am prea citit cărți, romane adică, ăăă, băga-mi-aș picioarele în ceasloavele astea!!!, dar nu sunt proastă!, Loredana nu clipește, ca să nu se vadă ceva în ochii ei de aur, dar, în adâncul ei... de unele nu știu, dacă nu prea citesc, nu pot, n-am răbdare, sute de pagini?, bârrr!, e ceva de groază cum pot unii să stea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
își spusese tânăra, acuma, n-am timp de cărți. Loredana nu prea citise în viața ei de până acum, dar asta n-o împiedica să se uite liniștită la lume, cu o senină nepăsare, privea în ochii tăi fără să clipească, fără vină și fără rușine, era pur și simplu senină. Îi intrase un anumit teatru în sânge. Sau se născuse cu el. Cum își încarcă oamenii mintea cu toate astea, oare de ce?, se mai întreabă tânăra cu ochii de aur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
câtă nevoie de comunicare am. Dacă tu exiști și pot comunica spre și cu tine ca și până acum, nu-mi mai trebuie nimic altceva. Apropo, mi-a zis ieri: Tina e prietena mea, nu a ta! Nici n-a clipit. I-am spus că și eu simt asta și era foarte fericită... Am întrebat-o despre Cezarina, știi că tu mi-ai povestit întâmplarea aia cu amantul nou al Cezarinei, cum l-a înșelat ea pe marele regizor cu unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
mea, autobuzul virează brusc spre stânga și mă apuc repede de mânerul unui scaun, străduindu-mă să-mi regăsesc echilibrul. De ce o fi făcut la stânga ? Mă uit pe geam, deja enervată la gândul că poate mă lasă prea departe și clipesc, uimită. Doar nu... Nu se poate să... Ba da, se poate. Mă uit Înmărmurită pe geam. Ne aflăm chiar pe străduța mea. Iar acum oprim chiar În fața casei mele. Pornesc În goană pe scări, aproape scrântindu-mi glezna și mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
zdravăn dintr-un copan. Dar eu le spun de fiecare dată, dacă aș fi avut nevoie de o slujbă... Se oprește. A comandat careva dintre voi ceva ? — Bună ziua, aud un glas sobru și familiar de deasupra capului. Ridic Încet capul, clipind În soare. E Jack. Care stă În picioare pe fundal de cer albastru, În costumul lui de cowboy. Îmi zâmbește scurt și aproape imperceptibil, și simt că-mi revine buna dispoziție. A venit să mă salveze. Trebuia să mă gândesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
vârtej confuz În minte. Acum, la toate acestea se adaugă și o voce, peste toate sunetele normale de oameni care merg pe stradă și de autobuze care frânează și de mașini care claxonează. E o voce de bărbat. Deschid ochii, clipesc În lumina soarelui și mă uit ca În transă la doi ochi verzi pe care parcă Îi știu de undeva. Apoi, brusc, Îmi dau seama și de unde. E Aidan, de la barul cu shake-uri. — S-a Întâmplat ceva ? zice. Ești OK
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
de romantic ! Cu el care s-a răzgândit și n-a mai plecat În America... faza cu autobuzul... cum ți-a adus cocteilul ăla roz... — Tocmai asta-i poanta. Simt că mi se pune iar un nod În gât și clipesc cât pot de tare, pentru a-mi Înăbuși lacrimile. Tocmai de-asta e atât de umilitor. Știa exact ce-mi doresc. I-am spus În avion că mă plictisesc alături de Connor. Știa că-mi doresc aventură, lucruri palpitante și o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]